Nine Elms British Cemetery

Lijssenthoek Military Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in de Belgische stad Poperinge. De begraafplaats werd ontworpen door Reginald Blomfield, met Arthur Hutton als uitvoerend architect en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het is na Tyne Cot Cemetery de grootste Britse begraafplaats in de Westhoek en telt meer dan 10.700 graven verspreid over 35 perken op een oppervlakte van ongeveer 4 ha. De begraafplaats is ommuurd en heeft een poortgebouw met twee zijgebouwen. Kort voorbij de ingang staat de Stone of Remembrance. Het Cross of Sacrifice staat in de oostelijke hoek. In 2012 werd een nieuw bezoekerscentrum ingehuldigd. Door middel van beelden, teksten en media wordt de geschiedenis van de begraafplaats geschetst en voor elke dag van het jaar wordt het verhaal van minstens één slachtoffer verteld. De site staat sinds 2023 op de Unesco-Werelderfgoedlijst als onderdeel van inschrijving Begraafplaatsen en herdenkingssites van de Eerste Wereldoorlog (Westelijk Front).

De N347 is een gewestweg in België in de plaats Poperinge. De weg vormt een soort randweg vanaf de N308 aan de westkant via het noorden naar de N333 aan de oostkant van de plaats. De weg heeft een lengte van ongeveer 2,5 kilometer. Iets verder naar de rand van Poperinge ligt de onvoltooide ringweg R33. De gehele weg bestaat uit twee rijstroken voor beide rijrichtingen samen.

Het Sint-Michielsgesticht was een tehuis voor wezen en bejaarde vrouwen in Poperinge. Later werd het ook een hospitaal, een kazerne en een hopmagazijn. Van 1970 tot 2009 fungeerde het als Stedelijke Muziekacademie en stadsbibliotheek. Omstreeks 1730 vatte kanunnik Proventier, voorzitter van het seminarie te Ieper, het plan op een gesticht op te richten voor weesmeisjes. In 1754 kwamen drie juffrouwen naar Poperinge. Ze waren geen zusters maar volgden wel een regel. Ghislene Messer, de overste, Catherine de Salmon en Regine Debaenst hielpen kanunnik Proventier met de oprichting van het gesticht. In 1754 nog kochten ze drie huizen in de Sint-Michielsstraat (nu Werf), in 1760 kochten ze nog een aanpalend huis en men begon met de bouw van het Sint-Michielsgesticht. In 1765 was men dan uiteindelijk klaar met de bouw. Daarna werden wezen opgevangen, ze genoten hier ook onderwijs. Later werden hier ook een kantwerkschool voor meisjes, een zondagsschool voor meisjes en jongens en ten slotte een dagschool voor jongens ondergebracht. Even was zelfs sprake om het moederhuis van Ieper af te schaffen en onder te brengen in het gesticht. Maar tijdens de schermutselingen na de Franse Revolutie deden de gebouwen dienst als hospitaal voor het Oostenrijks leger, daarna werd het een Franse kazerne. Het gesticht ging de 19e eeuw in onder een diepe schuldenlast, daarop werd beslist het bestuur over te dragen aan de "disch" (de openbare onderstand). Zij lieten de bejaarde vrouwen uit het "Oudewijvenhuis" in de Veurnestraat overkomen naar het Sint-Michielsgesticht. Maar de schulden bleven en de gebouwen waren in slechte staat. Toen werd beslist de wereldlijke meesteressen te vervangen door religieuzen van het Gasthuis. In 1901 en 1906 werd het gesticht uitgebreid doordat burgemeester Berten enkele huizen kocht de aansloten op het Sint-Michielsgesticht en deze schonk. Tijdens de Eerste Wereldoorlog gingen de weesmeisjes van het gesticht naar een zogenaamde schoolkolonie in Sèvres, Frankrijk. In oktober 1970 werd het gebouw verlaten om plaats te maken voor de stadsbibliotheek en de kantwerk-, teken- en muziekschool. De bibliotheek De Gilde van het katholieke Davidsfonds en de socialistische bibliotheek De Volksontwikkeling werden samengevoegd in het Sint-Michielscomplex. In 2006 verhuisde de bibliotheek naar een nieuw gebouw in de Veurnestraat. De Kunstacademie moest in 2009 noodgedwongen verhuizen naar het oude Mariaziekenhuis omwille van structurele problemen aan het gebouw. Sindsdien staat het complex leeg. De bedoeling is dat op termijn sociale appartementen verrijzen in het gebouw.

Het Weeuwhof is een hofje in de West-Vlaamse stad Poperinge, gelegen aan het Sint-Annaplein en de Sint-Annastraat.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk is een parochiekerk in de West-Vlaamse stad Poperinge, gelegen aan de Casselsestraat.

