Schönhauser Allee (metrostation)

Schönhauser Allee is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de gelijknamige straat in het stadsdeel Prenzlauer Berg. Het in een uitgraving gelegen S-Bahnstation werd in gebruik genomen op 1 augustus 1879 en ligt aan de Ringbahn, een ringspoorweg om het centrum van Berlijn. Het gelijknamige metrostation, bediend door lijn U2, ligt op een viaduct boven de Schönhauser Allee en werd geopend op 27 juli 1913.

Eberswalder Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Prenzlauer Berg, ten noordoosten van het historische centrum. Het op een viaduct gelegen metrostation is onderdeel van lijn U2 en werd geopend op 27 juli 1913 onder de naam Danziger Straße. Het station bevindt zich aan de kruising van de Schönhauser Allee, de Eberswalder Straße, de Danziger Straße, de Kastanienallee en de Pappelallee. Deze zessprong vormt tevens het knooppunt van een drietal tramlijnen. In maart 1910 begonnen de werkzaamheden aan de verlenging van de metrolijn door het Berlijnse stadscentrum (de huidige U2) vanaf station Spittelmarkt naar het noorden. De verlenging werd grotendeels ondergronds aangelegd, maar de brede Schönhauser Allee leende zich uitstekend voor een luchtspoortraject, dat bovendien goedkoper in aanleg zou zijn. Langs het viaducttracé verrezen twee stations: Danziger Straße en het eindpunt Nordring (nu Schönhauser Allee). Beide stations kregen een vrijwel identiek ontwerp van Alfred Grenander, huisarchitect van het metrobedrijf, de Hochbahngesellschaft. Boven het eilandperron werd een stalen overkapping gebouwd met een bovenlicht over de gehele lengte, waardoor daglicht tot op het perron kan doordringen. De hoofdingang bevindt zich aan het zuidzijde van het station, op de middenberm van de Schönhauser Allee ter hoogte van de zessprong. Toen men rond 1925 ook aan de noordzijde een uitgang schiep, werd het buiten de overkapping liggende deel van het perron eveneens van een dak voorzien. Het luchtstation doorstond de Tweede Wereldoorlog redelijk ongeschonden. Weliswaar veroorzaakte een exploderende bom in de buurt van het station op 17 december 1943 enige schade, maar het metrostation zelf werd niet getroffen.In januari 1950 hernoemden de DDR-autoriteiten de Danziger Straße tot Dimitroffstraße, naar de Bulgaarse communistische leider Georgi Dimitrov. Deze naamswijziging betrof ook het metrostation. Na de Duitse hereniging in 1990 kregen vrijwel alle onder het communistische bewind hernoemde straten en metrostations hun oude naam terug, maar het stadsdeel Prenzlauer Berg weigerde de naam van de Dimitroffstraße te wijzigen. Het stadsvervoerbedrijf BVG koos er daarom als "noodoplossing" voor het metrostation te noemen naar de Eberswalder Straße, gelegen aan de andere zijde van de kruising. Deze situatie bleef bestaan nadat de Danziger Straße in 1995 alsnog zijn oorspronkelijke naam terugkreeg. Het luchtspoortraject over de Schönhauser Allee staat in zijn geheel onder monumentenbescherming.

De Helmholtzplatz is een rechthoekig plein in het Berlijnse stadsdeel Prenzlauer Berg, district Pankow. Het plein is genoemd naar de natuurkundige Hermann von Helmholtz. Het ruim van groen voorziene plein met verschillende kinderspeelpleinen ligt op ongeveer drie meter boven de omliggende woonstraten Raumerstraße, Lychener Straße, Lettestraße en Dunckerstraße en vervult een parkfunctie voor de bewoners. De Helmholtzplatz ligt in het dichtbevolkte gebied in het noordoosten van Berlijn, dat begrensd wordt door de Schönhauser Allee, de Danziger Straße, de Prenzlauer Allee en de Ringbahn. In de omgangstaal wordt het gebied ook Helmholtzkiez genoemd. In het plan van Hobrecht uit 1862, dat ook bebouwing voorzag van het toen nog voor landbouw gebruikte Windmühlenberg, droeg het plein de omschrijving "D XII". In 1885 werd in het gebied een steenbakkerij gesloopt voor woningen. Het plein kreeg zijn huidige naam in 1897.

Vinetastraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Berliner Straße in het noordelijke stadsdeel Pankow, nabij de kruising met de Vinetastraße. Het metrostation werd geopend op 29 juni 1930 onder de naam Pankow (Vinetastraße) en was op dat moment het eindpunt van lijn A. Tegenwoordig is station Vinetastraße onderdeel van lijn U2 en bevindt het eindpunt zich één station noordelijker. Station Vinetastraße heeft een eilandperron met twee rijen stalen steunpilaren en is in tegenstelling tot de oudere stations op de U2 voorzien van een tussenverdieping. In totaal zes uitgangen leiden van hier naar de bovenliggende straten. De wanden droegen oorspronkelijk een gele betegeling, maar kregen bij een renovatie in 1987 een nieuwe bekleding. Sindsdien wordt het beeld van het station bepaald door zowel verticaal als diagonaal geplaatste beige (en enkele zwarte) tegels in een onregelmatig patroon. De rode stationsnaamborden doen mee met de onregelmatigheid en hangen daardoor op enkele plaatsen verticaal. Na de modernisering van het metrostation werd een bronzen beeldhouwwerk van kunstenaar Rolf Biebl op het perron geplaatst. Deze Vinetamann beeldt een wandelende man uit. In 1993 kreeg station Vinetastraße zijn huidige naam. Zeven jaar later kreeg Berlijn opnieuw een metrostation Pankow, het huidige eindpunt van de U2. Een dergelijk station was reeds bij de opening van station Pankow (Vinetastraße) in 1930 voorzien, maar werd vanwege de economische crisis niet gerealiseerd. De plannen bleven decennialang bestaan, maar de eerste concrete werkzaamheden vonden pas aan het eind van de jaren 1980 plaats. De DDR-autoriteiten wilden nabij S-Bahnstation Pankow een nieuwe metrowerkplaats bouwen en groeven een korte tunnel ten noorden van station Vinetastraße. Nadat dit project stil was komen te staan, begon men in 1997 opnieuw met de aanleg van de ontbrekende schakel tussen metro en S-Bahn, die op 16 september 2000 gereedkwam.

De Bornholmer Straße is een straat in Berlijn die loopt van Schönhauser Allee tot aan Grüntaler Straße die de stadsdelen Gesundbrunnen (Mitte) en Prenzlauer Berg (Pankow) met elkaar verbindt. Tijdens de tweedeling was in de Bornholmer Straße een grenspost ingericht nabij de Bösebrücke. Dit was op 9 november 1989 de eerste grenspost waar Oost-Berlijners West-Berlijn vrij konden betreden. Ter herinnering aan de gebeurtenissen die avond is de Platz des 9. November 1989 ingericht.

De Kollwitzplatz is een plein in de Duitse hoofdstad Berlijn. De Kollwitzplatz ligt in het noorden van het stadsdeel Prenzlauer Berg, binnen het district Pankow. De percelen rondom het plein werden in de jaren 1870 door de Deutsch-Holländische Actien-Bauverein aangekocht om er woningen te bouwen. Het kreeg de naam Wörther Platz en de panden werden opgetrokken in een typische Gründerzeit-architectuur. Het plein bleef in de Tweede Wereldoorlog relatief onbeschadigd en werd in 1947 vernoemd naar de kunstenares Käthe Kollwitz. De Kollwitzplatz en omgeving staat bekend als een van de uitgaanscentra van Berlijn.

