Stadsbuitengracht

Sterrenburg was een bolwerk in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Hoewel het grotendeels is afgebroken, zijn vandaag de dag restanten ervan bewaard gebleven die deels zijn opgenomen in het Zocherpark. Bij het voormalige bolwerk behoren een straat en een huis, die beide ook deze naam dragen.

De Bijlhouwerstraat is een straat in het Museumkwartier van de Nederlandse stad Utrecht. De straat loopt van de Bijlhouwersbrug aan de Tolsteegbarrière tot het Pelmolenplantsoen aan het Zocherpark. De Bijlhouwerstraat is de meest zuidelijke zijstraat van de Oudegracht. De straat is ongeveer 80 meter lang. De straat is vernoemd naar het middeleeuwse gilde van de bijlhouwers (timmerlieden, schrijnwerkers en houtsnijders). Op de hoek stond de Bijlhouwers- of Toltoren, die behoorde bij het bolwerk (fort) Sterreburg en bemand werd door bijlhouwers. Toen de functie van de toren voor tolheffing niet meer nodig was, werd er een windmolen op de toren gezet, voor onder meer het pellen van gerst (een pelmolen), vandaar de naam van het aangrenzende Pelmolenplantsoen.

De Bijlhouwerstoren was een toren aan de stadsmuur van Utrecht op het bolwerk Sterrenburg. De toren stamde uit de middeleeuwen en heette oorspronkelijk Toltoren. Hij werd gebouwd om de tolbetalingen bij de Tolsteegpoorten te controleren. De toren werd bewaakt door het gilde der bijlhouwers (timmerlieden en houtbewerkers) en nam later deze naam aan. Toen de stadsmuur in de zestiende eeuw naar het zuiden werd verplaatst, kwam de toren achter de muur te staan. Nadat een voorstel uit 1537 om de toren te verlagen niet werd uitgevoerd, werd de toren in 1694 verbouwd tot windmolen. De molen werd gebruikt voor het pellen van gerst en de bereiding van gort. In het begin werd gepoogd ook graan te malen maar het molenaarsgilde hield dit tegen omdat het concurrentie vreesde. De torenmolen werd in 1872 afgebroken, enkele decennia na de start van de aanleg van het Zocherpark. Ter plaatse werd aan de Bijlhouwerstraat (vroeger de Halve Kous) het Fysisch Laboratorium gebouwd. Ook de straatnaam Pelmolenplantsoen herinnert nog aan de torenmolen.

Enghlenschild is een gebouw, gelegen aan de Catharijnesingel in Utrecht. Het bouwwerk uit omstreeks 1870 fungeerde ruim een eeuw als ziekenhuis. Het werd vervolgens herbestemd tot appartementencomplex dat de naam Enghlenschild kreeg. De entrees van de appartementen bevinden zich in de Arthur van Schendelstraat 50-162.

Stopplaats Jeremiebrug is een voormalige stopplaats aan de spoorlijn Amsterdam-Utrecht-Arnhem. De halte werd geopend in 1893 en gesloten op 6 oktober 1935, en lag ten zuiden van station Utrecht Centraal bij de Jeremiebrug over de Kruisvaart. Er stond een dubbele brugwachterswoning die veel leek op een stationsgebouw (SS 4e klasse), gebouwd in 1890. Het was echter niet als stationsgebouw in gebruik. Het werd ontworpen door de bekende stationsarchitect K.H. van Brederode. Het gebouw werd in 1950 gesloopt. Verder stond er van 1893 tot 1950 een houten wachthuisje tussen de sporen. Op de locatie van deze voormalige stopplaats is op 22 augustus 2016 het station Vaartsche Rijn geopend.

Station Utrecht Vaartsche Rijn is een trein- en tramstation, gelegen aan de spoorlijnen naar Arnhem en 's-Hertogenbosch, op de plek waar het spoor de Vaartsche Rijn en de Westerkade kruist (gemeente Utrecht). Het station is onderdeel van het Randstadspoor, dat hoogfrequente treinverbindingen inhoudt binnen de Utrechtse regio. Het station is aangelegd tussen november 2010 en medio 2015. Op maandag 22 augustus 2016 stopten de eerste treinen op station Utrecht Vaartsche Rijn. Dat was vier maanden eerder dan was gepland, waarbij grotere vertragingen eerder op dit project buiten beschouwing worden gelaten. De trams van de Uithoflijn doen dit station sinds 16 december 2019 aan.

De Vaartsche Rijn of Vaartse Rijn is de naam van twee korte kanalen in respectievelijk Utrecht, tussen de Stadsbuitengracht en het Merwedekanaal, en in Vreeswijk (Nieuwegein), tussen het Merwedekanaal en de Lek, in de Nederlandse provincie Utrecht. Oorspronkelijk was de Vaartsche Rijn een belangrijke vaarroute die de stad Utrecht met de rivier de Lek verbond.

