Watertoren (Zwijndrecht)

Welgelegen, in de volksmond ook wel de dikke molen genoemd, is een verdwenen tras- en oliemolen in het Nederlandse Zwijndrecht, gelegen onder Hendrik-Ido-Ambacht aan het drierivierenpunt, met Dordrecht aan de overkant van het water. Het was de eerste van zes industriemolens die in Zwijndrecht langs de Oude Maas hebben gestaan. Met haar sloop in 1965 was het tevens de laatste molen die Zwijndrecht kwijtraakte. Volgens de Canon van Nederland is het de meest aansprekende van de langs de Oude Maas verdwenen molens.

Museum 1940-1945 is een museum in Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het museum, opgericht in 1988, is gewijd is aan de Tweede Wereldoorlog en de rol die Dordrecht hierbij speelde in het bijzonder. Dordrecht was tijdens de Tweede Wereldoorlog van groot belang vanwege de spoor- en verkeersbruggen bij Moerdijk en Zwijndrecht. De stad heeft meer dan twintig monumenten en plaquettes die aan de oorlog herinneren. Het museum werd in juni 1988 door prins Bernhard geopend en bevindt zich in een oud pand aan de Nieuwe Haven. In het museum bevindt zich ook een plaquette ter nagedachtenis aan twee medewerkers van de politie die in 1944 omkwamen. Eveneens aan de Nieuwe Haven staat het huis waar Paul L. Kooiman woonde. Hij was de leider van verzetsgroep Paul en districtscommandant Binnenlandse Strijdkrachten. De plaquette aan de gevel werd in 1988 onthuld.

Huis Van Gijn is een museum, gevestigd in twee monumentale panden aan de Nieuwe Haven te Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het hoofdgebouw is de voormalige woning van de naamgever, Simon van Gijn. Het museum is zo opgezet dat het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan en de bezoeker kan zien hoe het leven er honderd jaar en langer geleden uitzag. In 2004 heeft het Prins Bernhard Cultuurfonds de Museumprijs toegekend aan dit museum. De jury was bijzonder onder de indruk van de ingetogen wijze waarop directie en staf enkele jaren geleden het museum hebben heringericht. In het juryrapport staat te lezen: Het huis ademt een sfeer alsof mr. Simon van Gijn ieder moment om de hoek van de kamer kan verschijnen, glas port in de ene hand en een tekening of gravure in de andere. Het museum geeft een uitstekende blik in het leven, de verzameldrang, de huishouding, de oude dag, de filosofie en het milieu van een rijke Dordtenaar. Het is daarmee niet alleen een ode aan Simon van Gijn zelf, maar veeleer ook aan een bepaald mens: de rijke verzamelaar.

De Suikerfabriek 1733 is een voormalige suikerfabriek aan de Hoge Nieuwstraat in de Nederlandse stad Dordrecht. De fabriek was tussen 1733 en 1832 voor de suikerrietraffinage in gebruik. Na 1832 heeft het diverse andere functies gehad.

VVGZ (Voetbalvereniging Gelukvogels Zwijndrecht) is een amateurvoetbalvereniging uit Zwijndrecht, Zuid-Holland, Nederland.

Huis de Meerminnen is een rijksmonumentaal pand aan de Wolwevershaven 21 in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland.

De Blauwpoort was een stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht op het huidige Blauwpoortsplein. De poort stond op het Nieuwe Werk, de begin 15e-eeuwse landaanwinning aan de Nieuwe Haven, dicht bij de Engelenburgerbrug, die het Nieuwe Werk verbindt met de Lange Geldersekade en de rest van het gebied rond de Grote Kerk. In 1662 wordt deze brug de "brugge byde blauwe poorte" genoemd. De eerste vermelding van de Blauwpoort stamt uit 1555 ("blaeuwe poort"). De naam was ontleend aan de natuursteen die bij de bouw ervan was gebruikt. De toen waarschijnlijk vrij nieuwe poort is afgebeeld op de stadsplattegronden van Jacob van Deventer uit het midden van de 16e eeuw en ook op latere kaarten. De exacte ligging en oriëntatie van de poort zijn echter niet helemaal duidelijk. Naast de poort lag – evenals bij het Melkpoortje – een "blau bolwerck", genoemd naar hetzij de Blauwpoort, hetzij de natuursteen ("blau steen") waarmee het bolwerk gedeeltelijk was uitgevoerd. Dit blauwe bolwerk wordt in 1577 vermeld in de passage: "op d'kaeye buyten de poort [=Blauwpoort] van het nyewe werck naest blau bolwerck binnen dese stede." Op basis van kopieën van oude tekeningen is in de poort op de achtergrond van De liereman van de Dordtse schilder Nicolaes Maes de oorspronkelijke, 16e-eeuwse Blauwpoort herkend. Deze werd in 1672 vervangen door een groot poortgebouw van rode baksteen in late, sobere Hollands-classicistische stijl. Deze tweede "blaauwpoort" (zoals hij in 1706 nog steeds werd genoemd) werd in 1910 afgebroken.

