Heineken Brouwerij (Amsterdam)

Heineken Experience is een museum over het biermerk Heineken en de brouwerij, gevestigd in de voormalige Heineken Brouwerij in Amsterdam. Het museum geeft een kijk in de geschiedenis van het bierbrouwer en van het brouwproces gedurende de jaren. Bezoekers van het museum krijgen een interactieve multiamediarondleiding. Tevens krijgen ze twee consumpties in de museumcafés. De Heineken Experience bevindt zich aan de Stadhouderskade in Amsterdam-Zuid en maakt deel uit van de Europese Route voor Industrieel Erfgoed (ERIH).

Het complex Stadhouderskade 77 hoek Ferdinand Bolstraat 2-6 beslaat een viertal panden aan de Stadhouderskade/Singelgracht, hoek Ferdinand Bolstraat te Amsterdam-Zuid, De Pijp. Qua ligging aan de Ferdinand Bolstraat ligt het tegenover de voormalige Heineken Brouwerij. Tussen beide gebouwen was ten tijde van de inhuldiging van Koningin Wilhelmina een erepoort opgesteld, die vastgelegd is door Jacob Olie. Het gebouw staat op de bouwtekening uit 1878 nog te boek als een viertal woonhuizen met een afgesneden hoek. In de loop der jaren zijn de woningen op de begane grond verdwenen en dienen alle ruimten in 2015 tot bedrijven. Opvallend aan het gebouw is het gele pleisterwerk dat de gevel siert Nr. 77). Voorts is er een op de punt een erker geplaatst, iets dat veelvuldig werd toegepast in De Pijp. In het hoekgebouw, Stadhouderskade 77, was waarschijnlijk een slagerij van Christiaan Carl Bernard Heise (C.B. Heise, circa 1831-5 mei 1901) gevestigd. Hij stond destijds te boek als de eigenaar bij een verbouwing in 1889. Na diens vertrek (hij woonde in de Frans Halsstraat) diende het gebouw tot sigarenmagazijn van den Berg, later Kesting & Co. In 1925 opende Frits Berkhout hier een Union Bar. In 2015 is op de punt Café Berkhout gevestigd, een bruine kroeg, waarbij het gedeelte dat tot café dient is voorzien van houten betimmering. Het uitzicht wordt/werd ter plaatse beperkt door de blinde muur van de Heineken Brouwerij en de vele verkeersongelukken op de kruising. Het was jarenlang een black spot in Amsterdam. Ferdinand Bolstraat 2 tot en met 6 heeft een ander uiterlijk. Het past voor wat betreft bouwstijl binnen De Pijp, de zogenaamde Eclecticisme. De drie gebouwen lijken daarbij sterk op elkaar, maar ook hier is de begane grond geheel aangepast voor bedrijven. In 2015 zijn er gevestigd een kledingherstelbedrijf (2), een herenkapsalon (4), die in 2013 haar 75-verjaardag vierde. Nummer zes was gedurende lange tijd een platenzaak gevestigd gekoppeld aan de muziekuitgeverij op Ferdinand Bolstraat 8, later plaatselijk bekend als Kuijper Klassiek. Nadat die het pand had verlaten werd het gekraakt, voordat er Atica, een handel in voedingsmiddelen in gevestigd werd.

Het kompas is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het bestaat uit een mozaïek van de hand van Fabrice Hünd; het is een van zijn vier megamozaïeken binnen Amsterdam (gegevens 2018). Hij bracht in 2006 duizenden steentjes en scherven aan op een bijgebouwtje op het Marie Heinekenplein, dat er wat verloren bijstond en slachtoffer was van allerlei vernielzucht. Het kreeg de titel Het kompas omdat het midden in de stad zou staan, hetgeen arbitrair is. Het bevat figuraties die verwijzen naar verre oorden. Er is een inuit te zien met ijsbeer, maar ook vrouwen uit zuidelijke oorden met bijbehorende dieren. Het kompas was geïnspireerd op de situatie van het gebouwtje, bijna in het middelpunt van de stad. Het kan dus dienen als een soort windroos. Overigens moest het toegangsdeurtje vrij blijven van steentjes; de scharnieren zouden het gewicht niet kunnen dragen. De deur is een nooduitgang van de onderliggende parkeergarage. Hünd paste wat zelfcensuur toe; hij beeldde voorheen mensen meestal naakt af; iedereen heeft op Het kompas kleren aan maar op het zuidwesten is nog één tepel te zien, aldus de kunstenaar in Pijpelijntjes.

