Hobbemakade

Het Montessori Lyceum Amsterdam, kortweg het MLA, is een school voor voortgezet onderwijs aan de Pieter de Hoochstraat en de Hobbemakade in Amsterdam. De school is een lyceum met de richtingen vwo (atheneum en gymnasium), havo en vmbo-t. Op de school zelf heet het mavo. In 2018 had de school 1950 leerlingen en 215 docenten. In 2009 was de grens van 1600 leerlingen gepasseerd.

De Ruysdaelkade is een straat in Amsterdam-Zuid. De Ruysdaelkade loopt grotendeels langs de Boerenwetering, die de westelijke begrenzing van De Pijp vormt; aan de andere zijde daarvan ligt de Hobbemakade. De kade is in 1872 vernoemd naar het 17e-eeuwse geslacht van schilders en graveurs Ruysdael, waarvan de landschapsschilder Jacob Isaacsz. van Ruisdael (1628-1682) de bekendste is. Tot 1898 werd de Hobbemakade aan de overzijde van de Boerenwetering ook Ruysdaelkade genoemd. Tot de demping in 1893 lag de toenmalige Hobbemakade op de plaats waar later de Honthorststraat zou komen en het huidige Museumplein. De Ruysdaelkade loopt van de Stadhouderskade in het noorden tot de Jozef Israëlskade in het zuiden. Op de kade komen onder meer uit: de Eerste Jacob van Campenstraat, de Albert Cuypstraat, de Eerste Jan Steenstraat, de Ceintuurbaan, de Van Ostadestraat en de Van Hilligaertstraat. Aan de Ruysdaelkade staan voornamelijk woonhuizen. Anders dan de ertegenover gelegen Hobbemakade is het geen belangrijke verkeersverbinding: voor auto's is zelfs in geen enkel deel van de Ruysdaelkade tweerichtingverkeer toegestaan. Ook het openbaar vervoer maakt geen gebruik van de kade. De oudste bebouwing aan de kade staat aan het meest noordelijke deel ervan en dateert van de jaren 70 van de negentiende eeuw. De herenhuizen die men hier aantreft, met zicht op het Rijksmuseum, waren bestemd voor de gegoede burgerij; ze horen nog steeds tot wat wel de "fluwelen rand" van de Pijp wordt genoemd. Aan het zuidelijkste deel, ter weerszijden van de Van Hilligaertstraat, staan woningcomplexen uit de jaren 20. Naoorlogse bebouwing treft men langs de Ruysdaelkade vrijwel niet aan: de enige nieuwbouw van enige omvang bevindt zich op de hoek met de Govert Flinckstraat. Bij het noordelijke uiteinde van de Ruysdaelkade staat een klein complex van drie gebouwtjes, een rioolgemaal uit 1926 dat in 1987 buiten gebruik is gesteld. De schilder Carel Willink woonde en werkte van 1935 tot zijn dood in 1983 op het adres Ruysdaelkade 15. In een nabijgelegen plantsoen (achter het rioolgemaal) staat sinds 2000 een borstbeeld van hem, gemaakt door zijn weduwe Sylvia Willink-Quiel. Op de hoek met de Daniël Stalpertstraat bevinden zich de vroegere stallen van de nabijgelegen Heineken Brouwerij. Aan een deel van de kade tussen de Albert Cuypstraat en de Govert Flinckstraat bevindt zich een klein raamprostitutiegebied. Sinds 1888 is er ook een Ruysdaelstraat: deze ligt aan de andere kant van de Boerenwetering in het verlengde van de Albert Cuypstraat. Er liggen vijf gemeentelijke monumenten aan deze kade: Ruysdaelkade 2-4, dat zijn de gebouwen geplaatst op het terrein van het rioolgemaal; het zijn de enige gebouwen met een even nummering Ruysdaelkade 3-5, een woningcomplex Ruysdaelkade 11-25, dat is een gebouwencomplex van woningen, ook de ex-woning van Carel Willink behoort daartoe Ruysdaelkade 43, opvallend wit gebouw aan de kade Ruysdaelkade 215, schoolgebouw Ruysdaelkade 255-271, onderdeel van een groot woningcomplex uit 1921 van architecten Lippits & Scholte in Berlage/Amsterdamse Schoolstijl.

