Snoekjesgracht

De Snoekjesbrug (brug 289) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug is gelegen over de Snoekjesgracht en ligt in het verlengde van de Snoekjessteeg. De brug ligt op de helft van de toch al korte gracht. Aan de zuidwestkant van de brug staat een aantal gemeentelijke en rijksmonumenten. Aan de andere drie zijden van de brug staat relatieve nieuwbouw. Er ligt hier al eeuwen een brug. Pieter Bast tekende hier al een ophaalbrug in op zijn plattegrond uit 1599. Bekend is dat de naamgever van brug, gracht en steeg Jan Pieters Snoeck hier in 1595 zijn huis liet bouwen. De brug is ook te zien op de kaart van Balthasar Florisz. van Berckenrode uit 1625. Gerrit de Broen noemde de brug in 1737 al de Snoekjes Brug (ook dan een ophaalbrug), de steeg Snoekjes Steeg. In 1847 werd die houten brug vervangen, aldus een aanbesteding in januari van dat jaar. De huidige brug stamt vermoedelijk uit 1888 toen de gemeente Amsterdam een aanbesteding uitschreef voor "Het vernieuwen en verbreeden van de vast brug no. 289, inclusief de levering van benodigde materialen". Voor informatie kon de biedende aannemer contact opnemer met de Stads-ingenieur van de Stadstimmertuin, dat zou best eens Bastiaan de Greef geweest kunnen zijn. De brug is na 1959 nog een keer grondig verbouwd, maar behield haar 19e-eeuwse uiterlijk.

Sint Antoniesluis is een straat in Amsterdam-Centrum.

Het Goslerhuisje of Huisje van Gosler is een rijksmonument in Amsterdam-Centrum. Het is sinds 1973 een rijksmonument Het vrijstaande gebouw is de enig overgebleven bebouwing van de Amsterdamse straat Joden Houttuinen die eind jaren zestig op dit pand na werd gesloopt om er vervolgens het Maupoleum te kunnen neerzetten. Het heeft vermoedelijk altijd gescheiden gestaan van de rest van de straat. Het gebouw heeft in de 21e eeuw het huisnummer Jodenbreestraat 1. Het is het enige monument aan deze kant van de Jodenbreestraat, want de overige gebouwen zijn nieuwbouw. Daarbij moet opgemerkt worden dat het Maupoleum uit 1971 midden jaren negentig ook al weer plaats moest maken voor nieuwbouw, men vond het een van de lelijkste gebouwen van de stad. Het werd vervangen is door een nieuw gebouw met onder meer de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Het enigszins scheef staande pand staat aan de oostkant van de Sint Antoniessluishoogwaterkering, waarvan het het sluis/brugwachtershuisje is geweest. Het monumentenregister schreef er in 2017 over; een laag pakhuisachtig gebouwtje met een puntdak waaronder afdekbanden. Het wees het toe aan de 18e eeuw. De Basisadministratie Adressen en Gebouwen houdt het echter op 1695, hetgeen ondersteund wordt door een beschildering op het pand, doch die is pas in de 21e eeuw aangebracht. Het gebouw werd vernoemde naar A. Gosler en Zonen, ijzer- en metaalhandel en aannemer van sloopwerkzaamheden, die hier gevestigd was. Abraham (Bram) Gosler, geboren in 1874 en in 1942 omgebracht in Auschwitz runde het bedrijf met twee van zijn zonen. Nadat het grootste deel van het gezin was omgebracht stond het gebouwtje jarenlang leeg en was dichtgetimmerd. In 1979 werd het gerenoveerd. Anno 2013 is het Goslerhuisje een café met terras, De Sluyswacht geheten. Het is eigendom van Immobrew.

Huis De Pinto, ook bekend als Pintohuis, is een voormalig woonhuis uit 1605 aan de Sint Antoniesbreestraat in Amsterdam. Het huis is genoemd naar de familie De Pinto, een rijk Portugees-joods geslacht van kooplieden en bankiers, die er sinds het midden van de 17e eeuw woonde.

