De Mesdag Collectie

Het Haags oorlogsmonument 1940-1945 is een monument ter herdenking aan de Tweede Wereldoorlog tegenover het Vredespaleis op het Carnegieplein in Den Haag. Het monument is gemaakt door de joodse beeldhouwer Appie Drielsma in 1992. Het kwam tot stand op initiatief van een groep van oud-verzetsmensen. De vier zuilen van het monument symboliseren de vier zuilen in de samenleving ten tijde van de Tweede Wereldoorlog: neutraal, rooms-katholiek, protestants en joods.

De Wereldvredesvlam is een sinds 1999 brandende vlam in Wales. Door het wereldwijd verspreiden van deze vlam wordt aandacht voor de wereldvrede gevraagd. Op 31 juli 1999 werden zeven vlammen vanaf vijf continenten samengebracht in Bangor in Noord-Wales. Van die zeven vlammen werd een achtste vlam gemaakt, de Vlam van de Wereldvrede. Vanaf dat moment zijn er vlammen in Bangor ontstoken om vredesvlammen over de wereld te verspreiden. De vredesvlam is een initiatief van de spirituele en charitatieve instelling Life Foundation. Deze stichting werd in 1978 opgericht, onder meer door de (zelf benoemde) goeroe Mansukh Patel, die ook bekendstaat om zijn vredeswandelingen. Daarnaast organiseert hij ieder jaar een vredesconferentie. De Life Foundation is de drijvende kracht achter het dru-yogaprogramma.

Het Carnegieplein is een plein in Den Haag, behorend tot de wijk Zorgvliet (in het stadsdeel Scheveningen). Het driehoekige plein ligt voor het Vredespaleis en werd in 1913 aangelegd, toen de bouw van het paleis voltooid was. Naamgever is Andrew Carnegie, die voor de bouw van het Vredespaleis 1.500.000 had geschonken. De andere begrenzingen van het plein zijn de Scheveningseweg en de Anna Paulownastraat. Op het plein staan twee monumenten: het Haags herdenkingsmonument 1940-1945, onthuld in 1992, en de eerste Nederlandse wereldvredesvlam, onthuld op 18 april 2002. Aan het Carnegieplein staan slechts twee gebouwen: het Vredespaleis met de naastgelegen beheerderswoning (huisnummer 2) en het hoofdkantoor van de NIBC, oorspronkelijk de Nationale Investeringsbank (huisnummer 4-5). Dit pand beslaat tegenwoordig de gehele lengte van de Burgemeester Patijnlaan tot aan de Burgemeester Van Karnebeekstraat. Tot 1944 stond recht tegenover het Vredespaleis, waar nu de aanbouw van de NIBC staat, Huize Kleykamp (huisnummer 6), een witte villa, waarin een kunsthandel was gevestigd. Het pand werd tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers in gebruik genomen om er het Centrale Bevolkingsregister te vestigen, met duplicaten van alle uitgegeven persoonsbewijzen. Op 11 april 1944 werd het door zes Britse Mosquito jachtvliegers gebombardeerd. Het Carnegieplein wordt regelmatig gebruikt voor demonstraties.

NIBC Bank N.V., voorheen de Nationale Investeringsbank, is een Nederlandse bank die zich richt op zakelijke en particuliere klanten. De bank heeft kantoren in Den Haag, Frankfurt, Londen en Brussel. De bank was eigendom van een consortium van internationale financiële instellingen georganiseerd door private-equity-investeerder J.C. Flowers & Co LLC. Vanaf maart 2018 was de bank beursgenoteerd. In februari 2021 is de bank overgenomen door Blackstone Group en van de beurs gehaald.

Het bombardement op het Centraal Bevolkingsregister in Den Haag (11 april 1944) was een door de Britse luchtmacht uitgevoerde militaire operatie in bezet Nederlands gebied tijdens de Tweede Wereldoorlog. Doelwit was de villa die werd gebruikt door de landelijke bevolkingsadministratie, met de bedoeling de werkzaamheden van de Duitse Abwehr en de SD te hinderen.

