Campo de' Fiori

De Campo dei Fiori is een kalkmassief dat zich ten noorden van de Lombardische stad Varese verheft. Het gebergte is erg rijk aan grotten. Sinds 1994 is het gebied beschermd en heeft het de status van regionaal park gekregen. Vlak bij de hoogste top, de Punta Paradiso (1226 m) staat een astronomisch observatorium. Tevens ligt er een botanische tuin met ongeveer 400 plantensoorten die behoren tot de prealpine Lombardische flora. Aan de westzijde van het gebergte ontspringt de rivier de Olona die ten zuiden van Milaan met de rivier de Lambro samenvloeit. Aan het einde van de 19de eeuw was het gebergte erg in trek bij toeristen. In die tijd werden twee kabeltreinen (funicolari) in gebruik genomen; één naar Santa Maria del Monte, de andere naar het Grand Hôtel Campo dei Fiori. Na de wereldoorlogen nam het toerisme snel af. Het enorme, in 1907 gebouwde, hotel sloot in de jaren 50 zijn deuren en de kabeltreinen werden buiten dienst gesteld. Nu, 50 jaar later, is de funicolare naar Santa Maria del Monte weer in gebruik (alleen in het weekend). Het hotel verkeert inmiddels in een vervallen toestand. Het gebied is goed bereikbaar. Men kan met de auto bijna tot het Belvedere rijden, dat bij de ingang van de botanische tuin ligt. Er is ook een redelijk frequente busverbinding met Santa Maria del Monte en de stad Varese.

De Basilica di San Lorenzo in Damaso ("Basiliek van de heilige Laurentius in het huis van Damasus") is een rooms-katholieke basiliek in Rome. Het is een van de kerken die gewijd is aan de diaken en martelaar Laurentius van Rome.

Palazzo Spada is een bouwwerk gelegen op de Piazza Capodiferro 3 te Rome.

Galleria Spada is een museum gelegen in het Palazzo Spada op de Piazza Capodiferro 3 te Rome.

Palazzo Farnese is een palazzo in Rome, gelegen aan het Piazza Farnese. Het geldt als hoogtepunt van de Italiaanse renaissance. Het paleis werd ontworpen door Antonio da Sangallo in opdracht van Alessandro Farnese, de latere paus Paulus III, die dankzij het feit dat zijn zus Giulia de maîtresse was van Alexander VI op vijfentwintigjarige leeftijd tot kardinaal werd benoemd. Michelangelo werkte mee aan de voltooiing. Palazzo Farnese biedt nu onderdak aan de ambassade van Frankrijk in Italië. De Italiaanse staat blijft eigenaar, maar heeft het gebouw in 1936 in erfpacht gegeven voor 99 jaar tegen een jaarbedrag van 1 lira.

Het Theater van Pompeius (Latijn:Theatrum Pompei) was een antiek theater in het oude Rome uit de 1e eeuw v.Chr.. Het was het grootste theater van de Romeinse wereld en werd destijds beschouwd als een van de mooiste en belangrijkste monumenten van de stad. Het Theater van Pompeius stond model voor de latere Romeinse theaters die overal in het rijk gebouwd werden.

Santissima Trinità dei Pellegrini ai Catinari is een rooms-katholieke kerk in Rome gelegen aan de Via dei Pettinari 36A.

De Santi Giovanni Evangelista e Petronio is een kerk in Rome gelegen in de wijk Regola aan de Via del Mascherone. De kerk is gewijd aan Sint Jan de Evangelist en de Heilige Petronius van Bologna. De kerk is de nationale kerk van de Bolognesen in Rome. De vroegste bouwgeschiedenis gaat terug tot 1186, maar mogelijk was er al eerder op deze plaats een kerk. Paus Gregorius XIII schonk de kerk in 1581 aan de Bolognese gemeenschap in Rome. In 1582 werd de kerk volledig gerestaureerd. De huidige gevel van de kerk stamt uit de achttiende eeuw.

