Aalmarkt

De Waaghoofdbrug is een voormalige brug in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden. De fietsers- en voetgangersbrug verbond het Waaghoofd aan de Aalmarkt met de Stille Rijn.

De Leidse Waag is een rijksmonument gelegen aan de Aalmarkt (nr.21) in Leiden. Het is rond 1657 gebouwd naar een ontwerp van Pieter Post op de plaats van het oude, houten waaggebouw. Dit stond sinds 1455 op de plaats waar de Oude Rijn, de Nieuwe Rijn en de Mare samenkomen. De Waag is gebouwd in de stijl van het Hollands classicisme en is boven zijn poort voorzien van een door beeldhouwer Rombout Verhulst gemaakt reliëf dat het waagbedrijf afbeeldt. De Waag ligt tussen het pand van de voormalige Vroom & Dreesmann en de Mandemakerssteeg en voor het gebouw ligt het zogenaamde Waaghoofd, de kade waar de schepen werden gelost. De kranen die hiervoor werden gebruikt zijn niet meer aanwezig. Het Waaghoofd was een aanlanding van de Waaghoofdbrug, een brug voor langzaam verkeer tussen de Aalmarkt en de Stille Rijn/Stille Mare, die in 2016 is vervangen door de Catharinabrug die aansluit op de nieuwe Catharinasteeg. Het Waaghoofd is nu in gebruik genomen als terras.

De Catharinabrug verbindt de Stille Mare met de in 2016 aangelegde Catharinasteeg over de Oude Rijn in de Nederlandse stad Leiden.

De Haarlemmerstraat is de belangrijkste winkelstraat van de Nederlandse stad Leiden, met veel grote winkelketens. De straat ligt in het centrum van de stad, in de buurten De Camp en Maredorp en is ruim 1 kilometer lang.

De Visbrug is een stenen boogbrug in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden. De brug verbindt beide oevers van de Nieuwe Rijn tussen de Hoogstraat en de Aalmarkt. De brug ligt net voor het punt waar de Nieuwe Rijn samenvloeit met de Oude Rijn. De laatstgenoemde rivier wordt minder dan 100 meter ten noorden van de Visbrug gekruist door de Sint Jansbrug.

De Witte Steen bevindt zich in de Nederlandse stad Leiden op de Visbrug, op de grens van de parochies Sint Pancras (Hooglandse Kerk) en Sint Pieter (Pieterskerk). De steen markeerde ook het rechtsgebied van de burggraaf in de Burcht. Leiden kende vanaf het eind van de veertiende eeuw een indeling in bonnen (wijken), maar daarnaast tot de reformatie een indeling naar parochies: de parochie van Sint Pieter, van Sint Pancras en van Onze-Lieve-Vrouwe. De verschillende stadsparochies werden gemarkeerd met zeshoekige platte stenen in de bestrating: de Rode, Witte en Blauwe Steen. Hiermee werden ook de verschillende rechtsgebieden in de stad van elkaar gescheiden. Dergelijke gerechtsstenen zijn niet specifiek voor Leiden maar komen ook elders voor. Een verklaring voor de kleuren is, dat de Witte Steen de gerechtssteen van de landvorst, de graaf of de ambachtsheer zou zijn, de Rode Steen de steen van de geestelijkheid en de Blauwe Steen de gerechtsplaats van de gemeenten en poortersschappen. De huidige steen is een replica van de “witte steen” die werd aangebracht bij de grote restauratie van de Visbrug, de Hoogstraat met de kelders, en de St. Jansbrug.

De Hoogstraat is een winkelstraat in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden, op de plaats waar de Oude en de Nieuwe Rijn bij elkaar stromen. Deze historische plek vormde samen met de Visbrug en de Sint Jansbrug in de 12e eeuw de enige vaste oeververbinding over de Rijn tussen Utrecht en de Noordzee. (Nieuwenhuijse 2007) Achter de huizen ligt de Leidse Burcht. De straat vormt nu een belangrijke verbinding tussen de Haarlemmerstraat en de Breestraat, twee belangrijke Leidse winkelstraten, en heeft zodoende primair een winkelfunctie. De Hoogstraat is ook letterlijk een hoge straat: de straat ligt op een hoger niveau dan aangrenzende straten en is gelegen bovenop werfkelders.

Het LVC was een poppodium aan de Breestraat in de Nederlandse stad Leiden, dat van 1969 tot 2013 werd gebruikt voor concerten en dansavonden.

