Leliegracht 2

Brug 21 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de westelijke kade van de Herengracht en overspant de Leliegracht. De brug vormt een geheel met de Anton Jolingbrug (brug 20), die in een hoek van 90 graden juist over de Herengracht voert. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende op zijn kaart uit 1625 de brug als welfbrug met drie doorvaarten in de Heere Graft over de Lely Graft. Die brug werd later in verband met de hoogte en de verschuiving van scheeps- naar autoverkeer niet meer toereikend geacht. De verlaging en verbreding werd in gang gezet en in juli 1886 lagen er noodbruggen en is men bezig de bovenbouw te slopen. Tegelijk werd ook brug 20 verlaagd en verbreed. Begin 1887 is het project klaar. Het is dan wel een liggerbrug. Alhoewel van dezelfde structuur als de Anton Jolingbrug is die laatste wel een gemeentelijk monument, maar brug 21 niet. Opvallend aan de brug zijn de versieringen aangebracht op de stenen jukken van de brug om de verbreding te dragen.

De Anton Jolingbrug (brug 20) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Het Huis Bartolotti (ook Het Bonte Huis) is een grachtenhuis aan de Herengracht 170-172 te Amsterdam. Het is circa 1617 gebouwd voor Willem van den Heuvel tot Beichlingen, een van de rijkste Amsterdammers in die tijd, die veel geld had geërfd van een kinderloze aangetrouwde oom, Giovanni Battista Bartolotti, koopman uit Bologna. In het testament van deze oom stond als voorwaarde vermeld dat hij zich "Bartolotti" moest noemen. De naam is soms ook "Van den Heuvel tot Beichlingen gezegd Bartolotti". Zijn moeder Maria Pels (?-1592) trouwde in 1589 in Stade met Willem Bartolotti (Antwerpen 1560 - Amsterdam 1634). Haar zoon Jan Baptist Bartolotti van den Heuvel (1590-1624) trouwde in 1612 met Leonora Hellemans Arnoudsdochter (1594-1661). In 1639 werd Jacoba Victoria, dochter van Guillelmo (1602-1658), in het huis geboren.

De Leliegracht is een Amsterdamse gracht tussen de Herengracht (nr. 148 en 169) en de Prinsengracht (nr. 124 en 241). De gracht ligt binnen de grachtengordel (west) in stadsdeel Amsterdam-Centrum.

De Embassy of the Free Mind is een Nederlands museum, een bibliotheek en een platform voor het vrije denken, geïnspireerd op het gedachtegoed van de collectie Bibliotheca Philosophica Hermetica. In het museum staat het Europese vrije denken van de afgelopen 2000 jaar centraal met als inspiratiebron de hermetische wijsheid: inzicht in de samenhang tussen God, kosmos en mens. Deze verbinding is verbeeld in de teksten en afbeeldingen in de collectie, waarbij bronnen uit de hermetische, alchemistische, astrologische, magische, mystieke, kabbalistische en rozenkruisers traditie bij elkaar komen.

Het Huis met de Hoofden is een groot grachtenpand aan de Keizersgracht 123 te Amsterdam, genoemd naar de zes versieringen in de vorm van hoofden aan de voorgevel ter hoogte van de bel-etage. Het pand behoort tot de 'Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990. Het is sinds 2017 de vestigingsplaats van het museum Embassy of the Free Mind dat de Bibliotheca Philosophica Hermetica (BPH) ontsluit.

