Hôtel de Salm

Station Musée d'Orsay (Frans: Gare du Musée d'Orsay) is een spoorwegstation aan de historische spoorlijn Quai-d'Orsay - Paris-Austerlitz, in 1979 verlengd met de indienstname van een ondergronds verbindingstraject tussen de voormalige kopstations Gare des Invalides en Gare d'Orsay. Het ligt in het 7e arrondissement van Parijs.

Gare d'Orsay (station van Orsay) was een spoorwegstation in Parijs van 1900 tot 1939. De naam verwees naar de kade waar het gebouw aan lag, de Quai d'Orsay. In het stationsgebouw is sinds 1986 het Musée d'Orsay gevestigd. Het station lag in het 7e arrondissement, aan de linkeroever van de Seine. Het was een kopstation van meerdere spoorlijnverbindingen met het zuiden van Frankrijk. Sinds 1979 ligt hier ondergronds een station met vier sporen voor de RER C-treinen, het Gare du Musée d'Orsay. Het gebouw werd ontworpen door de Franse architect Victor-Alexandre Laloux (1850-1937) voor de Compagnie du chemin de fer de Paris à Orléans (PO), en werd gebouwd tussen 1898 en 1900. Op deze locatie stond eerder het Palais d'Orsay (1810), dat tijdens de revolutie van 1871 in brand werd gestoken en daarna niet meer werd herbouwd. Gare d'Orsay werd in 1900 geopend en was in eerste instantie bedoeld voor de bezoekers van de Exposition Universelle van dat jaar. Verder moest het de toegankelijkheid binnen Parijs verbeteren; voor de PO lag hun voormalige Parijse terminus, de Gare d'Austerlitz te excentrisch. Het gebouw werd ontworpen om de kundigheid van Frankrijk uit te stralen. Omdat het traject vanaf Gare d'Austerlitz grotendeels ondergronds lag was stoomtractie niet mogelijk. De treinen reden tot Gare d'Austerlitz onder stoom en werden vervolgens door elektrische locomotieven naar Gare d'Orsay gereden. Het interieur van het station kon daarom zeer rijk worden gedecoreerd zonder angst voor beschadiging door stoom en rookgassen. Vanaf 1920 werden verschillende plannen ontwikkeld voor het verlengen van het traject naar het westen. Tot uitvoering kwam het echter niet. In 1939 werd het station gesloten.

Het Musée d'Orsay in Parijs is een kunstmuseum dat de geschiedenis van de westerse kunst tussen 1848 en 1914 bestrijkt, met een sterk accent op de 19e-eeuwse Franse kunst. Het museum bezit een vermaarde verzameling impressionistische werken. Ook herbergt het museum beeldhouwkunst en toegepaste kunst. Het museum maakt deel uit van de Réunion des musées nationaux et du Grand Palais des Champs-Élysées.

Solférino is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 12 in het 7e arrondissement. Het station is genoemd naar de Italiaanse stad Solferino waar Napoleon III in 1859 de Slag bij Solferino won. Het station geeft toegang tot het Musée d'Orsay.

Hôtel d'Avaray is een stadspaleis in de Franse hoofdstad Parijs, in het 7e arrondissement. Het is sinds 1920 de ambtswoning van de Nederlandse ambassadeur in Frankrijk. Het gebouw werd in 1723 gebouwd naar een ontwerp van Jean-Baptiste Leroux, in opdracht van Claude Theophilus Bésiade, de markies van Avaray. Het gebouw bleef tot 1920 in handen van zijn familie. Het paleis is voor meerdere Franse films als filmlocatie gebruikt, onder andere voor Intouchables uit 2011.

