Sint-Bonifatiuskerk (Rijswijk)

Welgelegen is een landgoed in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Het landgoed is, als veel Rijswijkse landgoederen, ontstaan op de strandwal die min of meer parallel aan de kust loopt, over het tracé Geestbrugweg-Herenstraat-Van Vredenburchweg. De historie van Welgelegen gaat terug tot 1384 toen een woning op die locatie eigendom was van Gerrit van Oudshoorn, en in 1473 stond er een woning van Gerard van Poelgeest. De eerste vermelding van de buitenplaats Welgelegen dateert uit 1711 bij de verkoop aan Richard van der Kun door Margaretha de Nobelaer. Het was toen nog een boerderij, waarschijnlijk met herenkamer. Het terrein van Welgelegen werd in de loop van de 18e eeuw uitgebreid met grond van Te Blotinghe. Rond 1790 werd de boerderij vervangen door een herenhuis. In de 19e eeuw was de buitenplaats in het bezit van verschillende eigenaren. In 1877 kocht de Nederlandse koning Willem III het landgoed voor een bedrag van 85.000 gulden om er zijn Franse maîtresse Emilie Ambre te installeren. Na het verbreken van de verhouding verkocht de koning een jaar later Welgelegen weer. In de twintigste eeuw werd het huis gesplitst in appartementen en bewoond door verschillende families. Na een brand rond 1995 is het pand aangekocht door een particulier waarna het voor een groot deel in oude luister is hersteld. Het is nu weer in gebruik als woonhuis. Het is daarmee het enige van de meer dan veertig Rijswijkse landgoederen dat door één particulier wordt bewoond. Achter het huis bevindt zich momenteel op het voormalige grondgebied van het landgoed een tennispark en een paviljoen. Het tennispark is rond 1959/1960 aangelegd. Daarvoor was het grootste deel van wat nu het tennispark is, een totaal verwilderde fruitboomgaard.

Het landgoed Schoonoord heette oorspronkelijk Dirksveld. In de 14e eeuw was er in Rijswijk al een woning met die naam, in het bezit van Dirc de Blote. Deze woning werd in brand gestoken naar aanleiding van de moord op Aleida van Poelgeest. De Delftse burgemeester Harpert Maartensz. Tromp, broer van Cornelis Tromp, had de hofstede aan het eind van de 17e eeuw in bezit. De toegangspoort vertoonde cartouches waarop de wapens van Tromp en zijn vrouw Magdalena van Adrichem waren afgebeeld. Onder verschillende eigenaren heette het landgoed in de loop der tijd Dirksveld, Trompenburg, Belvedère, Seydenrust en uiteindelijk Schoonoord (1767). In 1850 werd in het gebouw een kostschool gevestigd, en in 1874 werd het huis afgebroken. De poort bleef nog tot 1924 gespaard. De natuurstenen koppen op de palen van de toegangspoort werden gebruikt ter versiering van de toegangspoort van het gebouw Pax Intrantibus aan de Van Vredenburchweg.

Te Blotinge, Te Blote of Hodenpijl was oorspronkelijk een landgoed in Rijswijk, Zuid-Holland. Aan het begin van de 13e eeuw woonde er al een Gerrit de Blote in Rijswijk. Hertog Albrecht verkocht 1359 een geesttiend aan Jan de Blote, een ander deel van de grond ging naar Gerrit van Heemstede. Toen Gerrits dochter Machteld zijn bezit erfde stond er een hofstede op met de naam Te Blote of Blotinge. Machtelds echtgenoot Dirk van Hodenpijl liet op de grond een burcht bouwen, een 19 x 19 meter groot kasteel om een donjon van 12 x 12 meter met muren van 2,5 meter dik. Niet lang na de bouw werd de burcht als represaille weer afgebroken (1394), omdat de broer van Machteld van Heemstede en Dirk van Hodenpijl beschuldigd werden van betrokkenheid bij de moordaanslag op Aleid van Poelgeest, de minnares van Hertog Albrecht. Nadat er een verzoening had plaatsgevonden, bouwde Jan van Hodenpijl, een kleinzoon van Dirk, een nieuw kasteel met een gracht (1434) op de plek van de voorburcht. Prenten uit de 17e eeuw tonen een vierkant kasteel met meerdere torens binnen een gracht. Het feit dat er ramen in de muren voorkomen geeft aan dat het niet meer als verdedigingwerk was aangelegd. Dit kasteel, dat Hodenpijl werd genoemd, maar vanaf 1509 Blotinghe ging heten, is daarna in verschillende handen geweest. Vanaf 1590 tot 1715 woonde er de familie Nobelaer. In de tweede helft van de 18e eeuw kocht Jacob van Meede het goed, maar na zijn dood werd de toen al vervallen burcht afgebroken. Op het terrein werd in 1792 een boerderij gebouwd. Een deel werd bij Welgelegen getrokken. In 1955 vond men bij opgravingen de funderingen van het in 1394 gesloopte kasteel.

