Magdalenabrug (Utrecht)

Het Centraal Israëlitisch Weeshuis in Utrecht was een landelijk weeshuis voor Joodse kinderen vanaf zes jaar. Het pand aan de Nieuwegracht 92 werd op 1 augustus 1871 geopend. Het stond toen nog bekend als "Onder De Linden" met wijkhuisnummer A 923. Er woonden ook verscheidene halfwezen, die waren opgenomen omdat hun ouder niet (meer) voor hen kon zorgen. Zij konden hier tot hun 21e verjaardag blijven en kregen een opleiding. Omstreeks 1884 maakte de architect Albert Nijland een nieuw ontwerp voor het weeshuis. Op 8 september 1940 bepaalde de bezetter dat Duitse vluchtelingenkinderen die ouder waren dan vijftien jaar niet in het kustgebied mochten wonen. De kinderen in het Joods weeshuis in Den Haag moesten deze instelling verlaten. De meeste kinderen kwamen naar het Centraal Israëlitisch Weeshuis in Utrecht. In het begin van 1942 had het weeshuis ongeveer veertig pupillen, tien verzorgers en dertig gastkinderen die na de Kristallnacht uit Duitsland waren gevlucht.

De Quintijnsbrug is een rijksmonumentale boogbrug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De brug overspant de Nieuwegracht, een gracht die eind 14e eeuw is aangelegd. De stenen brug heeft een enkelvoudige overspanning en een of meer brugkelders. Aan de brug grenzen een stenen werftrap, werven en werfkelders. Op de Quintijnsbrug lopen de Schalkwijkstraat en Zuilenstraat aan. In vroegere eeuwen lag ten oosten van de brug het Quintijnsgasthuis. De brug op deze locatie wordt in de 19e eeuw door Nicolaas van der Monde de Schalkwijksbrug genoemd.

De A.B.C.-straat is een straatje in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De straat vormt over een afstand van circa 150 meter een verbinding tussen de Lange Nieuwstraat en Nieuwegracht. Bij deze gracht eindigt de straat op de Magdalenabrug. Mogelijk bestond het straatje reeds rond 1300 maar met zekerheid in 1485. Achter de noordelijke bebouwing van de A.B.C.-straat zijn nog deels de in de 15e eeuw gestichte Sionskameren bewaard gebleven. In het verleden bevonden zich aan de zuidzijde van de straat de vrijwoningen van de Fundatie van Thomas van Nijkerken. De bebouwing van het zuidelijk deel werd rond 1965 gesloopt ten behoeve van uitbreiding van het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Het ziekenhuis vertrok in 1999. Op het vrijgekomen terrein werd nieuwbouw neergezet voor Victas, een centrum voor verslavingszorg. Het ontwerp won de Rietveldprijs 2013 voor architectuur. Bijzondere gebouwen in deze straat zijn nog drie gemeentelijke monumenten.

De Sionskameren is een deels bewaard gebleven hofje in de Nederlandse stad Utrecht. Het hofje is vanuit de middeleeuwen gelegen aan de Nieuwegracht/ A.B.C.-straat.

Wijk A is de voormalige benaming voor een gedeelte van de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht. De grenzen van de wijk kwamen ongeveer overeen met die van het zuidoostelijk deel van het huidige Museumkwartier. Vanaf 1573 heette de wijk Oranjestam. Na de Bataafse Revolutie werd zij in 1795 omgedoopt tot Eijkestam. Na de annexatie door het Franse Keizerrijk in 1811 werden de wijken echter met een letter aangeduid vanwege de problematische uitspraak van de oude wijknamen voor de Franse bezetter. Wijken in de huidige historische binnenstad kregen een letter die liep van A tot en met H. De buitenwijken kregen er een die liep van I tot en met M (J werd niet gebruikt). Wijk A werd ruwweg begrensd door de Hamburgerstraat, de Herenstraat, de Stadsbuitengracht en de Oudegracht. Tot 1898 werd de wijknaam Wijk A gebruikt.

De Kameren van Jan van Campen is een rijksmonument in de wijk Museumkwartier in de Nederlandse stad Utrecht. Het betreft een rijtje godskameren die in verschillende fases werden gebouwd, gewijzigd of gesloopt. De geestelijke Jan van Campen liet vanaf de eerste helft van de 16e eeuw in verschillende fases de gebouwen bouwen waarin vier grote en negen kleine kameren werden gerealiseerd die bij testament in 1574 werden toegewezen aan de regenten van het ertegenover gelegen gasthuis Leeuwenberg, die ze beheerde als vrijwoningen. Omdat ook anderen aanspraak maakten op de erfenis werd pas in 1579 zijn woonhuis verbouwd tot nog drie kameren. Voor de aanleg van de straat Nieuwe Kamp in 1645 moesten twee kameren worden gesloopt maar aan de nieuwe straat werden een of twee nieuwe kameren gebouwd. De kameren in het voormalige woonhuis van Van Campen, tussen de straten Nieuwe Kamp en Achterom werden rond 1880 wegens bouwvalligheid gesloopt. Het gedeelte bij de Achterom werd daarbij verkocht en op de hoek van de Nieuwe Kamp en Schalkwijkstraat werden door de regenten nieuwe woningen gebouwd. Alle veertien kameren werden door de Regenten der Verenigde Gods- en Gasthuizen, die in 1817 het beheer over Leeuwenberg en de kameren hadden overgenomen, verkocht aan de gemeente Utrecht in 1953. De gemeente sloopte rond 1967 de huisjes uit 1880 en Schalkwijkstraat 10 werd in 1971 gesloopt om een doorgang te maken voor nieuw te bouwen lokalen voor de erachter gelegen school. Het gat dat daardoor ontstond werd afgesloten door een hek. De schoollokalen werden nooit gebouwd en het gesloopte pand werd bij de restauratie van de panden in 1988 hersteld maar dit huisnummer heeft geen monumentenstatus. Na de onbewoonbaarverklaring werden de woningen vanaf de jaren 60 in gebruik genomen als ateliers. Thans worden enkele huisjes weer bewoond. Een van de panden heeft nog een oorspronkelijke 17e-eeuwse spiltrap.

