Berlin-Prenzlauer Berg

De Kollwitzplatz is een plein in de Duitse hoofdstad Berlijn. De Kollwitzplatz ligt in het noorden van het stadsdeel Prenzlauer Berg, binnen het district Pankow. De percelen rondom het plein werden in de jaren 1870 door de Deutsch-Holländische Actien-Bauverein aangekocht om er woningen te bouwen. Het kreeg de naam Wörther Platz en de panden werden opgetrokken in een typische Gründerzeit-architectuur. Het plein bleef in de Tweede Wereldoorlog relatief onbeschadigd en werd in 1947 vernoemd naar de kunstenares Käthe Kollwitz. De Kollwitzplatz en omgeving staat bekend als een van de uitgaanscentra van Berlijn.

Senefelderplatz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Schönhauser Allee ter hoogte van de Senefelderplatz in het stadsdeel Prenzlauer Berg. Het metrostation kwam in gebruik op 27 juli 1913 en is onderdeel van lijn U2. In maart 1910 begonnen de werkzaamheden aan de verlenging van de metrolijn door het Berlijnse stadscentrum (de huidige U2) vanaf station Spittelmarkt naar het noorden. Op 1 juli 1913 kwam het traject gereed tot station Alexanderplatz, een aantal weken later volgde het tweede deel van het tracé naar het nieuwe eindpunt Nordring (nu Schönhauser Allee). Langs dit deel van de lijn bouwde men twee ondergrondse stations, Schönhauser Tor (nu Rosa-Luxemburg-Platz) en Senefelderplatz, die beide een vrijwel gelijk ontwerp van architect Alfred Grenander kregen. De huisarchitect van de Hochbahngesellschaft creëerde twee strakke, functionele metrostations en richtte zich daarbij naar de stations op het traject Potsdamer Platz - Spittelmarkt, die hij vijf jaar eerder ontwierp. Grenander paste wederom het concept van de kenkleur toe en hield daarbij dezelfde kleurenvolgorde aan als op het voorgaande traject. Station Senefelderplatz kreeg de kenkleur blauw, die tot uiting kwam op de stalen steunpilaren, de omlijstingen van de reclameborden en de ovale stationsnaamborden en de kiosken op het perron. De wanden werden bekleed met lichtgrijze tegels. Aangezien het metrostation vlak onder het straatniveau gelegen is, was er geen ruimte voor een tussenverdieping. Aan beide uiteinden van het eilandperron werd daarom een klein voorportaal gecreëerd van waaruit een trap naar de middenberm van de Schönhauser Allee en de Senefelderplatz leidt. Aan de noordzijde van het metrostation zijn grote ijzeren deuren in de wand te zien. Hierachter bevindt zich een elektrisch onderstation. In de zeventiger jaren stak men de metrostations op het centrale deel van lijn A (de huidige U2) in een nieuw jasje. De wanden van station Senefelderplatz werden bekleed met de verticaal geplaatste blauwgrijze en beige tegels die er nog altijd te vinden zijn. Ongeveer 500 meter ten noorden van station Senefelderplatz vervolgt de metrolijn zijn route over een viaduct. Het station maakt reeds deel uit van de helling, waardoor het dak licht stijgt; dit is onder andere te zien aan het verspringen van de tegelrijen op de wanden.Nog altijd wacht het bijna honderd jaar oude metrostation, dat de monumentenstatus geniet, op een grondige restauratie. Een aantal stations op het centrale deel van de U2 werd reeds eerder in hun oorspronkelijke staat teruggebracht. In april 2010 werd station Senefelderplatz wel voorzien van een lift, die zich bij de noordelijke uitgang bevindt.

De Helmholtzplatz is een rechthoekig plein in het Berlijnse stadsdeel Prenzlauer Berg, district Pankow. Het plein is genoemd naar de natuurkundige Hermann von Helmholtz. Het ruim van groen voorziene plein met verschillende kinderspeelpleinen ligt op ongeveer drie meter boven de omliggende woonstraten Raumerstraße, Lychener Straße, Lettestraße en Dunckerstraße en vervult een parkfunctie voor de bewoners. De Helmholtzplatz ligt in het dichtbevolkte gebied in het noordoosten van Berlijn, dat begrensd wordt door de Schönhauser Allee, de Danziger Straße, de Prenzlauer Allee en de Ringbahn. In de omgangstaal wordt het gebied ook Helmholtzkiez genoemd. In het plan van Hobrecht uit 1862, dat ook bebouwing voorzag van het toen nog voor landbouw gebruikte Windmühlenberg, droeg het plein de omschrijving "D XII". In 1885 werd in het gebied een steenbakkerij gesloopt voor woningen. Het plein kreeg zijn huidige naam in 1897.

