Vinetastraße (metrostation)

Pankow is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de Berliner Straße in het noordoostelijke stadsdeel Pankow. Het S-Bahnstation opende op 15 oktober 1880 aan de Stettiner Bahn en wordt tegenwoordig bediend door de lijnen S2 en S8. Het gelijknamige metrostation, vrijwel haaks op de spoorlijn, vlak ten oosten van het stationsgebouw werd geopend op 16 september 2000 en is sindsdien het noordelijke eindpunt lijn U2. Tot 1993 droeg het metrostation Vinetastraße de naam Pankow.

Het metrostation Pankow liet zo'n zeventig jaar op zich wachten. Een noordelijke verlenging van de U2 was reeds bij de opening van station Vinetastraße in 1930 voorzien, maar werd vanwege de economische crisis niet gerealiseerd. Plannen de lijn door te trekken tot het S-Bahnstation Pankow, of nog verder tot Pankow-Kirche, bleven decennialang bestaan. De eerste concrete werkzaamheden vonden echter pas aan het eind van de jaren 1980 plaats. De DDR-autoriteiten achtten het project noodzakelijk, omdat het Oost-Berlijnse metronet niet over een werkplaats voor kleinprofielmaterieel beschikte. Om deze onbevredigende situatie op te lossen wilde men parallel aan de S-Bahnsporen bij station Pankow een nieuwe werkplaats voor de kleinprofiellijn bouwen. In 1988 kwam een gedeelte van de tunnel ten noorden van station Vinetastraße gereed; in 1994 werden in deze tunnel keersporen aangelegd. In het midden van de jaren 1990 kwam het dichten van de 1,5 kilometer lange ontbrekende schakel tussen metro en S-Bahn opnieuw ter sprake en in 1997 begon men uiteindelijk met de aanleg van de verlenging. De in de DDR-tijd voorziene werkplaats werd niet gebouwd, omdat de werkplaats Grunewald voldoende capaciteit bezat. Wel werden met het oog op een eventuele toekomstige bouw van een werkplaats in Pankow wissels aangelegd. De extreem hoge grondwaterspiegel ter plaatse en archeologische vondsten tijdens de bouw vertraagden het project aanzienlijk. Uiteindelijk kon het nieuwe metrostation Pankow op 16 september 2000 in gebruik genomen worden. Het metrostation heeft een eilandperron en ligt iets ten westen van de straat, direct onder het S-Bahnstation. De wanden en de zuilen van de perronhal zijn bekleed met glanzende witte tegels, die het station een bijzonder lichte uitstraling geven. Door enkele lichtkoepels kan bovendien daglicht tot op het perron doordringen. Aan de noordzijde van het metrostation verrees een stationshal van glas, die tevens de verbinding – door middel van (rol)trappen en een lift – met het S-Bahnperron vormt. Het ontwerp van het nieuwe stationscomplex is van de hand van het Berlijnse bureau Architektensocietät.Verdere verlenging naar het noorden, tot in het centrum van Pankow, is nog altijd actueel. Als een van een bijzonder klein aantal projecten is een lijn naar Pankow-Kirche zelfs opgenomen in het prioriteitenplan voor het stadsvervoer tot 2030.

Schönhauser Allee is een metrostation in de Duitse hoofdstad Berlijn dat in 1913 haaks boven het gelijknamige station van de Ringbahn werd geopend. In maart 1910 begonnen de werkzaamheden aan de verlenging van de metrolijn door het Berlijnse stadscentrum (de huidige U2) vanaf station Spittelmarkt naar het noorden. De verlenging werd grotendeels ondergronds aangelegd, maar de brede Schönhauser Allee leende zich uitstekend voor een luchtspoortraject, dat goedkoper in aanleg zou zijn. Het viaducttracé, dat net ten noorden van station Senefelderplatz begint, kwam in gebruik op 27 juli 1913 en heeft tegenwoordig in zijn geheel de status van monument. De lijn kreeg zijn eindpunt bij de kruising van de Schönhauser Allee met de Ringbahn, waar het station Nordring verrees. Aangezien de S-Bahnring ter plaatse in een uitgraving ligt, zou een ondergrondse kruising kostbaar en technisch ingewikkeld zijn geweest, hetgeen een extra reden vormde de metrolijn over de Schönhauser Allee bovengronds aan te leggen. In 1936 verving men de oorspronkelijke, naar de overstapmogelijkheid op de Ringbahn verwijzende naam door de huidige naam van het station. Het station was toen al geen eindpunt meer: in 1930 had men lijn A doorgetrokken naar Pankow (Vinetastraße). Alfred Grenander, huisarchitect van het metrobedrijf, de Hochbahngesellschaft, ontwierp een metrostation met een eilandperron en een stalen overkapping. In het midden van de overkapping is over de gehele lengte een bovenlicht aangebracht, waardoor daglicht tot op het perron kan doordringen. Hetzelfde ontwerp is terug te vinden in het metrostation Eberswalder Straße, even ten zuiden van station Schönhauser Allee. Aanvankelijk had het station slechts één uitgang aan het noordelijke uiteinde, leidend naar de middenberm van de Schönhauser Allee. Toen men rond 1925 ook aan de zuidzijde een uitgang schiep, werd het buiten de overkapping liggende deel van het perron eveneens van een dak voorzien. In 1962 volgde de aanleg van een rechtstreekse verbinding met het verdiept gelegen S-Bahnstation.

