Singel 166 (Amsterdam)

De (Amsterdams: het) Singel is een Amsterdamse gracht, die vanaf het IJ tot het Muntplein loopt, alwaar hij uitmondt in de Binnen Amstel.

De Torensluis (brug nr. 9) is een karakteristieke boogbrug over het Singel in de Binnenstad van Amsterdam en met 42 meter een van de breedste van de stad. De oorzaak hiervan is dat op de brug een toren heeft gestaan, de Jan Roodenpoortstoren. Tijdens het ontwerp van de brug in 1648 ontstond het plan om op de zeer brede brug winkelhuisjes te bouwen, net zoals op de Rialtobrug in Venetië. Door de verhuur zou dan een deel van de bouwkosten van de brug worden terugverdiend. Maar men zag hier toch vanaf vanwege de grote verkeersstroom die de brug te verwerken zou krijgen. Op een schilderij van H.G. ten Cate uit 1829 is te zien dat er later toch enige huisjes op de brug zijn gebouwd, tegen de toren aan. Deze zijn verwijderd toen ook de toren gesloopt werd. De brug was ook als marktplein in gebruik. De brug dateert uit 1648 en is de oudste Amsterdamse brug die in z'n originele staat bewaard is gebleven. De kerkers onder de toren zijn nog steeds in het bruggenhoofd aanwezig. De kerkers zijn gerestaureerd en toegankelijk gemaakt voor publiek. Daar worden nu exposities en evenementen georganiseerd. Sinds 2003 zijn de contouren van de aanwezig gebleven fundamenten in de keitjesbestrating zichtbaar. Op de brug bevindt zich sinds 1987 een bronzen borstbeeld van Multatuli (Eduard Douwes Dekker), gemaakt door Hans Bayens

De Jan Roodenpoortstoren was een bouwwerk op de hoek van het Singel en de Torensteeg in de binnenstad van Amsterdam. De oorspronkelijk middeleeuwse verdedigingstoren, die deel uitmaakte van de Jan Roodenpoort, werd na de aanleg van het eerste deel van de grachtengordel in 1616 verfraaid, waarschijnlijk naar ontwerp van Hendrick de Keyser. Met z'n nieuwe spits was het gebouw bijna 55 meter hoog en het diende als openbare klokkentoren en gevangenis.

Het huis De Dolphijn is een grachtenpand aan het Singel 140-142 te Amsterdam. De bekendste bewoner was Frans Banninck Cocq, die er woonde toen Rembrandt tussen 1640 en 1642 de schutterscompagnie van Cocq portretteerde op een schilderij dat we thans kennen als De Nachtwacht.

Spuistraat 129-131 is een gebouw in Amsterdam-Centrum.

De Nieuwezijde is het gedeelte van de binnenstad van Amsterdam ten westen van de oorspronkelijke loop van de Amstel. Dit gebied wordt nu begrensd door het Damrak, de Dam, het Rokin, het Singel en de Prins Hendrikkade. Ten oosten van de rivier ligt de Oudezijde. In de CBS-indeling is er de buurt Burgwallen Nieuwe Zijde; deze omvat ook het Stationseiland met het Centraal Station en het Stationsplein. De belangrijkste straten zijn de Nieuwendijk en de Kalverstraat, dit was oorspronkelijk de westelijke dijk langs de rivier de Amstel. De belangrijkste grachten waren de Nieuwezijds Voorburgwal en Nieuwezijds Achterburgwal. Beide zijn in de 19e eeuw gedempt. Uitwatering op het IJ vond plaats via de Nieuwezijds Kolk, later via de Martelaarsgracht. Dit deel van de stad werd aangelegd in de middeleeuwen tussen de 13e eeuw en de 15e eeuw. Het belangrijkste gebouw uit die tijd is de Nieuwe Kerk, waarvan de bouw begon omstreeks 1400. In de 17e eeuw werd een flink stuk van de oude stad afgebroken om op de plaats van het oude Stadhuis het Stadspaleis aan de Dam te bouwen. De Nieuwezijde van de Amstel is het gebied ten westen van de rivier. Deze naam komt ook voor in Nieuwer-Amstel.

De Anton Jolingbrug (brug 20) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Het voormalige Amsterdamse Hoofdpostkantoor (thans winkelcentrum Magna Plaza) is gelegen aan de Nieuwezijds Voorburgwal achter het Paleis op de Dam. Het gebouw is opgetrokken in een mengvorm van neostijlen, waarbij met name neogotische en neorenaissancistische elementen zijn gebruikt (ook wel: postkantorengotiek). Het behoort tot 6de in de 'Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990.

De Donkere sluis was een overkluisde brug in Amsterdam, die de ongedempte Nieuwezijds Voorburgwal verbond met de Nieuwezijds Achterburgwal (de hedendaagse Spuistraat) ter hoogte van de Mozes en Aaronstraat. Zeer waarschijnlijk heeft de term sluis hier, zoals vaker in Amsterdam, betrekking gehad op een stenen brug en niet op een keersluis. Het water was bevaarbaar, en er waren deuren die toegang gaven tot de kelders van de huizen die op en tegen de brug waren gebouwd. De overkluizing is onder meer te zien in de stadsplattegrond van Gerrit de Broen van rond 1748. Hij tekende de walkanten van Nieuwezijds Voor- en Achterburgwal en het Singel scherp in, maar liet ter plaatse van de overkluizing de walkanten weg (er is enige golfslag te zien). In de 18e eeuw bevond zich hierop de stadspaardenstal, die in 1755 betrokken werd door het nieuwe Generaal Post-Comptoir. Deze instelling groeide uit tot het Hoofdpostkantoor, dat in 1854 een nieuw gebouw op deze plek betrok waarvoor de woonhuizen gesloopt werden. Dit gebouw is in 1890 vervangen door het huidige gebouw, dat tot in de jaren 90 van de twintigste eeuw dienst deed als hoofdpostkantoor, maar dat inmiddels als winkelcentrum Magna Plaza door het leven gaat. De brug was daarvoor al verdwenen, met de demping van de beide voorburgwallen.

Herengracht 107 is een gebouw aan de Herengracht (107) en Blauwburgwal (17-19) in Amsterdam-Centrum.

Leliegracht 2 en Herengracht 148a te Amsterdam is een gebouw op de hoek van de Leliegracht en Herengracht in Amsterdam-Centrum. Op 21 september 2004 is het gebouw, staande tussen twee rijksmonumenten tot gemeentelijk monument verklaard. Ook de voor de deur liggende Anton Jolingbrug is gemeentelijk monument.

Brug 21 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de westelijke kade van de Herengracht en overspant de Leliegracht. De brug vormt een geheel met de Anton Jolingbrug (brug 20), die in een hoek van 90 graden juist over de Herengracht voert. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende op zijn kaart uit 1625 de brug als welfbrug met drie doorvaarten in de Heere Graft over de Lely Graft. Die brug werd later in verband met de hoogte en de verschuiving van scheeps- naar autoverkeer niet meer toereikend geacht. De verlaging en verbreding werd in gang gezet en in juli 1886 lagen er noodbruggen en is men bezig de bovenbouw te slopen. Tegelijk werd ook brug 20 verlaagd en verbreed. Begin 1887 is het project klaar. Het is dan wel een liggerbrug. Alhoewel van dezelfde structuur als de Anton Jolingbrug is die laatste wel een gemeentelijk monument, maar brug 21 niet. Opvallend aan de brug zijn de versieringen aangebracht op de stenen jukken van de brug om de verbreding te dragen.