Grenspaal, ook wel Zuildragende schildpad of Monument van Jacob Israël de Haan is een beeld in Amsterdam-Centrum. Het is gemaakt door Hans 't Mannetje. Het beeld staat aan het begin van de Jodenbreestraat, op het punt waar de weg ontstaat aan de Sint Anthoniesluis. Het monument doet enigszins denken aan een zogenaamde banpaal, ooit markeerpunt voor stadsgrenzen. Deze grenspaal geeft echter aan waar een niet afgebouwde snelweg eindigt. Het was de bedoeling dat vanuit het Mr. Visserplein via de Jodenbreestraat en Sint Antoniesbreestraat een snelweg zou lopen tot aan de Prins Hendrikkade. Buurtbewoners van de Nieuwmarktbuurt verzetten zich daar in de jaren zeventig hevig tegen. Onder meer schermutselingen met politie en Mobiele Eenheid leidden er toe dat de aanleg werd gestaakt. De Sint Antoniesbreestraat werd smal gehouden, mede door dat de gemeente de historische kwaliteiten van het Huis De Pinto uiteindelijk wel inzag. Het beeld staat aan de zuidoostkant van de brug en staat in wezen niet op de juiste plaats. De brug is namelijk nog gebouwd met het oog op de verbreding en de komst van de snelweg volgens het document 'Wederopbouwplan Nieuwmarkt'. Dat er aan de noordkant van de brug gesloopt was voor de aanleg van de snelweg is nog bij de zuidelijk ingang van de Sint Antoniesbreestraat te zien; er staat een nieuwbouw pand naast de oude grachtenpanden. Aan de Jodenbreestraat verdween de gehele oostelijke gevelwand ten behoeve van het Maupoleum, met haar rooilijn werd ook al rekening gehouden met de verbreding. De grenspaal markeert de grens tussen een modern recht stratenplan (Jodenbreestraat, Mr. Visserplein, Wibautstraat) en het kronkelige oude stratenplan waar de Sint Antoniesbreestraat deel vanuit maakt. Het kwam er nadat Geurt Brinkgreve had gewezen op de kunstenaar Hans 't Mannetje. 't Mannetje ontwierp voor hier een kunstwerk dat is opgebouwd uit oude en nieuwe materialen. Hij was destijds werkzaam voor het (gemeentelijke) restauratie-atelier aan de Nieuwe Uilenburgerstraat en zag zich geconfronteerd met allerlei bouwelementen van gesloopte gebouwen. Van de grond af naar boven: een hergebruikte sokkel van een onbekend en verdwenen beeld van Rembrandt; hierop is een tekst aangebracht van Jacob Israël de Haan, en een tekst refererend aan de omstandigheden waaronder dit beeld tot stand kwam een groen uitgeslagen hardstenen schildpad, herkomst onbekend; de kop van de schildpad was verloren gegaan, 't Mannetje zette er een nieuwe kop aan een nieuw zadel op het schildpad dat drager is van de kolom in de dikke hardstenen kolom, afkomstig uit het in 1962 afgebrande gebouw, dat Hendrik Petrus Berlage ontwierp voor de Levensverzekeringsmaatschappij De Algemene, gevestigd aan het Damrak is op 3/4 hoogte de tekst "De tijd kruipt met het bouwwerk heen, van hier, vandaar rest soms een steen" gebeiteld. De twee teksten in het Rembrandtblok luiden: De tekst over verschil van mening van inrichting van de buurt: "Tot hier verdween het oude stadspatroon van hier begon de stadsvernieuwing in deze buurt ter herinnering werd dit gedenkteken opgericht", Dichtregels van Jacob Israël de Haan, die refereren aan de oude Jodenbuurt van Amsterdam: "Die te Amsterdam vaak zei: 'Jeruzalem' en naar Jeruzalem gedreven kwam, Hij zegt met mijmerende stem 'Amsterdam, Amsterdam…'". De plaatsing ging niet zonder slag of stoot. De bewonerscommissie die er over ging vond het monument wat al te groot. Ze vond dat de brug toch al het slachtoffer was geworden van allerlei activiteiten zoals kraampjes etc. Bovendien werd door de makers voorgesteld om Han Lammers het beeld te laten onthullen. Deze was echter persona non grata in de Nieuwmarkbuurt, vanwege juist de sloopwerkzaamheden. Hij trok zich terug, net als Brinkgreve die het monument juist ter verzoening door Lammers wilde laten onthullen.

