Grenspaal (Hans 't Mannetje)

Pagaai is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De kunstenaar Christoph Fink (Gent, 1963) zet zijn bewegingen (zijn benoeming van voet-, fiets-, trein-, vleigreizen) om in kunst. Voor de brug Sint Anthoniesluis in de Nieuwmarktbuurt ontwierp hij voor plaatsing in 2006 een tweetal hardstenen kunstvoorwerpen, die in het loopdek op de genoemde brug zijn opgenomen. Het kunstwerk bestaat uit twee delen: het ene heeft de vorm van een peddel, waarvan het grote blad een soort landkaart is met verwijzing naar toeristische attracties in de buurt. Bijvoorbeeld het Rembrandthuis, Amstelsluizen en het Joods Historisch Museum worden vermeld; het andere is een globe omgezet in een platte schijf waarbij Amsterdam, met name de Dam fungeert als een soort middelpunt van de wereld; zo zijn er daaromheen de Herengracht, Keizersgracht en Prinsengracht aangegeven. Fink wilde met zijn kunstwerk meer nadruk leggen van de betekening van het oostelijk deel van Amsterdam voor de stad. De grijs-zwarte tableaus vallen nauwelijks op in het straatbeeld, zeker niet ten opzichte van de vol in het zicht staande Grenspaal/Zuildragende schildpad van Hans 't Mannetje met zijn door een schildpad gedragen pilaar.

Museum Rembrandthuis is een museum gevestigd in een voormalig woonhuis in de Jodenbreestraat, in het centrum van Amsterdam. Tussen 1639 en 1658 werd het huis bewoond door de bekende Nederlandse kunstschilder Rembrandt van Rijn, die er ook zijn atelier en kunsthandel had. Het huis werd rond 1606 gebouwd en is rond 1627 verbouwd, waarschijnlijk onder toezicht van Jacob van Campen. Het kreeg toen een extra verdieping en een nieuwe voorgevel met een driehoekig fronton. Rembrandt kocht het op 5 januari 1639 voor dertienduizend gulden. Na zijn faillissement werd het in 1658 geveild en voor elfduizend gulden verkocht. Het was in de eeuwen daarna als woonhuis in gebruik en werd diverse malen verbouwd. Aan het begin van de 20e eeuw verkeerde het pand in slechte staat, en naar aanleiding van het Rembrandtjaar in 1906 werd het in 1907 aangekocht door de gemeente Amsterdam, die het schonk aan de stichting Het Rembrandthuis. Tussen 1907 en 1911 werd het huis gerestaureerd door Karel de Bazel. Het museum werd op 10 juni 1911 geopend. Koningin Wilhelmina en prins Hendrik waren de eerste bezoekers. Museum Rembrandthuis dankt zijn oprichting aan een initiatief van de kunstschilder Jozef Israëls.

De Sint Antoniessluishoogwaterkering, voorheen Sint Antoniesluis, Sint Anthoniesluis, Sint Anthonieschutsluis en in de volksmond ook wel Sint Teunissluis, is een sluis (sluis 211) in Amsterdam-Centrum. Langs de kolk ligt de straat Sint Antoniesluis en over de zuidelijke sluisdeuren ligt de brug Sint Anthoniesluis.

De Sint Anthoniesluis (brug 287) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Centrum, Nieuwmarktbuurt. De brug vormt de verbinding tussen de Sint Antoniesbreestraat en Jodenbreestraat.

Sint Antoniesluis is een straat in Amsterdam-Centrum.

De Academie voor Theater en Dans (ATD), voorheen de Theaterschool, is een opleidingsinstituut op hbo-niveau. De academie verzorgt twaalf bachelor-, drie masteropleidingen, één associate degree en één vooropleiding op het brede gebied van theater en dans. Alle opleidingen zijn op hoog niveau verbonden met een beroepspraktijk, zowel nationaal als internationaal. Studenten worden opgeleid tot acteur, theatermaker, mimespeler/ -maker, danser, choreograaf, theater- of dansdocent, en tot regisseur, scenograaf, technisch ontwerper, inspiciënt, productieleider en creative producer. De Academie voor Theater en Dans maakt deel uit van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK) samen met de Breitner Academie, het Conservatorium van Amsterdam, de Nederlandse Filmacademie, de Reinwardt Academie en de Academie van Bouwkunst. De Academie voor Theater en Dans is gevestigd aan de Jodenbreestraat 3 in Amsterdam. Alle opleidingen aan de ATD zijn door het ministerie van OC&W geaccrediteerd. Studenten kunnen hierdoor een studielening aanvragen als ze definitief tot een opleiding zijn toegelaten.