L'Atelier de Joël Robuchon is een restaurant met twee Michelinsterren in het Hôtel du Pont Royal in het 7e arrondissement van Parijs. De eigenaar van het restaurant is Joël Robuchon. L'Atelier de Joël Robuchon opende in 2003 met een open keuken, waardoor men vanuit de eetzaal ziet hoe het eten bereid wordt. Deze open keuken werd omzoomd door een hoefijzervormige bar met veertig zitplaatsen. Daarnaast zijn er sinds 2013 ook zitplaatsen aan tafels. L'Atelier in Parijs en het restaurant in Tokyo waren de eerste twee vestigingen van wat uitgroeide tot een keten van Joël Robuchon-restaurants met een identiek concept in meerdere wereldsteden. De naam van de oorspronkelijke vestiging, die ligt tussen de Boulevard Saint-Germain en de Pont Royal, iets ten westen van Saint-Germain-des-Prés, is veranderd in Paris-Saint-Germain. Robuchon had namelijk twee nog twee zaken geopend in de Franse hoofdstad, waaronder een eenster-restaurant L'Atelier de Joël Robuchon Etoile op de Avenue des Champs-Élysées, dicht bij de Arc de Triomphe. Chef-kok in de eerste vestiging is de Belgische Axel Manes, die zijn loopbaan begon in het toenmalige Brusselse driesterren-restaurant Comme Chez Soi. Vervolgens liep hij stage bij Alain Ducasse in de Louis XV in Monte Carlo en bij Paul Bocuse in Lyon. Daar leert hij zijn mentor Nicolas Le Bec kennen, voor wie hij drie jaar werkte in de la Cour des Loges en het restaurant Nicolas Le Bec. Le Bec beval hem vervolgens aan bij Robuchon, bij wie hij in 2005 aan de slag ging.

Rue du Bac is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 12 in het 7e arrondissement onder de boulevard Raspail. Het metrostation is genoemd naar de straat Rue du Bac.

De Pont Royal is een brug over de Seine in Parijs. Na de Pont Neuf en de Pont Marie is dit de oudste brug van de stad. De brug is 110 meter lang en 16 meter breed. De naam verwijst naar koning Lodewijk XIV.

Tuileries is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 1 in het 1e arrondissement. De naam is afgeleid van de Tuilerieën, de paleistuin van het Louvre.

De École du Louvre is een openbare instelling voor hoger onderwijs in Frankrijk, gevestigd in Parijs, in het Paleis van het Louvre, waar kunstgeschiedenis wordt onderwezen. De instelling werd in 1882 opgericht in een vleugel van het Louvre en was aanvankelijk bedoeld om archeologie, milieu en kunst te studeren. In 1920 werd zij echter uitgebreid tot het hele gebied van de kunstgeschiedenis, dat ook vandaag nog de basis vormt van de kunststudies. Het is organisatorisch en administratief afhankelijk van het Franse ministerie van Cultuur en is sinds 1997 een overheidsorgaan.

Het Tuilerieënpaleis of kortweg de Tuilerieën (Frans Palais des Tuileries of les Tuileries), was een paleis in Parijs op de rechteroever van de Seine dat bestond van de 16de tot de 19de eeuw en meermalen de residentie van koningen en staatshoofden was. Het paleis had een lengte van 266 meter. Met het nabijgelegen Louvre, waarmee het eerst door één, later door twee galerijen verbonden werd, vormden de Tuilerieën het grootste paleiscomplex van Europa. De galerijen met de twee paviljoenen die aan de uiteinden van het paleis stonden, zijn blijven bestaan. Ze vormen nu het meest westelijke deel van het Louvre. Het paleis zelf, dat zich tussen beide paviljoenen uitstrekte, is volledig verdwenen. De naam leeft voort in de aanliggende Jardin des Tuileries. De Axe historique, de rechte lijn van lanen door het westen van Parijs, liep dwars door het midden van de Tuilereën.

De Arc de Triomphe du Carrousel is een triomfboog vlak bij het Louvre in Parijs en wordt ook wel de Petit Arc de Triomphe genoemd, ter onderscheid van de veel grotere en bekendere Arc de Triomphe (de l'Étoile), die ook in Parijs staat. De triomfboog staat op de Place du Carrousel, zo genoemd omdat hier vroeger een plek was voor paardendressuur.