Schönhauser Allee is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de gelijknamige straat in het stadsdeel Prenzlauer Berg. Het in een uitgraving gelegen S-Bahnstation werd in gebruik genomen op 1 augustus 1879 en ligt aan de Ringbahn, een ringspoorweg om het centrum van Berlijn. Het gelijknamige metrostation, bediend door lijn U2, ligt op een viaduct boven de Schönhauser Allee en werd geopend op 27 juli 1913.

De dorpskerk van Pankow is een protestants kerkgebouw in Pankow, een stadsdeel van Berlijn. Het gebouw bestaat uit twee onderscheidende delen: het oorspronkelijke zaalkerkje van veldkeien en een drieschepige uitbreiding van baksteen uit latere tijd. De kerk bevindt zich aan de Breite Straße, Berlijn-Pankow. Deze kerk is een veldsteenkerk en is gelegen in Barnim (streek).

De Bornholmer Straße is een straat in Berlijn die loopt van Schönhauser Allee tot aan Grüntaler Straße die de stadsdelen Gesundbrunnen (Mitte) en Prenzlauer Berg (Pankow) met elkaar verbindt. Tijdens de tweedeling was in de Bornholmer Straße een grenspost ingericht nabij de Bösebrücke. Dit was op 9 november 1989 de eerste grenspost waar Oost-Berlijners West-Berlijn vrij konden betreden. Ter herinnering aan de gebeurtenissen die avond is de Platz des 9. November 1989 ingericht.

De Sint-Joriskerk (Duits: Sankt Georgskirche) is een katholiek kerkgebouw in Berlijn. De kerk is gelegen aan de Kissingenstraße in het district Pankow.

Pankow is een stadsdeel van Berlijn. Het is het naamgevende stadsdeel van het gelijknamige district Pankow en ligt ten noorden van het stadsdeel Prenzlauer Berg. Na de Tweede Wereldoorlog behoorde het tot de Sovjet sector en daardoor vervolgens tot Oost-Berlijn. Pankow ligt in het oerstroomdal van de Panke en is naar deze zijrivier van de Spree vernoemd.

Bornholmer Straße is een station van de Berlijnse S-Bahn aan de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Prenzlauer Berg en ligt langs de Stettiner Bahn. Het station ligt precies onder de Bösebrücke. Het station werd geopend op 1 oktober 1935. Tussen 1961 en 1990 passeerden West-Berlijnse S-Bahntreinen het in Oost-Berlijn gelegen station zonder te stoppen. Bovengronds kan worden overgestapt op de tramlijnen 50 en M13 van de BVG.

De Helmholtzplatz is een rechthoekig plein in het Berlijnse stadsdeel Prenzlauer Berg, district Pankow. Het plein is genoemd naar de natuurkundige Hermann von Helmholtz. Het ruim van groen voorziene plein met verschillende kinderspeelpleinen ligt op ongeveer drie meter boven de omliggende woonstraten Raumerstraße, Lychener Straße, Lettestraße en Dunckerstraße en vervult een parkfunctie voor de bewoners. De Helmholtzplatz ligt in het dichtbevolkte gebied in het noordoosten van Berlijn, dat begrensd wordt door de Schönhauser Allee, de Danziger Straße, de Prenzlauer Allee en de Ringbahn. In de omgangstaal wordt het gebied ook Helmholtzkiez genoemd. In het plan van Hobrecht uit 1862, dat ook bebouwing voorzag van het toen nog voor landbouw gebruikte Windmühlenberg, droeg het plein de omschrijving "D XII". In 1885 werd in het gebied een steenbakkerij gesloopt voor woningen. Het plein kreeg zijn huidige naam in 1897.

