Haveneilandsluis

Brug 2023 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Oost.

Brug 2025 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Oost. Deze vaste brug is een uit een serie van de vier bruggen die het Rapp+Rapp uit Amsterdam (Emmalaan 2) mocht ontwerpen voor de buurt Haveneiland, wijk IJburg (brug 2018, brug 2040 en brug 2044 zijn de andere). Het bureau ontwierp voor elders in de wijk nog een duiker, een sluis en vier andere bruggen. Brug 2025 is gelegen in de Krijn Taconiskade, die ten zuiden van de brug overgaat in een straat, terwijl ten noorden van de brug het een kade is. De brug overspant de Hollandiagracht, die deel uitmaakt van een grote ringgracht die de buurt rondom het Theo van Goghpark en omgeving omringt. De brug met geringe welving uit 2004 heeft het uiterlijk van een cantileverbrug. De noordkant heeft een relatief groot landhoofd verpakt in roodbruin baksteen, die allemaal recht boven elkaar zijn gemetseld. Het zuidelijk eind kent een smal landhoofd. Onder de overspanning is een metalen constructie gehangen

Nautilus is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Barbara Nanning ontwierp voor het poortgebouw tussen de Erich Salomonstraat en het Theo Frenkelhof op IJburg een plafondreliëf. De opdracht kwam van (woningbouw)verenigingen De Alliantie en Waterstad 3. De titel is ontleend aan de Nautilus; de onderzeeboot ontsproten aan het brein van Jules Verne voor zijn Twintigduizend mijlen onder zee. Het reliëf geeft een massieve en zware indruk, terwijl het licht en buigzaam is; het is namelijk van karton omgoten door polyurethaan. Het geeft een onderwaterwereld weer in de ogen van Nanning. Het heeft een bont uiterlijk met kleuren als rood, groen, blauw en vooral veel goud. Op een richel in de bouwconstructie is te lezen: Nautilus – raadselachtige vormen en formaties uit de onderwaterwereld. Barbara Nanning 2008.

Familie is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het is een tweedelige beeldengroep en stelt een familie (vrouw, man, dochter, zoon) voor. Familie is ontworpen door Paul de Reus. Het dateert uit 2008 en is in opdracht van de gemeente Amsterdam of het betreffende Stadsdeel gemaakt. Het staat in het noordwestelijke deel van het Theo van Goghpark. Paul de Reus wilde met de twee beelden een spelend gezin weergeven. Een van de regels voor de opdracht was dat het beeld te zien moest zijn van de tramhalte van de IJtram. In de ogen van De Reus kon dat alleen door de mensen te "stapelen". Het meisje staat met haar voeten op de omhoog gestoken benen van de moeder; het jongetje idem op de benen van de vader. Moeder en dochter dragen een roze jurkje, vader en zoon een blauwe broek en een groen shirt. Het beeld lijkt licht qua gewicht, maar weegt 1700 kilogram. De opdrachtgever was bang dat bij het beklimmen of aanraken van het anders holle bronzen beeld geluidsoverlast zou ontstaan, daardoor/tegen werd het volgegoten met beton.

De Annemie Wolffbrug (brug 2060) is een nog te bouwen brug in Amsterdam-Oost. De zestig meter lange brug wordt in 2023 en 2025 gebouwd en zal in de Pampuslaan de verbinding verzorgen tussen het Haveneiland en het Centrumeiland binnen de wijk IJburg. Alhoewel de brug nog gebouwd moest worden kreeg ze al in 2018 haar naam, een vernoeming naar fotografe Annemie Wolff. Het adviesorgaan dat de namen (CNOR, in 2021 opgeheven) beheert zag er in eerste instantie niets in, toch werd de naam overgenomen. Net als de verderop gelegen Lee Millerbrug is de brug ontworpen door het bureau van Nicholas Grimshaw, die eerder al de Enneüs Heermabrug ontwierp. De brug zal behalve auto-, voet- en fietsverkeer ook tramlijn 26 (IJtram) moeten dragen.

