Nationaal Schaakgebouw

Dans- en Medisch Instituut is de oorspronkelijke naam van een door de architect Jan Wils in 1921 ontworpen gebouw op het adres Laan van Meerdervoort 50 b en c in Den Haag.

Oldenhove is een appartementencomplex in Den Haag, gebouwd in Amsterdamse Schoolstijl of Nieuwe Haagse School tussen 1928 en 1931, op het adres Laan van Meerdervoort 52. Het is ontworpen in opdracht van de Amsterdamsche Maatschappij ter Exploitatie van Etagewoningen door de architect F.A. Warners. Het 42 meter brede en 23 meter hoge gebouw bestaat uit een begane grond met winkels, met daarboven vier verdiepingen voor woningen. Asymmetrisch is een 35 meter hoge toren aangebracht, waarin het waterreservoir voor de bewoners stond; daaronder is de met de naam van het gebouw bekroonde en met tufsteen beklede ingang voor de bewoners. Het gehele bouwterrein mat 1800 m². Oldenhove omvatte oorspronkelijk 24 luxeappartementen (3-6 kamerflats), waarvan de huurprijzen in 1931 uiteenliepen van 1000 tot 2200 gulden per jaar (omgerekend naar euro's van 2006 respectievelijk € 7.300 en € 16.000). Op de begane grond was een autoshowroom geprojecteerd en twee winkels; tegenwoordig is hier een supermarkt. De beroemdste bewoonster van dit gebouw was Tweede Kamerlid freule Wttewaal van Stoetwegen.

Het Muziekhistorisch Museum Scheurleer was een museum voor muziekinstrumenten en muziekhistorische documentatie in Den Haag. Het bestond van 1905 tot 1935 en was eigendom van de bankier en muziekhistoricus Daniël François Scheurleer. Hij stelde zijn verzameling op afspraak open voor bezoek, zoals voor onderzoekers die hij door zijn museum rondleidde. Na zijn dood was het museum van 1928 tot 1935 geopend voor publiek.

Het Zeeheldenkwartier, ook bekend onder de naam Zeeheldenbuurt, is een wijk in het centrum van Den Haag. De wijk grenst aan de wijken Centrum, Regentessekwartier, Duinoord, Zorgvliet en Willemspark. De wijk wordt begrensd door de Veenkade in het zuidoosten, de Waldeck Pyrmontkade in het zuidwesten, de Laan van Meerdervoort in het noordwesten en de Zeestraat, de Hogewal en de Prinsessewal in het noordoosten. Het Zeeheldenkwartier heeft verschillende typen bebouwing: bij het Willemspark en de Laan van Meerdervoort zijn grote huizen gebouwd voor de hogere ambtenaren, meer naar de binnenstad bevinden zich overwegend kleinere woningen. Het Zeeheldenkwartier is te verdelen in twee buurten, de Zeeheldenbuurt en de Dichtersbuurt; de huizen in de Zeeheldenbuurt zijn voornamer en groter dan die in de Dichtersbuurt. Het is een van de 19 beschermde stadsgezichten van Den Haag.

