Tolsteegbrug

De Tolsteegpoorten waren vanaf de middeleeuwen een van de vier toegangen via stadspoorten tot de stad Utrecht. De Tolsteegpoorten bevonden zich tegenover elkaar gelegen op de plek waar de Oudegracht zuidelijk in de verdedigingsgracht uitmondde, waar heden de Tolsteegbarrière zich bevindt. De Tolsteegpoorten waren nagenoeg gelijk qua plattegrond. Van buiten de stad werd de oostelijke of westelijke Tolsteegpoort bereikt via een stenen brug met een houten beweegbaar bruggedeelte. Over de brug volgden de voorpoort, die uit twee ronde stenen torens bestond, en de hoofdpoort. De bemanning van de stadspoorten voor de bewaking en verdediging van de toegang tot de stad over land en via het water geschiedde destijds door gildeleden die boven de Tolsteegpoorten een verwarmd wachtlokaal en de Bijlhouwerstoren hadden. De oostelijke Tolsteegpoort, vanwege de kleur ook wel de Rode Toren genoemd, fungeerde daarbij als stadsgevangenis. Rond 1550 werden de Tolsteegpoorten afgebroken en vervangen door een enkele stadspoort. Deze Tolsteegpoort werd, samen met de Weerd- en Catharijnepoort, rond 1845 afgebroken. De Wittevrouwenpoort werd als laatste rond 1858 gesloopt.

Het Louis Hartlooper Complex (LHC) is een filmtheater, cultuurcentrum en horecagelegenheid in de stad Utrecht in Nederland. Het theater opende in 2004 zijn deuren. Filmmaker en bioscoopeigenaar Jos Stelling nam het initiatief tot dit filmtheater dat hij vernoemde naar acteur en filmexplicateur Louis Hartlooper, een bekend persoon uit de Utrechtse filmgeschiedenis. Het LHC heeft vergader- en tentoonstellingsruimte, een restaurant, café, salon, terras en vijf filmzalen voor onder andere arthouse, wereldcinema en klassiekers. Het LHC bevindt zich in de binnenstad van Utrecht.

Het gedenkteken 1813-1913 is een kunstwerk in de Nederlandse stad Utrecht.

De Vaartscherijnbrug is een monumentale brug in de Nederlandse stad Utrecht. Ze overspant de Vaartsche Rijn waar die overgaat in de Stadsbuitengracht. Het betreft een basculebrug. Over de brug loopt een belangrijke verkeersader die over de Catharijnesingel en het Ledig Erf voert. De Vaartscherijnbrug is een gemeentelijk monument. Ze werd omstreeks 1931 gebouwd naar ontwerp van de architect G. van der Gaast in de stijl van de nieuwe zakelijkheid. De voorganger op deze locatie werd de Tolsteegbasculebrug genoemd. De vernieuwing bracht een verbrede brug. De gebruikte materialen zijn ijzer/staal en steen. In de vernieuwing is aangrenzend een brugkelder en een brugwachtershuisje aan de zijde van de Oosterkade gebouwd. Gaandeweg de geschiedenis is de Vaartscherijnbrug een vaste brug geworden omdat scheepvaart, vooral goederentransport, niet tot nauwelijks meer plaatsvindt over deze route. De brug werd begin eenentwintigste eeuw gerenoveerd en was in 2003 tijdelijk een 'bruggenmuseum' met informatie over de Utrechtse boogbruggen. Sinds 2018 is in het brugwachtershuisje een barbier gevestigd.

Het Ledig Erf is een straat in de Nederlandse stad Utrecht. Ze ligt direct ten zuiden van het centrum en loopt over een afstand van zo'n 100 meter langs de Stadsbuitengracht tussen de Vaartscherijnbrug en de Krommerijnbrug. Het Ledig Erf kent een eeuwenoude geschiedenis. Vanuit de middeleeuwen lag ze direct buiten de Tolsteegpoorten in het voorstadje Tolsteeg. Onder meer aardewerkindustrie vestigde zich in die tijd hier. Verkeerstechnisch is het Ledig Erf en directe omgeving in de loop der eeuwen op diverse manieren gebruikt. Op nummer 5 bevond zich een 17e-eeuws, rijksmonumentaal veerhuis, dat stamde uit de tijd dat de Vaartsche Rijn die hier begint nog een belangrijke scheepvaartroute was; het is in 2007 gesloopt. Over land liep in de 20e eeuw tramlijn 1 over het Ledig Erf; een overgebleven rijksmonumentaal wachthuisje resteert daar nog van. Vanaf 1928 tot circa 1970 lag er een rotonde op het Ledig Erf. Vandaag de dag maken verschillende verkeersdeelnemers in beide richtingen druk gebruik van de straat. In het brugwachtershuis van de Vaartscherijnbrug bevindt zich het Bruggenmuseum dat zeer beperkt te bezoeken is. Men wil daarnaast nogal eens het Ledig Erf als straat verwarren met de nabije, maar binnen de singel gelegen, Tolsteegbarrière.

