Keizerlijk station

Station Potsdam Park Sanssouci is een spoorwegstation van de Deutsche Bahn (DB) in de Duitse stad Potsdam. Het station ligt aan de westzijde van de stad aan de kruising van de Spoorlijn Berlijn - Maagdenburg met de zogeheten Umgehungsbahn van Jüterbog naar Oranienburg. Op het spoorwegemplacement bevindt zich ook het keizerlijk station. Het station werd in 1847 aangelegd toen de reeds bestaande spoorlijn van Berlijn naar Potsdam verlengd werd naar Maagdenburg. Het station kreeg de naam Potsdam Wildpark naar het nabijgelegen wildpark van Sanssouci. In 1858 werd het eerste stationsgebouw geopend. Het houten bouwwerk werd in dezelfde stijl gebouwd als de boswachtershuizen in het wildpark. Door de ligging van het station vlak bij het Nieuwe paleis werd het met regelmaat gebruikt door de Pruisische koningen. Het huidige stationsgebouw stamt uit 1869 en is daarmee het oudste nog bestaande station van de Pruisische Staatsspoorwegen. Het kleinschalige vakwerkgebouw in chaletstijl is een beschermd monument. Onder Wilhelm II viel het besluit dat het stationsgebouw niet meer voldeed als representatief station voor het Pruisisch hof. In 1905 werd daarom begonnen met de bouw van het westelijker gelegen keizerlijk station. Het oude stationsgebouw werd daarna bestempeld als burgerstation (Duits: Bürgerbahnhof). In 1909 verloor het station ook zijn betekenis voor het intercityverkeer aan het station Potsdam Charlottenhof. In 2006 werd het stationsgebouw door de DB afgestoten en verkocht aan de stad Potsdam. Door de lokale vereniging Rosenweiss worden plannen ontwikkeld om het station om te vormen tot een cultureel centrum onder de noemer Kulturbahnhof Park Sanssouci.

Neues Palais (Nieuw Paleis) is een slot in het westelijke deel van Park Sanssouci in Potsdam. De bouw werd in 1763 gestart in opdracht van Frederik II van Pruisen. In 1769 was het paleis gereed. Het Neue Palais maakt deel uit van de werelderfgoedinschrijving Paleizen en parken van Potsdam en Berlijn. Onder andere het Communs genaamde bijgebouw en de Marstall (het voormalige stallencomplex) zijn in gebruik bij de Universiteit van Potsdam.

De Freundschaftstempel is een kleine ronde tempel gelegen in het park van slot Sanssouci in de Duitse stad Potsdam. De tempel werd gebouwd in de periode 1768-1770, in opdracht van koning Frederik de Grote van Pruisen ter nagedachtenis aan zijn in 1758 gestorven zuster Wilhelmina van Bayreuth. Het paviljoen werd gebouwd door Carl von Gontard, met als voorbeeld de Apollotempel in de Amaltheagarten te Neuruppin. In het paviljoen is een beeld van Wilhelmina van Bayreuth geplaatst dat afkomstig was van de beeldhouwers en broers Johann David Räntz en Johann Lorenz Wilhelm Räntz, die een schilderij van Antoine Pesne als voorbeeld gebruikten.

De antieke tempel (Duits: Antikentempel) is een rond gebouw in het park van het Slot Sanssouci in Potsdam. De tempel ligt in het westelijke deel van het park dicht bij het Nieuwe Paleis. Frederik II liet het in 1768-1769 bouwen om zijn verzameling klassieke kunstvoorwerpen in onder te brengen. Het was net als de Bildergalerie opengesteld als museum. Architect van de kleine tempel was Carl von Gontard. Hij ontwierp het gebouwtje als een pendant van de vriendschapstempel die zich aan de zuidzijde van de centrale laan van het park bevindt. Zijn sobere ontwerp bestaat uit een gesloten tholos omringd met tien zuilen van de Toscaanse orde. De tempel heeft een diameter van zestien meter met aan de achterzijde een vierkante aanbouw. Het koepelvormige dak wordt bekroond met een lantaarn waardoor via een oculus licht in de binnenruimte kan vallen. Binnen zijn de wanden van de rotunda bedekt met grijs marmer, het interieur van de aanbouw is betimmerd. De uitgebreide collectie (onder andere marmeren en bronzen beelden, keramiek, munten, gemmen en cameeën) werd tijdens het bewind van Frederik Willem III verplaatst naar verschillende Berlijnse musea. Sinds het bijzetten van keizerin Augusta Victoria op 19 april 1921 is het gebouw in gebruik als een mausoleum voor het Hohenzollerngeslacht. Sindsdien zijn vier andere leden van dit vorstenhuis hier bijgezet: Joachim van Pruisen, Wilhelm van Pruisen, Eitel Frederik van Pruisen en Hermine van Reuss.

