Voorhof (Delft)

Station Delft Campus is een op 31 mei 1970 met de naam Delft Zuid geopend station in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het ligt aan de Oude Lijn, tussen Den Haag HS en Rotterdam Centraal. Verder naar het noorden ligt station Delft. Het station bedient de wijken Tanthof en Voorhof in het zuiden van Delft en de TU Delft. Het station bevindt zich onder het viaduct van de Kruithuisweg. Beide perrons strekken zich aan beide kanten veel verder uit dan het viaduct. De naam van het station is in 2019 van Delft Zuid gewijzigd in Delft Campus met ingang van de nieuwe dienstregeling dat jaar. Eind 2021 was een grote verbouwing van het station klaar, waarmee Delft Campus het eerste station in Nederland is dat volledig energieneutraal is.

Studentenstam De Delftsche Zwervers is een kleine studentenvereniging in Delft die wekelijks bijeenkomt in de achterste toren van het monumentale Delftse Kruithuis (gebouwd 1660 door Pieter Post). De Delftsche Zwervers is ontstaan als onderdeel van de Nederlandse scoutingbeweging, en is waarschijnlijk de oudste studentenstam ter wereld. De vereniging kent een open karakter en heeft geen ontgroening, verplichte introductietijd of een jaarlijkse uiterste aanmelddatum.

De Nederlandse Kabelfabriek beter bekend onder de afkorting NKF was een producent van stroom-, telefoon- en aanverwante kabels met bijbehorende handels- en fabricage-activiteiten met een hoofdvestiging Delft en een nevenbedrijf te Alblasserdam. NKF was enige tijd onderdeel van Philips en het Pirelli-concern, en maakt sinds 2011 deel uit van de Prysmian Group.

De Sint-Adelbertkerk is een rooms-katholieke parochiekerk in de wijk Voorhof in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kerk maakt deel uit van Sint Ursulaparochie. De kerk is gewijd aan de heilige Adelbert van Egmond. Deze heilige verwijst naar het Adelbertland, een gedeelte van de polder waarop de nieuwe flatwijk is gebouwd. Het kerkgebouw aan de Minervaweg werd ingewijd op 6 mei 1967 door mgr. Jansen.

Het Kruithuis aan de Delftse Schie is een voormalig opslagpand voor buskruit in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland.

Winkelcentrum Dashof is een buurtwinkelcentrum aan de Dasstraat in de wijk Tanthof-Oost in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland.

Schieoevers is een bedrijventerrein in Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, gelegen in de wijk Schieweg ten westen van de Schie, en in de wijken Wippolder en Ruiven aan de oostkant.

Tanthof (ook wel de Tanthof) is een wijk in het zuidwesten van Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De wijk is opgesplitst in twee delen, Tanthof-West en Tanthof-Oost. De wijk, voornamelijk laagbouw, is gebouwd in de jaren 70 en 80 van de twintigste eeuw. Met het bouwen van Tanthof-Oost is midden jaren 70 begonnen, met het bouwen van Tanthof-West begin jaren 80. De naam komt van de dijk annex kade 't Anthooft. Tanthof-West en -Oost zijn bewust ruimtelijk gescheiden gehouden door de oude verbindingsweg naar Abtswoude en Kethel. De twee wijken zijn alleen direct met elkaar verbonden voor fietsers, voetgangers en openbaar vervoer. Bij de inrichting van de wijk is de loop van oude beekjes gevolgd en zijn andere landschapselementen bewaard. Qua stedenbouw en architectuur verschillen de buurten en woningen onderling zeer.

De Marcuskerk is een kerk gelegen aan de Roland Holstlaan in de wijk Voorhof in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het kerkgebouw wordt door de Protestantse Kerk in Delft gebruikt voor haar erediensten. De Marcuskerk werd in 1968 gebouwd en daarna gebruikt door de Hervormde Kerk. Het orgel stamt uit 1970. Het kerkgebouw is gebouwd naar ontwerp van H.W.M. Hupkes in hoofdzakelijk modernistische vormgeving met op onderdelen meer expressionistisch karakter. Het is een gemeentelijk monument (monumentnummer 09-0815). Het ontwerp had sterke gelijkenissen met de twee jaar eerder door Hupkes ontworpen Verzoeningskerk in Rijswijk voordat deze geseculariseerd werd. Sinds de vereniging van verschillende hervormde gemeenten en Gereformeerde kerken in Delft in protestantse gemeenten, wordt de Marcuskerk afwisselend gebruikt door de gemeenten van de vroegere Matteüskerk en van de Maranathakerk. Voor de Marcuskerk was dat in 1997. De gemeenten van de Matteüs en van de Maranatha zijn beiden gelieerd aan de Gereformeerde Bond. De voormalige hervormde gemeente van de Marcuskerk heeft zich aangesloten bij de protestantse Vierhovenkerk.