Sant'Andrea della Valle is een basiliek te Rome, in de wijk Sant'Eustachio. Donna Costanza Piccolomini d'Aragona, hertogin van Amalfi en afstammelinge van de familie van Paus Pius II, liet haar paleis en aangrenzende kerk van San Sebastiano in het centrum van Rome na aan de Theatijnen en gaf opdracht om een nieuwe kerk te bouwen. Gezien het feit dat de patroonheilige van de Amalfi's Andreas was, werd de kerk te zijner ere gebouwd. De bouw startte rond 1590 onder leiding van Giacomo della Porta en Pier Paolo Olivieri en met de steun van kardinaal Gesualdo. Na de dood van deze laatste, kwam de kerk onder bescherming te staan van kardinaal Alessandro Peretti di Montalto, neef van Paus Sixtus V. In 1608 kwam er een enorme gift van meer dan 150.000 gouden scudi. Onder leiding van Carlo Maderno kon de basiliek nu dus nog grootser worden afgewerkt. Het interieur werd uiteindelijk voltooid in 1650, onder andere door Francesco Grimaldi. De fresco’s binnenin waren een van de grootste opdrachten toen en werden gemaakt door Giovanni Lanfranco en Domenichino. Lanfranco’s werk (beëindigd in 1627) zou jarenlang model blijven voor fresco’s. De Lancellotti-kapel, de eerste langs de rechterkant, werd ontworpen door Carlo Fontana in 1670, het marmeren reliëf met Engel smeekt Heilige Familie om naar Egypte te vluchten (1675) door Antonio Raggi. De Strozzi-kapel bezit een Pieta, Leah en Rachel (1616), kopieën in brons gemaakt door Gregorio De Rossi naar de oorspronkelijke modellen van Michelangelo. In het rechtse dwarsschip bevindt zich de kapel van Sant’Andrea Avellino met Dood van een Heilige (1625), ontworpen door Giovanni Lanfranco, die ook het indrukwekkende fresco ‘’Glorie in het Paradijs’’ in de koepel heeft gemaakt. Eveneens daar te zien zijn de afbeeldingen van de evangelisten, ontworpen door Domenichino. De decoratie van het hoogkoor is van de hand van Alessandro Algardi. Aan de muren zijn verder nog fresco’s van Domenichino te zien en in de apsis de Kruisiging, Martelaarschap en Begraving van Andreas, door Mattia Preti. In de linkse dwarsbeuk bevindt zich de kapel van de heilige Cajetanus van Thiene, waar standbeelden van Giulio Tadolini te zien zijn (onder meer Overvloed en Wijsheid). Links is ook de tombe van Pius II (1475) te bewonderen. Verder is er ook nog de tombe van Giovanni Della Casa. De barokke voorgevel werd toegevoegd tussen 1655 en 1663 door Carlo Rainaldi, in opdracht van kardinaal Francesco Peretti di Montalto. In de kerken zijn ook de cenotafen te zien van pausen Pius II en Pius III. Zij zijn in de kerk begraven. Verder is er ook nog een beeld van Johannes de Doper, gemaakt door Pietro Bernini. Het eerste bedrijf van de opera Tosca gecomponeerd door Puccini speelt zich af in de Sant'Andrea della Valle. De Sant'Andrea della Valle heeft model gestaan voor verschillende andere kerken, waaronder de Theatinerkirche in München. Voor de kerk staat een fontein van de hand van Carlo Maderno.

De Via Giulia, gelegen in de wijk Castel Sant’Angelo, is een in Rome gelegen straat, die vernoemd werd naar paus Julius II. De aanleg van de straat was onderdeel van een stedenbouwkundig project, waarbij Julius een ring van wegen wilde laten aanleggen, die de beide oevers van de Tiber met elkaar verbonden via de Ponte Sisto, aangelegd in opdracht van paus Sixtus IV, de Via della Lungara en een nieuw te bouwen brug. Voor het project riep Julius de hulp in van Donato Bramante. De 1 kilometer lange Via Giulia is de langste rechte straat die werd aangelegd in Rome sinds de Oudheid en verbond de Ponte Sisto met het Vaticaan. Naast de functie van nieuwe verkeersader moesten langs de straat gebouwen opgetrokken worden die de bestuurlijke apparaten van de stad zouden huisvesten, waaronder het Palazzo dei Tribunali (rechtbank). Hoewel de straat zelf wel verwezenlijkt werd, vond de bouw van onder meer het Palazzo dei Tribunali niet plaats. Op de fundamenten van dit Palazzo bevindt zich nu een modern hotel. In 2008 werd het feit gevierd, dat in 1508 begonnen was met de aanleg van de Via Giulia. De straat behoort tegenwoordig tot een van de exclusieve straten van Rome door de aanwezigheid van kunstgaleries, een theater en antiekwinkels. In de straat bevinden zich de volgende kerken: San Giovanni dei Fiorentini: De kerk van de Florentijnse gemeenschap in Rome. De kerk is gewijd aan Johannes de Doper, patroonheilige van de stad Florence. San Biagio della Pagnotta: De kerk van de Armeense gemeenschap Santa Maria del Suffragio San Filippo Neri: (alleen de gevel is hiervan over) Santo Spirito dei Napoletani: De kerk van de Napolitaanse gemeenschap Santa Caterina da Siena: De kerk van de gemeenschap uit Siena Santa Maria dell’Orazione e Morte: In de crypte bevinden zich ruimtes die gedecoreerd zijn met menselijke botten Ook kan men hier het kantoor van de anti-maffiabrigade in Rome en het Museo Criminologico vinden. De Arco dei Farnesi, een boog die bedoeld was om de Villa Farnese te verbinden met het Palazzo Farnese, vormt nu slechts een decoratief element in het straatbeeld.

