H'ART Museum

Het gebouw de Amstelhof is gelegen aan de Amstel tussen de Nieuwe Herengracht en de Nieuwe Keizersgracht. Het was eeuwenlang een tehuis voor bejaardenzorg. In 2009 werd het in gebruik genomen door het museum Hermitage Amsterdam, dat sinds 2023 het H'ART Museum heet.

De Dirk van Nimwegenbrug (brug 241) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de oostelijke kade van de Amstel en voert over de Nieuwe Keizersgracht. De brug wordt omringd door rijksmonumenten aan zowel de Amstel als de Nieuwe Keizersgracht. Het bekendste daarvan is het gebouw van museum Hermitage Amsterdam. Ook aan de overkant van de Amstel bestaat bijna de gehele gevelwand uit monumenten. Tussen al die rijksmonumenten bevindt zich om de zuidelijke hoek tussen de twee waterwegen een gemeentelijk monument Amstel 53/Nieuwe Keizersgracht 2. De brug zelf is echter geen monument, ze is daarvoor te jong. Er ligt hier al eeuwen een burg. Stadsarchitect Daniël Stalpaert tekende hier al een brug in op zijn ontwerpplattegrond uit 1662, maar er was op die plek toen nog geen enkele bebouwing en waarschijnlijk ook nog geen brug. De kaart met de Vierde uitleg uit 1679 laat hier geen brug zien. Toen Frederik de Wit zijn plattegrond maakte rond 1688 is ook nog nauwelijks bebouwing, maar het gebouw dat later bekend werd als Amstelhof en Hermitage staat er al wel. Hij tekende wel weer een brug in. Of er toen al een brug lag is niet duidelijk, op diverse tekeningen van rond 1710 van het Besjes-Huys (latere Amstelhof) is er nog geen brug te zien. Even later in 1713 ligt er wel een brug. Het gaat dan om een houten open brug (geen welfbrug) op jukken, deze brug is ook te zien op een prent van Pierre Fouquet. De moderne geschiedenis van de brug begint in 1888. Toen schreef de gemeente Amsterdam een aanbesteding uit voor "het vernieuwen van de brug no. 241 over de Nieuwe Keizersgracht aan de Amstel, en bijbehorende werken, alsmede de levering van bijna 15 ton balkijzer voor die brug". De bouw van de brug werd begeleid door de Dienst der Publieke Werken in de persoon van de stadsarchitect, destijds Bastiaan de Greef. Het is onbekend of hij de brug heeft ontworpen. Een oude ophaalbrug werd daarbij gesloopt, er kwam voor voetgangers een noodbrug, ander verkeer was gedurende enkele maanden gestremd. In 1909 vinden er grote herstelwerkzaamheden plaats aan de brug; ze is drie maanden buiten dienst. De werkzaamheden werden twee maanden uitgesteld. Die brug hield het tot 1990 vol. Toen werd ze opnieuw vervangen. Daarbij werd gekozen voor een welfbrug, die beter in het stadsbeeld paste maar in wezen historisch incorrect is. De keuze voor een dergelijke brug werd in de jaren zeventig van de 20 eeuw ook wel aangeduid als architectonische leugen, er heeft hier voor zover na te gaan nooit een welfbrug gelegen. Dat de brug inclusief paalfundering van rond 1990 is, is te zien aan de zoutschade, die wel op de brug zichtbaar is, maar niet bij de omringende gebouwen. De brug is vernoemd naar Dirk van Nimwegen, een van de leiders van de Februaristaking van 1941. Het brugnummer is in de middelste boogsteen (Amstelkant) van de middelste boog gefreesd.

De Walter Süskindbrug (brug 237) is een dubbele ophaalbrug in Amsterdam-Centrum.

Het Hekwerk van de Hermitage Amsterdam is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Toen het gebouw Amstelhof van zorgcentrum werd omgebouwd tot Hermitage Amsterdam werd het architectenkantoor rondom Hans van Heeswijk ingeschakeld om de verbouwing en herinrichting te begeleiden. Het kantoor deed zelf de herinrichting, maar ook het terrein rondom het toen nieuwe museum moest opnieuw ingericht worden. Hij schakelde daartoe landschapsarchitect Michael van Gessel in. Deze richtte een deel van de terreinen, later Neerlandiaplein, in als museumtuin met daaromheen en daarin een aantal hekwerken. Ze zijn ongeveer drie meter hoog en hebben een bladermotief. Dat bladermotief is bij een vaste opstelling uitgesneden uit het roestvaststaal en bij beweegbare delen als ragfijne metaaldraden in een frame te zien. Aan de kant van de Nieuwe Keizersgracht is in het hekwerk een toegangspoort verwerkt.

De Magere Brug (brug nr. 242) is een dubbele ophaalbrug in Amsterdam-Centrum over de rivier de Amstel.