De Kruithuisbrug is een basculebrug voor het wegverkeer over de Delftse Schie in het zuiden van de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het brugdek bestaat uit drie gescheiden rijbanen: twee banen voor de beide richtingen van de autoweg Kruithuisweg (N470) en een aparte rijbaan voor fietsers en voetgangers. De doorvaartwijdte van het vaste gedeelte bedraagt 12,38 m, de doorvaarthoogte 5,50 m. De doorvaartwijdte van het beweegbare gedeelte bedraagt 10,50 m, de doorvaarthoogte in gesloten toestand 5,40 m. De naam is afgeleid van het Kruithuis dat zich naast de brug bevindt. In 2010 is het brugwachtershuisje van de Kruithuisbrug gesloopt. Het was al geruime tijd overbodig omdat de brug op afstand bediend wordt. De brug kan voor bediening via de marifoon worden aangeroepen via de bedieningscentrale Leidschendam op VHF-kanaal 18.

De gascentrale (van E.ON) van de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, bestaat uit vier gasturbines die elk rond de 23 MW vermogen leverden. Deze turbines met laag rendement werden alleen ingezet als er tijdelijk extra capaciteit nodig was. De oudere centrale uit 1974 had een rendement van 25%. In 2013 is de energiecentrale door E.ON buiten bedrijf gesteld en verkocht aan het Bulgaarse bedrijf Energy Market. De bij de centrale behorende schoorsteen heeft een lengte van 100 m. Hiermee is het bouwwerk, na de Nieuwe kerk, het een na hoogste bouwwerk van Delft.

De Lijm- en Gelatinefabriek was een beenderenverwerkend bedrijf in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, dat heeft bestaan van 1885 tot 2002. Deze fabriek werd opgericht door Jacob Cornelis van Marken op het grondgebied van Vrijenban. Deze industrieel richtte ook de Koninklijke Nederlandsche Gist- en Spiritusfabriek, de Nederlandsche Oliefabriek en de drukkerij Van Marken op, samen verenigd in De Delftsche Nijverheid. Vanwege het feit dat kadavers als grondstof werden gebruikt waren er tal van protesten aangaande de te verwachten stank en waterverontreiniging. In 1887 kwam de beenderlijmproductie op gang en in 1911 de gelatineproductie. Er heerste rondom en in de fabriek soms een ondraaglijke stank. Reeds ruim vóór de Grote Depressie ontstonden ernstige problemen. Zo werden in juni 1926 veertig werknemers ontslagen en degenen die bleven kregen loonsverlaging, de jongens meer dan de mannen. Deze begonnen daarop een wilde staking, waarbij het er soms nogal heet aan toe ging. In 1931 werd wederom een loonsverlaging doorgevoerd. Pas in 1937 ging het weer beter met het bedrijf. Toen kwam echter de Tweede Wereldoorlog. Op 27 februari 1945 bleek de bezetter bezig met de bouw van een muur rondom het fabrieksterrein. Hierbinnen zou een lanceerbasis voor V1's komen. In 1953 werd een vestiging in Maastricht in gebruik genomen. In hetzelfde jaar werd in New York de dochteronderneming Delft Gelatin Corporation opgericht. Men verwerkte toen ruim 300 ton beenderen per week (15 kton/jaar). In 1968 werd de lijmproductie afgestoten en overgedragen aan Delft National Chemie BV. De - nu nog uitsluitend - gelatinefabriek werd omgedoopt in Delft Gelatin BV. Op 19 augustus 1971 vond er een ontploffing plaats in de ontvettingsfabriek, gevolgd door brand. Na een week werd de productie in de rest van de fabriek hervat. Geleidelijk aan ging het nu echter bergafwaarts. De BSE-crisis van 2000 gaf de nekslag, daar de markt voor gelatine instortte. In 2002 werd het bedrijf gesloten. Het terrein rondom het pand is anno 2018 in gebruik als locatie voor evenementen en culturele activiteiten.