De Sint-Jansbrug is een vaste stenen boog-plaatbrug in de Nederlandse stad Leiden. De brug over de Oude Rijn verbindt de Donkersteeg en de Hoogstraat met elkaar, en ligt net voor het punt waar de Oude en de Nieuwe Rijn weer samenvloeien. De Sint-Jansbrug in de huidige vorm dateert uit 1914. Sinds 1968 is de brug een rijksmonument en staat zij ingeschreven in het monumentenregister.

Het gebouw "In den vergulden Turk" is een monument in Leiden, gebouwd in de stijl van het Hollands classicisme. Het gebouw was in 1673 voltooid. Het gebouw maakte vanaf 1962 deel uit van het warenhuis Vroom & Dreesmann. In het fronton staan enkele beelden van de hand van Pieter Xavery. Deze zijn van links naar rechts: de Romeinse god Neptunus, de Ottomaanse Barbaros Hayrettin Paşa en de Romeinse god Mercurius. Het gebouw werd gebouwd voor de kooplieden Le Pla, uit het oosten. Vandaar dus ook het beeld van de koopman in het midden van het fronton. De beelden van de goden van de zee (Neptunus) en de handel (Mercurius) symboliseren de overzeese handel. De goden zijn te herkennen aan de drietand van Neptunus en de caduceus van Mercurius. De klassieke bouwstijl van het gebouw komt tot uiting in de pilasters met Composiete kapitelen, en vooral aan het met beelden versierde fronton. De naam van het gebouw staat als tekst op het doorlopende fries en luidt "In den vergulden Turk".

De Hartebrugkerk is een kerk in de Nederlandse stad Leiden. De kerk is onderdeel van de Parochie Heiligen Petrus en Paulus. De officiële naam is Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen. De kerk is vernoemd naar de toentertijd ervoor gelegen brug met dezelfde naam. Onder de Leidenaars staat de kerk ook wel bekend als de Coeliekerk, naar het laatste woord van de Latijnse spreuk boven de ingang, Hic Domus Dei est et Porta Coeli (Dit is het huis van God en de poort naar de hemel, Genesis 28.17).

De Breestraat is een van de belangrijkste straten van de Nederlandse stad Leiden. De straat maakt deel uit van de zuidelijke dijk langs de Nieuwe Rijn; die dijk heet stroomopwaarts Hogewoerd en stroomafwaarts Noordeinde. Reeds in de middeleeuwen was deze straat een van de kernen van de bewoning. Het stadhuis, met de langste renaissancegevel van Nederland, bevindt zich ongeveer in het midden van de straat, evenals de Blauwe Steen, die vroeger een rol speelde in de rechtspraak. Aan de Breestraat staan het verenigingsgebouw van de studentenvereniging LSV Minerva, de Stadsgehoorzaal, de Waalse Kerk, een voormalige stofzuigerfabriek, het gebouw "In den vergulden Turk" en het Gemeenlandshuis van Rijnland, de voormalige zetel van het Hoogheemraadschap van Rijnland. Tegenover het stadhuis bevindt zich het oudste studentenhuis van Leiden, genaamd 'Mon Repos'. Bij de verbouwing in 2005 zijn delen van een houten gevel aangetroffen die de oudste blijken te zijn van Nederland. Uit onderzoek blijkt dat de middeleeuwse balken stammen uit de late 14e eeuw. De Breestraat is vooral bekend als winkelstraat en als openbaarvervoerroute: vier stads- en vier streeklijnen rijden vanaf het station door deze straat naar het oosten en zuiden. Auto's worden slechts tijdens bepaalde uren toegelaten en enkel vanuit de richting van de Korevaarstraat. De eerste Leidse stadstram, de paardentram, reed vanaf 1879 over de hele lengte door de Breestraat. In 1911 werd deze vervangen door de elektrische stadstram, die tot 1960 bleef rijden en van 1924 tot 1961 de sporen door de Breestraat deelde met de tramlijn Leiden - Scheveningen (de Blauwe Tram). In het eerste decennium van de 21e eeuw waren er plannen voor de RijnGouwelijn, een lightrailverbinding waarvan het tracé over de Breestraat zou lopen met een halte voor het stadhuis. Na de negatieve uitkomst van een referendum onder de Leidse bevolking wees de gemeente het plan in 2012 definitief af.