Fontys Theologie Levensbeschouwing (FTL) is een katholieke instelling voor hoger beroepsonderwijs (HBO) in Utrecht.

De Eligenstraat is een eeuwenoude straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De straat loopt vanaf de Lange Nieuwstraat tot de Nieuwegracht. De Eligenstraat is ca. 110 meter lang. In deze straat zijn op nummer 2 sporen gevonden die duiden op zo'n 2000 jaar geschiedenis. Zo werden er vondsten uit de Romeinse tijd alsook de middeleeuwen en later aangetroffen. In deze straat zijn een aantal huizen gesloopt samen met het erachter gelegen Wilhelmina Kinderziekenhuis. Het ziekenhuis is in 1998 verhuisd naar De Uithof. Op de plek waar deze huizen stonden verschijnen nu elf eengezinswoningen.

De Zuilenstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De ruim 100 meter lange Zuilenstraat loopt van de Lange Nieuwstraat naar de Nieuwegracht met de Quintijnsbrug. Ze ontleent volgens het straatnaambordje haar naam aan het geslacht Van Zuylen van Nievelt. Mogelijk bestond de straat reeds rond 1300. In de late middeleeuwen viel dit gebied onder het gerecht van de nabijgelegen Paulusabdij. Een belangrijke ontwikkeling in de verdere ontstaansgeschiedenis van de Zuilenstraat is de stedenbouwkundige transformatie geweest die werd ingezet door de Reformatie (vanaf ca. 1570). Daarin werd in Utrecht kerkelijk bezit geseculariseerd, waardoor grote gebieden vrijkwamen die vervolgens heringericht werden met nieuwbouw. De Zuilenstraat is in dit verloop tussen 1570 en 1670 als openbare straat aangelegd. Vandaag de dag heeft ze nog een overwegend 17e-eeuws karakter. Diverse ruime welgestelde huizen zijn er gebouwd waarbij een tweebeukige opzet niet ongewoon is. Er bevinden zich in de Zuilenstraat zo'n 14 monumentale panden waaronder 11 rijksmonumentale woonhuizen.

De Nieuwegracht is een van de bekendste grachten in de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht. Het is ook de naam voor de twee straten aan weerszijden van deze gracht. Karakteristiek zijn de vele monumentale grachtenpanden, de werfkelders, werven met bomen, en bruggen.

Het Leeuwenbergh Gasthuis is een rijksmonumentaal gebouw aan het Servaasbolwerk in de Nederlandse stad Utrecht. Bij de oostelijke stadsmuur werd in 1567 een pesthuis gebouwd met geld uit de nalatenschap van Agnes van Leeuwenberch. Het bestaat uit een tweebeukige ruimte van 500 m² en wat bijgebouwen. Bij gebrek aan pestlijders deed het dienst als gasthuis. Later werd het gebruikt als kazerne, universiteitsgebouw, laboratorium en tehuis voor aankomende apothekers. In 1930 nam de Nederlandse Protestantenbond het pand als kerkgebouw in gebruik, na verbouwing onder leiding van de architect G.W. van Heukelom. Vanaf 2004 was het gebouw eigendom van de Stichting Vrienden van Leeuwenbergh die het in 2007 heeft laten restaureren. Het gebouw werd gebruikt voor concerten en lezingen. Vanaf 1 februari 2008 was Leeuwenbergh verhuurd aan Muziekcentrum Vredenburg, dat de zaal tot de ingebruikname van TivoliVredenburg op 1 april 2014 gebruikte ter vervanging van de kleine concertzaal voor onder meer kamermuziek. De grote concerten werden in die periode gegeven in een tijdelijk gebouw in de wijk Leidsche Rijn, dat vanwege de rode kleur ook wel de "Rode Doos" werd genoemd. Daarna werd het pand eigendom van Stadsherstel Utrecht, dat het verhuurt ten behoeve van een centrum voor kamermuziek, met een podium en opnamefaciliteiten.

Het Universiteitsmuseum Utrecht (UMU) in de stad Utrecht is een onderzoeksmuseum dat de historische collecties van de Universiteit Utrecht beheert. De aangrenzende Oude Hortus Botanicus maakt deel uit van het museum. Het UMU is heropend op 4 september 2023.