Brug 1361

Brinkiebrug (Brug 1317) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Architect Dirk Sterenberg ontwierp in 1978 voor de Dienst der Publieke Werken brug 1317 voor de Veenendaaldreef. Die dreef werd echter nooit aangelegd, maar de naamgever is nog in de wijk terug te vinden in Veenendaalplein. De brug had het uiterlijk van de Spengenbrug, dus met aluminium schilden aan de balustrade. Het zou in een Bijlmerse dreef gelegd worden over een voet- en fietspad. Het brugnummer werd vier jaar later hergebruikt voor een brug in de Meerkerkdreef over het Brinkiepad, dus ook in een Bijlmerse dreef en over een voet- en fietspad. Beide bruggen waren geheel van beton op de balustrade na. De gebouwde brug 1317 heeft metalen balustraden aangebracht op staanders. Het geheel werd afgewerkt door houten geluidsschermen. De naam van de brug kwam pas veel later in 2018. In één sessie vernoemde de gemeente Amsterdam tientallen bruggen in Amsterdam ter opname in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen. Veelal werd toen gekozen voor de optie de bruggen te vernoemen naar de onderliggende paden, in dit geval het Brinkiepad. Dat pad is vernoemd naar kinderboerderij 't Brinkie, al een unieke vernoeming in Amsterdam. De brug is indirect ook vernoemd naar die kinderboerderij; in Amsterdam is verder geen vernoeming naar een kinderboerderij. Tussen brug en boerderij ligt 100 meter.

Het Ir. Lely Lyceum is een openbaar lyceum voor voortgezet onderwijs in Amsterdam-Zuidoost. De instroom van leerlingen is evenwichtig verdeeld over de afdelingen (een derde mavo, een derde havo en een derde vwo). De school behoort tot een van de sterkst groeiende middelbare scholen van Amsterdam en had in 2021 ongeveer 870 leerlingen. Er is op school bijzondere aandacht voor onderzoeksvaardigheden en technologie, internationalisering (tweetalig onderwijs) en persoonsvorming (empowerment). De school scoort al jaren goed op het gebied van pedagogisch klimaat en sociale veiligheid. Sinds 2020 is het Ir. Lely Lyceum het enige Technasium van Amsterdam-Zuidoost en het vierde Technasium van Amsterdam. Tevens is de school een erkende TTO (tweetalig onderwijs) school (onderbouw) en wordt er in de bovenbouw Engels gegeven op Cambridge niveau. Sinds 2018 biedt het Ir. Lely Lyceum ook een volwaardige gymnasium opleiding aan.

Het Brinkiepad is een voet- en fietspad in Amsterdam-Zuidoost. Bij de inrichting van de wijk Amsterdam-Zuidoost/Bijlmermeer stonden dreven voor afhandeling van snelverkeer en paden voor voetgangers en fietsers. Zowel dreven als paden zijn daarbij soms kilometerslang ter verbinding van de diverse woonwijken. De paden kregen daarbij namen van omliggende wijken. Zo is het Kelbergenpad vernoemd naar de wijk Kelbergen en het Nellesteinpad naar Nellestein. De paden zijn meestal zo oud als de wijken. Één van de uitzonderingen daarop is het Brinkiepad. Het kreeg pas in september 2014 haar naam en werd daarbij vernoemd naar kinderboerderij 't Brinkie. Het is daarbij voor zover bekend de enige straatnaam in Amsterdam die terugvoert op een kinderboerderij. Het voet- en fietspad begint in het noorden in een groengebied bij een T-kruising aan het Meibergpad, een kilometerslang voet- en fietspad dat van oost naar west door Zuidoost slingert. In de zuidwesthoek van de kruising ligt de kinderboerderij. Vervolgens voert ze naar het zuiden middels de Brinkiebrug onder de Meerkerkdreef door, voert onder een woongebouw door, steekt middels brug 1361 de Passewaaigracht over om tot slot te eindigen op het Puiflijkpad (ook een kilometerslang pad oost-west), waar het op een schoolgebouw stuit. Het pad is circa 600 meter lang. Het pad kent geen gebouwen met een adres aan het pad en heeft derhalve ook geen postcode. De kinderboerderij is weliswaar aan het pad gevestigd, maar heeft een adres aan de Meerkerkdreef (huisnummer 27). Aan de overzijde van het pad ligt Stadsdeelwerf Zuidoost, eveneens gevestigd aan het pad, maar ook een adres aan de Meerkerkdreef (25).

Gaasperdam is een stadswijk gelegen ten noorden van het riviertje het Gein aan de rand van Amsterdam-Zuidoost, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. In 1966 werd een aantal polders die tot dan toe tot de gemeente Weesperkarspel behoorden, waaronder de Bijlmermeer, Oost Bijlmerpolder en de Polder Gein en Gaasp, aan Amsterdam toegevoegd en in een aantal fasen volgebouwd tot wat nu het stadsdeel Amsterdam Zuidoost is. De wijk is vernoemd naar de vroegere buurtschap Gaasperdam dat moest wijken voor de bouw van de wijk.