Eberswalder Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Prenzlauer Berg, ten noordoosten van het historische centrum. Het op een viaduct gelegen metrostation is onderdeel van lijn U2 en werd geopend op 27 juli 1913 onder de naam Danziger Straße. Het station bevindt zich aan de kruising van de Schönhauser Allee, de Eberswalder Straße, de Danziger Straße, de Kastanienallee en de Pappelallee. Deze zessprong vormt tevens het knooppunt van een drietal tramlijnen. In maart 1910 begonnen de werkzaamheden aan de verlenging van de metrolijn door het Berlijnse stadscentrum (de huidige U2) vanaf station Spittelmarkt naar het noorden. De verlenging werd grotendeels ondergronds aangelegd, maar de brede Schönhauser Allee leende zich uitstekend voor een luchtspoortraject, dat bovendien goedkoper in aanleg zou zijn. Langs het viaducttracé verrezen twee stations: Danziger Straße en het eindpunt Nordring (nu Schönhauser Allee). Beide stations kregen een vrijwel identiek ontwerp van Alfred Grenander, huisarchitect van het metrobedrijf, de Hochbahngesellschaft. Boven het eilandperron werd een stalen overkapping gebouwd met een bovenlicht over de gehele lengte, waardoor daglicht tot op het perron kan doordringen. De hoofdingang bevindt zich aan het zuidzijde van het station, op de middenberm van de Schönhauser Allee ter hoogte van de zessprong. Toen men rond 1925 ook aan de noordzijde een uitgang schiep, werd het buiten de overkapping liggende deel van het perron eveneens van een dak voorzien. Het luchtstation doorstond de Tweede Wereldoorlog redelijk ongeschonden. Weliswaar veroorzaakte een exploderende bom in de buurt van het station op 17 december 1943 enige schade, maar het metrostation zelf werd niet getroffen.In januari 1950 hernoemden de DDR-autoriteiten de Danziger Straße tot Dimitroffstraße, naar de Bulgaarse communistische leider Georgi Dimitrov. Deze naamswijziging betrof ook het metrostation. Na de Duitse hereniging in 1990 kregen vrijwel alle onder het communistische bewind hernoemde straten en metrostations hun oude naam terug, maar het stadsdeel Prenzlauer Berg weigerde de naam van de Dimitroffstraße te wijzigen. Het stadsvervoerbedrijf BVG koos er daarom als "noodoplossing" voor het metrostation te noemen naar de Eberswalder Straße, gelegen aan de andere zijde van de kruising. Deze situatie bleef bestaan nadat de Danziger Straße in 1995 alsnog zijn oorspronkelijke naam terugkreeg. Het luchtspoortraject over de Schönhauser Allee staat in zijn geheel onder monumentenbescherming.

De Majakowskiring is een ellipsvormige straat en de omliggende wijk in het Berlijnse stadsdeel Niederschönhausen in het district Pankow. De Majakowskiring genoot bekendheid omdat hier veel leidende figuren uit de DDR-regering woonden. "Gewone" burgers hadden geen toegang tot de wijk. Vroeger heette het noordelijk deel van de Majakowskiring Kronprinzenstrasse en het zuidelijk deel Viktoriastrasse. In 1950 werd de straat vernoemd naar de Russische dichter Vladimir Majakovski. Aanvankelijk werd hij Majakowskistrasse genoemd en vervolgens Majakowskiring. De meeste huizen zijn gebouwd in de jaren twintig van de 20e eeuw en werden vooral bewoond door welgestelde industriëlen en kunstenaars. Na de Tweede Wereldoorlog werden de huizen onteigend, en kwamen de DDR-leiders er te wonen. Tot 1960 woonden hier leden van de regeringen van de DDR, nadat eerst de huizen naar hun zin door architect Hans Scharoun waren verbouwd. De Majakowskiring (en ook wel het stadsdeel Pankow) werd dan ook geregeld als synoniem voor de DDR-regering gebruikt. Zo sprak Konrad Adenauer van de Herren in Pankoff en ook het nummer Sonderzug nach Pankow van Udo Lindenberg refereerde hieraan. Het regeringskwartier werd met een muur afgeschermd van de buitenwereld, ook nadat in 1960 de politici in kwestie verhuisd werden naar Waldsiedlung. Daardoor kreeg het de bijnaam "Städtchen". Pas toen Lotte Ulbricht in 1973 na de dood van haar man Walter Ulbricht weer naar de Majakowskiring wilde terugkeren, werden de versperringen en controles opgeheven. Men verbood haar echter haar oorspronkelijke woning te betrekken en wees haar nummer 12 toe. De huizen en hun bewoners: Majakowskiring 2: gastenhuis van de DDR-regering Majakowskiring 12: Lotte Ulbricht (na de dood van haar echtgenoot in 1973) Majakowskiring 28/30: Lotte en Walter Ulbricht Majakowskiring 29: Wilhelm Pieck, later gastenhuis van de burgemeester van Oost-Berlijn Majakowskiring 34: Johannes R. Becher Majakowskiring 46/48: Otto Grotewohl Majakowskiring 47: residentie van de ambassadeur van Polen, thans onderzoekscentrum van de Poolse academie voor wetenschappen in Berlijn Majakowskiring 58: Erich Honecker Majakowskiring ?: Friedrich Ebert jr.