Slot Charlottenhof is een neoclassicistisch zomerverblijf in het Park Sanssouci in Potsdam. Het is gebouwd door Karl Friedrich Schinkel voor kroonprins Frederik Willem, de latere koning Frederik Willem IV van Pruisen, in 1826. Het park is ontworpen door Peter Joseph Lenné.

De belvédère van Sanssouci (Duits: Belvedere auf dem Klausberg) is een uitzichtspaviljoen aan de rand van het Sanssoucipark in Potsdam. Het werd tussen 1770 en 1772 in opdracht van Frederik II gebouwd. De rotunda heeft twee verdiepingenen en bevindt zich iets ten noordwesten van het Drakenhuis op de Klausberg. Het biedt een weids uitzicht over het gehele park, de stad Potsdam en het omringende landschap. Na een voltreffer bij artilleriebeschietingen in de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog brandde de belvédère bijna tot de grond toe af. Pas na de hereniging werd de bouwval herbouwd en sinds 2002 is het weer in oude staat. Sinds 1971 huisvest het gebouw de porseleincollectie van de Königliche Porzellan-Manufaktur (KPM). De belvédère is het laatste paviljoen dat door Frederik II toegevoegd werd aan het Sanssoucipark. Nadat het Nieuwe Paleis in 1769 gereed was gekomen richtte de vorst zijn aandacht op de verdere verfraaiing van het park. De architect Georg Christian Unger kreeg de opdracht om boven op de heuvel Klausberg een uitzichtstoren te bouwen. Als model daarvoor moest een tekening uit 1738 van de Italiaanse archeoloog en astronoom Francesco Bianchini dienen. In deze tekening had Bianchini gepoogd een reconstructie te maken van een van de paleizen op de Palatijnse heuvel in Rome. De tekening toont een met zuilen omringde centraalbouw met een koepel. Het gebouw dat Unger ontwierp nam deze elementen inderdaad over. Op de onderste van de twee verdiepingen wordt het ronde bouwwerk omringd met twintig Ionische zuilen, rond de bovenste etage vormen twintig zuilen van de Korinthische orde een galerij die aan de west- en oostzijde uitzwenken in balkons. De galerij is toegankelijk via een gebogen dubbele trap. De koepel die de belvédère bekroont wordt omringd door een balustrade voorzien van twintig godenbeelden in het verlengde van de zuilen. Het interieur werd tussen 1990 en 2002 hersteld. De decoraties in marmerimitatie (Stucco lustro) en de gewelfschildering van de koepel werden daarbij nauwgezet gereconstrueerd.

Het Drakenhuis (Duits: Drachenhaus) is een paviljoen in het Sanssoucipark in Potsdam. Het werd in opdracht van Frederik II ontworpen door Carl von Gontard. Tussen 1770 en 1772 verrees de pagode op de helling van de Klausberg, die de noordrand van het Sanssoucipark vormt. Evenals het theehuis elders in het park werd dit paviljoen opgetrokken in Chinese stijl. Het ontleent zijn naam aan de zestien drakenfiguren die zich op twee niveaus op de daklijsten van het achthoekige gebouw bevinden. Het idee voor het Drakenhuis deed Frederik de Grote op aan de hand van een boekwerk van de Schotse architect William Chambers, Designs of Chinese buildings, furniture, dresses, machines, and utensils, engraved by the best hands from the originals in China, by Mr. Chambers. To which is annexed a description of their temples, houses, gardens, etc., Londen 1757. Chambers had in 1761-62 al een Chinese pagode gebouwd in de Engelse Kew Gardens naar een afbeelding uit zijn eigen boek. Ook het direct voorbeeld voor het Drakenhuis is in dit boek te vinden: De Ta-Ho pagode in Kanton. Dit soort bouwwerken past in de Chinoiseriemode die in de achttiende eeuw in een groot deel van Europa opgang maakte. Het Drakenhuis bestond in beginsel uit een achthoekige bouwlaag met beurtelings vier rechte en vier concave wanden en was verdeeld in twee vertrekken. Hierop kroonde drie gestapelde in omvang afnemende lantaarns. Omdat het bouwwerk niet alleen bedoeld was als folly, maar ook fungeerde als woonhuis, werden later enkele bijgebouwen aangebouwd. Sinds 1934 bezit het gebouw een horecafunctie.

De Romeinse baden in Potsdam werden in de periode 1829-1840 gebouwd in opdracht van Frederik Willem IV van Pruisen. Architecten waren Karl Friedrich Schinkel en Ludwig Persius. De baden bevinden zich in het park Sanssouci van Frederik de Grote. Ze maken deel uit van de werelderfgoedinschrijving Paleizen en parken van Potsdam en Berlijn.

Het Chinesisches Haus is een theepaviljoen gelegen in het park bij het paleis Sanssouci in Potsdam, de hoofdstad van de Duitse deelstaat Brandenburg. Het paviljoen is gebouwd in opdracht van de Pruisische koning Frederik de Grote tussen 1755 en 1764. De bouw van dit paviljoen viel daarmee in de periode van de Chinoiserie, waarin er in Europa een vergrote aandacht was voor China en de Chinese kunst. Tegenwoordig is er een verzameling porselein te vinden.