Tampat Senang was een Indisch restaurant in Den Haag. Het heeft van 1919 tot 2016 bestaan. De naam Tampat Senang betekent in het Indonesisch Er gelukkig uitzien. In 1919 richtte J.J. van Geemert de NV Indisch Restaurant op, waarna hij op 1 januari 1922 een Indisch eethuis op het adres Laan van Meerdervoort 6 opende. Het was het eerste Indische restaurant in Den Haag. In de dertiger jaren werd het restaurant overgenomen door de in Nederlands-Indië geboren Arie de Jong (1882-1962), een Olympisch schermer, die net de militaire dienst had verlaten. De Jong had een grote collectie Indonesische objecten die in het restaurant tentoongesteld werden. Het restaurant had tot aan de sluiting ervan nog steeds zijn authentieke inrichting met deze grote collectie wajangpoppen en vitrines met houten, beschilderde beelden. Sinds 2007 is het pand eigendom van Brinkel Beleggingen. Rond 2010 kwam het restaurant in financiële moeilijkheden; de belastingdienst legde beslag en de bijzondere collectie Wajangpoppen werd geveild. Tampat Senang sloot in 2016 de deuren, ondanks geruchten over een doorstart. Op 21 september 2019 kwam er een ander restaurant, Villa Coucou [1] van Jonathan Rongeau (1988).

Dans- en Medisch Instituut is de oorspronkelijke naam van een door de architect Jan Wils in 1921 ontworpen gebouw op het adres Laan van Meerdervoort 50 b en c in Den Haag.

Oldenhove is een appartementencomplex in Den Haag, gebouwd in Amsterdamse Schoolstijl of Nieuwe Haagse School tussen 1928 en 1931, op het adres Laan van Meerdervoort 52. Het is ontworpen in opdracht van de Amsterdamsche Maatschappij ter Exploitatie van Etagewoningen door de architect F.A. Warners. Het 42 meter brede en 23 meter hoge gebouw bestaat uit een begane grond met winkels, met daarboven vier verdiepingen voor woningen. Asymmetrisch is een 35 meter hoge toren aangebracht, waarin het waterreservoir voor de bewoners stond; daaronder is de met de naam van het gebouw bekroonde en met tufsteen beklede ingang voor de bewoners. Het gehele bouwterrein mat 1800 m². Oldenhove omvatte oorspronkelijk 24 luxeappartementen (3-6 kamerflats), waarvan de huurprijzen in 1931 uiteenliepen van 1000 tot 2200 gulden per jaar (omgerekend naar euro's van 2006 respectievelijk € 7.300 en € 16.000). Op de begane grond was een autoshowroom geprojecteerd en twee winkels; tegenwoordig is hier een supermarkt. De beroemdste bewoonster van dit gebouw was Tweede Kamerlid freule Wttewaal van Stoetwegen.

Het Anna Paulownaplein is een plein in de Zeeheldenbuurt in Den Haag. Het is vernoemd naar prinses Anna Paulowna (1795-1865), de echtgenote van koning Willem II. Het plein is bijna rond en bestaat uit twee gelijke delen. Het plein wordt doorkruist door de Anna Paulownastraat die van de Hoge Wal naar de Laan van Meerdervoort gaat, en aan beide kanten komt de Bazarstraat bij het plein uit. Hierdoor wordt het plein door vier gebogen rijen huizen omringd. Op een bankje is een bronzen beeld van Anna Paulowna, gemaakt door de Russische kunstenaar Alexander Taratynov.