Het pand Eerste Jacob van Campenstraat 59 is een gebouw aan de Eerste Jacob van Campenstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is het enige gemeentemonument in die straat, die overigens vrij kort is. Het gebouw is ontworpen door Publieke Werken van de stad Amsterdam. Wellicht was Jacobus van Niftrik de architect. Het gebouw diende oorspronkelijk tot huisvesting van een jongensschool 3e klasse en de Maatschappij ter Bevordering van de Toonkunst. De 3e klasse was de aanduiding dat de school alleen betaald kon worden door beter gesitueerden. Meisjes werden ondergebracht aan de Gerard Doustraat 220. In de 20e eeuw vertrokken beide instellingen en was De Appel er enige tijd in gevestigd. Vanaf 2010 zit er een kunstencentrum in het gebouw. Het hoekpand valt op in zowel de Eerste Jacob van Campenstraat als de Ferdinand Bolstraat door afwijkende constructie van de gevels en kleur van de toegepaste materialen. Voorts zijn pilasters en een fronton toegepast in Hollands classicisme. In de Ferdinand Bolstraat wordt het belend door een andere gemeentelijk monument, namelijk Ferdinand Bolstraat 8. Zelf heeft het wel een kadastraal nummer (8E) in die straat, maar geen ingang.

De Freddy Heinekenbrug (brug nr. 84) is een vaste brug op de grens van Amsterdam-Centrum en De Pijp in Amsterdam Oud-Zuid.

Het pand Stadhouderskade 74 was een herenhuis aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het herenhuis diende oorspronkelijk alleen tot woonhuis en werd aangeduid als Stadhouderskade 51N. De bouwtekening is gedateerd op 22 augustus 1878 en voorzien van een handtekening van de eigenaar en makelaar P. J. Degens Er wordt geen architect genoemd, het zou maar zo kunnen zijn dat het gebouw is opgeleverd volgens een eigen ontwerp. Opvallend is dat het gebouw geheel in het wit is uitgevoerd (buurpanden zijn vaak van baksteen met witte sierelementen). In de raampartijen is variatie toegepast. Op de eerste etage hebben ze een bovenste boogconstructie met guirlandes, op de tweede etage zijn ze rechthoekig met een boogconstructie boven de ramen, de ramen van drie hoog hebben weer een boogconstructie. Het woonhuis was zeker voor de rijken gebouwd. De benedenetage met eerste verdieping moest in 1879 een maandelijkse huur opbrengen van 1800 gulden (tien kamers, tuin met warande, serre en prieel); twee en drie hoog kostten samen 1400 gulden per maand (twaalf kamers en ruime zolder). De begane grond heeft in de loop der jaren aanpassingen ondergaan. In 1897 kwam er een nieuw voorgevel met een pilaar aan de rechterkant en een pilaster aan de linker kant. Ook kwam er destijds een bergplaats. Dat was nodig omdat Willem Jacobus Wesling hier een rijwielwinkel begon voor Raleigh Rijwielen, Wesling voerde destijds de "Grootste school voor wielrijders". In de 20e eeuw kwam er weer een aanpassing toen de sportschool haar intrek nam in dat gedeelte van het pand. Paulus Johannes Degens was een destijds bekend makelaar in Amsterdam. Hij leefde van circa 1823 tot 31 maart 1887 en is in 1854 getrouwd met Catharina Theodora Eijsing. Zij overleed in 1867 op 38-jarige leeftijd en Degens huwde in 1868 opnieuw. Dit maal was Francisca Maria Jacoba van Kakerken (circa 1823 – 28 juli 1890) uit Breda de gelukkige. Hij kreeg twee zoons, waarvan er één in het kraambed stierf (1876). Het echtpaar vestigde zich buiten de stad.

Het terrein Stadhouderskade 78-79 was een industrieel complex aan wat toen de rand van de stad Amsterdam was. Het is sinds de ingebruikneming steeds in ontwikkeling geweest.

Het Marie Heinekenplein in de volksmond kortweg Heinekenplein, is een plein in Amsterdam-Zuid, Het plein werd aangelegd in de jaren 1990 en ligt net buiten het centrum, in de buurt De Pijp, aan de Ferdinand Bolstraat. Aan de zuidkant van het plein loopt de Quellijnstraat. Tramlijn 24 heeft een halte bij het plein.

