Huis te Manpad

De Naald is een monument in Heemstede geplaatst in 1817 door David Jacob van Lennep, die ernaast woonde in Huis te Manpad. De Naald is bedoeld ter nagedachtenis van de Slag bij Manpad, die in 1304 zou hebben plaatsgevonden. De gedenknaald is geschonken aan de Staat en maakte tot 15 januari 2016 deel uit van de portefeuille van de Rijksgebouwendienst. Dit monument is op 15 januari 2016 overgedragen aan de stichting Monumentenbezit.

Mannepad was een stopplaats in de Nederlandse gemeente Heemstede langs de Oude Lijn (Amsterdam - Haarlem - Leiden) tussen (het later gerealiseerde) station Heemstede-Aerdenhout en Vogelenzang-Bennebroek. Op 1 mei 1902, na een verbouwing, is de naam van de stopplaats gewijzigd in Woestduin, naar het nabijgelegen landgoed. De stopplaats en wachterswoning 31 bevonden zich aan de Manpadslaan. De stopplaats werd geopend in 1884 en gesloten op 6 oktober 1928. De halte was aangelegd met het oog op de destijds drukbezochte paardenrennen op het nabijgelegen Woestduin. De ligging is ruim anderhalve kilometer ten noorden van het Station Vogelenzang-Bennebroek. In het voorjaar van 1902 werd deze spoorweghalte tweehonderd meter naar het zuiden opgeschoven, om beter bereikbaar te zijn voor bezoekers van de renbaan Woestduin.

Het borstbeeld van Carl Linnaeus is een bronzen buste van de botanicus Carl Linnaeus op het landgoed Hartekamp in Heemstede.

De Hartekamp, of Hartecamp is een buitenplaats in de gemeente Heemstede, gelegen vlak bij Bennebroek. Sinds 1952 is op de Hartekamp een instelling voor de zorg aan mensen met een verstandelijke beperking gevestigd. Landgoed de Hartekamp is een rijksmonument. De tuin is openbaar toegankelijk.

Het Drinkwatermuseum (ook Bedrijfsmuseum Waternet Heemstede) is een museum in Heemstede over de productie en distributie van drinkwater. (het museum is tijdelijk gesloten). Het museum is eigendom van Waternet en toont in verschillende ruimten gereedschap dat destijds van belang was voor het waternet. Een ruimte is ingericht als laboratorium om de kwaliteit van kraanwater te kunnen testen. Een andere ruimte is ingericht als kantoorruimte in de sfeer van de begintijd. Het museum is gevestigd in een voormalig pompstation aan de Leidsevaart. Het gebouw dateert uit 1853, toen de Amsterdamse Waterleidingduinen in gebruik werden genomen en diende om het water naar Amsterdam te pompen. Het is daarmee het eerste drinkwaterpompgebouw in Nederland. In 1900 werd de pompinstallatie overbodig door een pompstation op de productielocatie en in Amsterdam. Na verwijdering van de machinerie en schoorsteen werd het gebouw als kantoor in gebruik genomen door het waterleidingbedrijf. Het is tegenwoordig een provinciaal monument.

De gedenknaald Brants-Hartsen is een gedenkteken in Bennebroek ter nagedachtenis aan het echtpaar Brants-Hartsen.

Linnaeushof is een recreatie- en attractiepark gevestigd in het Noord-Hollandse Bennebroek. Het bedrijf noemt zich 'Europa's grootste speeltuin'. Kenmerkend is dat er geen elektronische apparaten of achtbanen aanwezig zijn, maar de bezoekers alle attracties zelf in beweging moeten brengen. In totaal zijn er rond de 350 speeltoestellen verspreid over de 'Kleuterspeeltuin' en de 'Grote speeltuin'. Ook is er een grote binnenspeeltuin en een treintje dat in het park rondrijdt. Verder is er een kabelbaan boven water en het 'Pirateneiland' waarbij kinderen hoog boven water door netten kunnen klimmen. Linnaeushof werd in 1963 als speeltuin geopend door Godfried Bomans. Daarvoor was het een park voor bloemententoonstellingen. Het recreatiepark trekt jaarlijks zo'n 300.000 bezoekers.

De Gedenknaald koningin Wilhelmina staat aan de rand van het Bennebroekerbos aan de Binnenweg in Bennebroek. De naald is opgericht ter nagedachtenis aan een bezoek dat koningin Wilhelmina in 1916 bracht aan de gemeente. In Bennebroek was juist die dagen een instructiebataljon uit Kampen gelegerd. Dit bataljon bestond uit mannen tussen de 16 en 18 jaar. Zij hielden bivak te Bennebroek tijdens een tiendaagse oefening in de Bollenstreek. Daartoe hadden zij van de freule Willink, bewoonster van het Huis te Bennebroek, toestemming gekregen op haar landgoed te kamperen. Koningin Wilhelmina bezocht hen aldaar op 11 augustus 1916. Een plaquette op de naald bevat de volgende tekst: ter herinnering aan het bezoek van H.M. KONINGIN WILHELMINA in het bivak van het instructiebataljon uit kampen 11 augustus 1916. Het beeld werd door de freule Willink zelf opgericht en gefinancierd. De naald staat als geregistreerd als rijksmonument.

