Flughafen Berlin-Tegel

Holzhauser Straße is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Tegel. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk parallel aan de Seidelstraße en ten zuiden van de Holzhauser Straße, die genoemd is naar het Brandenburgse dorp Holzhausen nabij Kyritz. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Holzhauser Straße is vanuit het zuiden gezien het laatste van de drie bovengrondse stations van de U6, die uiterlijk zeer gelijkend zijn en alle ontworpen werden door Bruno Grimmek. Na de kruising (op een viaduct) met de Holzhauser Straße beginnen de sporen te dalen, om vlak voor station Borsigwerke weer onder de grond te duiken. Station Holzhauser Straße bestaat uit een eilandperron met een betonnen overkapping over zijn gehele lengte en een toegangshal aan de noordzijde. Het metrostation is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Holzhauser Straße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Otisstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in een door volkstuinen gedomineerd gebied op de grens van de Berlijnse stadsdelen Reinickendorf en Tegel. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk nabij de Otisstraße, die genoemd is naar Elisha Otis, de uitvinder van de moderne lift. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Aanvankelijk heette het station Seidelstraße, naar een straat in de omgeving; zijn huidige naam kreeg station Otisstraße in 2003. Tot 1974 droeg de stationsnaam bovendien de toevoeging Flugplatz Tegel; hiermee werd overigens niet de huidige terminal van de luchthaven Tegel bedoeld, maar het militaire gedeelte noordelijk van deze luchthaven, dat de Franse bezettingsmacht daar in bedrijf had.Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn deels op een spoordijk aangelegd. Otisstraße is vanuit het zuiden gezien het laatste van de drie bovengrondse stations van de U6, die uiterlijk zeer gelijkend zijn en alle ontworpen werden door Bruno Grimmek. Station Otisstraße bestaat uit een eilandperron met een betonnen overkapping over zijn gehele lengte en een toegangshal aan de noordzijde. Het metrostation is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Otisstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Charlottenburg-Nord is een stadsdeel in het Berlijnse district (Bezirk) Charlottenburg-Wilmersdorf (Duitsland). Het huidige stadsdeel is ontstaan in 2004 door de opdeling van het grondgebied van het voormalige district Charlottenburg.

Borsigwerke is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Berliner Straße in het Berlijnse stadsdeel Tegel. Het metrostation werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Station Borsigwerke dankt zijn naam aan de nabijgelegen voormalige locomotief- en machinefabriek Borsig. Op het oude fabrieksterrein wordt sinds een aantal jaren een nieuw multifunctioneel stadsgebied ontwikkeld.Reeds tijdens de bouw van de Nord-Süd-U-Bahn, de huidige U6, in de jaren 1920 bestonden er plannen de lijn in het noorden door te trekken richting Tegel. In 1929 begon men ten noorden van het toenmalige eindpunt Seestraße met de bouw van een tunnel ter voorbereiding op deze verlenging, maar vanwege de economische crisis kwamen de werkzaamheden al snel stil te liggen. Na de Tweede Wereldoorlog werden de plannen weer actueel. In West-Berlijn voorzag men een grootschalige uitbreiding van het metronet en men besloot de noordelijke verlenging van lijn C (U6) als eerste te realiseren. De bouw van het 6,9 kilometer lange traject naar het centrum van Tegel begon in oktober 1953. De eerste etappe, tot Kurt-Schumacher-Platz, kwam in gebruik op 3 mei 1956. Twee jaar later volgde traject tot het huidige eindpunt Alt-Tegel, dat grotendeels bovengronds werd aangelegd en vlak voor station Borsigwerke weer een tunnel in duikt. Het metrostation Borsigwerke werd net als de overige stations op het noordelijke deel van de U6 ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is met zijn geknikte, licht welvende dak, zeshoekige zuilen en met citroengele tegels beklede wanden een typisch voorbeeld van Grimmeks stijl, die ook op het oudste deel van de U9 goed vertegenwoordigd is. Station Borsigwerke bevindt zich nog in vrijwel originele staat; het is samen met Hansaplatz (U9) het enige Berlijnse metrostation waar de oorspronkelijke bruine stationsborden en zitbanken in jaren-50-stijl behouden zijn. Het station is dan ook opgenomen op de monumentenlijst.Aan beide uiteinden van het eilandperron leiden trappen naar een tussenverdieping met uitgangen aan weerszijden van de Berliner Straße. De noordwestelijke uitgang was aanvankelijk geïntegreerd in de poort van de Borsig-fabriek, maar werd na de sluiting en gedeeltelijke afbraak van het fabriekscomplex verplaatst. De fabriekspoort is overigens behouden en geniet net als het station monumentenbescherming. Uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Borsigwerke heeft hierbij echter geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Halemweg is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Charlottenburg-Nord. Het station bevindt zich in een rechte hoek onder de Halemweg, waaraan het zijn naam dankt, midden in een woonwijk uit de jaren 1950. Station Halemweg werd geopend op 1 oktober 1980 en is onderdeel van lijn U7. Het metrostation werd ontworpen door Rainer Rümmler, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro, en heeft een eilandperron. Net als het naburige station Jakob-Kaiser-Platz kreeg Halemweg een wandbekleding van verticaal geplaatste houten panelen, die hier oranje zijn. Ook de met aluminiumplaten afgewerkte pilaren dragen de kleur oranje, waardoor het station een zeer monochroom uiterlijk heeft. Voor de stationsborden koos de architect de contrasterende kleur groen. In het midden van het station bevindt zich een trappenhuis dat naar een bovengrondse stationshal leidt. De inbouw van een lift zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 plaatsvinden. Op den duur moeten alle Berlijnse metrostations volledig toegankelijk voor mindervaliden zijn.