De Volksbühne am Rosa-Luxemburg-Platz, meestal kortweg Volksbühne genoemd, is zowel de naam van een theatergebouw als een toneelgezelschap in het Berlijnse stadsdeel Mitte, gelegen aan de Rosa-Luxemburg-Platz (in het vroegere Oost-Duitse deel van de stad).

Eberswalder Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Prenzlauer Berg, ten noordoosten van het historische centrum. Het op een viaduct gelegen metrostation is onderdeel van lijn U2 en werd geopend op 27 juli 1913 onder de naam Danziger Straße. Het station bevindt zich aan de kruising van de Schönhauser Allee, de Eberswalder Straße, de Danziger Straße, de Kastanienallee en de Pappelallee. Deze zessprong vormt tevens het knooppunt van een drietal tramlijnen. In maart 1910 begonnen de werkzaamheden aan de verlenging van de metrolijn door het Berlijnse stadscentrum (de huidige U2) vanaf station Spittelmarkt naar het noorden. De verlenging werd grotendeels ondergronds aangelegd, maar de brede Schönhauser Allee leende zich uitstekend voor een luchtspoortraject, dat bovendien goedkoper in aanleg zou zijn. Langs het viaducttracé verrezen twee stations: Danziger Straße en het eindpunt Nordring (nu Schönhauser Allee). Beide stations kregen een vrijwel identiek ontwerp van Alfred Grenander, huisarchitect van het metrobedrijf, de Hochbahngesellschaft. Boven het eilandperron werd een stalen overkapping gebouwd met een bovenlicht over de gehele lengte, waardoor daglicht tot op het perron kan doordringen. De hoofdingang bevindt zich aan het zuidzijde van het station, op de middenberm van de Schönhauser Allee ter hoogte van de zessprong. Toen men rond 1925 ook aan de noordzijde een uitgang schiep, werd het buiten de overkapping liggende deel van het perron eveneens van een dak voorzien. Het luchtstation doorstond de Tweede Wereldoorlog redelijk ongeschonden. Weliswaar veroorzaakte een exploderende bom in de buurt van het station op 17 december 1943 enige schade, maar het metrostation zelf werd niet getroffen.In januari 1950 hernoemden de DDR-autoriteiten de Danziger Straße tot Dimitroffstraße, naar de Bulgaarse communistische leider Georgi Dimitrov. Deze naamswijziging betrof ook het metrostation. Na de Duitse hereniging in 1990 kregen vrijwel alle onder het communistische bewind hernoemde straten en metrostations hun oude naam terug, maar het stadsdeel Prenzlauer Berg weigerde de naam van de Dimitroffstraße te wijzigen. Het stadsvervoerbedrijf BVG koos er daarom als "noodoplossing" voor het metrostation te noemen naar de Eberswalder Straße, gelegen aan de andere zijde van de kruising. Deze situatie bleef bestaan nadat de Danziger Straße in 1995 alsnog zijn oorspronkelijke naam terugkreeg. Het luchtspoortraject over de Schönhauser Allee staat in zijn geheel onder monumentenbescherming.

Rosa-Luxemburg-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein in het stadsdeel Berlin-Mitte, nabij de kruising van de Torstraße en de Schönhauser Allee. Het metrostation is onderdeel van lijn U2 en werd geopend op 27 juli 1913 onder de naam Schönhauser Tor. Het station werd zowel door de nazi's als door de communistische DDR-autoriteiten hernoemd en kreeg zijn huidige naam in 1978. Er kan worden overgestapt op een tweetal (metro)tramlijnen.

De Sint-Joriskerk (Duits: St. Georgen-Kirche) was een protestantse kerk in het oude stadscentrum van Berlijn. In de Tweede Wereldoorlog werd de kerk verwoest en later niet hersteld. Met een hoogte van 105 meter was de toren van de Joriskerk na de koepel van de Berlijnse Dom (114 meter) het hoogste gebouw van het historische Berlijn.

Park Inn by Radisson Berlin Alexanderplatz is een wolkenkrabber, gelegen aan de Alexanderplatz in Berlijn, Duitsland. Het gebouw is 125 meter hoog en telt 41 verdiepingen. Tot het hoogste punt gemeten heeft het hoogte van 132 meter. Het gebouw is in gebruik als hotel.