Palazzo Pamphili, ook bekend als Palazzo Pamphilj is een palazzo dat uitkijkt over het Piazza Navona te Rome. Het werd gebouwd tussen 1644 en 1650. Het originele paleis werd gebouwd in 1630 op een reeks huizen die reeds in bezit waren van de machtige Pamphili-familie en wordt gekenmerkt door late renaissance-vormen. Wanneer het hoofd van de familie, Giovanni Battista Pamphili, tot paus verkozen wordt in 1644 en van dan af gekend wordt als paus Innocentius X, besluit de familie dat het paleis niet langer voldoet aan hun toegenomen prestige en er wordt aangevangen met de bouw van een nieuw en nog prachtiger paleis. De architect die aangesteld wordt, is Girolamo Rainaldi. Door het nieuwe project worden aangrenzende gebouwen verwerkt in het paleis, zoals het vroegere Palazzo Pamphili (waarvan de decoratie die gemaakt werd door Agostino Tassi nog gedeeltelijk te zien is) en het Palazzo Cybo. Binnenin zijn er drie binnenpleinen. De zalen zijn groots en prachtig gedecoreerd: onder meer Giacinto Gemignani, Gaspard Dughet, Andrea Camassei, Giacinto Brandi, Francesco Allegrini, Pier Francesco Mola maakten er prachtige fresco's. Pietro da Cortona schilderde de galerij in 1651-1654, die ontworpen werd door Borromini. Het nieuwe paleis werd later het huis van de schoonzus van paus Innocentius X, die weduwe was (Olimpia Maidalchini). Er waren speculaties dat zij niet alleen een inpopulaire vertrouwelinge en adviseur van de paus was, maar eveneens zijn minnares. Olimpia Maidalchini was de moeder van Camillo Pamphili, eenmalig kardinaal. Deze kwam in het bezit van het Palazzo Aldobrandini door zijn huwelijk, nu beter bekend als Palazzo Doria Pamphili, te vinden in de beroemde Via del Corso. Er is nog een tweede Palazzo Doria-Pamphili, een villa in Valmontone vlak bij Rome. Dit paleis is befaamd voor zijn barokke fresco's, gemaakt door Francesco Cozza, Pier Francesco Mola en Mattia Preti. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het evenwel ernstig beschadigd. Sinds 1920 bevindt zich in het Palazzo Pamphili de Braziliaanse ambassade. Het werd Braziliaans eigendom in 1961.

De Nostra Signora del Sacro Cuore (ook wel de San Giacomo degli Spagnoli genoemd) is een aan het Onbevlekt Hart van Maria gewijde kerk in Rome, gelegen aan het Piazza Navona. De kerk is gebouwd op de plek waar zich eerder een deel van het Stadion van Domitianus bevond. Een eerdere kerk werd er in de twaalfde eeuw gebouwd. De oudste gedeelten van het huidige gebouw stammen uit 1450. Vanaf het begin van de zestiende eeuw diende de kerk de Spaanse gemeenschap in Rome, totdat die functie in de zeventiende eeuw werd overgenomen door de Santa Maria in Monserrato degli Spagnoli, tot op de dag van vandaag de Spaanse nationale kerk. Naar deze kerk werden ook de meeste kunstschatten van de Nostra Signora overgebracht. Op last van paus Leo XIII onderging de kerk aan het einde van de negentiende eeuw een grondige renovatie. Sindsdien is de kerk in gebruik door de Congregatie van de Zonen van het Onbevlekte Hart van Maria, waaraan de kerk zijn huidige naam te danken heeft.