Het Goslerhuisje of Huisje van Gosler is een rijksmonument in Amsterdam-Centrum. Het is sinds 1973 een rijksmonument Het vrijstaande gebouw is de enig overgebleven bebouwing van de Amsterdamse straat Joden Houttuinen die eind jaren zestig op dit pand na werd gesloopt om er vervolgens het Maupoleum te kunnen neerzetten. Het heeft vermoedelijk altijd gescheiden gestaan van de rest van de straat. Het gebouw heeft in de 21e eeuw het huisnummer Jodenbreestraat 1. Het is het enige monument aan deze kant van de Jodenbreestraat, want de overige gebouwen zijn nieuwbouw. Daarbij moet opgemerkt worden dat het Maupoleum uit 1971 midden jaren negentig ook al weer plaats moest maken voor nieuwbouw, men vond het een van de lelijkste gebouwen van de stad. Het werd vervangen is door een nieuw gebouw met onder meer de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Het enigszins scheef staande pand staat aan de oostkant van de Sint Antoniessluishoogwaterkering, waarvan het het sluis/brugwachtershuisje is geweest. Het monumentenregister schreef er in 2017 over; een laag pakhuisachtig gebouwtje met een puntdak waaronder afdekbanden. Het wees het toe aan de 18e eeuw. De Basisadministratie Adressen en Gebouwen houdt het echter op 1695, hetgeen ondersteund wordt door een beschildering op het pand, doch die is pas in de 21e eeuw aangebracht. Het gebouw werd vernoemde naar A. Gosler en Zonen, ijzer- en metaalhandel en aannemer van sloopwerkzaamheden, die hier gevestigd was. Abraham (Bram) Gosler, geboren in 1874 en in 1942 omgebracht in Auschwitz runde het bedrijf met twee van zijn zonen. Nadat het grootste deel van het gezin was omgebracht stond het gebouwtje jarenlang leeg en was dichtgetimmerd. In 1979 werd het gerenoveerd. Anno 2013 is het Goslerhuisje een café met terras, De Sluyswacht geheten. Het is eigendom van Immobrew.

Huis De Pinto, ook bekend als Pintohuis, is een voormalig woonhuis uit 1605 aan de Sint Antoniesbreestraat in Amsterdam. Het huis is genoemd naar de familie De Pinto, een rijk Portugees-joods geslacht van kooplieden en bankiers, die er sinds het midden van de 17e eeuw woonde.

De Snoekjesgracht is een kleine gracht in de Lastagebuurt in de binnenstad van Amsterdam. De gracht loopt achter de Sint Antoniesbreestraat, vanaf de Sint Antoniessluishoogwaterkering (aan het zuidelijke einde van de Oudeschans) in min of meer noordelijke richting naar een bocht, waar de gracht naar het oosten draait en overgaat in de Kromboomssloot. Bij deze bocht is ook een pleintje met bankjes en een pilaarvormig kunstwerk van Wim Tap uit 1989. De Snoekjesgracht, oorspronkelijk Snoeksgracht geheten, is vernoemd naar een 16e-eeuwse bewoner, Jan Pieters Snoeck, die in 1595 een huis aan deze gracht liet bouwen en op zijn gevel een snoek liet afbeelden. De Snoekjesgracht ligt in de oude Jodenbuurt van Amsterdam. Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog werden veel Joodse bewoners weggevoerd naar concentratiekampen en kwamen daar om. Na de oorlog werd een groot deel van de bebouwing aan de oostzijde afgebroken en in de jaren tachtig vervangen door nieuwbouw. Vroeger liep de Snoekjesgracht verder naar het noorden, tussen Sint Antoniesbreestraat en Dijkstraat, maar dit gedeelte (de Rotterdammersloot geheten) werd in 1867 gedempt. In 2003 liet stadsdeel Centrum onderzoeken of de gedempte Rotterdammersloot geschikt was om weer opengegraven te worden, maar zag hier van af wegens de bestaande bebouwing en ruimtegebrek. De Snoekjessteeg, in het verlengde van de doorgaande route in oostelijke richting vanaf de Dam, loopt vanaf de Sint Antoniesbreestraat (waar een uitgang van metrostation Nieuwmarkt is) naar de Snoekjesgracht. De Snoekjesbrug (brug nr. 289) ligt over de Snoekjesgracht bij de Snoekjessteeg.