Lange IJzeren Brug is de naam van een stalen brug over de Nieuwe Haven in de stad Dordrecht, in Zuid-Holland. De brug is ontworpen in 1855 door G.N. Itz (stadsbouwmeester van Dordrecht 1832-1867), en diende ter vervanging van een 40 m lange houten brug. De Lange IJzeren Brug is een slanke brug die bestaat uit twee vaste brugdelen van elk 25 meter. In het midden van de haven is een beweegbaar gedeelte uitgevoerd als dubbele basculebrug. De brug heeft een totale lengte van 60 m en is 2,8 m breed. In 2005 werd de brug gerestaureerd.

De Watersteinstoren of Snellaert Duyckstoren was een middeleeuwse wachttoren in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht ter plaatse van de huidige Vismarkt. De toren stond oorspronkelijk in het water – eerst direct aan de rivier en later aan de Nieuwe Haven – en was geen onderdeel van een stadsmuur. Het is zelfs twijfelachtig of hier langs de Varkenmarkt ooit een stenen stadsmuur heeft gestaan. Bij opgravingen in 2003 is hiervan tenminste geen spoor gevonden. Tijdens de bouw van de toren liep de kade ter hoogte van de huidige Varkenmarkt. Later werd de kade verder de haven in aangeplempt, waardoor de Watersteinstoren op het land kwam te staan. De terreinen aan de Varkenmarkt werden rond 1590 volgebouwd, toen de straat simpelweg werd aangeduid als "nieuwe strate". De nieuwe kade – de huidige Knolhaven – werd in de 17e eeuw Watersteinskaai genoemd.Uit de opgraving door de ROB in 1971 is gebleken dat het oorspronkelijke plan om hier een zware verdedigingstoren te bouwen nooit is gerealiseerd, omdat de toren al tijdens de bouw sterk begon te verzakken en gecorrigeerd moest worden. Het gebouw is daarna met dunnere muren afgebouwd. In de 17e eeuw heeft de toren gefungeerd als stadstimmerhuis ("Stads Werk-Huys") en later als onderdeel van de lakenhal die ernaast was gebouwd. Toren en lakenhal werden in 1858 afgebroken om plaats te maken voor de gietijzeren vishal.

De Catrijnepoort is een stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. De poort staat aan de Hooikade langs de Oude Maas en vormt de afsluiting van de Korte Engelenburgerkade. Het is een van de twee overgebleven stadspoorten van Dordrecht; de andere is de Groothoofdspoort. In het monumentenregister staat de poort vermeld als Catharijnepoort. De Catrijnepoort werd gebouwd in 1652, tegelijk met haar tweelingzus, de Annapoort, aan het andere eind van de Hooikade, als afsluiting van de Mazelaarsstraat. De Annapoort is in 1869 afgebroken. Ze werden gebouwd als versiering na het graven van het Maartensgat (vanaf 1647) en de aanleg van het omliggende terrein. Ze hadden geen defensieve functie en ze zijn ook nooit deel van een stadsmuur geweest. De oudste vermelding stamt uit 1655 als "St. Catarine poort". Het is echter onwaarschijnlijk dat in het protestantse Dordrecht de poort de naam van de heilige Catharina droeg. Mogelijk is de poort vernoemd naar Christina Pijl, de vrouw van burgemeester Cornelis van Beveren, waarbij de naam via Kerstyne is verbasterd tot Catryne, zoals in de vermelding uit 1665 ("cateryne poort").

De Engelenburgerbrug is een brug in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. De brug ligt bij het Blauwpoortsplein, waar vroeger de Blauwpoort stond, en verbindt het Nieuwe Werk, een eilandje uit de 15e eeuw, met de binnenstad van Dordrecht, samen met de Roobrug en de Lange IJzeren Brug. De oudste vermelding van de brug stamt uit 1529 als "brug vanden nijeuhaven". Voordat de huidige brug werd gebouwd, stond er een dubbele ophaalbrug. De Engelenburgerbrug geeft toegang tot het Maartensgat.

Het Dordts Patriciërshuis is een museum aan de Wolwevershaven in Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het werd in 2011 geopend. De achterkant van het museum ligt aan de Oude Maas.