Het Permanent Hof van Arbitrage (Engels: Permanent Court of Arbitration; Frans: Cour Permanente d'Arbitrage) is een internationale organisatie die in 1899 werd opgericht naar aanleiding van de internationale Vredesconferentie van Den Haag op initiatief van de Russische tsaar Nicolaas II. Dit Hof is sinds 1913 gevestigd in het Haagse Vredespaleis. Maar naast zijn vestiging in Den Haag heeft dit Hof ook vestigingen in andere werelddelen: sinds 2009 op Mauritius, sinds 2013 in Argentinië en sinds 2019 in Singapore. Het Hof heeft een beleid van “gastlandovereenkomsten” (Host Country Agreements) met lidstaten om zijn geschillenbeslechtingsdiensten breder toegankelijk te maken. Door middel van dergelijke overeenkomsten stellen het gastland en het Hof een wettelijk kader vast voor het voeren van door het Hof beheerde procedures op het grondgebied van het gastland onder soortgelijke omstandigheden als die welke worden gegarandeerd door de eerste zetelovereenkomst met Nederland voor de vestiging in Den Haag. Dergelijke overeenkomsten (Host Country Agreements) zijn ook gesloten met Chili, Costa Rica, India, Mauritius, Singapore, Zuid-Afrika, Ierland en Paraguay. Het Hof heeft als doel arbitrage als conflictoplossing van internationale geschillen te faciliteren. Anders dan de naam suggereert is het zelf geen scheidsgerecht dat aan arbitrage doet, maar bestaat het Hof uit een lijst van personen die door partijen bij het Verdrag voor de vreedzame regeling van de internationale geschillen tot leden van het Hof worden benoemd (maximaal vier arbiters per verdragspartij) en waaruit in het geval van een geschil een keuze gemaakt kan worden. De oprichting van het Hof was de eerste stap tot institutionalisering van de oplossing van geschillen door vreedzame middelen. Het Hof faciliteert niet alleen arbitrale geschilbeslechting tussen staten, maar ook staten en andere partijen, waaronder intergouvernementele organisaties en private partijen.

De Carnegie Stichting is een in 1903 op naam van Andrew Carnegie opgerichte stichting, die als doel heeft 'de oprichting en het onderhoud van een gebouw en een bibliotheek ten behoeve van het Permanent Hof van Arbitrage', waarmee de basis gelegd werd voor de bouw van het Vredespaleis.

Het Permanent Hof van Internationale Justitie werd in 1920 opgericht als orgaan van de Volkenbond. Het was de voorloper van het Internationaal Gerechtshof. Het Permanent Hof van Internationale Justitie was bevoegd om kennis te nemen van alle geschillen van internationale aard die de lidstaten van de Volkenbond aan het Hof wensten voor te leggen. Het had ook een raadgevende functie over elk punt dat de Raad of de Algemene Vergadering van de Volkenbond besprak. In 1922 werd het Permanent Hof van Internationale Justitie geïnstalleerd in het Vredespaleis te Den Haag. De opening werd verricht door koningin Wilhelmina. Het werd bijgewoond onder anderen door de rechters Rafael Altamina, Beichmann, Bustamonte, Lord Finlay, Hammerskjold, J.B. Moore, Negulesco van Roemenië, J. Oda van Japan, Andre Weisz. De Nederlander Bernard Loder werd de eerste president van het Hof (1922-1924). Tussen 1922 en 1940 heeft het Hof 29 zaken tussen staten behandeld. De eerste zaak, die in 1923 aan het Hof werd voorgelegd, betrof het Engelse stoomschip Wimbledon dat met een lading Franse wapens aan boord onderweg was naar Polen, dat toen in oorlog was met Rusland. Duitsland had dit schip de vrije doorvaart belemmerd. Het Permanent Hof van Internationale Justitie bepaalde dat Duitsland schadevergoeding moest betalen, daar noch Engeland noch Frankrijk met Duitsland in oorlog waren en de doorvaart dus niet geweigerd had mogen worden. De Tweede Wereldoorlog betekende het einde voor het Permanente Hof van Internationale Justitie. Begin juli 1940 ontving het Hof een bericht van de Duitse bezetter dat alle privileges zouden worden ingetrokken en alle werkzaamheden met ingang van 15 juli neergelegd moesten worden. Op 16 juli 1940 vertrokken de leden van het Hof tezamen met diplomaten met een extra trein vanaf station Hollands Spoor naar Zwitserland. De verdere oorlogsjaren zette een aantal leden van het Hof de werkzaamheden in het Zwitserse Genève voort. In 1946 is het Hof formeel ontbonden, samen met de Volkenbond waar het uit was voortgekomen. Het Internationaal Gerechtshof, dat door de Verenigde Naties werd opgericht, trad ervoor in de plaats. Net als het Permanente Hof van Internationale Justitie werd ook het Internationaal Gerechtshof in het Haagse Vredespaleis gehuisvest. Om de continuïteit van deze twee Hoven aan te geven worden zij samen ook wel het Wereldhof genoemd. Wanneer een verdrag verwijst naar het Permanent Hof van Internationale Justitie, zal het worden doorverwezen naar het Internationaal Gerechtshof.