Het Permanent Hof van Arbitrage (Engels: Permanent Court of Arbitration; Frans: Cour Permanente d'Arbitrage) is een internationale organisatie die in 1899 werd opgericht naar aanleiding van de internationale Vredesconferentie van Den Haag op initiatief van de Russische tsaar Nicolaas II. Dit Hof is sinds 1913 gevestigd in het Haagse Vredespaleis. Maar naast zijn vestiging in Den Haag heeft dit Hof ook vestigingen in andere werelddelen: sinds 2009 op Mauritius, sinds 2013 in Argentinië en sinds 2019 in Singapore. Het Hof heeft een beleid van “gastlandovereenkomsten” (Host Country Agreements) met lidstaten om zijn geschillenbeslechtingsdiensten breder toegankelijk te maken. Door middel van dergelijke overeenkomsten stellen het gastland en het Hof een wettelijk kader vast voor het voeren van door het Hof beheerde procedures op het grondgebied van het gastland onder soortgelijke omstandigheden als die welke worden gegarandeerd door de eerste zetelovereenkomst met Nederland voor de vestiging in Den Haag. Dergelijke overeenkomsten (Host Country Agreements) zijn ook gesloten met Chili, Costa Rica, India, Mauritius, Singapore, Zuid-Afrika, Ierland en Paraguay. Het Hof heeft als doel arbitrage als conflictoplossing van internationale geschillen te faciliteren. Anders dan de naam suggereert is het zelf geen scheidsgerecht dat aan arbitrage doet, maar bestaat het Hof uit een lijst van personen die door partijen bij het Verdrag voor de vreedzame regeling van de internationale geschillen tot leden van het Hof worden benoemd (maximaal vier arbiters per verdragspartij) en waaruit in het geval van een geschil een keuze gemaakt kan worden. De oprichting van het Hof was de eerste stap tot institutionalisering van de oplossing van geschillen door vreedzame middelen. Het Hof faciliteert niet alleen arbitrale geschilbeslechting tussen staten, maar ook staten en andere partijen, waaronder intergouvernementele organisaties en private partijen.

De Carnegie Stichting is een in 1903 op naam van Andrew Carnegie opgerichte stichting, die als doel heeft 'de oprichting en het onderhoud van een gebouw en een bibliotheek ten behoeve van het Permanent Hof van Arbitrage', waarmee de basis gelegd werd voor de bouw van het Vredespaleis.

Het Permanent Hof van Internationale Justitie werd in 1920 opgericht als orgaan van de Volkenbond. Het was de voorloper van het Internationaal Gerechtshof. Het Permanent Hof van Internationale Justitie was bevoegd om kennis te nemen van alle geschillen van internationale aard die de lidstaten van de Volkenbond aan het Hof wensten voor te leggen. Het had ook een raadgevende functie over elk punt dat de Raad of de Algemene Vergadering van de Volkenbond besprak. In 1922 werd het Permanent Hof van Internationale Justitie geïnstalleerd in het Vredespaleis te Den Haag. De opening werd verricht door koningin Wilhelmina. Het werd bijgewoond onder anderen door de rechters Rafael Altamina, Beichmann, Bustamonte, Lord Finlay, Hammerskjold, J.B. Moore, Negulesco van Roemenië, J. Oda van Japan, Andre Weisz. De Nederlander Bernard Loder werd de eerste president van het Hof (1922-1924). Tussen 1922 en 1940 heeft het Hof 29 zaken tussen staten behandeld. De eerste zaak, die in 1923 aan het Hof werd voorgelegd, betrof het Engelse stoomschip Wimbledon dat met een lading Franse wapens aan boord onderweg was naar Polen, dat toen in oorlog was met Rusland. Duitsland had dit schip de vrije doorvaart belemmerd. Het Permanent Hof van Internationale Justitie bepaalde dat Duitsland schadevergoeding moest betalen, daar noch Engeland noch Frankrijk met Duitsland in oorlog waren en de doorvaart dus niet geweigerd had mogen worden. De Tweede Wereldoorlog betekende het einde voor het Permanente Hof van Internationale Justitie. Begin juli 1940 ontving het Hof een bericht van de Duitse bezetter dat alle privileges zouden worden ingetrokken en alle werkzaamheden met ingang van 15 juli neergelegd moesten worden. Op 16 juli 1940 vertrokken de leden van het Hof tezamen met diplomaten met een extra trein vanaf station Hollands Spoor naar Zwitserland. De verdere oorlogsjaren zette een aantal leden van het Hof de werkzaamheden in het Zwitserse Genève voort. In 1946 is het Hof formeel ontbonden, samen met de Volkenbond waar het uit was voortgekomen. Het Internationaal Gerechtshof, dat door de Verenigde Naties werd opgericht, trad ervoor in de plaats. Net als het Permanente Hof van Internationale Justitie werd ook het Internationaal Gerechtshof in het Haagse Vredespaleis gehuisvest. Om de continuïteit van deze twee Hoven aan te geven worden zij samen ook wel het Wereldhof genoemd. Wanneer een verdrag verwijst naar het Permanent Hof van Internationale Justitie, zal het worden doorverwezen naar het Internationaal Gerechtshof.