De Lucas Jansz Sinckbrug (brug nr. 36) is een brug in Amsterdam-Centrum in de grachtengordel. Ze is gelegen in de westelijke kade van de Amstel en overspant daarbij de Keizersgracht. Ze is daarmee de laatste brug over de Keizersgracht, die hier eindigt. Aan de overkant van de Amstel werd de Nieuwe Keizersgracht gegraven, die begint eveneens met een brug, de Dirk van Nimwegenbrug (brug 241). Brug 36, sinds 1995 een gemeentelijk monument, wordt omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten. Er ligt hier al eeuwen een brug. Daniël Stalpaert, stadsarchitect, tekende al een brug in zijn plattegrond van 1662, maar bebouwing ontbreekt dan nog in het geheel, het is meer een stratenplan. Echter ook Jacob Bosch en Frederick de Wit tekenden de brug in op hun kaarten van 1679 (laat vijf doorvaarten zien) en 1688 over de Keijsers Graft. De huidige brug dateert uit 1769, aldus een ingemetselde steen in de noordelijke kademuur aan de Amstel. De stenen welfbrug heeft drie overspanningen. De brug is vernoemd naar de landmeter Lucas Jansz Sinck. Deze was tezamen met Hendrick Jacobsz. Staets, Frans Oetgens en Hendrick de Keyser verantwoordelijk voor de voorbereiding en uitvoering van de derde Uitleg van de grachtengordel. Zij kregen ook bruggen naar hun vernoemd over respectievelijk de Herengracht, Prinsengracht en Achtergracht op het punt van kruising met de Amstel. De brug 36 moest wel regelmatig aangepast worden aan de eisen van het moderne verkeer, met name door de toegenomen zwaarte en wieldruk van de voertuigen. Ze is in 1977 nog grondig aangepakt met vernieuwing van fundering en boogconstructie.

De Schaduwkade is een monument voor tweehonderd Joodse bewoners van de Nieuwe Keizersgracht in Amsterdam die in de Tweede Wereldoorlog vermoord zijn. Het bestaat uit tweehonderd metalen bordjes met de namen van de bewoners, gegroepeerd rond het huisnummer van het huis waar ze woonden aan de overkant van het water.

Amstel is een straat in Amsterdam die langs een deel van de gelijknamige rivier loopt. De Amstel is vooral bekend door enkele theaters en een museum. Ook bevindt zich er een concentratie van homocafés. Volgens de huisnummering begint de straat bij het Muntplein, volgt de Binnenamstel, buigt ter hoogte van de Stopera naar het zuiden en eindigt waar de Sarphatistraat via de Hogesluis de Amstel kruist. De rechteroever tussen de Halvemaansbrug en de Groenburgwal heet sinds 1913 het 's-Gravenlandseveer. In de bocht kan men vanaf de Amsteloever via de Blauwbrug het Waterlooplein en de Stopera bereiken en voorbij de bocht worden de westelijke en de oostelijke Amsteloevers verbonden door de Magere Brug. De oostelijke oever van de Amstel gaat ten zuiden van de Mauritskade over in de Weesperzijde.

De Nieuwe Herengracht is een gracht in het centrum van Amsterdam. De gracht ligt in het verlengde van de Herengracht tussen Amstel en de Scharrebiersluis bij het Entrepotdok, in de Plantage in het oostelijk deel van de grachtengordel.

De werken van barmhartigheid is een beeldengroep in Amsterdam-Centrum. Kunstenares Tineke Smith ontwierp voor de diaconie van de Protestantse Gemeente in Amsterdam aan de Nieuwe Herengracht 16 (Corvershof) een beeldengroep, waarbij ze teruggreep op Mattheüs 25. De zeven voorwaarden voor een menselijk bestaan, die de diaconie probeerde te hanteren, werden door Smith weergegeven in kunstobjecten gemaakt van stalen damwanden (weergave hardheid van het bestaan), glas en gietrubber (barmhartigheid). De zeven werken: de hongerigen te eten geven de dorstigen te drinken geven de vreemdelingen huisvesten de naakten kleden de gevangenen bezoeken omzien naar de zieken en de doden begraven. Smith maakte vanaf 1998 diverse weergaven van De werken van barmhartigheid (Acts of mercy). Voordat de groep werd opgesteld op het open binnenterrein van de diaconie, maakte ze een kleine tournee door Nederland.

Armonia (Harmoniafontein) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Deze relatief kleine fontein met drinkwater werd ontworpen door Inti Hernandez (1976), van oorsprong Cubaans, maar sinds 2005 wonend en werkend vanuit Amsterdam. Het bronzen fonteintje staat opgesteld op het terrein Nieuwe Herengracht 16 (Corvershof) in bezit van de diaconie van de Protestantse Gemeente. De waterspuwer op een plateau staat in een patroon van enerzijds concentrische cirkels. Deze cirkels worden teruggevonden in de cirkels van stenen op de grond De straatstenen en –keien zijn daarbij afkomstig uit het naastgelegen gebouw en afkomstig uit het voormalige waterreservoir. Tegen de concentrische cirkels in zijn er bogen van baksteen te zien, die als golven tegen de cirkels aanbotsen; het weergeven van contact. De letters van Armora zijn terug te vinden in de afvoerputjes van de waterschaal, maar ook in het keienpatroon. De kunstenaar zag in dit project de gelegenheid mensen uit diverse richtingen, zowel letterlijk als figuurlijk, elkaar te ontmoeten en het gesprek aan te gaan om tot harmonie te komen. De ringen werden door Hernandez aangeduid als waterrimpelingen en/of energiebanen. Hernandez is gespecialiseerd in ontmoetingsplaatsen, dong al mee naar herinrichting onder CU2030 van het Vredenburgplein in Utrecht, maar dat werd gegund aan Jennifer Tee.

De Nieuwe Amstelstraat is een straat in Amsterdam die het Waterlooplein verbindt met het Jonas Daniël Meijerplein. De straat ligt in het verlengde van de Amstelstraat en heet (net zoals alle andere straten en grachten die doorlopen op de oostoever van de Amstel) derhalve de Nieuwe Amstelstraat. Zijstraten zijn de Turfsteeg en het A.S. Onderwijzerhof.