Het Haveneiland is het grootste van de eilanden waaruit de Amsterdamse wijk IJburg bestaat. Het is via bruggen verbonden met het Steigereiland, de Rieteilanden, en het Centrumeiland. De naam van het eiland is ontleend aan de binnen het eiland gelegen jachthaven die via een sluis is verbonden met het IJmeer. Haveneiland heeft een dichte bebouwing die grotendeels bestaat uit gebouwen van drie of vier verdiepingen met op enkele plekken uitschieters tot twaalf lagen. Het stratenplan is opgezet als een 'grid': rechte straten met rechthoekige blokken, zoals ook in veel Amerikaanse steden gebruikelijk is. Het stratenplan wordt doorkruist door verschillende grachten. De straten en grachten zijn vernoemd naar fotografen en filmers. De hoofdweg op Haveneiland is de IJburglaan/Pampuslaan, die deel uitmaakt van de stadsroute s114, en die het eiland aan de oost- en westzijde ontsluit voor het wegverkeer. Ook de IJtram volgt deze route vanaf het centrum van Amsterdam, via de Piet Heintunnel. Sinds de opening op 28 mei 2005 heeft de IJtram (tramlijn 26) zijn eindpunt op Haveneiland. Aan de IJburglaan heeft de tram vier haltes: Vennepluimstraat, Diemerparklaan, Lumièrestraat en IJburg (Pampuslaan). Deze tramlijn zal in 2025 via de Pampuslaan worden doorgetrokken naar Centrumeiland en Strandeiland. Aan de westzijde is Haveneiland door Brug 2002 verbonden met het Steigereiland en door kleine bruggen met het Grote Rieteiland. In dit deel van het eiland zijn een winkelcentrum en markt gelegen. Aan de oostzijde is Haveneiland door Brug 2048 verbonden met het Rieteiland-Oost en via Brug 2030 en de Pampuslaan met het Centrumeiland. Centrumeiland is verbonden met de oostelijke ontsluiting van IJburg. In het oostelijk deel van Haveneiland bevinden zich een jachthaven en een stadspark, het Theo van Goghpark, waarnaast ook het eindpunt van de IJtram gelegen is.

Het Theo van Goghpark is een stadspark in de Amsterdamse wijk IJburg. Het park ligt op het Haveneiland-Oost, ten zuiden van de Pampuslaan, bij de standplaats van tramlijn 26 (IJtram). Het park is gedeeltelijk verdiept aangelegd maar aan de kant van de Pampuslaan is het juist verhoogd aangelegd en met een brede trap naar boven toegankelijk. Het park bestaat voornamelijk uit grasvelden waarop zich onder meer een speeltuin en een voetbal en basketbalveld bevinden. De bomen in het park bestaan uit verschillende soorten met kleine bladeren zoals bijvoorbeeld de acacia en de valse christusdoorn. Dertien volwassen platanen die in het park zijn geplant, zijn afkomstig van het Europaplein bij de RAI, waar ze moesten wijken voor werkzaamheden voor de Noord-Zuidlijn. In het park staat het beeld Familie van Paul de Reus. Het park is vernoemd naar de regisseur Theo van Gogh (1957-2004). De straten rondom het park zijn vernoemd naar personen uit de filmwereld. Zo ligt het park ingeklemd tussen straten vernoemd naar Emmy Andriesse, Eva Besnyö en Fritz Kahlenberg. Het park is in 2007 en 2008 ingericht. Het heeft geen huisnummers (2020).

Brug 2046 is een vaste brug in Amsterdam-Oost, IJburg. Het is een van de kleinere bruggen in die wijk. Ze is gelegen in het begin de Jaap Speyerstraat en voert over de gracht Groene Tunnel, van de langs het Theo van Goghpark lopende Emmy Andriessestraat naar de Jan Vrijmanstraat. Het vormt de verbinding tussen het noordelijke en zuidelijke deel van het Oostelijk Haveneiland. De gemeente besteedde de ontwerpen voor bruggen op en naar IJburg destijds uit aan diverse architectenbureaus. Zij kregen elk de opdracht mee met een bruggenfamilie te komen. Architect Jeroen van Schooten van (toen nog) Meyer en Van Schooten (MVSA) kwam met een serie bruggen, die bekend werd onder de naam Groene Tunnel, naar de gracht waar zij overheen liggen. De Bruggen 2003, 2010, 2045, 2046 en 2047, maar ook sluis 2008, horen tot deze familie. De brug bestaat uit een middelgedeelte van ter plaatse gestort beton. Dit was mogelijk omdat ten tijde van de bouw van de brug hier een zandvlakte lag. De brug kon zo op de zandondergrond gebouwd worden en werd daarna uitgegraven. De betonnen overspanning ligt over een enkele pijler/juk. Aan de buitenzijden van de overspanning hangen metalen rasters opgevuld met granulaat die dienen als voetpad. Daarop staan de enigszins naar binnen hellende balustrades.

Brug 2045 is een vaste brug in Amsterdam-Oost, IJburg. Het is een van de kleinere bruggen in die wijk. Ze is gelegen in het verlengde van de Max de Haasstraat en voert over de gracht Groene Tunnel. Het vormt de verbinding tussen het zuidelijke en noordelijke deel van het Oostelijk Haveneiland en leidt naar de IJburglaan, de verbinding naar en uit de stad. De gemeente besteedde de ontwerpen voor bruggen op/naar IJburg destijds uit aan diverse architectenbureaus. Zij kregen elk de opdracht mee met een bruggenfamilie te komen. Architect Jeroen van Schooten van Meyer en Van Schooten (MVSA) kwam met een serie bruggen, die bekend werd onder de naam Groene Tunnel, naar de gracht waar zij overheen liggen. Bruggen 2003, 2010, 2045, 2046 en 2047, maar ook sluis 2008, horen tot deze familie. De brug bestaat uit een middelgedeelte van ter plaatse gestort beton. Dit was mogelijk omdat ten tijde van de bouw van de brug hier een zandvlakte lag. De brug kon zo op de zandondergrond gebouwd worden en werd daarna uitgegraven. De betonnen overspanning ligt over een tweetal pijlers/jukken. Aan de buitenzijden van de overspanning hangen metalen rasters opgevuld met granulaat die dienen als voetpad. Daarop staan de enigszins naar binnen hellende balustrades.