De Vallei van de Vleterbeek en omgeving is een landschappelijke ankerplaats in de West-Vlaamse gemeente Poperinge. Het gebied is gelegen in en langs de vallei van de Vleterbeek, en wel vanaf de Belgisch-Franse grens bij Abele tot nabij de kom van de stad Poperinge. De Vleterbeek heeft hier nog zijn meanderende loop. Deze beek heeft een vallei in tertiaire klei (Formatie van Ieper) en daarmee steile oevers. De beek wordt omzoomd door open akkers. Hier en daar zijn nog de hopvelden te zien. In het uiterste zuidwesten (bij Abele) ligt het Lijssenthoek Military Cemetery, een militaire begraafplaats met Britse gesneuvelden tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Poperinge is een stad in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad telt ruim 19.000 inwoners en ligt in de streek West-Vlaams Heuvelland. Samen met de steden Veurne, Ieper en Diksmuide is de stad een regionaal en verzorgend centrum voor de regio Westhoek.

De Sint-Bertinuskerk is de oudste kerk van Poperinge. Ze werd in 1147 in romaanse stijl gebouwd, ter vervanging van een kapel die aan de Heilige Katharina was toegewijd. De kerk raakte tweemaal beschadigd in de 15e eeuw: in 1419 door een brand en in 1436 door Engelsen in hun strijd met de Bourgondische hertog Filips de Goede. Men besloot toen de kerk als hallenkerk in gotische stijl te herbouwen. De kerk zou een hoge, monumentale toren krijgen (te zien aan de massieve onderbouw) maar de bouw werd na de derde verdieping gestaakt. Eerst in de 18e eeuw werd de toren afgewerkt en de klokken opgehangen. De preekstoel, uit 1710, is afkomstig uit het Dominicanenklooster van Brugge. Hij wordt beschouwd als een van de mooiste in België. De kerkfabriek kocht de preekstoel in het begin van de 19e eeuw van een Brugs timmerman. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kreeg hij in Parijs een veilig onderkomen. Het doksaal in laatrenaissancestijl en de gebrandschilderde ramen zijn van hoog artistiek niveau. Zoals zovele kerkgebouwen kreeg de Sint-Bertinuskerk te maken met de Beeldenstorm. Het beeldhouwwerk in de portalen en het meubilair werden zwaar beschadigd. Restauratiewerkzaamheden tijdens de tweede helft van de 19e eeuw kregen later zware kritiek. Zowel tijdens de Eerste als Tweede Wereldoorlog werd de kerk beschadigd; herstellingen gebeurden in 1970. De kerk toont een opvallend homogeen uitzicht ondanks de oudere elementen in de onderbouw van de noordgevel en is een mooi voorbeeld van de baksteengotiek in de Belgische kuststreek. In het portaal worden aanplakbrieven met rouwberichten opgehangen: dit gebruik bestaat in België op nog maar een paar plaatsen. Vlak bij de kerk ligt het Vroonhof, de vroegere residentie van de proost die de abt van de Sint-Bertinusabdij in Sint-Omaars vertegenwoordigde.

Het kasteel De Lovie bevindt zich in het West-Vlaamse Poperinge. Het werd gebouwd in 1856 door de Kortrijkse architect Pierre Nicolas Croquison in opdracht van Jules van Merris (1831-1899) uit Poperinge. Het bezit werd in 1912 verkocht aan Joseph de Brouchoven de Bergeyck (1874-1922). Op 1 juni 1917 vestigde generaal Hubert Gough hier het hoofdkwartier van het Britse Vijfde Leger, en van hieruit voerde hij van juli - november 1917 het commando over de Derde Slag om Ieper (de slag bij Passchendaele). In 1929 werd het doorverkocht aan de provincie West-Vlaanderen en kwam het tot 1960 in gebruik als zetel van Sanatorium Sint-Idesbald. Later werd het kasteel eigendom van het De Lovie Centrum voor begeleiding van personen met een verstandelijke handicap vzw. Rond de Lovie liggen de Sixtusbossen.

De Begraafplaats van Poperinge is een gemeentelijke begraafplaats in de Belgische stad Poperinge. De begraafplaats ligt langs de Deken De Bolaan op 450 m ten zuiden van de Grote Markt .

Het stadhuis van Poperinge is het stadhuis van de West-Vlaamse stad Poperinge, gelegen aan Grote markt 1.

Poperinghe Old Military Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in de Belgische stad Poperinge. De begraafplaats ligt aan de Deken De Bolaan op 570 m ten zuidoosten van de Grote Markt. Ze heeft een L-vormig grondplan met een oppervlakte van 1.851 m² en is omgeven door een bakstenen muur. De begraafplaats werd ontworpen door Reginald Blomfield en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Vanaf de straat en het toegangshek loopt men via een pad van ongeveer 16 m naar de eigenlijke ingang waar ook de Stone of Remembrance staat. Het Cross of Sacrifice staat centraal op het terrein. Er worden 453 doden herdacht waaronder 24 die niet meer geïdentificeerd konden worden.