De Bijlhouwersbrug (ook wel Bijlhouwerbrug genoemd) is een brug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De stenen boogbrug overspant de Oudegracht die onder de brug uitmondt in de Stadsbuitengracht. Op de brede brug ligt deels een pleintje aan de Tolsteegbarrière. Naamgever van deze brug is het gilde der bijlhouwers, timmerlieden en houtbewerkers die zich in vroegere eeuwen in Utrecht hadden verenigd en de nabijgelegen Bijlhouwerstoren bewaakten. Naast deze brug stonden vanuit de middeleeuwen de Tolsteegpoorten die de zuidelijke stadspoort vormden. Erbuiten lag het voorstadje Tolsteeg dat gunstig gelegen was aan een knooppunt van waterwegen met de Stadsbuitengracht en Oudegracht maar ook de Kromme Rijn en Vaartsche Rijn. Waarschijnlijk was er reeds rond 1560 een brug hier over de Oudegracht, waarbij 10 jaar later een tweede smalle ernaast verrees en rond 1600 beide bruggen versmolten waren tot de overkluizing over de Oudegracht zoals die vandaag de dag te zien is. In 2012 werd ontdekt dat reeds vroeg in de 13e eeuw tussen de Tolsteegpoorten een waterpoort over de Oudegracht was gelegen. Delen uitgevoerd in baksteen en Naamse steen werden daarbij aangetroffen bij de restauratie van de werven. Aan de zijde van de Oudegracht bevindt zich direct naast de brug een wed; een schuinoplopende weg vanaf de werf naar de hogergelegen straat. Aan de zijde van de Stadsbuitengracht is een stenen trap in de vroege 20e eeuw aangebracht die vanaf de waterkant naar het plein leidt op de brug. Vanaf 1914 stond bij de naastgelegen Tolsteegbrug een gedenkteken dat herinnert aan de aftocht uit de stad van de Fransen in 1813. Rond 1930 is het monument verplaatst naar de Bijlhouwersbrug.

De Tolsteegbarrière is een overkluizing aan het zuidelijk einde van de Oudegracht. Samen met de Tolsteegbrug over de Stadsbuitengracht (singel) vormt het een klein plein in het uiterste zuiden van de Binnenstad van Utrecht. Het plein is gelegen aan het eind van de Oudegracht. Het plein wordt in de volksmond vaak aangeduid als Ledig Erf, dit is echter de naam van de straat aan de overkant van de singel. Het plein verbindt het Museumkwartier met de Watervogelbuurt. Aan het plein liggen de cafés Ledig Erf en De Poort. In de op het plein uitmondende Twijnstraat zijn ook nog enkele kroegen en eetcafés te vinden. Aan de Tolsteegbrug was vroeger het politiebureau Tolsteeg gestationeerd, het politiebureau van Utrecht-Oost en Utrecht-Zuid. Tegenwoordig is in hetzelfde gebouw het filmhuis annex restaurant Louis Hartlooper Complex gevestigd. Het plein is in trek bij de Utrechtse bevolking. Het is een pleintje met een stadse en volkse ambiance. In de zomer is het plein drukbezocht vanwege de drie grote terrassen die er te vinden zijn. Vanaf de middeleeuwen tot circa 1845 bevond zich hier de zuidelijke toegang tot de stad.

Het Doelenhuis is de huidige benaming van het voormalig Sint-Nicolaasklooster aan de Doelenstraat in de Nederlandse stad Utrecht . Het hoofdgebouw van het in 1337 gestichte klooster stamt uit 1407, de eerste bewoners waren begijnen zonder gelofte. Achter de toegangspoort bevindt zich de kloostertuin. De gang met bogen liep door tot de kapel die in 1632 gesloopt is. Na de reformatie mochten er geen nieuwe zusters toetreden tot het klooster. Na het vertrek van de laatste bewoonster in 1614 werd het klooster deels omgebouwd tot werkhuis. Het geld dat hiervoor benodigd was kwam uit de nalatenschap van Evert van de Poll . Een ander deel werd in 1615 omgebouwd tot tuchthuis. In 1898 werd het complex een tehuis voor bejaarden. In 1996 zijn het gebouw en de tuin gerestaureerd. Thans is hier onder andere de School voor Zijnsoriëntatie gevestigd.

Manenborgh, ook wel Manenburg genoemd, was een bolwerk in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.

De Wulpstraat (tot 1938 Keisteeg) is een straat in de Nederlandse stad Utrecht, die loopt vanaf de Oosterkade tot aan de Albatrosstraat in de Watervogelbuurt. De enige zijstraten die de Wulpstraat kent zijn de Alkhof en Zeekoethof. In 1938 werden in deze straat door de Fundatie van Maria van Pallaes 22 hofjeswoningen gebouwd in de stijl van de Delftse School die tegen een lage prijs werden verhuurd. De woningen aan de Wulpstraat 2-10 en 5-37 zijn een gemeentelijk monument en worden thans beheerd door het Utrechts Monumentenfonds (UMF). In de straat bevindt zich ook de zijgevel van een aan de Oosterkade gebouwde 18e-eeuwse boerderij die op de lijst van rijksmonumenten staat.

De Twijnstraat is een straat in het Museumkwartier van de Nederlandse stad Utrecht. De straat loopt evenwijdig aan het meest zuidoostelijke deel van de Oudegracht en is vrijwel volledig aan weerszijden bebouwd. Panden aan de gracht kennen de adrestoevoeging aan de Werf.

De Krommerijnbrug is een vaste brug in de Nederlandse stad Utrecht. Ze overspant de Kromme Rijn die eronder uitmondt in de Stadsbuitengracht. Het Ledig Erf gaat op de brug over in de Tolsteegsingel en de Abstederdijk. De brug heeft twee overspanningen en is vormgegeven in steen met balustrades uitgevoerd in ijzer. In haar huidige vorm is ze in 1905 aangelegd op of bij de locatie van een houten voorganger. In die periode zijn meerdere bruggen in de omgeving gebouwd/vernieuwd zoals de Herenbrug. Gaandeweg is de Krommerijnbrug aanzienlijk verbouwd; zo verdwenen omstreeks 1999 de smeedijzeren balustrades. Tramlijn 1 liep in de jaren 1930 over de brug. De Krommerijnbrug wordt vandaag de dag fors gebruikt over land door verschillende verkeersdeelnemers in beide richtingen. Over water vindt er nauwelijks scheepvaartverkeer plaats.