Jakob-Kaiser-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Charlottenburg-Nord. Het station ligt in een rechte hoek onder snelweg BAB 111 en ten noorden van de Jakob-Kaiser-Platz, een verkeersplein waar een aantal hoofdwegen en snelwegaansluitingen samenkomt. In de omgeving bevinden zich typische jaren-vijftig-woonwijken met afwisselend flats en laagbouw te midden van veel groen. Station Jakob-Kaiser-Platz werd geopend op 1 oktober 1980 en is onderdeel van lijn U7. Het metrostation werd ontworpen door Rainer Rümmler, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro, en heeft een eilandperron. Net als het naburige station Halemweg kreeg het een wandbekleding van verticaal geplaatste houten panelen, die hier geel zijn. Ook de met aluminiumplaten afgewerkte pilaren dragen de kleur geel, waardoor het station net als zijn oranje westerbuur een zeer monochroom uiterlijk heeft. Voor de stationsborden en het perronmeubilair koos de architect de contrasterende kleur rood. In het midden van het station leidt een trappenhuis naar een tussenverdieping, met uitgangen aan weerszijden van de Kurt-Schumacher-Damm, die parallel aan de BAB 111 loopt. De inbouw van een lift zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 plaatsvinden. Op den duur moeten alle Berlijnse metrostations volledig toegankelijk voor mindervaliden zijn.

Tegel is een stadsdeel van de Duitse hoofdstad Berlijn en behoort tot het noordwestelijke district (Verwaltungsbezirk) Reinickendorf. Het stadsdeel is vooral bekend vanwege de voormalige luchthaven Tegel. Tegel was een zelfstandig dorp tot het in 1920 werd geannexeerd door Groot-Berlijn. De bebouwing van het stadsdeel, dat ongeveer 37.000 inwoners telt, concentreert zich in het oosten. Het grootste deel van het grondgebied bestaat uit bosgebied en de Tegeler See, een met de rivier de Havel verbonden meer. Tegel is gedeeltelijk gelegen in de Barnim streek.

Scharnweberstraße is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation bevindt zich aan de rand van een woonwijk, niet ver van luchthaven Tegel, waarmee overigens geen verbinding bestaat. Station Scharnweberstraße dankt zijn naam aan de gelijknamige straat, die parallel aan de metrolijn loopt en genoemd is naar de Pruisische politicus Georg Scharnweber. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en wordt bediend door lijn U6. Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Meteen ten westen van station Kurt-Schumacher-Platz beginnen de sporen dan ook te stijgen, om na ongeveer 200 meter boven de grond te komen. Scharnweberstraße is vanuit het zuiden gezien het eerste van de drie bovengrondse stations van de U6. Uiterlijk zijn deze stations zeer gelijkend: een eilandperron, ingangen via een kleine stationshal aan beide zijden en een betonnen overkapping over de gehele lengte van het perron. Zoals alle Berlijnse metrostations uit deze periode werd Scharnweberstraße ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Scharnweberstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

De Dreieck Charlottenburg is een knooppunt in de Duitse deelstaat Berlijn. Op deze splitsing sluit de A111 vanaf Dreieck Kreuz Oranienburg aan op de A100, de Berliner Stadtring.