De Naald van Rijswijk is een obelisk die ter herinnering aan de vrede van Rijswijk (september 1697) is opgericht in Rijswijk (Zuid-Holland) op de plaats waar vroeger het stadhouderlijk paleis Huis ter Nieuburch heeft gestaan. In dit gebouw vond de ondertekening van het vredesverdrag plaats. De gedenknaald werd naar ontwerp van stadhouderlijk architect Philip Willem Schonck gebouwd in de periode 1792-1794 uit materiaal van het Huis ter Nieuburch, dat toen werd afgebroken. In het Monumentenregister is de naald ingeschreven onder nummer 20086 met de naam "Ter Nieuwburg". De gedenknaald was tot 15 januari 2016 eigendom van de Staat (in portefeuille van de Rijksgebouwendienst); dit monument is op 15 januari 2016 overgedragen aan Monumentenbezit. Het Rijswijkse Bos, waar de naald zich bevindt, is nog steeds eigendom van de Staat (Staatsbosbeheer).

Huis ter Nieuburch was een paleis dat in de Nederlandse plaats Rijswijk (Zuid-Holland) heeft gestaan. Het werd ook wel Hof te Rijswijk, Huis te Rijswijk of Huis ter Nieuwburg genoemd.

Het voormalig gemeentehuis van de Nederlandse gemeente Rijswijk aan de Generaal Spoorlaan (in de volksmond aangeduid als het oude stadhuis) en sinds 2019 Huis van de Stad is gebouwd in de periode 1964-1967 naar een ontwerp van de Eindhovense architect J.C. van Buijtenen uit 1953-55. In deze periode was Rijswijk een van de snelst groeiende gemeenten van Nederland en het oude gemeentehuis aan Laan Hofrust voldeed niet meer. De toenmalig burgemeester Archibald Bogaardt had goede contacten met voormalig gemeentesecretaris van Rijswijk en later minister Binnenlandse zaken Henk Beernink, de ontwikkelaar Reinder Zwolsman van het bedrijf EMS en Pietro Ursone van de Hollandse Beton Groep, en was nauw betrokken bij de bouw. In het gemeentehuis zijn waardevolle bouwmaterialen verwerkt. Zo zijn op aandringen van Bogaardt de oorspronkelijk in crèmekleurige baksteen ontworpen gevels van het gebouw volledig met natuursteen bekleed (onder meer iragna, soladino, lido, arabescato, serpentino en travertijn). Het gebouw werd opgeleverd en betrokken in 1967. Het gebouw meet 64 bij 32 meter en is 17,75 meter hoog. De klokkentoren met 47 klokken is 63,5 meter hoog. Ook de vijver met fontein was in het bouwplan betrokken. De totale bouwkosten bedroegen 14 miljoen gulden. In de periode 1992-1994 vond in opdracht van de gemeente een renovatie aan de buitenkant van de zuid- en westgevels plaats, omdat door weersinvloeden en door verregaande carbonatatie van de betonconstructies de verankering van de natuurstenen gevelplaten vervangen diende te worden. Tijdens de inspectie kwamen er bouwfouten aan het licht, die tevens hersteld werden en werd de klokkentoren gerestaureerd. Voor deze renovatie waren al enkele gevelplaten reeds losgelaten, waardoor een gevaarlijke situatie ontstond.

