Singel (Amsterdam)

Singel 166 is een huis op de Amsterdamse Singel, een grachtenpand. Het is een van de smalste huizen in Amsterdam. De voorgevel van dit huis is slechts 1.80 meter breed. De voorgevel van dit huis is een zogenaamde lijstgevel. Het huis staat schuin tegenover de Torensluis. Het huis is driehoekig, 16 meter diep en aan de achterkant 5 meter breed Het huis op Singel 166 is smal, echter nummer 7 heeft de smalste voorgevel van Amsterdam en Oude Hoogstraat 22 is het smalste huis van Amsterdam.

De Jan Roodenpoortstoren was een bouwwerk op de hoek van het Singel en de Torensteeg in de binnenstad van Amsterdam. De oorspronkelijk middeleeuwse verdedigingstoren, die deel uitmaakte van de Jan Roodenpoort, werd na de aanleg van het eerste deel van de grachtengordel in 1616 verfraaid, waarschijnlijk naar ontwerp van Hendrick de Keyser. Met z'n nieuwe spits was het gebouw bijna 55 meter hoog en het diende als openbare klokkentoren en gevangenis.

De Torensluis (brug nr. 9) is een karakteristieke boogbrug over het Singel in de Binnenstad van Amsterdam en met 42 meter een van de breedste van de stad. De oorzaak hiervan is dat op de brug een toren heeft gestaan, de Jan Roodenpoortstoren. Tijdens het ontwerp van de brug in 1648 ontstond het plan om op de zeer brede brug winkelhuisjes te bouwen, net zoals op de Rialtobrug in Venetië. Door de verhuur zou dan een deel van de bouwkosten van de brug worden terugverdiend. Maar men zag hier toch vanaf vanwege de grote verkeersstroom die de brug te verwerken zou krijgen. Op een schilderij van H.G. ten Cate uit 1829 is te zien dat er later toch enige huisjes op de brug zijn gebouwd, tegen de toren aan. Deze zijn verwijderd toen ook de toren gesloopt werd. De brug was ook als marktplein in gebruik. De brug dateert uit 1648 en is de oudste Amsterdamse brug die in z'n originele staat bewaard is gebleven. De kerkers onder de toren zijn nog steeds in het bruggenhoofd aanwezig. De kerkers zijn gerestaureerd en toegankelijk gemaakt voor publiek. Daar worden nu exposities en evenementen georganiseerd. Sinds 2003 zijn de contouren van de aanwezig gebleven fundamenten in de keitjesbestrating zichtbaar. Op de brug bevindt zich sinds 1987 een bronzen borstbeeld van Multatuli (Eduard Douwes Dekker), gemaakt door Hans Bayens

Het huis De Dolphijn is een grachtenpand aan het Singel 140-142 te Amsterdam. De bekendste bewoner was Frans Banninck Cocq, die er woonde toen Rembrandt tussen 1640 en 1642 de schutterscompagnie van Cocq portretteerde op een schilderij dat we thans kennen als De Nachtwacht.

Spuistraat 129-131 is een gebouw in Amsterdam-Centrum.

De Nieuwezijde is het gedeelte van de binnenstad van Amsterdam ten westen van de oorspronkelijke loop van de Amstel. Dit gebied wordt nu begrensd door het Damrak, de Dam, het Rokin, het Singel en de Prins Hendrikkade. Ten oosten van de rivier ligt de Oudezijde. In de CBS-indeling is er de buurt Burgwallen Nieuwe Zijde; deze omvat ook het Stationseiland met het Centraal Station en het Stationsplein. De belangrijkste straten zijn de Nieuwendijk en de Kalverstraat, dit was oorspronkelijk de westelijke dijk langs de rivier de Amstel. De belangrijkste grachten waren de Nieuwezijds Voorburgwal en Nieuwezijds Achterburgwal. Beide zijn in de 19e eeuw gedempt. Uitwatering op het IJ vond plaats via de Nieuwezijds Kolk, later via de Martelaarsgracht. Dit deel van de stad werd aangelegd in de middeleeuwen tussen de 13e eeuw en de 15e eeuw. Het belangrijkste gebouw uit die tijd is de Nieuwe Kerk, waarvan de bouw begon omstreeks 1400. In de 17e eeuw werd een flink stuk van de oude stad afgebroken om op de plaats van het oude Stadhuis het Stadspaleis aan de Dam te bouwen. De Nieuwezijde van de Amstel is het gebied ten westen van de rivier. Deze naam komt ook voor in Nieuwer-Amstel.

Het voormalige Amsterdamse Hoofdpostkantoor (thans winkelcentrum Magna Plaza) is gelegen aan de Nieuwezijds Voorburgwal achter het Paleis op de Dam. Het gebouw is opgetrokken in een mengvorm van neostijlen, waarbij met name neogotische en neorenaissancistische elementen zijn gebruikt (ook wel: postkantorengotiek). Het behoort tot 6de in de 'Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990.