Zonnebaken is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Buurtbewoners noemen het De naald of De punt. Ze staat bij een rotonde waar de Meerkerkdreef de Valburgdreef kruist en voor het doorgaande verkeer na de rotonde overgaat in de Langbroekdreef. Het is een kunstwerk uit circa 1986 van Piet Slegers, dat op een heuvel een markeringspunt moet vormen tussen de wijken Nellestein en Holendrecht. Het beeld was het resultaat van een in 1983 opgerichte werkgroep, die meer samenhang nastreefde tussen diverse woonbuurten in Amsterdam-Zuidoost. Vanwege gescheiden verkeersstromen worden woonwijken daar van elkaar gescheiden door verkeerswegen die op dijklichamen liggen. Om die samenhang te verbeteren werd een aantal relatief grote kunstwerken neergezet, die vanuit meerdere buurten tegelijkertijd zichtbaar zijn. Het was daarom niet meer dan logisch kunstenaar Piet Slegers in te schakelen, bekend van omgevingskunst. Het zal echter ook te maken hebben met een omslag binnen de werken van Slegers; hij keerde van het donkere brons naar het reflecterende roestvast staal. Zonnebaken reflecteert dan ook zonnestralen die op het beeld komen de wijde omgeving in. Wanneer de zon ondergaat begint verlichting te branden, dat het idee moet geven dat het beeld nagloeit. Cees Straus omschreef het beeld in Trouw van 26 september 1991 als “een snel zeilend schip in de leegte”. Hij zag ook dat het beeld op elk dagdeel het licht de buurten in reflecteerde, maar ook voor zichzelf zorgde, door zo uitermate opvallend te zijn. Hij zag dat het beeld fungeerde als vervanger van kerktorens of andere hoge bouwsels uit het verleden. Segers heeft voor Scheveningen een soortgelijk beeld onder dezelfde titel gemaakt, geplaatst op de Strandweg. Eindhoven heeft de Zonnepijl uit 1986 van Segers, ook al staande voor een rotonde (Marconilaan).

Brug 1358 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug zorgt sinds 1982 de verbinding voor voetgangers en fietsers tussen de woonhuizen aan de Polsbroekstraat (P-buurt) aan de westzijde en het winkelcentrum gelegen op het Veenendaalplein aan de oostkant. Ze overspant daarbij een gracht in het verlengde van de Passewaaigracht richting Gaasperplas. Ze heeft tevens verbinding met het Kelbergenpad, een kilometers lang voet- en fietspad dat Zuidoost doorsnijdt. Alhoewel heel anders ingericht dan de hoogbouwwijken in Zuidoost, werden ook deze wijken in Reigersbos aangelegd met gescheiden verkeersstromen. Gemotoriseerd verkeer moet om hetzelfde te bereiken dan ook behoorlijk omrijden via de Meerkerkdreef, brug 1366 en de Valburgdreef. De brug is ontworpen door architect Dirk Sterenberg werkend vanuit Hoorn voor de Dienst der Publieke Werken. Alhoewel bouwtekeningen ontbreken in het publieke domein, is de architect eenvoudig te achterhalen. Sterenberg ontwierp tientallen van deze voet- en fietsbruggen voor Reigersbos, te herkennen aan de brugpijlervorm. Per twee pijlers is er een aan de onderzijde een afgerond juk geplaatst die de liggers draagt. In 1982 werd de brug voorzien van stevige dikke houten balken als leuning en ook de borstweringen zijn elders in Reigersbos bij tientallen bruggen te vinden, zoals bij de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264). Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit blauwe beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen, naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.

Rossumplein is een plein in Amsterdam-Zuidoost.

Brug 1366 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug bestond tot de jaren negentig alleen in de planning. Bij de plannen van de verkeersstromen binnen de wijk Nellestein in 1968 zou de Gooiseweg nog doorgetrokken worden ten westen van de Gaasperplas met daar net ten zuiden van een bocht richting Driemond en Weesp. Die plannen gingen uiteindelijk niet door. Op het reeds aangelegde halfhoge dijklichaam werd wel het plaatselijk drevenpatroon vervolmaakt. In het verlengde van die Gooiseweg, die in 2021 eindigt bij de Gaasperdammertunnel werden de Langbroekdreef en Valburgdreef aangelegd. Die eerste kwam er al in 1982. Die latere in de jaren negentig.Ze moest de wijken Gein I-IV ontsluiten. Een directe aansluiting met de Gaasperdammerweg kwam er niet, maar wel met de Meerkerkdreef; de kruising van de drie dreven werd geregeld met een rotonde. Al bij het plannen van de verlenging van de Gooiseweg was een aantal kunstwerken ingetekend, maar met het uitstel verdwenen die van tafel. Bij de aanleg van de Valburgdreef werden er viaducten gelegd over twee voet- en fietspanden genoemd het Kelbergenpad en het Wisseloordpad. Beide viaducten kregen dezelfde opbouw en staan bekend onder respectievelijk de nummers 1366 en 1367. Het is onbekend wie de brug ontworpen heeft; ze is bijna geheel van beton; opmerkelijk is de brugpijler-jukconstructie; die bestaat hier uit bogen.