Siemensdamm is een station van de metro van Berlijn in het Berlijnse stadsdeel Siemensstadt. Het metrostation bevindt zich onder het plein waar de Nonnendammallee, de Siemensdamm en de Popitzweg samenkomen. Station Siemensdamm werd geopend op 1 oktober 1980 en is onderdeel van lijn U7. De Siemensdamm en het stadsdeel Siemensstadt danken hun naam aan Werner von Siemens, oprichter van het elektronicaconcern Siemens, waarvan zich in de omgeving een aantal fabrieken bevindt. Station Siemensdamm werd ontworpen door de architecten Ralf Schüler en Ursulina Witte en wijkt daarmee af van de andere Berlijnse metrostations uit deze periode, die vrijwel alle van de hand van Rainer Rümmler zijn. In ronde lijsten op de wanden zijn afbeeldingen aangebracht die de geschiedenis van Siemens in beeld brengen. Het oorspronkelijke ontwerp vertoonde met kaal gelaten beton en rode en blauwe wandelementen overeenkomsten met metrostation Schloßstraße, dat eveneens van de hand van Schüler & Witte is. In 2003 onderging station Siemensdamm echter een renovatie, waarbij de wanddecoratie, met uitzondering van de ronde afbeeldingen, werd verwijderd en de wanden groen geschilderd werden. Ook de oude stationsborden verdwenen van de muren, hoewel ze door een vergelijkbaar ontwerp werden vervangen. Een bijzonderheid is dat station Siemensdamm (net als station Pankstraße) in noodsituaties kan fungeren als schuilkelder voor 4500 personen.Station Siemensdamm heeft eilandperron dat via een trappenhuis in het midden is verbonden met een tussenverdieping, vanwaar uitgangen leiden naar alle zijden van het bovenliggende plein. Het station is vooralsnog alleen toegankelijk via trappen en roltrappen, maar moet uiteindelijk zoals alle Berlijnse metrostations over een lift beschikken. Volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift inog voor 2010 plaatsvinden.Ruim honderd meter ten oosten van station Siemensdamm kruist de U7 de Siemensbahn, maar men creëerde hier geen overstapmogelijkheid tussen metro en S-Bahn. Het dichtstbijzijnde S-Bahnstation op de lijn, Wernerwerk, bevond zich dan ook verder naar het zuiden. Een echt overstapstation zou er hoe dan ook nooit hebben kunnen komen, aangezien de dienst op Siemensbahn een maand voor de opening van de verlenging van de U7 naar Siemensstadt definitief werd gestaakt. In station Jungfernheide, gelegen op hetzelfde deel van de U7, ontstond bij de heropening van de eveneens in september 1980 gesloten Ringbahn alsnog een overstap op de S-Bahn.

De Heilig-Hartkerk (Duits: Herz-Jesu-Kirche) is een neogotische rooms-katholieke kerk in Berlijn. De kerk is gelegen aan de Brunowstraße 37 in het stadsdeel Berlin-Tegel.

Tegel is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen in het gelijknamige stadsdeel in het noorden van de Duitse hoofdstad. Het station ligt aan de Kremmener Bahn en werd geopend op 1 oktober 1893. Het 300 meter ten noordwesten gelegen metrostation Alt-Tegel geldt als officiële overstapmogelijkheid, die ook op kaarten wordt weergegeven. Beide stations zijn evenwel niet fysiek met elkaar verbonden. Even ten noorden van station Tegel bevindt zich de spoorwegovergang Gorkistraße, een van de weinige gelijkvloerse kruisingen van het Berlijnse S-Bahnnet. Het station heeft een eilandperron en telt twee sporen om het kruisen van treinen mogelijk te maken. De aansluitende lijn is namelijk in beide richtingen enkelsporig.