Brug 290 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug vormt de verbinding tussen de Dijkstraat en Korte Dijkstraat. Ze voert daarbij over de Krom Boomssloot. Alhoewel gelegen in het centrum van Amsterdam zijn er slechts aan de zuidkant van de brug regelmatig gemeentelijke en/of rijksmonumenten te vinden. Het gebied ten noorden van de brug viel, op een enkele uitzondering na, in de 20e eeuw ten prooi aan sloop en nieuwbouw. Er ligt hier al eeuwen een brug. Op de kaart van Pieter Bast uit 1599 is hier al een brug ingetekend. Opvallend is daarbij dat stadinwaarts er grote gaten zitten in de bebouwing, terwijl staduitwaarts alles lijkt volgebouwd. De plattegrond van Balthasar Florisz. van Berckenrode uit 1625 laat hier ook al een vaste brug zien, al leidt die dan over de Boom Dwarssloot. Op de kaart van Gerrit de Broen verbindt de brug de Dyk Straat met de Korte Dyk Straat. De moderne geschiedenis van de brug begint in 1847. Toen schreef de gemeente Amsterdam een aanbesteding uit voor het vernieuwen van deze brug. Die brug was al in 1889 aan vervanging toe, samen met brug 292. De beide bruggen lijken dan ook sterk op elkaar. Een aannemer zag kans de twee bruggen voor nog geen 9000 gulden (samen) te bouwen volgens een ontwerp van de Dienst der Publieke Werken, vermoedelijk Bastiaan de Greef en/of Willem Springer. Het rijdek bestond toen nog uit houten planken, hetgeen tot diep in de 20e eeuw het geval bleef. De brug is na de jaren zestig van de 20e eeuw een keer vernieuwd; zij heeft sindsdien een wegdek van klinkers. Aan de landhoofden en walkanten is zoutschade te zien.

Pagaai is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De kunstenaar Christoph Fink (Gent, 1963) zet zijn bewegingen (zijn benoeming van voet-, fiets-, trein-, vleigreizen) om in kunst. Voor de brug Sint Anthoniesluis in de Nieuwmarktbuurt ontwierp hij voor plaatsing in 2006 een tweetal hardstenen kunstvoorwerpen, die in het loopdek op de genoemde brug zijn opgenomen. Het kunstwerk bestaat uit twee delen: het ene heeft de vorm van een peddel, waarvan het grote blad een soort landkaart is met verwijzing naar toeristische attracties in de buurt. Bijvoorbeeld het Rembrandthuis, Amstelsluizen en het Joods Historisch Museum worden vermeld; het andere is een globe omgezet in een platte schijf waarbij Amsterdam, met name de Dam fungeert als een soort middelpunt van de wereld; zo zijn er daaromheen de Herengracht, Keizersgracht en Prinsengracht aangegeven. Fink wilde met zijn kunstwerk meer nadruk leggen van de betekening van het oostelijk deel van Amsterdam voor de stad. De grijs-zwarte tableaus vallen nauwelijks op in het straatbeeld, zeker niet ten opzichte van de vol in het zicht staande Grenspaal/Zuildragende schildpad van Hans 't Mannetje met zijn door een schildpad gedragen pilaar.

