Sluispolder (Maassluis)

Gemaal De Zaayer is een gemaal in de Nederlandse stad Maassluis, dat als boezemgemaal wordt gebruikt. Het gemaal werd gebouwd van 1926 tot 1928 door het Hoogheemraadschap van Delfland en is ontworpen door Ir. A.C. Kolff. Het is met een capaciteit van 2,2 miljoen liter water per minuut het grootste boezemgemaal van het Hoogheemraadschap Delfland. Het boezemwater wordt vanuit de Boonervliet aangevoerd, waarna het wordt geloosd op het Scheur. Bij de oplevering op 18 februari 1928 bevonden zich in het gebouw twee grote dieselmotoren, die twee schroefpompen aandreven. Deze zijn in 1958 vervangen door modernere en kleinere achtcilinder dieselmotoren. In 2003 is de installatie, inclusief de pompen, vervangen door twee elektromotoren die geregeld kunnen worden tot een maximum van 2,2 miljoen liter per minuut. Dat is het dubbele van de capaciteit die het gemaal voor de modernisering had. Gemaal De Zaayer kan nu ook op afstand worden bediend. Het gemaal is, samen met de bijbehorende dienstwoningen, een rijksmonument.

Korenmolen De Hoop in de Nederlandse stad Maassluis is een stellingmolen die in 1690 werd gebouwd, hetgeen uit een akte blijkt. Gezien de vorm en materiaal van de stenen molen is dit jaartal mede gestaafd. Een houten voorganger werd in 1620 op deze plaats opgericht. Het is een ronde stenen molen, waarvan de kap is gedekt met dakleer. De wieken hebben een vlucht van 26,30 meter en hebben de Oudhollandse vorm. De landschappelijke waarde van deze molen is zeer groot. De molen is voorzien van twee koppels stenen waarvan een koppel zogenaamde Blauwsteen natuursteen is. In 1956 werd op de binnenroede het systeem Ten Have met stroomlijnneus aangebracht. Op 2 september 1963 is door een technisch mankement (volgens de arbeidsinspectie) de bovenas van de molen gebroken en stortte het wiekenkruis door de stelling heen. De molen werd hersteld van 1969 tot 1971 en het Ten Have-wieksysteem werd vervangen door een Oudhollands wieksysteem. Sinds het voorval uit 1963 is niet meer bedrijfsmatig met de molen gemalen. Sinds 1928 is de gemeente Maassluis eigenaar van de molen. Hij is regelmatig te bezoeken.

De Polderij is een monumentale boerderij uit 1912 aan de Vlaardingsedijk in de Nederlandse stad Maassluis. Het gemeentelijk monument is een langhuisboerderij: het woonhuis en achterhuis liggen onder een doorlopend dak in elkaars verlengde. Dit type boerderijen kwam vroeger veel voor in deze streek. De boerderij heeft een grondoppervlakte van 1.865 m² en is opgesplitst in een bedrijfsgedeelte en een woongedeelte. Van oorsprong werd de boerderij gebruikt voor de melkveehouderij. Daarna heeft het pand enige tijd gediend als onderdak voor de lokale scouting, waarna er 25 jaar een kampeerboerderij in was gevestigd. Sinds 2018 heeft de boerderij een zakelijke invulling.

Maassluis () is een stad en gemeente in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De gemeente heeft een oppervlakte van 10,12 km² (waarvan 1,63 km² water) en telt 35.826 inwoners (1 januari 2024) die Maassluizers worden genoemd. Binnen de gemeentegrenzen liggen geen andere kernen. In de jaren tachtig werd als stadspromotie de leus Maassluis, Eerste stad aan de Waterweg bedacht. Dit etiket is echter topografisch onjuist: Maassluis ligt niet aan de Nieuwe Waterweg, maar aan het Scheur. Sinds 2010 is de slogan Ervaar Maassluis. De gemeente maakt deel uit van het samenwerkingsverband Metropoolregio Rotterdam Den Haag.

De Joodse begraafplaats te Maassluis in de Nederlandse provincie Zuid-Holland was al voor 1829 gevestigd aan de Roggekade in de Kapelpolder. Nadat deze in 1950 was geruimd werden de stoffelijke resten herbegraven op een Joods gedeelte van de Algemene Begraafplaats Maassluis aan de Willem de Zwijgerstraat. Daar werden ook 23 grafstenen herplaatst.