De Oude Kerk is een Protestantse kerk aan de Herenstraat in de Nederlandse gemeente Rijswijk (provincie Zuid-Holland). De huidige kerk werd in de 15e eeuw gebouwd en is een van de oudste gebouwen in Rijswijk. Bijzonder is dat bij deze verbouwing om de toren heen werd gebouwd, zodat deze nu in de kerkruimte staat. Herman van der Kloot Meijburg restaureerde het schip, koor, kapellen en het stuk om de toren in 1919/20.

De Rijswijkse Schouwburg is een theatergebouw in de Nederlandse plaats Rijswijk (Zuid-Holland). Het is gebouwd naar een ontwerp van architect Boot van het Rotterdamse bureau Van den Broek en Bakema. Sinds 1991 heeft Rijswijk een schouwburg, gelegen aan de grote vijver tegenover het stadhuis. De schouwburg biedt een programmering met zo'n 200 voorstellingen per jaar. Het theater heeft twee zalen: een grote zaal voor 700 bezoekers een kleine zaal (vlakke vloer) voor 100 bezoekers

Den Burch of Den Burgh is waarschijnlijk een van de oudste burchten van de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Den Burch was tevens de naam van een woning of hofstede die tegen de burcht was aangebouwd. De oudste vermelding van Den Burch is van 1307. Simon Simonsz van der Burch erfde 15 morgen land, dat zijn vader in onderpand had gegeven aan Dirk, heer van Wassenaar. Wanneer het kasteel er gebouwd werd, is niet duidelijk. In 1484 verkocht Jan van der Burch het slot aan Pieter Suys, die was getrouwd met Johanna van den Burch. In 1522 ging het door vererving over op Cornelis Suys, Heer van Rijswijk. Een kaart uit 1580 van Jan Potter toont een drie verdiepingen hoge bakstenen donjon, omgeven door een gracht, van het type dat aan het eind van de 13e of het begin van de 14e eeuw gebruikelijk was. Het kasteel stond op de westelijke rand van een motte, de motte is nog steeds zichtbaar. Buiten de gracht stonden twee aparte gebouwen en hooibergen. De familie Van der Duijn erfde Den Burch in 1624. Er zijn geen gegevens over het uiterlijk van Den Burch in deze periode, totdat Nicolaes van der Duijn het in 1694 verkocht aan Jacob van Leeuwen. Het wordt dan omschreven als een hofstede met boerderij van 40 ha. Op een kaart van Nicolaus Cruquius uit 1712 bestond de bebouwing uit een hofstede met een symmetrisch aangelegde tuin. Een prent uit 1729 toont eveneens een hofstede, "het overblijfsel van het huis Den Burch" genaamd. Pieter Loquet van der Burgh voegde in 1763 een deel van het belendende Gruisbeek bij Den Burch. Toen in 1788 de Rotterdamse wijnhandelaar Petrus Mattheus van der Kun het goed kocht, werd het omschreven als kapitaal herenhuis. Kaarten uit die tijd tonen een U-vormig gebouw. In de tussentijd moet het dus opnieuw gebouwd zijn. Tuinarchitect Zocher Sr. legde voor 1800 een Engelse landschapstuin aan. Den Burch ging door het huwelijk van Emilie van der Kun in 1834 over naar het geslacht Von Fisenne. Het gebouw werd in 1894 ingrijpend veranderd. De omvang van het bezit wordt vanaf de helft van de 19e eeuw stapsgewijs verkleind. De familie Von Fisennes heeft Den Burch tot aan de Tweede Wereldoorlog in bezit gehad, waarna het door de Duitsers werd geconfisqueerd. In 1951 verkocht de voorlaatste eigenaar het goed aan de paters Salesianen van Don Bosco, die het gebruiken als jongerencentrum. Het is nu een gebouw met meerdere functies.

Ottoburch, tegenwoordig Tollenshuis, was een buitenplaats in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). De eerste vermelding is van 1546; Jan Pijns kreeg toestemming om op het terrein van de latere Ottoburch bomen te planten. In 1714 werd in het testament van Cornelis de Jonge van Ellemeet gesproken over de hofstede Ottoburch met 26 morgen land. Het herenhuis, zoals dat nu nog bestaat, werd in 1793 gebouwd. De dichter Hendrik Tollens woonde van 1846 tot 1856 in het huis en daarom heet het tegenwoordig het Tollenshuis. Het huis is ook een trouwlocatie van de gemeente Rijswijk.