De Academie voor Theater en Dans (ATD), voorheen de Theaterschool, is een opleidingsinstituut op hbo-niveau. De academie verzorgt twaalf bachelor-, drie masteropleidingen, één associate degree en één vooropleiding op het brede gebied van theater en dans. Alle opleidingen zijn op hoog niveau verbonden met een beroepspraktijk, zowel nationaal als internationaal. Studenten worden opgeleid tot acteur, theatermaker, mimespeler/ -maker, danser, choreograaf, theater- of dansdocent, en tot regisseur, scenograaf, technisch ontwerper, inspiciënt, productieleider en creative producer. De Academie voor Theater en Dans maakt deel uit van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK) samen met de Breitner Academie, het Conservatorium van Amsterdam, de Nederlandse Filmacademie, de Reinwardt Academie en de Academie van Bouwkunst. De Academie voor Theater en Dans is gevestigd aan de Jodenbreestraat 3 in Amsterdam. Alle opleidingen aan de ATD zijn door het ministerie van OC&W geaccrediteerd. Studenten kunnen hierdoor een studielening aanvragen als ze definitief tot een opleiding zijn toegelaten.

De Sint Antoniessluishoogwaterkering, voorheen Sint Antoniesluis, Sint Anthoniesluis, Sint Anthonieschutsluis en in de volksmond ook wel Sint Teunissluis, is een sluis (sluis 211) in Amsterdam-Centrum. Langs de kolk ligt de straat Sint Antoniesluis en over de zuidelijke sluisdeuren ligt de brug Sint Anthoniesluis.

De Sint Anthoniesluis (brug 287) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Centrum, Nieuwmarktbuurt. De brug vormt de verbinding tussen de Sint Antoniesbreestraat en Jodenbreestraat.

Museum Rembrandthuis is een museum gevestigd in een voormalig woonhuis in de Jodenbreestraat, in het centrum van Amsterdam. Tussen 1639 en 1658 werd het huis bewoond door de bekende Nederlandse kunstschilder Rembrandt van Rijn, die er ook zijn atelier en kunsthandel had. Het huis werd rond 1606 gebouwd en is rond 1627 verbouwd, waarschijnlijk onder toezicht van Jacob van Campen. Het kreeg toen een extra verdieping en een nieuwe voorgevel met een driehoekig fronton. Rembrandt kocht het op 5 januari 1639 voor dertienduizend gulden. Na zijn faillissement werd het in 1658 geveild en voor elfduizend gulden verkocht. Het was in de eeuwen daarna als woonhuis in gebruik en werd diverse malen verbouwd. Aan het begin van de 20e eeuw verkeerde het pand in slechte staat, en naar aanleiding van het Rembrandtjaar in 1906 werd het in 1907 aangekocht door de gemeente Amsterdam, die het schonk aan de stichting Het Rembrandthuis. Tussen 1907 en 1911 werd het huis gerestaureerd door Karel de Bazel. Het museum werd op 10 juni 1911 geopend. Koningin Wilhelmina en prins Hendrik waren de eerste bezoekers. Museum Rembrandthuis dankt zijn oprichting aan een initiatief van de kunstschilder Jozef Israëls.

De Sint Antoniesbreestraat is een winkelstraat tussen de Amsterdamse Nieuwmarkt en de Jodenbreestraat, in de Nieuwmarktbuurt in Amsterdam-Centrum. Op de hoek van de Nieuwe Hoogstraat en Sint Antoniesbreestraat is een ingang van het metrostation Nieuwmarkt. De Sint Antoniesbreestraat loopt vanaf de voormalige Sint Antoniespoort (nu de Waag), naar de Sint Antoniessluishoogwaterkering (tussen de Zwanenburgwal en Oude Schans). De verlenging over de Sint Anthoniebrug in zuidelijke richting noemt men sinds de tweede helft van de 17e eeuw de Jodenbreestraat. In de straat is een aantal vitrines tegen de gevels geplaatst om ruimte te bieden aan tijdelijke exposities. Van 1 oktober 2022 tot 1 mei 1 mei 2023 exposeerde daar René Smulders (Heemskerk, 1955; Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten) onder de titel Couleur locale. De kleuren voor de abstracte werken had hij in de buurt gevonden en werkte het verder uit,