De Groene Tunnel is een 35 meter brede gracht tussen het Haveneiland en het Grote Rieteiland, en tussen het noordelijk en zuidelijk deel van Haveneiland-Oost, in de woonwijk IJburg in stadsdeel Oost van Amsterdam. De gracht doorkruist de wijk van noordwest naar zuidoost. De verbinding met het IJmeer wordt in het noordwesten verzekerd door de Nijlpaardsluis, die onderdeel uitmaakt van de waterkering van de genoemde eilanden van IJburg. In het zuidoosten sluit de Groene Tunnel aan op de Hollandiagracht en de sluis op deze gracht. Aan de noordoever komen van west naar oost de Dwarsgracht, Profiltigracht, Binnengracht en de Hollandiagracht uit op de Groene Tunnel. De volgende straten en bruggen kruisen de Groene Tunnel: Westelijk Haveneiland Vennepluimstraat (sluis 2008) Diemerparklaan (brug 2003) Ruisrietstraat (brug 2010) Oostelijk Haveneiland Max de Haasstraat (brug 2045) Jaap Speyerstraat (brug 2046) Fritz Dietrich Kahlenbergstraat (brug 2047) De zes bruggen werden alle zes ontworpen door architect Jeroen van Schooten van Meyer en Van Schooten (MVSA). De bruggenfamilie kreeg ook de naam Groene Tunnel.

Brug 2047 is een vaste brug in Amsterdam-Oost, IJburg. Het is een van de kleinere bruggen in die wijk. Ze is gelegen in de Fritz Dietrich Kahlenbergstraat en voert over de gracht Groene Tunnel, van de langs het Theo van Goghpark lopende Emmy Andriessestraat de Wim Noordhoekkade. Het vormt de verbinding tussen het noordelijke en zuidelijke deel van het Oostelijk Haveneiland. De gemeente besteedde de ontwerpen voor bruggen op en naar IJburg destijds uit aan diverse architectenbureaus. Zij kregen elk de opdracht mee met een bruggenfamilie te komen. Architect Jeroen van Schooten van (toen nog) Meyer en Van Schooten (MVSA) kwam met een serie bruggen, die bekend werd onder de naam Groene Tunnel, naar de gracht waar zij overheen liggen. De Bruggen 2003, 2010, 2045, 2046 en 2047, maar ook sluis 2008, horen tot deze familie. De brug bestaat uit een middelgedeelte van ter plaatse gestort beton. Dit was mogelijk omdat ten tijde van de bouw van de brug hier een zandvlakte lag. De brug kon zo op de zandondergrond gebouwd worden en werd daarna uitgegraven. De betonnen overspanning ligt over een enkele pijler/juk. Aan de buitenzijden van de overspanning hangen metalen rasters opgevuld met granulaat die dienen als voetpad. Daarop staan de enigszins naar binnen hellende balustrades.

Brug 2010 is een vaste brug in Amsterdam-Oost, IJburg. Het is een van de kleinere bruggen in die wijk. Ze is gelegen in de Ruisrietstraat en voert over de gracht Groene Tunnel. Ze zorgt voor de verbinding tussen het Grote Rieteiland en het westelijk deel van het Haveneiland. De gemeente besteedde de ontwerpen voor bruggen op en naar IJburg destijds uit aan diverse architectenbureas. Ze kregen elk de opdracht mee met een bruggenfamilie te komen. Architect Jeroen van Schooten van (toen nog) Meyer en Van Schooten (MVSA) kwam met een serie bruggen, die bekend werd onder de naam Groene Tunnel, naar de gracht waar zij overheen liggen. De bruggen 2003, 2010, 2045, 2046 en 2047, maar ook sluis 2008, horen tot deze familie. De brug bestaat uit een middelgedeelte van ter plaatse gestort beton. Dit was mogelijk omdat ten tijde van de bouw van de brug hier een zandvlakte lag. De brug kon zo op de zandondergrond gebouwd worden en werd daarna uitgegraven. De betonnen overspanning ligt over een enkele pijler/juk. Aan de buitenzijden van de overspanning hangen metalen rasters opgevuld met granulaat die dienen als voetpad. Daarop staan de enigszins naar binnen hellende balustrades. In het verlengde (naar het zuiden) ligt brug 2014, die behoort tot een andere bruggenfamilie.