H.M. van Randwijkplantsoen is een plantsoen in Amsterdam-Centrum. Het plantsoen kreeg per raadsbesluit van 1 april 1970 zijn naam, naar journalist, uitgever en verzetsman Henk van Randwijk. Het was in 1970 geen nieuw plantsoen dat de naam kreeg. De gemeente Amsterdam hernoemde een deel van het Tweede Weteringplantsoen naar de verzetsman. De groenstrook met straatnaambord werd op 2 mei 1970 onthuld door de weduwe Ada van Randwijk in aanwezigheid van voormalig commissaris van de Koningin van Drenthe, J. Cramer en burgemeester Ivo Samkalden. Het plantsoen kent twee bouwwerken. Het eerste is een muur waarop in letters een eindregel van een gedicht van Van Randwijk is aangebracht: Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen; dan dooft het licht. In de beginjaren vielen letters nog weleens van de muur. In 1983 vormde de muur van het monument een onderdeel van een kunstenaarswedstrijd. Achttien kunstenaars moesten een ontwerp indienen voor een schildering van de muur. Het bleef bij een ontwerp; de winnaar zou uiteindelijk twee wanden van het Academisch Medisch Centrum mogen verfraaien. De muur scheidt het plantsoentje van een speelplaats. Huisnummer H.M. van Randwijkplantsoen 1 is gegeven aan de poffertjeskraam, die aan de rand van het plantsoen staat. Het beeld Moeder Aarde van Hildo Krop staat na restauratie tussen de genoemde muur en poffertjeskraam.

Het complex Stadhouderskade 72/73 bestaat uit een tweetal herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het is niet duidelijk wie de twee bijna symmetrische gebouwen heeft ontworpen. Het zou kunnen zijn dat deze gebouwen werden neergezet volgens een ontwerp van de eigenaar van het terrein Bernardus Cornelius Hanssen. Een andere mogelijkheid is dat IJme Gerardus Bijvoets ze heeft (helpen) ontworpen. Hij ontwierp namelijk voor Hanssen ook de gebouwen 68-71. De panden zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl en/of neorenaissance. De symmetrie werd tenietgedaan door het plaatsen van een erker aan de gevel van huisnummer 73. Deze erker "staat" op het balkon van de eerste verdieping en draagt zelf weer een balkonnetje. Op huisnummer 72 is alleen een balkon aanwezig op de eerste verdieping. De hoge toegangen tot de panden zijn in pleisterwerk uitgevoerd. Het verschil zou te verklaren zijn aan de hand van het feit dat de familie Hanssen-Kiekens zelf op nummer 73 woonde. Bernardus Cornelius Hanssen leefde van 1836 tot 1 maart 1916 en was getrouwd met Grietje Kiekens 1848-1936. Zijn laatste verblijfsadres was wat later bekend zou worden als de Valeriuskliniek. Het gezin woonde toen nog op nummer 73. Dat is dan ook de plaats waar hun dochter Grietje Hanssen in datzelfde jaar overleed op 36-jarige leeftijd Van Hanssens hand verschenen meer gebouwen in Amsterdam, zoals Sarphatistraat 80 en Leeuwenhoekstraat 3-7. Het gebouw nummer 72 bracht in 1951 31.400 gulden op.; in 1880 nog 17.600 gulden

Moeder Aarde is een sculptuur van beeldhouwer Hildo Krop uit de jaren 1920 dat sinds 1958 in het Tweede Weteringplantsoen in Amsterdam staat. In 2016 werd het wegens ernstige schade door verwering vervangen door een replica. Het beeld zou uit 1926 stammen en is gehouwen uit Franse kalksteen. In 1931/1932 was het te zien bij kunsthandel P. de Boer in Amsterdam. Krops broer Johan fotografeerde het eind jaren 1930 toen het weer in het atelier stond. De gemeente Amsterdam huurde de sculptuur in 1958 voor een tentoonstelling in het Weteringplantsoen. Het zou daar een tijdelijk staan, maar de gemeente kocht het in 1965/1966 alsnog aan. Het beeld stelt een hurkende jonge vrouw voor met daaromheen een aantal figuren. In de loop der jaren werd het kalksteen aangetast, ondanks een renovatie vielen er verwering steeds vaker stukjes af. Het materiaal was met name gevoelig voor vorst. Het reliëf van onder andere een gezicht was zo goed als verdwenen. In de jaren 2010 bleek het beeld dermate beschadigd dat een grondige restauratie noodzakelijk was, tegelijk stelde men vast dat herplaatsing in de open lucht geen optie meer was. Omdat het beeld geliefd is bij Amsterdammers werd er uit kalksteen een replica van gemaakt die sinds 2016 in het plantsoen op een sokkel staat.

Fusillade, ook wel De gevallen hoornblazer, is een bronzen beeld aan het Eerste Weteringplantsoen in Amsterdam, in 1954 gemaakt door Gerrit Bolhuis. Hier fusilleerde het Duitse leger op 12 maart 1945 dertig politieke gevangenen als wraakactie voor een verzetsdaad.