Prenzlauer Berg is een stadsdeel binnen het district Pankow in Berlijn. Tot 1 januari 2001 was het nog een zelfstandig district binnen Berlijn. Prenzlauer Berg ligt direct ten noorden van het stadsdeel Berlin-Mitte, het oude stadscentrum van Berlijn dat voor de val van de muur in 1989 onderdeel uitmaakte van Oost-Berlijn. Terwijl in Mitte door de DDR-regering grote regeringsgebouwen werden neergezet en aan de buitenkant van Berlijn flatwijken ontstonden als Marzahn en Hohenschönhausen, werd de oude arbeiderswijk Prenzlauer Berg verwaarloosd. De grijze huurkazernes met binnenhoven en achterhuizen werden gaandeweg het domein van studenten, kunstenaars en "Alternativen". Deze "Alternativen" werden door het DDR-regime gedoogd. Na 1989 profiteerde de wijk van de centrale ligging en de "alternatieve" bevolking, en oefende een grote aantrekkingskracht uit op nieuwe winkels en trends. De voormalige joodse wijk rond de Schönhauser Allee werd in ere hersteld met de restauratie van de synagoge aan de Rykestraße. Deze gentrificatie van Prenzlauer Berg bracht echter ook de nodige sociale problemen met zich mee.In de wijk bevindt zich het Volkspark Prenzlauer Berg.

Bornholmer Straße is een station van de Berlijnse S-Bahn aan de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Prenzlauer Berg en ligt langs de Stettiner Bahn. Het station ligt precies onder de Bösebrücke. Het station werd geopend op 1 oktober 1935. Tussen 1961 en 1990 passeerden West-Berlijnse S-Bahntreinen het in Oost-Berlijn gelegen station zonder te stoppen. Bovengronds kan worden overgestapt op de tramlijnen 50 en M13 van de BVG.

Pankow is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de Berliner Straße in het noordoostelijke stadsdeel Pankow. Het S-Bahnstation opende op 15 oktober 1880 aan de Stettiner Bahn en wordt tegenwoordig bediend door de lijnen S2 en S8. Het gelijknamige metrostation, vrijwel haaks op de spoorlijn, vlak ten oosten van het stationsgebouw werd geopend op 16 september 2000 en is sindsdien het noordelijke eindpunt lijn U2. Tot 1993 droeg het metrostation Vinetastraße de naam Pankow.

Het metrostation Pankow liet zo'n zeventig jaar op zich wachten. Een noordelijke verlenging van de U2 was reeds bij de opening van station Vinetastraße in 1930 voorzien, maar werd vanwege de economische crisis niet gerealiseerd. Plannen de lijn door te trekken tot het S-Bahnstation Pankow, of nog verder tot Pankow-Kirche, bleven decennialang bestaan. De eerste concrete werkzaamheden vonden echter pas aan het eind van de jaren 1980 plaats. De DDR-autoriteiten achtten het project noodzakelijk, omdat het Oost-Berlijnse metronet niet over een werkplaats voor kleinprofielmaterieel beschikte. Om deze onbevredigende situatie op te lossen wilde men parallel aan de S-Bahnsporen bij station Pankow een nieuwe werkplaats voor de kleinprofiellijn bouwen. In 1988 kwam een gedeelte van de tunnel ten noorden van station Vinetastraße gereed; in 1994 werden in deze tunnel keersporen aangelegd. In het midden van de jaren 1990 kwam het dichten van de 1,5 kilometer lange ontbrekende schakel tussen metro en S-Bahn opnieuw ter sprake en in 1997 begon men uiteindelijk met de aanleg van de verlenging. De in de DDR-tijd voorziene werkplaats werd niet gebouwd, omdat de werkplaats Grunewald voldoende capaciteit bezat. Wel werden met het oog op een eventuele toekomstige bouw van een werkplaats in Pankow wissels aangelegd. De extreem hoge grondwaterspiegel ter plaatse en archeologische vondsten tijdens de bouw vertraagden het project aanzienlijk. Uiteindelijk kon het nieuwe metrostation Pankow op 16 september 2000 in gebruik genomen worden. Het metrostation heeft een eilandperron en ligt iets ten westen van de straat, direct onder het S-Bahnstation. De wanden en de zuilen van de perronhal zijn bekleed met glanzende witte tegels, die het station een bijzonder lichte uitstraling geven. Door enkele lichtkoepels kan bovendien daglicht tot op het perron doordringen. Aan de noordzijde van het metrostation verrees een stationshal van glas, die tevens de verbinding – door middel van (rol)trappen en een lift – met het S-Bahnperron vormt. Het ontwerp van het nieuwe stationscomplex is van de hand van het Berlijnse bureau Architektensocietät.Verdere verlenging naar het noorden, tot in het centrum van Pankow, is nog altijd actueel. Als een van een bijzonder klein aantal projecten is een lijn naar Pankow-Kirche zelfs opgenomen in het prioriteitenplan voor het stadsvervoer tot 2030.