De Tolsteegbarrière is een overkluizing aan het zuidelijk einde van de Oudegracht. Samen met de Tolsteegbrug over de Stadsbuitengracht (singel) vormt het een klein plein in het uiterste zuiden van de Binnenstad van Utrecht. Het plein is gelegen aan het eind van de Oudegracht. Het plein wordt in de volksmond vaak aangeduid als Ledig Erf, dit is echter de naam van de straat aan de overkant van de singel. Het plein verbindt het Museumkwartier met de Watervogelbuurt. Aan het plein liggen de cafés Ledig Erf en De Poort. In de op het plein uitmondende Twijnstraat zijn ook nog enkele kroegen en eetcafés te vinden. Aan de Tolsteegbrug was vroeger het politiebureau Tolsteeg gestationeerd, het politiebureau van Utrecht-Oost en Utrecht-Zuid. Tegenwoordig is in hetzelfde gebouw het filmhuis annex restaurant Louis Hartlooper Complex gevestigd. Het plein is in trek bij de Utrechtse bevolking. Het is een pleintje met een stadse en volkse ambiance. In de zomer is het plein drukbezocht vanwege de drie grote terrassen die er te vinden zijn. Vanaf de middeleeuwen tot circa 1845 bevond zich hier de zuidelijke toegang tot de stad.

De Ooster- en Westerkade zijn twee straten langs het noordelijkste deel van de Vaartsche Rijn in respectievelijk de Watervogelbuurt en Bleekstraat en omgeving van de Nederlandse stad Utrecht. Het kanaal werd aangelegd in de eerste helft van de 12de eeuw. In de middeleeuwen waren er pottenbakkers gevestigd aan de Oosterkade. Rond 1400 werd het gerecht Tolsteeg versterkt met vijf poorten. Op de Oosterkade werd ter hoogte van de huidige Brugsteeg de Rijnpoort gebouwd en op de Westerkade de Galgpoort. Deze bruggen waren door een afsluitbare brug over het water verbonden. In de negentiende eeuw werden langs de Ooster- en Westerkade stegen en sloppen aangelegd. Bij de Oosterkade bestaat nog de Brugsteeg. De Stijfsel-, Lakmoes- en Wijdesteeg zijn verdwenen, de Keisteeg heet sinds 1938 Wulpstraat. Aan de kant van de Westerkade bestaan de Kroonsteeg en de thans afgesloten Laddersteeg en Singelsteeg nog. Rond 1930 werd het schuine talud van de Oosterkade vervangen door een steile kade. Ten zuiden van de beide kades is tussen 2010 en 2015 het Station Utrecht Vaartsche Rijn aangelegd. In het noorden zijn beide kades met elkaar verbonden via de Vaartscherijnbrug.

De Sint-Martinuskerk was een kerkgebouw in de zuidelijke binnenstad van Utrecht aan de Oudegracht. De huidige Sint-Maartenskerk, opvolger van een schuilkerk aldaar, werd in neogotische stijl ontworpen door architect Alfred Tepe en gebouwd in 1899-1901. De kerk uit 1899 verving een ouder kerkje op die plaats dat stamde uit 1753. Dit kerkje is t.b.v. de nieuwbouw afgebroken.

De Jeremiebrug is een brug in de Nederlandse stad Utrecht. De huidige brug overspant sinds 2012 de Kruisvaart, iets voor het punt waar deze uitmondt in de Vaartsche Rijn. De vorige Jeremiebrug uit 1912, een gemeentelijk monument, bevindt zich sinds 2015 in het Máximapark te Vleuten. Deze ijzeren ophaalbrug overspant daar de Aledorperwetering en ligt in de Alendorperweg.

De Bijlhouwersbrug (ook wel Bijlhouwerbrug genoemd) is een brug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De stenen boogbrug overspant de Oudegracht die onder de brug uitmondt in de Stadsbuitengracht. Op de brede brug ligt deels een pleintje aan de Tolsteegbarrière. Naamgever van deze brug is het gilde der bijlhouwers, timmerlieden en houtbewerkers die zich in vroegere eeuwen in Utrecht hadden verenigd en de nabijgelegen Bijlhouwerstoren bewaakten. Naast deze brug stonden vanuit de middeleeuwen de Tolsteegpoorten die de zuidelijke stadspoort vormden. Erbuiten lag het voorstadje Tolsteeg dat gunstig gelegen was aan een knooppunt van waterwegen met de Stadsbuitengracht en Oudegracht maar ook de Kromme Rijn en Vaartsche Rijn. Waarschijnlijk was er reeds rond 1560 een brug hier over de Oudegracht, waarbij 10 jaar later een tweede smalle ernaast verrees en rond 1600 beide bruggen versmolten waren tot de overkluizing over de Oudegracht zoals die vandaag de dag te zien is. In 2012 werd ontdekt dat reeds vroeg in de 13e eeuw tussen de Tolsteegpoorten een waterpoort over de Oudegracht was gelegen. Delen uitgevoerd in baksteen en Naamse steen werden daarbij aangetroffen bij de restauratie van de werven. Aan de zijde van de Oudegracht bevindt zich direct naast de brug een wed; een schuinoplopende weg vanaf de werf naar de hogergelegen straat. Aan de zijde van de Stadsbuitengracht is een stenen trap in de vroege 20e eeuw aangebracht die vanaf de waterkant naar het plein leidt op de brug. Vanaf 1914 stond bij de naastgelegen Tolsteegbrug een gedenkteken dat herinnert aan de aftocht uit de stad van de Fransen in 1813. Rond 1930 is het monument verplaatst naar de Bijlhouwersbrug.