De Alexanderplatz, in de volksmond ook wel Alex genoemd, is een plein en verkeersknooppunt in het oostelijk deel van Berlijn. Dagelijks komen er meer dan 300.000 mensen. Het plein ligt in het huidige stadsdeel Mitte. In de 18e eeuw heette het plein nog Paradeplatz of Königs Thor Platz, maar het werd op 25 oktober 1805 hernoemd naar tsaar Alexander I van Rusland. Op het plein is de Weltzeituhr uit 1969 een bekende ontmoetingsplaats. Vlak bij het plein bevindt zich een toeristische trekpleister, namelijk de Fernsehturm (televisietoren). In de DDR-tijd was het plein het kunstmatig gecreëerde centrum van Oost-Berlijn, met aan het plein belangrijke overheidsgebouwen en prestigeprojecten, waaronder het hotel Stadt Berlin. Na die Wende werden er plannen ontwikkeld voor een complete verbouwing van het plein, waarbij de meeste bestaande gebouwen zouden worden gesloopt en vervangen door nieuwbouw. Tegenvallende economische groei zorgde er echter voor dat de plannen vooralsnog niet uitgevoerd zijn. Slechts het warenhuis Kaufhof werd drastisch verbouwd, waarbij de gevel een stuk naar voren richting plein werd verplaatst en ten zuidoosten van het plein verrees het nieuwe winkelcentrum Alexa. In de noordoostelijke hoek van het plein werd in 2007 gestart met de bouw van een nieuw kantoor- en winkelpand, dat het plein een meer gesloten aanblik moet gaan geven.

Schillingstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Karl-Marx-Allee in het oosten van Berlin-Mitte, niet ver van de Alexanderplatz. Het metrostation werd geopend op 21 december 1930 aan het eerste deel van lijn E. Tegenwoordig draagt deze lijn het nummer U5. Tijdens de deling van de stad lag station Schillingstraße in Oost-Berlijn. Schillingstraße kreeg zoals alle stations op lijn E een standaardontwerp van de hand van Alfred Grenander, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Om de sterk op elkaar gelijkende stations van elkaar te onderscheiden maakte Grenander gebruik van de zogenaamde kenkleur, die toegepast werd op vaste elementen als de wandbetegeling en de stalen steunpilaren. De toewijzing van de kenkleur volgde een zich herhalend patroon: roze, lichtgrijs, geel, blauwgroen, lichtgroen. Station Schillingstraße werd uitgevoerd in de kleur roze. De perronhal is ongeveer anderhalve verdieping hoog, zodat men perron en sporen vanaf de tussenverdieping kan overzien. Tussen 1959 en 1960 was het metrostation gesloten in verband met de heraanleg van de Stalinallee, zoals de vroegere Frankfurter Allee en de huidige Karl-Marx-Allee toen heette. De nieuwe pronkboulevard werd verbreed en de westelijke ingang van station Schillingstraße moest wijken. Aan de oostzijde verving men de tussenverdieping door een lange voetgangerstunnel en werd een van de toegangen geïntegreerd in een gebouw op de hoek Stalinallee/Schillingstraße. Ook het interieur van het station veranderde: de oorspronkelijke roze wandbetegeling werd vervangen door verticaal geplaatste lichtgroene tegels, afgewisseld met witte lijnen. De pilaren werden donkergroen. Deze situatie bleef bestaan tot eind 2003, toen men de oudste stations van de U5 in een nieuw jasje stak. De wandbetegeling moest wijken voor een vandalismebestendige bekleding van geëmailleerde metaalplaten, waarbij werd teruggegrepen op het principe van de kenkleur. Station Schillingstraße kreeg lichtroze wanden, met een brede rode band waarin de stationsnaam geschreven is, en rode pilaren. Daarnaast werd de verlichting verbeterd, werd er een nieuwe vloer gelegd en kwam er nieuw perronmeubilair. Tegelijkertijd plaatste men op het perron van station Schillingstraße een groep houten beelden. Het werk met de naam Reisende aus einer anderen Zeit ("reizigers uit een andere tijd") werd gemaakt door jongeren in het kader van een kunstproject van de jeugdgevangenis in Oranienburg (stad). In de oostelijke voetgangerstunnel verschenen afbeeldingen die de geschiedenis van het station en zijn omgeving uitbeelden. De uitgang aan de westzijde van het station werd heropend, zij het slechts aan één kant van de straat. Het station is momenteel alleen te bereiken via trappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations van een lift voorzien zijn. De termijn waarbinnen men in station Schillingstraße een lift zal inbouwen is nog open.

Berlin Alexanderplatz is een van de belangrijkste stations van Berlijn. Het station, dat zich aan de drukke Alexanderplatz in de wijk Mitte bevindt, is het knooppunt van talrijke S-Bahnlijnen en regionale treinen (RegionalBahn en RegionalExpress). Ondergronds ligt ook nog het gelijknamige metrostation. Qua passagiers geldt het als het op twee na drukste spoorwegstation van Berlijn. Alleen de stations Friedrichstraße en Zoologischer Garten verwerken meer passagiers.

