Berlin-Nordend

De Majakowskiring is een ellipsvormige straat en de omliggende wijk in het Berlijnse stadsdeel Niederschönhausen in het district Pankow. De Majakowskiring genoot bekendheid omdat hier veel leidende figuren uit de DDR-regering woonden. "Gewone" burgers hadden geen toegang tot de wijk. Vroeger heette het noordelijk deel van de Majakowskiring Kronprinzenstrasse en het zuidelijk deel Viktoriastrasse. In 1950 werd de straat vernoemd naar de Russische dichter Vladimir Majakovski. Aanvankelijk werd hij Majakowskistrasse genoemd en vervolgens Majakowskiring. De meeste huizen zijn gebouwd in de jaren twintig van de 20e eeuw en werden vooral bewoond door welgestelde industriëlen en kunstenaars. Na de Tweede Wereldoorlog werden de huizen onteigend, en kwamen de DDR-leiders er te wonen. Tot 1960 woonden hier leden van de regeringen van de DDR, nadat eerst de huizen naar hun zin door architect Hans Scharoun waren verbouwd. De Majakowskiring (en ook wel het stadsdeel Pankow) werd dan ook geregeld als synoniem voor de DDR-regering gebruikt. Zo sprak Konrad Adenauer van de Herren in Pankoff en ook het nummer Sonderzug nach Pankow van Udo Lindenberg refereerde hieraan. Het regeringskwartier werd met een muur afgeschermd van de buitenwereld, ook nadat in 1960 de politici in kwestie verhuisd werden naar Waldsiedlung. Daardoor kreeg het de bijnaam "Städtchen". Pas toen Lotte Ulbricht in 1973 na de dood van haar man Walter Ulbricht weer naar de Majakowskiring wilde terugkeren, werden de versperringen en controles opgeheven. Men verbood haar echter haar oorspronkelijke woning te betrekken en wees haar nummer 12 toe. De huizen en hun bewoners: Majakowskiring 2: gastenhuis van de DDR-regering Majakowskiring 12: Lotte Ulbricht (na de dood van haar echtgenoot in 1973) Majakowskiring 28/30: Lotte en Walter Ulbricht Majakowskiring 29: Wilhelm Pieck, later gastenhuis van de burgemeester van Oost-Berlijn Majakowskiring 34: Johannes R. Becher Majakowskiring 46/48: Otto Grotewohl Majakowskiring 47: residentie van de ambassadeur van Polen, thans onderzoekscentrum van de Poolse academie voor wetenschappen in Berlijn Majakowskiring 58: Erich Honecker Majakowskiring ?: Friedrich Ebert jr.

De dorpskerk van Pankow is een protestants kerkgebouw in Pankow, een stadsdeel van Berlijn. Het gebouw bestaat uit twee onderscheidende delen: het oorspronkelijke zaalkerkje van veldkeien en een drieschepige uitbreiding van baksteen uit latere tijd. De kerk bevindt zich aan de Breite Straße, Berlijn-Pankow. Deze kerk is een veldsteenkerk en is gelegen in Barnim (streek).

Pankow is een stadsdeel van Berlijn. Het is het naamgevende stadsdeel van het gelijknamige district Pankow en ligt ten noorden van het stadsdeel Prenzlauer Berg. Na de Tweede Wereldoorlog behoorde het tot de Sovjet sector en daardoor vervolgens tot Oost-Berlijn. Pankow ligt in het oerstroomdal van de Panke en is naar deze zijrivier van de Spree vernoemd.

Pankow is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de Berliner Straße in het noordoostelijke stadsdeel Pankow. Het S-Bahnstation opende op 15 oktober 1880 aan de Stettiner Bahn en wordt tegenwoordig bediend door de lijnen S2 en S8. Het gelijknamige metrostation, vrijwel haaks op de spoorlijn, vlak ten oosten van het stationsgebouw werd geopend op 16 september 2000 en is sindsdien het noordelijke eindpunt lijn U2. Tot 1993 droeg het metrostation Vinetastraße de naam Pankow.