De Haagse Academie voor Internationaal Recht die zetelt in het Vredespaleis werd opgericht in 1914 en is daadwerkelijk gestart in 1923. Tobias Asser was een pleitbezorger voor de oprichting van een dergelijk instituut en een stichting van Andrew Carnegie heeft geld beschikbaar gesteld. De academie geeft onderwijs op het gebied van publiek en privaat internationaal recht. Per 2015 is de academie met steun van het ministerie van Buitenlandse Zaken een samenwerkingsverband aangegaan met het Grotius Centre for International Law, dat onderdeel is van de Campus Den Haag van de Universiteit Leiden. Honderd jaar na haar oprichting breidde de academie daarmee haar werkterrein uit met onderwerpen op het gebied van internationaal strafrecht. In het eerste jaar lag de focus op rechtsvraagstukken met betrekking tot gender.

De Tempel is een voormalig bankgebouw aan de Prins Hendrikstraat 39, in het Zeeheldenkwartier van Den Haag. Het is een rijksmonument.

Het Vredespaleis is de zetel van het Permanent Hof van Arbitrage, het Internationaal Gerechtshof van de Verenigde Naties, de Haagsche Academie voor Internationaal Recht, de Bibliotheek van het Vredespaleis en de Carnegie Stichting. Hiernaast is het paleis ook regelmatig de gastheer van diverse evenementen op het gebied van internationaal recht en politiek. Het doel van deze organisaties is om voor geschillen tussen landen tot een vreedzame oplossing te komen. Op 28 augustus 1913 werd het gebouw officieel geopend. Het ligt in het noordwesten van de wijk Zeeheldenkwartier in het stadsdeel Centrum van de gemeente Den Haag. De grote toren is door de hoogte van 80 meter en door de vorm van de bovenkant – met een gedeelte dat breder is dan de stam – gemakkelijk te herkennen in de skyline van Den Haag. Het silhouet is zeer kenmerkend met kleine erkertorens die er op twee niveaus voorkomen. In 2014 is het Vredespaleis geplaatst op de lijst van Europees erfgoed, wegens haar belang voor de geschiedenis en cultuur van Europa. Vijf Nederlandse objecten staan op deze lijst.

De Mesdag Collectie, voorheen het Museum H.W. Mesdag, is een museum voor beeldende kunst in de Nederlandse stad Den Haag. Het museum werd na een langdurige restauratie op 14 mei 2011 heropend onder de nieuwe naam.

De Prins Hendrikhof is een hofje in het Zeeheldenkwartier in Den Haag. Een open poort aan de Prins Hendrikstraat 55 geeft toegang tot een hofje uit 1887, gebouwd door J.H.L. Nieuwmeijer. Het bestaat uit twee rijen van vijftien huizen die tegenover elkaar staan en ieder een eigen voortuintje hebben. Zes huisjes hebben enkele jaren een bedrijfsfunctie gehad. In 1913 werden de eerste vier huisjes aan de rechterkant bij elkaar getrokken door de vijf jaar oude NV Electrische Drukkerij De Atlas, die van de Dunne Bierkade naar de Prins Hendrikstraat 53 verhuisde. In 1916 trokken ze de twee woningen ernaast ook erbij. Na 1981 werden vijf huisjes verbouwd, waarna ze weer bewoond werden. Het zesde huisje is nu opslag. In het pand van de oude drukkerij is nu een restaurant. De huisjes bestaan uit een benedenkamer met alkoof, een bovenverdieping met twee kamertjes, en een uitbouw met keuken. De huizen aan de Prins Hendrikstraat werden in 1879 gebouwd. De naam van het hofje verwijst naar Hendrik der Nederlanden, zoon van Koning Willem II.