Beachsoccer Lansingerland is een Nederlandse beachsoccerclub uit Lansingerland in Zuid-Holland, opgericht in 2011. Het team komt uit in de Eredivisie Beachsoccer, dit is het hoogste niveau in Nederland. Beachsoccer Lansingerland is in 2011 ontstaan. Lansingerland startte in de Super League Beachsoccer, dit is het hoogste niveau beachsoccer in Nederland, inmiddels is deze competitie vervangen door de Eredivisie Beachsoccer. In het seizoen 2012 werd er in de poulefase afgerekend met alle tegenstanders, maar was uiteindelijk PPS/Chique Fashion in de finale om het landskampioenschap te sterk voor Beachsoccer Lansingerland. In 2013 ging het tijdens de poulefase iets stroever met Beachsoccer Lansingerland maar wist het zich als nummer 2 achter Beachsoccer Hoorn/Samlex te plaatsen voor de halve finale. In deze halve finale was het wederom BSU Acerbis (voorheen PPS/Chique Fashion) dat te sterk was voor Beachsoccer Lansingerland. In 2013 deed Beachsoccer Lansingerland ook mee aan de Super Eight Masters in Ravenna, hier deden o.a. Udinese, AC Milan en Lazio Roma aan mee. Dit toernooi werd gewonnen door Beachsoccer Lansingerland door in de finale na strafschoppen te winnen van Romagna Beachsoccer. Door de overwinning in 2013 werd er in 2014 wederom deelgenomen aan de Super Eight Masters in Ravenna. Wederom werd het toernooi door Beachsoccer Lansingerland gewonnen, dit jaar was het met 6 - 5 te sterk voor het Franse Tolone Beachsoccer. Na het stoppen van Beachsoccer bij de KNVB in 2014 is de Super League vervangen door de Eredivisie. De Eredivisie is momenteel het enige en het hoogste niveau beachsoccer in Nederland. In de reguliere poulefase werd Beachsoccer Lansingerland 1e in de poule. Het trof huidig landskampioen (Super League) BS Hoorn/Samlex in de kwartfinale, Beachsoccer Lansingerland won deze wedstrijd met 10 - 8, waarna in de halve finale het moest worden opgenomen tegen BS Egmond, huidig landskampioen van de Eredivisie (voorheen KNVB). In de wedstrijd om de 3e en 4e plaats was Pelikaan BS Zwolle na strafschoppen te sterk nadat er in de reguliere speeltijd met 5-5 gelijk werd gespeeld. In juli 2014 werden Beachsoccer Lansingerland spelers Mark Smith & Robert Steemers door Udinese voor een maand gehuurd door de Super Eight club uit Italië. Hier zou enkele competitierondes worden meegespeeld in de hoogste divisie in Italië, de Super Eight. Beide spelers waren tevens in 2015 wederom actief in de ENEL Serie A in Italië met Udinese.

KRSV Vredenburch (Katholieke Rijswijkse Sport Vereniging Vredenburch) is een op 1 juni 1931 als Katholieke Rijswijkse Voetbal Club (K.R.V.C.) opgerichte amateurvoetbalvereniging uit Rijswijk, Zuid-Holland, Nederland. De toevoeging Vredenburch kwam erbij bij het 25-jarig jubileum in 1956. De wijziging van VC naar SV volgde in 1959 toen de honkbal- en softbalafdeling erbij kwam en welke tot 1968 bestond. De thuiswedstrijden worden op Sportpark Vredenburch gespeeld. Voetbalafdeling Het eerste zaterdagelftal speelt in het seizoen 2014/15 na een jaar onderbreking weer standaardcompetitievoetbal. Het komt uit in de Vierde klasse (4B) in het district West-II. Van 1996/97-2012/13 speelde het afwisselend in de Vierde- en Vijfde klasse. Het eerste elftal van de zondagafdeling speelde in het seizoen 2013/14 voor het laatst in een standaardcompetitie, het kwam dat seizoen uit in de Derde klasse (3C, West-II). In 2006/07, 2010/11 en 2011/12 kwam het uit in de Tweede klasse, de hoogst bereikte klasse.