Het metrostation Pankow liet zo'n zeventig jaar op zich wachten. Een noordelijke verlenging van de U2 was reeds bij de opening van station Vinetastraße in 1930 voorzien, maar werd vanwege de economische crisis niet gerealiseerd. Plannen de lijn door te trekken tot het S-Bahnstation Pankow, of nog verder tot Pankow-Kirche, bleven decennialang bestaan. De eerste concrete werkzaamheden vonden echter pas aan het eind van de jaren 1980 plaats. De DDR-autoriteiten achtten het project noodzakelijk, omdat het Oost-Berlijnse metronet niet over een werkplaats voor kleinprofielmaterieel beschikte. Om deze onbevredigende situatie op te lossen wilde men parallel aan de S-Bahnsporen bij station Pankow een nieuwe werkplaats voor de kleinprofiellijn bouwen. In 1988 kwam een gedeelte van de tunnel ten noorden van station Vinetastraße gereed; in 1994 werden in deze tunnel keersporen aangelegd. In het midden van de jaren 1990 kwam het dichten van de 1,5 kilometer lange ontbrekende schakel tussen metro en S-Bahn opnieuw ter sprake en in 1997 begon men uiteindelijk met de aanleg van de verlenging. De in de DDR-tijd voorziene werkplaats werd niet gebouwd, omdat de werkplaats Grunewald voldoende capaciteit bezat. Wel werden met het oog op een eventuele toekomstige bouw van een werkplaats in Pankow wissels aangelegd. De extreem hoge grondwaterspiegel ter plaatse en archeologische vondsten tijdens de bouw vertraagden het project aanzienlijk. Uiteindelijk kon het nieuwe metrostation Pankow op 16 september 2000 in gebruik genomen worden. Het metrostation heeft een eilandperron en ligt iets ten westen van de straat, direct onder het S-Bahnstation. De wanden en de zuilen van de perronhal zijn bekleed met glanzende witte tegels, die het station een bijzonder lichte uitstraling geven. Door enkele lichtkoepels kan bovendien daglicht tot op het perron doordringen. Aan de noordzijde van het metrostation verrees een stationshal van glas, die tevens de verbinding – door middel van (rol)trappen en een lift – met het S-Bahnperron vormt. Het ontwerp van het nieuwe stationscomplex is van de hand van het Berlijnse bureau Architektensocietät.Verdere verlenging naar het noorden, tot in het centrum van Pankow, is nog altijd actueel. Als een van een bijzonder klein aantal projecten is een lijn naar Pankow-Kirche zelfs opgenomen in het prioriteitenplan voor het stadsvervoer tot 2030.

De Panke is een kleine rivier in Brandenburg en Berlijn en is samen met de Dahme en de Wuhle een van de bekendste zijrivieren van de Spree.

De Sint-Joriskerk (Duits: Sankt Georgskirche) is een katholiek kerkgebouw in Berlijn. De kerk is gelegen aan de Kissingenstraße in het district Pankow.

Vinetastraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Berliner Straße in het noordelijke stadsdeel Pankow, nabij de kruising met de Vinetastraße. Het metrostation werd geopend op 29 juni 1930 onder de naam Pankow (Vinetastraße) en was op dat moment het eindpunt van lijn A. Tegenwoordig is station Vinetastraße onderdeel van lijn U2 en bevindt het eindpunt zich één station noordelijker. Station Vinetastraße heeft een eilandperron met twee rijen stalen steunpilaren en is in tegenstelling tot de oudere stations op de U2 voorzien van een tussenverdieping. In totaal zes uitgangen leiden van hier naar de bovenliggende straten. De wanden droegen oorspronkelijk een gele betegeling, maar kregen bij een renovatie in 1987 een nieuwe bekleding. Sindsdien wordt het beeld van het station bepaald door zowel verticaal als diagonaal geplaatste beige (en enkele zwarte) tegels in een onregelmatig patroon. De rode stationsnaamborden doen mee met de onregelmatigheid en hangen daardoor op enkele plaatsen verticaal. Na de modernisering van het metrostation werd een bronzen beeldhouwwerk van kunstenaar Rolf Biebl op het perron geplaatst. Deze Vinetamann beeldt een wandelende man uit. In 1993 kreeg station Vinetastraße zijn huidige naam. Zeven jaar later kreeg Berlijn opnieuw een metrostation Pankow, het huidige eindpunt van de U2. Een dergelijk station was reeds bij de opening van station Pankow (Vinetastraße) in 1930 voorzien, maar werd vanwege de economische crisis niet gerealiseerd. De plannen bleven decennialang bestaan, maar de eerste concrete werkzaamheden vonden pas aan het eind van de jaren 1980 plaats. De DDR-autoriteiten wilden nabij S-Bahnstation Pankow een nieuwe metrowerkplaats bouwen en groeven een korte tunnel ten noorden van station Vinetastraße. Nadat dit project stil was komen te staan, begon men in 1997 opnieuw met de aanleg van de ontbrekende schakel tussen metro en S-Bahn, die op 16 september 2000 gereedkwam.