De Diamantbrug, brugnummer 137, is een vaste brug in Amsterdam en ligt op de grens van de wijken De Pijp en de Johannes Vermeerbuurt in Amsterdam-Zuid. De brug verbindt de beide oevers, Hobbema- en Ruysdaelkade, van de Boerenwetering met elkaar. Om over en weer verkeer mogelijk te maken van de snel groeiende wijken werd in 1901 een voetbrug gewijzigd en verlegd tegenover de Ruysdaelstraat. Een vervanging van die brug leverde de nodige problemen om omdat het terrein van circa 6500 m² aldaar nog in handen was een particulier. De weduwe van de grondeigenaar wilde het terrein wel verkopen, maar rekende een fors bedrag, in de ogen van de gemeente. Deze ging desalniettemin akkoord, omdat door de aankoop het stratenplan inclusief de al ontworpen brug tot uitvoer gebracht konden worden. De brug dateert van rond 1910. In mei 1909 werd budget vrijgemaakt voor de aanleg van de brug, naar het terrein van de voormalige waskaarsenfabriek (gesloopt in 1906) om vanuit dat terrein de buurt YY (de Pijp) te kunnen bereiken voor alle verkeer; geschatte kosten 55.000 gulden. Op 16 oktober 1909 vond er aanbesteding plaats voor het leveren van balkijzer, L-ijzer en T-ijzer voor de brug no. 137 en voor brug 139. Een week later vond er aanbesteding plaats voor 21,947 m3 graniet. Een derde aanbesteding vond plaats op 25 oktober 1909: "het maken van eene vaste brug no. 137". De brug werd gebouwd in opdracht van de Publieke Werken, hetgeen ook inhield dat daar het ontwerp vandaan kwam. In die tijd was Hendrik Leguyt daar de baas, maar of het ontwerp van hem afkomstig is, is niet bekend; de dienst werkte als een geheel. Ze is genoemd naar diamantslijperij Van Moppes, die hier (op de hoek van de Albert Cuyp en de Ruysdaelkade) lange tijd was gevestigd, maar in 2005 gesloten werd. De Diamantbrug ligt in het verlengde van de Albert Cuypstraat (hier zonder markt) en de Ruysdaelstraat. De brug is dan wel genoemd naar een diamantslijperij, ze biedt ook uitzicht op het raamprostitutiegebied aan de Ruysdaelkade. Over de brug, die aan beide kanten vrij steil is door de laagliggende omgeving, reed van 1913-2018 tramlijn 16. Sinds de openbreking van de Ferdinand Bolstraat in 2003 in verband met de aanleg van de Noord-Zuidlijn reed ook tramlijn 24 tot 11 mei 2016 over de brug. Ten noorden van de oeververbinding is sinds 2018 de omstreden ondergrondse Albert Cuypgarage onder de Boerenwetering ingebruik genomen.

Pieter de Hoochstraat 80 te Amsterdam is een voormalig schoolgebouw aan de Pieter de Hoochstraat in Amsterdam-Zuid.

Pieter de Hoochstraat 78 te Amsterdam is een schoolgebouw aan de Pieter de Hoochstraat in Amsterdam-Zuid. Dit was eeuwenlang agrarisch gebied aan de zuidrand van Amsterdam; in de 19e eeuw vooral in beheer bij gemeente Nieuwer-Amstel. In de tijd stak Amsterdam na een grote annexatie van grond van die gemeente voor wat betreft de bebouwing de Singelgracht over. Voor de bevolking moesten scholen gebouwd worden. In die categorie past ook dit schoolgebouw waarvoor de gemeente in 1912 grond beschikbaar stelde voor de School voor maatschappelijk werk ("Kunst van het helpen"). De school kon op 23 september 1913 geopend worden onder aanwezigheid van vele vertegenwoordigers uit onderwijs (wethouder) en van het blindeninstituut aan de Vossiusstraat. Ook Mia Boissevain, Rosa Manus en Marie Muller-Lulofs (voorzitter van het schoolbestuur) waren aanwezig. Die laatste refereerde in haar toespraak dat het toch zonde was geweest dat de vorige meisjesschool in 1903 moest sluiten (Rozenstraat) en nu pas weer openging. Daartoe was in 1911 geld ingezameld om tot dit (laat) resultaat te kunnen komen. Het schoolbestuur had aan architect Jan Ernst van der Pek een ontwerp gevraagd. De school begon met 40 leerlingen. Van der Pek gaf er zelf wel les; zijn vrouw Louise Went nam het stokje over van Muller-Lulofs. Went kon in 1939 het veertigjarig bestaan van de school vieren, onder de aantekening dat de school vanaf 1921 gemeentelijke ondersteuning kreeg. In de jaren vijftig werd de aandacht niet meer alleen gericht op meisjes/vrouwen, maar zocht de school ook jongens/mannen. De school zou er tot 1957 haar vestiging hebben, toen verhuisde het naar het Karthuizerplantsoen 2. Er trok vervolgens een kweekschool voor kleuterleidsters in, die in de jaren zeventig de naam Gemeentelijk Opleidingsschool voor kleuterleidsters kreeg. In latere jaren bleef het in gebruik voor onderwijs. In 2023 is er (weer) een naambord van het tegenoverliggende Montessori Lyceum Amsterdam bij de voordeur bevestigd. Het gebouw kende vier bouwlagen, opvallend is de niet symmetrisch geplaatste erker over twee verdiepingen boven de entree. Er vonden ten minste drie verbouwingen plaats waarbij onder meer een opbouw werd geplaatst; een status als gemeentelijk monument zit er dus voorlopig niet in.