Het metrostation Alexanderplatz is een van de grootste stations van de metro van Berlijn en vormt het knooppunt van de lijnen U2, U5 en U8. Het station is aangelegd in een H-vorm, met de U2 in de oostelijke arm, de U8 in de westelijke arm en de dieper gelegen U5 in de dwarsarm. De perrons van de U2 en de U8 worden door een winkelpassage over de U5 met elkaar verbonden. Het perron van de huidige U2 werd tussen 1910 en 1913 naar een ontwerp van Alfred Grenander gebouwd, en op 1 juli 1913 geopend. Kort daarna werd onder het perron voorbereidingen getroffen voor een toekomstige lijn naar Friedrichshain, maar deze is vanwege de Eerste Wereldoorlog nooit gebouwd. Slechts enkele jaren daarna wilde AEG een eigen metrolijn in noord-zuidrichting bouwen, de huidige U8. Om die reden werd ten westen van het Stadtbahnviaduct al snel een tunnel gegraven, deze tunnel, rond het geplande station Stralauer Straße, is tegenwoordig de Waisentunnel die fungeert als verbindingsspoor tussen U5 en U8. Nadat AEG vanwege financiële redenen als gevolg van de Eerste Wereldoorlog het project niet kon voortzetten, werd de lijn door de stad Berlijn overgenomen en het station op de plaats van de huidige Fernsehturm kwam er niet. Men besloot echter de nieuwe lijn via Alexanderplatz te laten lopen, om zo een aansluiting met de U2 mogelijk te maken. Vanaf 1926 werd aan dit nieuwe station, dat tegen het S-Bahnstation aanligt, gebouwd en het werd op 18 april 1930 geopend. Al in 1926/27 begon men met de bouw van een nieuwe lijn richting het oosten, de huidige U5. Het viersporige station werd haaks op de al bestaande stations gebouwd en verbond deze op die manier. De buitenste sporen waren voor een lijn naar Weißensee bestemd, maar ook deze lijn is tot op heden niet gerealiseerd. Het station werd op 21 december 1930 geopend. De stations van de U5, U8 en het voetgangersgebied wat hen verbindt, zijn in de stijl van de nieuwe zakelijkheid uitgevoerd. De stations zouden voor vele andere stations een voorbeeld worden. Architect was wederom Alfred Grenander die zich deze stijl, in de 17 jaren sinds de voltooiing van het U2-station, duidelijk eigen had gemaakt. Gedurende de deling van Berlijn (1961–1989) waren de perrons van de U8 van de rest van het station afgesloten, en waren de toegangen dichtgemetseld. Dit omdat de treinen die van de west- naar oost- en weer naar de westsector voerden toch zonder te stoppen door het station reden. Daarom behoorde dit station tot de zogenoemde Geisterbahnhöfen. Om het bestaan van het station te verbergen waren de afgeschermde perrons met originele muurtegeltjes bekleed. De tunnel richting het station Rotes Rathaus is ook al gerealiseerd in 1930 en was meteen al uitgevoerd met twee verdiepingen, boven voor lijn E (U5) en onder voor lijn F (U3/U10). Het onderste deel is volgestort met zand en het bovenste deel is gebruikt voor opstelsporen. Hier bevinden zich vier keersporen waar de treinen kop kunnen maken. Op deze keersporen is de zogenaamde Waisentunnel aangesloten, zodat er met voertuigen van de U8 gewisseld kan worden. De westelijke verlenging van de U5 naar Berlin Hauptbahnhof is via de bovenste verdieping aangesloten op station Alexanderplatz. De westelijkste drie stations van deze verlenging, Brandenburger Tor en Bundestag en Berlin Hauptbahnhof, zijn tussen 8 augustus 2009 en 4 december 2020 als eilandbedrijf met pendeldienst onder nummer U55 geëxploiteerd. In 2010 begonnen de werkzaamheden onder het centrum en op 4 december 2020 is het ontbrekende deel geopend. De lijn naar Weißensee is als verlenging van de U3/U10 in oostelijke richting in de plannen opgenomen. Aan de westkant van het station Alexanderplatz is het onderste deel van de tunnel vrijgemaakt en de buitenste sporen lopen naar het dieper gelegen deel van Rotes Rathaus waar vervangende opstelsporen zijn aangelegd in afwachting van de voltooiing van de U3/U10. Op station Alexanderplatz zal dan een overstap op hetzelfde perron mogelijk worden tussen U3/U10 en U5, terwijl reizigers die de andere lijn in tegengestelde richting willen nemen bij Rotes Rathaus kunnen overstappen. Hoewel bij de Potsdamerplatz ook al een tunnel is gebouwd voor de perrons van U3 is een datum voor deze verlenging nog niet bepaald. Na de val van de muur werd en wordt het metrostation voor €36 miljoen gerenoveerd. Daarbij gebruikt de BVG de voor het station zo karakteristieke tegeltjes. De perrons van de U5 en U8 hebben een nieuwe granieten ondergrond gekregen, en het perron van U2 krijgt een nieuwe asfaltlaag. Vanwege de bouw van enkele liften zijn een aantal trappen verlegd. Het station heeft op dit moment 4 liften, 86 trappen en 9 uitgangen.