De Donkere sluis was een overkluisde brug in Amsterdam, die de ongedempte Nieuwezijds Voorburgwal verbond met de Nieuwezijds Achterburgwal (de hedendaagse Spuistraat) ter hoogte van de Mozes en Aaronstraat. Zeer waarschijnlijk heeft de term sluis hier, zoals vaker in Amsterdam, betrekking gehad op een stenen brug en niet op een keersluis. Het water was bevaarbaar, en er waren deuren die toegang gaven tot de kelders van de huizen die op en tegen de brug waren gebouwd. De overkluizing is onder meer te zien in de stadsplattegrond van Gerrit de Broen van rond 1748. Hij tekende de walkanten van Nieuwezijds Voor- en Achterburgwal en het Singel scherp in, maar liet ter plaatse van de overkluizing de walkanten weg (er is enige golfslag te zien). In de 18e eeuw bevond zich hierop de stadspaardenstal, die in 1755 betrokken werd door het nieuwe Generaal Post-Comptoir. Deze instelling groeide uit tot het Hoofdpostkantoor, dat in 1854 een nieuw gebouw op deze plek betrok waarvoor de woonhuizen gesloopt werden. Dit gebouw is in 1890 vervangen door het huidige gebouw, dat tot in de jaren 90 van de twintigste eeuw dienst deed als hoofdpostkantoor, maar dat inmiddels als winkelcentrum Magna Plaza door het leven gaat. De brug was daarvoor al verdwenen, met de demping van de beide voorburgwallen.

De Anton Jolingbrug (brug 20) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

De Spuistraat in het centrum van Amsterdam verbindt het Hekelveld met het Spui. De straat loopt in min of meer in noord-zuidelijke richting, evenwijdig aan het Singel en de Nieuwezijds Voorburgwal. Bij het Paleis op de Dam wordt de Spuistraat gekruist door de Raadhuisstraat en Paleisstraat. De Spuistraat was oorspronkelijk een gracht, de Nieuwezijds Achterburgwal. Na de demping in 1867 werd de naam gewijzigd in Spuistraat. De straat maakt deel uit van de "stadshartlus" waarmee doorgaand autoverkeer door de binnenstad wordt geleid. Pogingen van bewoners om de route te verplaatsen naar de bredere Nieuwezijds Voorburgwal hebben geen succes gehad.

Herengracht 107 is een gebouw aan de Herengracht (107) en Blauwburgwal (17-19) in Amsterdam-Centrum.

Blauwburgwal 15 te Amsterdam is een gemankeerd gebouw aan de Blauwburgwal in Amsterdam-Centrum. Op de plaats staat al eeuwenlang bebouwing. De Blauwburgwal bestond al eind 16e eeuw. Het pand dat adres Blauwburgwal 15 kreeg, is van veel jonger datum. Het gebouw werd rond 1882 neergezet naar ontwerp van Dolf van Gendt, befaamd om zijn neoclassicistische bouwstijl. Hij ontwierp een gebouw met twee bouwlagen met daarop een versierde puntgevel. Het gebouw diende tot veiling- en kunstzaal voor Veilinghuis de Zon, de zon was dan ook afgebeeld in de voorgevel en de naam stond in een balk. De daaronder liggende etage liet onder de daklijst festoenen in natuursteen zien met daaronder drie ramen onder natuurstenen ontlastingsbogen. De ramen zijn van elkaar gescheiden door kolommen. Alles steunt op een gevelbrede lijst die gedragen lijkt te worden door balusters en blokken natuursteen met tweemaal een lange horizontale en tweemaal een korte verticale insnede. De toegang op de begane grond bestond uit een sierlijke toegang met bijna over de gehele gevel verspreide toegangsdeuren met aan weerszijden ruimten onder frontonnetjes voor mededelingen. Alles aldus de bouwtekening. Aanbesteding vond plaats in mei 1882 in het verkoopzaal De Zon van L.Gijselman en Zn. aan het Singel 118 (om de hoek en zelf een rijksmonument). In januari 1883 konden de eerste veilingen plaatsvinden. Het gebouw was al gekortwiekt toen op 10 mei 1940 het Bombardement op de Blauwburgwal plaatsvond. Huizen aan de Blauwburgwal 19 en hoger waren direct weg, huisnummer 17 bleef met enige moeite zwaar beschadigd overeind staan, maar ging even later toch tegen de vlakte. Er stond toen al voor De Zon een gebouw van twee verdiepingen met daarboven een glaspartij. Bij het bombardement bleef het casco staan, maar al het glas en deuren waren uit de gevel geslagen. De frontonnetjes waren toen ook al weg, vermoedelijk nooit aangebracht. Blauwburgwal 15 kreeg een nieuwe buur in een kantoor ontworpen door Theo Lammers en Karel Sijmons. Er stond toen alleen nog de begane grond en de eerste verdieping; de puntgevel was opgeofferd ten behoeve van het glazen dak. Later onderging de ingang van het originele gebouw ook een ingreep, de toegang werd gewijzigd in een roldeur. Ondanks al die bouwkundige wijzigingen werd het resterend gebouw op 23 november 2004 tot gemeentelijk monument verklaard (204001).