Blauwe reiger (Grey heron) is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De muurschildering is het werk van de van oorsprong Belgische kunstenares Adele Renault (geboren 1988). Het kunstwerk werd in 2018 aangebracht op een deels blinde muur van het gebouw Albert Cuypstraat 2-6 / Ruysdaelkade in Amsterdam. Het gebouw is binnen Amsterdam beter bekend als Moppesgebouw, vernoemd naar de voormalige diamantslijperij Moppes, die hier tot 2005 gevestigd was. Daarna werd er na een grote verbouwing een hotel in gevestigd "Sir Albert", dat een grote muurschildering liet aanbrengen met tekst van Benjamin Disraeli. De witte tekst was aangebracht in een zwart kader in een verder wit geschilderde gevel. In 2018 werd in verband met het vijfjarig bestaan van het hotel besloten de schildering te vernieuwen. Er werd gekozen voor een afbeelding van een blauwe reiger van kunstenares Adele Renault. Zij moest aan de slag vanuit een hoogwerker om het drie verdiepingen grote kunstwerk op de gevel te schilderen. Deze kunstenares is gespecialiseerd in het afbeelden van duiven en mensen, die van Hollywood tot Moskou te zien zijn geweest. Voor deze gevel maakte ze een uitzondering. De blauwe reiger is een veel geziene gast op en nabij de Albert Cuypmarkt nabij de visstallen op de hoek met de Eerste van der Helststraat.

De Trechter was een restaurant in Amsterdam, Nederland. Het had één Michelinster in de periode 1985-1995. Eigenaar en chef-kok van De Trechter was Jan de Wit. De Wit sloot "De Trechter" na een conflict met de gemeente Amsterdam over vuilnis en vuilniszakken. Over het conflict sprak hij: "In Frankrijk legt de overheid een weg aan naar een sterrenzaak, bij mij zetten ze de vuilniszakken voor de deur."

Het pand Albert Cuypstraat 2-6 is een gebouw aan de Albert Cuypstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van een drietal gemeentemonumenten in die straat. Het staat plaatselijk bekend als het Moppesgebouw. Vanaf de oplevering van het pand tot aan 2005 was hier een diamantslijperij en –handelaar gevestigd. Eerst was er het familiebedrijf van Kampfraath, later dat van Van Moppes. Naar die diamantbedrijven is ook de plaatselijk gelegen Diamantbrug genoemd. In 2005 werd het gebouw grondig gerenoveerd en aangepast, zodat het kon dienen tot hotel. Het gebouw valt qua grootte direct op in de omgeving. De naburige winkel- en woonpanden zijn gebouwd door particulieren, die aanmerkelijk minder te besteden hadden. Verder opvallend aan het gebouw was de geheel blinde gevel aan de westzijde, liggend aan de Ruysdaelkade en de grootte van de ramen (voor daglicht voor de diamantslijpers). Het gebouw is symmetrisch gepland, maar kreeg aan de oostzijde in 1893 een verlenging waardoor dat stuk nu langer is. Het gebouw werd gebouwd naar een ontwerp van de architect J.W. Meijer, geen architect van beroep, maar een officier binnen de Amsterdamse brandweer, die kort voordat hij dit gebouw ontwierp, het ontwerp leverde van de Boas Diamantslijperij aan de Nieuwe Uilenburgerstraat, in 2015 in bezit van Gassan Diamonds. De zijgevel aan de Ruysdaelkade werd vanaf 2013 gesierd met een tekst van Desraeli; deze werd in 2018 vervangen door een afbeelding van een Blauwe reiger door en van Adele Renault.