De Oude Geleerde Man was een restaurant in Bennebroek, Nederland. Het had een Michelinster in de periode 1980-1990. In 1970 kocht Arie Siliakus het restaurant, waarna hij het naar een hoger niveau tilde. In de periode 1981-1986 had Jean Jacques Menanteau de leiding over de keuken. In 1990 verkocht Siliakus het restaurant weer teneinde De Hoop op d'Swarte Walvis te kopen. Het restaurant sloot kort na 1991 zijn deuren. In 2009 werd er in het voormalige pand van De Oude Geleerde Man een Chinees-Japans restaurant gevestigd. Daarmee werd de traditie van stopplaats en restaurant, die teruggaat tot 1683, voortgezet. De Oude Geleerde Man is tevens onderwerp van een weeklacht van Jacob van Lennep (1774-1833).

De Glip is een voormalige buurtschap ten zuiden van Heemstede, dat al sinds 1653 onderdeel is van dezelfde heerlijkheid Heemstede. De gemeente Heemstede heeft zich nooit ontwikkeld vanuit een centrale dorpskern, maar vanuit meerdere bewoningskernen of buurtschappen die op een zeker moment samensmolten tot het huidige dorp. Een van deze buurtschappen was De Glip, ook wel 'Princebuurt' genoemd (naar prins Willem I van Oranje-Nassau). De Princebuurt wordt als zodanig al in 1580 in een akte vermeld. De naam De Glip verschijnt pas in de loop van de 17e eeuw in de bronnen. Aanvankelijk vormde De Glip de kern van Bennebroek (ook een deel van de heerlijkheid Heemstede). In 1653 werd Bennebroek zelfstandig en kwam al het land ten noorden van de Swartsenburgerlaan - waaronder buurtschap De Glip - bij Heemstede.

Ipenrode is een historische buitenplaats aan de Herenweg in de gemeente Heemstede.

De Trambrug Bennebroek is een voormalige dubbelsporige trambrug en sinds 2015 voetgangersbrug over de Bennebroekervaart in het tot de gemeente Bloemendaal behorende dorp Bennebroek in de provincie Noord-Holland. De brug werd op 30 december 1932 geopend ten behoeve van de elektrische Tramlijn Haarlem - Leiden die in Bennenbroek een nieuwe route buiten de dorpskern kreeg, dit in tegenstelling tot de voormalige stoomtram. Het tracé liep op een vrije baan door het Bennebroekbos, kruiste de Bennebroekervaart en Bennebroekerlaan en kwam uit op de Bennebroekerdreef aangelegd langs het tracé door de Bennebroekerduinen. Het was een eenvoudige oeververbinding met twee landhoofden. Al op 2 januari 1949 reed de tramlijn voor het laatst en werd de brug overbodig na slechts 16 jaar te zijn gebruikt. De brug kon daarna worden gebruikt voor wandelaars die met een houten trap het aan de noordkant gelegen weiland konden bereiken. Er waren twee bankjes met een mozaïek. Vlak voor de brug staken twee ingegraven kanonlopen uit te de grond, wat het geheel een zeventiende eeuws karakter gaf. Tot het najaar van 2014 verkeerde de al 65 jaar niet meer gebruikte brug in een deplorabele staat. Grote rubberen matten moesten voorkomen dat argeloze wandelaars die naar het weiland wilden lopen door de brug zouden zakken en in de Bennebroekervaart belandden. De Stichting Move Amsterdam (Museum voor Openbaar vervoer en straatbeeld) wilde de vervallen brug als eerbetoon aan de voormalige Blauwe Tram herstellen. De gemeente, dorpsraad en de omwonenden vonden het een goed voorstel en gingen akkoord. Eind 2014 werd de verrotte houten bovenbouw verwijderd en de stalen basis van de brug gedemonteerd en bij een werf in Obdam opgeknapt. Begin 2015 werd de brug teruggeplaatst en onderging een metamorfose. De houten bovenbouw keerde terug en in het brugdek werden vier sporen uitgesneden. Ook verschenen in het midden twee bruin geschilderde bovenleidingmasten met aan de armen een stukje echte bovenleiding dat echter niet onder spanning staat. Aan de zuidzijde kwam een lichte hellingbaan met stoeptegels en aan de noordzijde een stenen trap om het lager gelegen grasland te kunnen bereiken. Voor de brug kwam een houten bordje met de naam "Trambrug" en een tweetal houten paaltjes. De brug werd een gemeentelijk monument omdat het een cultuurhistorische waarde heeft als herinnering aan het forensenverkeer dat hier passeerde. De brug ligt schuin tegenover "Huize Flora" op nummer 43 aan de Bennebroekerlaan, ook een gemeentelijk monument.