Het Orangeriepaleis (Duits: Orangerieschloss of Neue Orangerie) liet Friedrich Wilhelm IV van 1851 tot 1864 op de Bornstedter Höhenzug aan de noordrand van Park Sanssouci in Potsdam bouwen. Het slot was voorheen bestemd voor gasten van de koninklijke familie.

De Paleizen en parken van Potsdam en Berlijn is een overkoepelende term die verwijst naar het samenhangende ensemble van paleizen, kastelen, kerken, parken en cultuurlandschappen in Potsdam en het Berlijnse stadsdeel Wannsee. In 1990, 1992 en 1999 werd het ensemble onder deze naam gefaseerd toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Het is het omvangrijkste object op de werelderfgoedlijst in Duitsland. Het geheel omvat 150 bouwwerken die gelegen zijn op een areaal van 500 ha aan parklandschap en is aangelegd tussen 1730 en 1916. De kern van het complex vormt het park van slot Sanssouci dat tot stand kwam onder de Pruisische koning Frederik II. Ook de opvolgers van der Alte Fritz drukten hun stempel op het waterrijke gebied aan de Havel. Opeenvolgende vorsten zoals Frederik Willem II, III, IV, Wilhelm I en II lieten ieder paleizen bouwen of parken aanleggen waardoor in het gebied een staalkaart te vinden is van de uitingen van monarchale achttiende- en negentiende-eeuwse smaak. Vooraanstaande architecten zoals Karl-Friedrich Schinkel en landschapsarchitecten zoals Peter Joseph Lenné lieten hier hun sporen na. Uiteenlopende stijlen als rococo en neogotiek maken dit tot een uniek ensemble. Dit gepaard gaan van wat op het eerste oog onverenigbare stijlen zijn, doet opvallend genoeg geen afbreuk aan de harmonie van de door de tijd gegroeide compositie van het gebied. Sanssouci staat ook bekend als het Versailles van Pruisen omdat hier ook een unieke synthese gevormd is van vele verschillende invloeden, een synthese die van grote invloed zou zijn op de kunsten en landinrichting van Oost-Europa. Ook in uitgestrektheid doet het ensemble niet voor Versailles onder en is het vergelijkbaar met contemporaine grootse aanleggen als de Residentie in Würzburg en Blenheim Palace. Stuk voor stuk creaties van vorsten die in hier een mogelijkheid in zagen om hun macht uit te drukken in architectuur en parkaanleg.

De Nieuwe vertrekken (Duits: Neue Kammern) is de naam van een langgerekt rococopaviljoen van één verdieping hoog, in het Sanssoucipark in de Duitse stad Potsdam. Het bevindt zich aan de westkant van het Slot Sanssouci en vormt zo een pendant van de Bildergalerie aan de oostzijde van het zomerpaleis. Het bouwwerk werd tussen 1745 en 1747 gebouwd naar een ontwerp van Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff en fungeerde oorspronkelijk als een oranjerie. In 1768 besloot koning Frederik II echter dat er op deze plaats meer behoefte was aan een luxe gastenverblijf en daarom werd het gebouw tussen 1771 en 1775 hier tot omgevormd. Sindsdien draagt het bouwwerk de naam "Nieuwe vertrekken". De architect van deze verbouwing, Georg Christian Unger, voegde de lantaarn toe om de symmetrie met de Bildergalerie te vervolmaken maar liet verder het karakter van exterieur ongemoeid. De binnenruimtes daarentegen, ondergingen een metamorfose: hier werden zeven rijk gedecoreerde gastenkamers en een balzaal gecreëerd. Dit rococo-interieur is volledig behouden gebleven. Centraal ligt de rechthoekige balzaal die bekendstaat onder de naam jaspiszaal. De weelderige feestzaal is met rode jaspis en grijs Silezisch marmer gedecoreerd. De plafondschildering toont de godin Venus met haar gevolg. De aangrenzende Ovidiuszaal in de oostvleugel is kleiner maar even rijk gedecoreerd. Naar Frans voorbeeld, zoals de spiegelzaal van Versailles, is hier een wand volledig van spiegels voorzien. Zijn naam ontleent deze zaal aan de vergulde wandreliëfs met voorstellingen uit de Metamorfosen van Ovidius. De rest van het paleisje bevat in een enfilade de daadwerkelijke gastenkamers. Elk van deze zeven royale vertrekken is anders gedecoreerd met schilderingen van gezichten op Potsdam en lakwerk. De fraaiste van deze kamers is de grote intarsiakamer. Deze ruimte is van vloer tot plafond voorzien van inlegwerk met onder andere ebbenhout, palissander, esdoorn- en moerbeihout. Het hout is in allerlei figuratieve figuren ingelegd: planten, vogels, muziekinstrumenten en vruchten. Een tweede kamer met vergelijkbaar maar minder kostbaar inlegwerk staat bekend als de kleine intarsiakamer.