De Brandweerbrug, brugnummer 79, is een vaste brug in Amsterdam en ligt op de grens van de wijken De Pijp en het Museumkwartier in Amsterdam-Zuid. De brug verbindt sinds 1879 de beide oevers, Hobbema- en Ruysdaelkade, van de Boerenwetering met elkaar. Ze is genoemd naar de brandweerkazerne (Kazerne Dirk) die hier sinds 1897 aan de Hobbemakade ligt. De brug ligt in het verlengde van de Eerste Jacob van Campenstraat (De Pijp) en Honthorststraat (Museumbuurt). De brug is daarbij vrij nauw en kent eenrichtingsverkeer richting De Pijp (behalve voor fietsers). Die eenrichtingsverkeer is noodzakelijk om de brandweer de gelegenheid te geven over de brug De Pijp in te rijden, alle bestratingen kennen een eenrichtingsverkeer vanaf de brug. De brug, althans de versie uit 1958, kwam in het nieuws omdat ten zuiden ervan een omstreden ondergrondse parkeergarage zou worden aangelegd, waarvan de bouw uiteindelijk in 2015 startte. Daarbij werd tegelijkertijd de Brandweerbrug vervangen, hij werd verbreed, maar bleef zijn uiterlijk behouden. De oeververbinding zou daarbij ongeveer een jaar voor alle verkeer opgeheven zijn, de buurt drong aan om een noodbrug voor voetgangers en fietsers, maar veel ruimte daarvoor is er niet. Het stadsdeel zag dat niet zitten. De brandweer moest uitwijken via de Stadhouderskade of Albert Cuypstraat om De Pijp te kunnen bereiken. In december 2015 besloot het stadsdeel Zuid alsnog tien meter verderop een noodbrug te plaatsen. De noodbrug is uitsluitend bestemd voor fietsers en voetgangers en kwam te liggen op een zinker waar de noodbrug ook op leunde. Deze noodbrug werd dan tevens drager van alle bekabeling die daarvoor nog door de Brandweerbrug voerde. Het grootste deel van de daadwerkelijke werkzaamheden vonden eind 2017 en begin 2018 plaats. De noodbrug werd geplaatst en het wegdek werd verwijderd. Daarna volgden nieuwe funderingen voor de (verbrede) landhoofden en kwam er een nieuwe verbreed wegdek. Eind maart konden voetgangers en (lopende) fietsers al weer van het midden van de brug gebruik maken; ze had nog geen balustrades/leuningen en de noodbrug was midden april alweer weg. Eind 2018 werd de brug opengesteld voor verkeer, de brug was toen nog niet geheel af; leuningen ontbraken nog. Deze moesten gerestaureerd worden en werden in maart/april 2019 geplaatst, waarbij het renovatietraject afgesloten werd. In november 2019 werd de brug weer afgesloten voor het verkeer. Het bakstenen rijdek had niet goed genoeg gehecht aan de onderliggende cementlaag, lag dus los en was verschoven. In genoemde maand werd een nieuwe poging gewaagd en in december 2019 werd de brug opnieuw geopend.

De Boerhaave kliniek was een kliniek in Amsterdam. De kliniek werd opgericht in 1902 en was tot 1994 een medische voorziening. In 1995 werd in de panden een privékliniek voor plastische chirurgie geopend onder de naam 'Boerhaave Medisch Centrum'. Deze vertrok in 2014 naar de Dintelstraat in Amsterdam.

De Korrelbrug (brug 143) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid.

De Johannes Vermeerstraat in Amsterdam-Zuid is in 1903 vernoemd naar de 17e eeuwse schilder Johannes Vermeer (1632-1675). De straat loopt van de Hobbemastraat naar de Ruysdaelstraat. Het eerste deel grenst met de oneven kant aan het Museumplein. Halverwege ligt het Johannes Vermeerplein dat in 1909 naar de schilder werd vernoemd. Van 1913 tot en met 2018 reed tramlijn 16 door het laatste deel van de straat. Van 2003 tot 2016 reed hier ook lijn 24.