Senefelderplatz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Schönhauser Allee ter hoogte van de Senefelderplatz in het stadsdeel Prenzlauer Berg. Het metrostation kwam in gebruik op 27 juli 1913 en is onderdeel van lijn U2. In maart 1910 begonnen de werkzaamheden aan de verlenging van de metrolijn door het Berlijnse stadscentrum (de huidige U2) vanaf station Spittelmarkt naar het noorden. Op 1 juli 1913 kwam het traject gereed tot station Alexanderplatz, een aantal weken later volgde het tweede deel van het tracé naar het nieuwe eindpunt Nordring (nu Schönhauser Allee). Langs dit deel van de lijn bouwde men twee ondergrondse stations, Schönhauser Tor (nu Rosa-Luxemburg-Platz) en Senefelderplatz, die beide een vrijwel gelijk ontwerp van architect Alfred Grenander kregen. De huisarchitect van de Hochbahngesellschaft creëerde twee strakke, functionele metrostations en richtte zich daarbij naar de stations op het traject Potsdamer Platz - Spittelmarkt, die hij vijf jaar eerder ontwierp. Grenander paste wederom het concept van de kenkleur toe en hield daarbij dezelfde kleurenvolgorde aan als op het voorgaande traject. Station Senefelderplatz kreeg de kenkleur blauw, die tot uiting kwam op de stalen steunpilaren, de omlijstingen van de reclameborden en de ovale stationsnaamborden en de kiosken op het perron. De wanden werden bekleed met lichtgrijze tegels. Aangezien het metrostation vlak onder het straatniveau gelegen is, was er geen ruimte voor een tussenverdieping. Aan beide uiteinden van het eilandperron werd daarom een klein voorportaal gecreëerd van waaruit een trap naar de middenberm van de Schönhauser Allee en de Senefelderplatz leidt. Aan de noordzijde van het metrostation zijn grote ijzeren deuren in de wand te zien. Hierachter bevindt zich een elektrisch onderstation. In de zeventiger jaren stak men de metrostations op het centrale deel van lijn A (de huidige U2) in een nieuw jasje. De wanden van station Senefelderplatz werden bekleed met de verticaal geplaatste blauwgrijze en beige tegels die er nog altijd te vinden zijn. Ongeveer 500 meter ten noorden van station Senefelderplatz vervolgt de metrolijn zijn route over een viaduct. Het station maakt reeds deel uit van de helling, waardoor het dak licht stijgt; dit is onder andere te zien aan het verspringen van de tegelrijen op de wanden.Nog altijd wacht het bijna honderd jaar oude metrostation, dat de monumentenstatus geniet, op een grondige restauratie. Een aantal stations op het centrale deel van de U2 werd reeds eerder in hun oorspronkelijke staat teruggebracht. In april 2010 werd station Senefelderplatz wel voorzien van een lift, die zich bij de noordelijke uitgang bevindt.

De Sint-Joriskerk (Duits: Sankt Georgskirche) is een katholiek kerkgebouw in Berlijn. De kerk is gelegen aan de Kissingenstraße in het district Pankow.