De Wippersmolen in de Nederlandse gemeente Maassluis staat er sinds 1726 om de Sluispolder te bemalen. De molen verving een bouwvallig geworden wipmolen op dezelfde plaats. Het scheprad stond naast de molen en waarschijnlijk is de Wippersmolen naast het oorspronkelijke rad van zijn voorganger gebouwd. Op de foto is aan de schaduw op de molenromp te zien dat deze is afgeplat. Hier bevond zich vroeger het rad. In 1926 werden het rad en het binnenwerk weggehaald en werd er een dieselmotor geplaatst, later werd dit een cilindermotor. Sindsdien draait het poldermolentje alleen nog voor de sier. In 1938 heeft een comité voldoende geld bijeengebracht om de molen te restaureren en zo voor sloop te behoeden. In 1972 werd de molen eigendom van de gemeente Maassluis die de molen opnieuw heeft gerestaureerd. In 1990 werd de molen verkocht aan het Hoogheemraadschap van Delfland, die de molen en het ernaast gelegen molenaarshuisje uit 1898 onderhoudt. Zowel de Wippersmolen als het ernaast gelegen molenaarshuisje hebben de status van Rijksmonument. Begin 2009 ontstond ophef over twee treurwilgen die de wind voor de molen zouden beïnvloeden en daarom gekapt zouden moeten worden. Op de gevelsteen valt te lezen: Den Eersten Steen Is Geleyt By Dirck Pieterse Koster Op Den 20 Mey 1726 Oud 8 Jaar En 35 Dagen

Maassluis Centrum is een metrostation in de Nederlandse stad Maassluis en wordt bediend door metrolijn B van de Rotterdamse metro.

Museum Maassluis is een streekmuseum in de stad Maassluis, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het museum belicht de historie van de stad en beheert een collectie moderne kunst. Het gebouw is onderdeel van het beschermd stadsgezicht Maassluis.

Gezicht Maassluis is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in Maassluis in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 8 oktober 1974. Het gebied werd op 12 april 1976 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 20,4 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen. Hoofdelementen van het beschermd stadsgezicht worden gevormd door: Maasdijk, te weten Noorddijk, Hoogstraat, Zuiddijk De Vlieten, te weten Noordvliet n.z. & z.z., Zuidvliet, maar ook Dr. Kuyperkade (voormalig Zuidvliet z.z.) en de Haven (Noordgeer, De Kolk, Hellinggat). Niet elk gebouw binnen dit gebied is automatisch een monument, maar er bevinden zich wel vele rijks- en gemeentelijke monumenten binnen dit gebied. Voorbeelden van enkele Rijksmonumenten binnen dit gebied zijn: De Groote Kerk, het Gemeenlandshuis, het oude raadhuis, Arie de Groothuis en de Monstersche Sluis. Vele woonhuizen uit laat 18e eeuw binnen dit gebied vallen onder het gemeentelijke monumentenzorg. Voorbeeld hiervan is Zuiddijk 18, wat nu deel van Museum Maassluis is.

Het oude stadhuis van de Nederlandse stad Maassluis werd in 1676 in gebruik genomen. De ontwerper is niet bekend. Het gebouw heeft kenmerken van classicisme en is voorzien van een schilddak met gemetselde hoekschoorstenen en een houten dakruiter. Een haringbuis dient als windvaan. De dakkapellen zijn versierd met haringen, dit alles om te blijven herinneren dat de welvaart van de stad aan de visserij te danken is. Van 1971-1973 werd het pand grondig gerestaureerd. Op 1 Juni 1933 werd hier op zolder het gemeentelijk museum 'Maassluissche Oudheidkamer' gevestigd, tot aan de verhuizing op 7 April 1967 naar de huidige locatie op de Zuiddijk 16. (Zie ook Museum Maassluis). Sinds 1979 is het Nationaal Sleepvaart Museum in het raadhuis gevestigd.

Het Nationaal Sleepvaart Museum is een aan sleepboten, berging en bijbehorende bedrijfstakken gewijd museum in de stad Maassluis in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het museum werd opgericht door belangstellenden en verwante bedrijven en werd met hulp van de gemeente Maassluis op 18 april 1979 geopend in het monumentale oude stadhuis van Maassluis. Tien jaar later kon het museum alweer uitbreiden naar het naastgelegen pand.

Het Gemeenlandshuis of Gemeenlandshuis van Delfland is een rijksmonumentaal pand aan de Hoogstraat in de stad Maassluis, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het pand werd in 1626 gebouwd voor het Waterschap Delfland. In 2010 werd het door het Hoogheemraadschap overgedragen aan de Vereniging Hendrick de Keyser. De Vereniging begon snel met een restauratie omdat de balken in de kap verrot waren en andere balken waren door zettingen kapotgetrokken. Naast vergaderruimte voor de dijkgraven deed het Gemeenlandshuis ook dienst als sluiswachterswoning voor de sluiswachter van de nabijgelegen uitwaterende sluizen.