De Bornholmer Straße is een straat in Berlijn die loopt van Schönhauser Allee tot aan Grüntaler Straße die de stadsdelen Gesundbrunnen (Mitte) en Prenzlauer Berg (Pankow) met elkaar verbindt. Tijdens de tweedeling was in de Bornholmer Straße een grenspost ingericht nabij de Bösebrücke. Dit was op 9 november 1989 de eerste grenspost waar Oost-Berlijners West-Berlijn vrij konden betreden. Ter herinnering aan de gebeurtenissen die avond is de Platz des 9. November 1989 ingericht.

Bornholmer Straße is een station van de Berlijnse S-Bahn aan de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Prenzlauer Berg en ligt langs de Stettiner Bahn. Het station ligt precies onder de Bösebrücke. Het station werd geopend op 1 oktober 1935. Tussen 1961 en 1990 passeerden West-Berlijnse S-Bahntreinen het in Oost-Berlijn gelegen station zonder te stoppen. Bovengronds kan worden overgestapt op de tramlijnen 50 en M13 van de BVG.

Plumpe, of Stadion am Gesundbrunnen was een voetbalstadion in de Berlijnse wijk Gesundbrunnen. Het was het voormalig stadion van Hertha BSC. Het dankt zijn naam aan het nabijgelegen Luisenbad. Het stadion werd in 1900 gebouwd door Joseph Schebera, nabij het station Berlin Gesundbrunnen. Het stadion telde in het begin 200 plekken. Vanaf 1904 speelde Hertha BSC haar thuiswedstrijden in de Plumpe. Na een korte afwezigheid in 1907 en 1908, speelde vanaf 1909 de club gewoon weer in de Plumpe. In 1923 werd begonnen met de uitbreiding van het stadion en aan het eind van de werkzaamheden had het stadion een capaciteit van 35.239 toeschouwers. Door de Tweede Wereldoorlog werd er een tijdje niet gevoetbald. Na de renovatie werd er vanaf 1950 weer gespeeld en konden er toen nog 20.000 mensen in het stadion. Vanaf het seizoen 1963/64 speelde Hertha BSC haar thuiswedstrijden in het Olympiastadion. Toch speelde Hertha tussen 1965 en 1968 nog in de Plumpe, omdat ze waren gedegradeerd naar de Regionalliga. Na 1968 was het dan echt gedaan met de Plumpe. In 1974 werd het stadion afgebroken en kwamen er woningen op de plek.

Schönhauser Allee is een metrostation in de Duitse hoofdstad Berlijn dat in 1913 haaks boven het gelijknamige station van de Ringbahn werd geopend. In maart 1910 begonnen de werkzaamheden aan de verlenging van de metrolijn door het Berlijnse stadscentrum (de huidige U2) vanaf station Spittelmarkt naar het noorden. De verlenging werd grotendeels ondergronds aangelegd, maar de brede Schönhauser Allee leende zich uitstekend voor een luchtspoortraject, dat goedkoper in aanleg zou zijn. Het viaducttracé, dat net ten noorden van station Senefelderplatz begint, kwam in gebruik op 27 juli 1913 en heeft tegenwoordig in zijn geheel de status van monument. De lijn kreeg zijn eindpunt bij de kruising van de Schönhauser Allee met de Ringbahn, waar het station Nordring verrees. Aangezien de S-Bahnring ter plaatse in een uitgraving ligt, zou een ondergrondse kruising kostbaar en technisch ingewikkeld zijn geweest, hetgeen een extra reden vormde de metrolijn over de Schönhauser Allee bovengronds aan te leggen. In 1936 verving men de oorspronkelijke, naar de overstapmogelijkheid op de Ringbahn verwijzende naam door de huidige naam van het station. Het station was toen al geen eindpunt meer: in 1930 had men lijn A doorgetrokken naar Pankow (Vinetastraße). Alfred Grenander, huisarchitect van het metrobedrijf, de Hochbahngesellschaft, ontwierp een metrostation met een eilandperron en een stalen overkapping. In het midden van de overkapping is over de gehele lengte een bovenlicht aangebracht, waardoor daglicht tot op het perron kan doordringen. Hetzelfde ontwerp is terug te vinden in het metrostation Eberswalder Straße, even ten zuiden van station Schönhauser Allee. Aanvankelijk had het station slechts één uitgang aan het noordelijke uiteinde, leidend naar de middenberm van de Schönhauser Allee. Toen men rond 1925 ook aan de zuidzijde een uitgang schiep, werd het buiten de overkapping liggende deel van het perron eveneens van een dak voorzien. In 1962 volgde de aanleg van een rechtstreekse verbinding met het verdiept gelegen S-Bahnstation.