De Ravenswaaimetrobrug (brug 1624) is een spoorbrug in Amsterdam-Zuidoost.

Brug 1365 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De vaste brug maakt deel uit van de ongelijkvloerse kruising tussen Meerkerkdreef en het Reigersbospad-Renswoudestraat; dreef en pad/straat hebben geen verbinding met elkaar. De dreef geplaatst op een dijklichaam loopt hier oostwest en is een doorgaande route voor snel verkeer. Het Reigersbospad (met begeleidende afwateringstocht) loopt noordzuid en is alleen voor langzaam verkeer. Het pad ligt op maaiveldniveau. De brug is onderdeel van een soort rotonde op de grens van de twee buurten Gaasperdam en Holendrecht-Oost. Ten noordoosten van de brug ligt een groen gebied met volkstuinen etc. De brug werd ontworpen door Dirk Sterenberg, zelfstandig werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp voor de omgeving Reigersbos tal van voet- en fietsbruggen, samengesteld uit betonnen brugpijlers waarop een komvormige juk, betonnen borstweringen, houten liggers/planken en balkconstructies voor balustrades en leuningen. Ze kregen in de wijk diverse kleuren mee; deze brug had blauwe leuningen. Ze werden omstreeks 1981 ontworpen en gebouwd. Het hout was niet bestand tegen de Nederlandse weersinvloeden (houtrot en molm), reden waarom de leuningen en balustraden begin 21e eeuw vernieuwd werden door Haasnoot Bruggen.

Reigersbos is een onderdeel van de wijk Gaasperdam maar ook een straat in deze wijk in het Amsterdamse stadsdeel Zuidoost. De wijk is gelegen in het zuidwestelijke gedeelte van Gaasperdam en is onderverdeeld in Reigersbos I, Reigersbos II, Reigersbos III en Reigersbos IV. De wijk is voor een deel gebouwd in de Polder Gein en Gaasp en voor een ander deel in de Oost Bijlmerpolder. In het noorden grenst de wijk aan Holendrecht, in het zuiden aan de Hoge dijk, in het oosten aan de wijk Gein en in het westen aan de spoorlijn naar Utrecht. De wijk is gebouwd en opgeleverd in de eerste helft van de jaren tachtig en bestaat uit middelhoogbouw in het midden en laagbouw aan de randen. Alleen rond het winkelcentrum bevindt zich enige hoogbouw, enkele kantoren en een bejaardentehuis. De straten zijn vernoemd naar plaatsen met de letters P, R, S en T in de provincies Overijssel, Gelderland, Utrecht, Zuid-Holland, Noord-Brabant en Limburg.

De Renswoudebrug (brug 1316) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen in de Meerkerkdreef daar waar hij zonder enige directe verbinding kruist met het Reigersbospad en de Renswoudestraat. Deze ongelijkvloerse kruising is het gevolg van strikte scheiding van verkeersstromen. De dreef heeft snel verkeer, pad en straat langzaam verkeer. De brug overspant behalve voet- en fietspad tevens een gracht (uitloper van de Passewaaigracht) en nogmaals een voetpad. Het viaduct werd aangelegd in de periode dat de Meerkerkdreef nog te boek stond als Veenendaaldreef. Het ontwerp is afkomstig van Dirk Sterenberg werkend bij de Dienst der Publieke Werken. De brug is circa twintig meter breed en 33 meter lang. In 1981 begon het heiwerk met voorgespannen betonpalen. De brug kreeg in het jaar van bouwen (1981) via het talud twee voetpaden naar bushaltes die net ten oosten van de brug lagen. Deze bushaltes die in 1982 in gebruik werden genomen hadden in- en uitvoegstroken op de brug; toen die halte in 1994 werd opgeheven was de brug eigenlijk veel te breed voor het verkeersaanbod. Sterenberg was ook kunstenaar hetgeen hier terug te vinden is in reliëfs op de brugpijlers. In het verleden was het reliëf rood geschilderd. Ook de borstweringen lijken op abstracte kunstwerken. De originele balustrade en leuningen, die op oude foto’s nog wit oplichten zijn in de loop der jaren vervangen door houten schotten. De brug ging tot en met 2018 naamloos door het leven, maar werd toen vernoemd naar de onderliggende straat Renswoudestraat, op zich vernoemd naar dorp Renswoude.