Het Pentagon is een woningbouwcomplex in de Nieuwmarktbuurt van Amsterdam. Het is het enige gebouw aan het gelijknamige plein. Het gebouw is ontworpen door architect Theo Bosch met hulp van Aldo van Eyck en geldt als voorbeeldproject binnen de Nederlandse stadsvernieuwing. Pentagon en Complex Hagenbeek schermen het pleintje Zuiderkerkhof af van de drukke omgeving.

Pentagon is een plein in Amsterdam-Centrum, Zuiderkerkbuurt. Het is een binnenplein centraal gelegen in het gebouw Pentagon. Het plein kreeg haar naam per raadsbesluit 23 maart 1983. Het werd toen gedefinieerd als het binnenplein van het vijfhoekig gebouw; het enige gebouw aan het plein. Huisnummers lopen op van 1 tot en met 87, al ontbreekt er hier en daar een nummer. Het is gesitueerd tussen de Sint Anthoniebreestraat, Zwanenburgwal, Raamgrachtplein en Moddermolenstraat. Er zijn diverse uitingen van kunst in de openbare ruimte. Gevels van het gebouw zijn beschilderd met cirkelsegmenten en pilaren aan de Sint Anthoniebreestraat zijn opgesierd met schilderingen. In een van de toegangen zijn twee gevelstenen aangebracht. Een met de spreuk: Beneyt Niemans Profitt Laat Elleckop Hoopen BouweWant Of Gy Het Schoon BenytHet Fortuyn Sal Syn Loop Houwe Het andere geeft een ambachtelijk tafereel: De Glasemakers Winkel. Deze gevelstenen zijn restanten van de gebouwen aan de Moddermolensteeg, een bij de bouw van het Pentagon verdwenen straatje.

De Snoekjesbrug (brug 289) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug is gelegen over de Snoekjesgracht en ligt in het verlengde van de Snoekjessteeg. De brug ligt op de helft van de toch al korte gracht. Aan de zuidwestkant van de brug staat een aantal gemeentelijke en rijksmonumenten. Aan de andere drie zijden van de brug staat relatieve nieuwbouw. Er ligt hier al eeuwen een brug. Pieter Bast tekende hier al een ophaalbrug in op zijn plattegrond uit 1599. Bekend is dat de naamgever van brug, gracht en steeg Jan Pieters Snoeck hier in 1595 zijn huis liet bouwen. De brug is ook te zien op de kaart van Balthasar Florisz. van Berckenrode uit 1625. Gerrit de Broen noemde de brug in 1737 al de Snoekjes Brug (ook dan een ophaalbrug), de steeg Snoekjes Steeg. In 1847 werd die houten brug vervangen, aldus een aanbesteding in januari van dat jaar. De huidige brug stamt vermoedelijk uit 1888 toen de gemeente Amsterdam een aanbesteding uitschreef voor "Het vernieuwen en verbreeden van de vast brug no. 289, inclusief de levering van benodigde materialen". Voor informatie kon de biedende aannemer contact opnemer met de Stads-ingenieur van de Stadstimmertuin, dat zou best eens Bastiaan de Greef geweest kunnen zijn. De brug is na 1959 nog een keer grondig verbouwd, maar behield haar 19e-eeuwse uiterlijk.