Brug 53 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug is gelegen in de oostelijke kade van de Keizersgracht en overspant de Leliegracht. Ze wordt geflankeerd door de bruggen 51 (naast haar) en 52 (aan de overzijde van de Keizersgracht). De brug, zelf geen monument (ze is daarvoor te jong), wordt omringd door rijksmonumenten. Er ligt hier al eeuwen een brug. Op de kaart van Balthasar Florisz. van Berckenrode uit 1625 is een brug met drie doorvaarten ingetekend over de Lely Graft in de Keysers Graft met daarachter de Lely Sluys. Echter de kaart met de kavelverdeling ten zuiden van de Leliegracht tussen Keizersgracht en Prinsengracht uit circa 1618 liet ook al een brug (vijf bogen) zien. Joan Blaeu tekende op zijn kaart uit 1649 echter een brug met een doorvaart. De geschiedenis van de brug ging gelijk op met die van brug 51. Ze moest steeds aangepast worden vanwege verkeer dan wel slijtage. De brug van 1979 laat aan de kant van de Leliegracht in de bovenste boogsteen het brugnummer zien.

De Warmoesgracht is een in 1894 gedempte gracht in Amsterdam. Sinds 27 februari 1895 maakt de voormalige gracht deel uit van de Raadhuisstraat, het deel tussen tussen het Singel en de Herengracht. Jacob Olie fotografeerde in maart 1894 de gracht nog in haar volle glorie, enkele maanden voor de demping. De Raadhuisstraat werd op 5 november 1896 opengesteld voor verkeer. De naam Warmoes verwijst naar een voormalige warmoes of groentemarkt.

Brug 51 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Singel 166 is een huis op de Amsterdamse Singel, een grachtenpand. Het is een van de smalste huizen in Amsterdam. De voorgevel van dit huis is slechts 1.80 meter breed. De voorgevel van dit huis is een zogenaamde lijstgevel. Het huis staat schuin tegenover de Torensluis. Het huis is driehoekig, 16 meter diep en aan de achterkant 5 meter breed Het huis op Singel 166 is smal, echter nummer 7 heeft de smalste voorgevel van Amsterdam en Oude Hoogstraat 22 is het smalste huis van Amsterdam.

De Torensluis (brug nr. 9) is een karakteristieke boogbrug over het Singel in de Binnenstad van Amsterdam en met 42 meter een van de breedste van de stad. De oorzaak hiervan is dat op de brug een toren heeft gestaan, de Jan Roodenpoortstoren. Tijdens het ontwerp van de brug in 1648 ontstond het plan om op de zeer brede brug winkelhuisjes te bouwen, net zoals op de Rialtobrug in Venetië. Door de verhuur zou dan een deel van de bouwkosten van de brug worden terugverdiend. Maar men zag hier toch vanaf vanwege de grote verkeersstroom die de brug te verwerken zou krijgen. Op een schilderij van H.G. ten Cate uit 1829 is te zien dat er later toch enige huisjes op de brug zijn gebouwd, tegen de toren aan. Deze zijn verwijderd toen ook de toren gesloopt werd. De brug was ook als marktplein in gebruik. De brug dateert uit 1648 en is de oudste Amsterdamse brug die in z'n originele staat bewaard is gebleven. De kerkers onder de toren zijn nog steeds in het bruggenhoofd aanwezig. De kerkers zijn gerestaureerd en toegankelijk gemaakt voor publiek. Daar worden nu exposities en evenementen georganiseerd. Sinds 2003 zijn de contouren van de aanwezig gebleven fundamenten in de keitjesbestrating zichtbaar. Op de brug bevindt zich sinds 1987 een bronzen borstbeeld van Multatuli (Eduard Douwes Dekker), gemaakt door Hans Bayens

De Raadhuisstraat is een straat in de Amsterdamse binnenstad tussen de Nieuwezijds Voorburgwal en de Keizersgracht. De straat kreeg op 27 februari 1895 haar naam, die verwijst naar het gebouw, dat in 1808 in bestemming wijzigde van Raadhuis of Stadhuis naar Paleis op de Dam. De Raadhuisstraat ontstond in 1895 na demping van de Warmoesgracht tussen het Singel en de Herengracht en verbreding van de Huiszittensteeg en Korte Huiszittensteeg, tussen Nieuwezijds Voorburgwal en het Singel. Tussen de Herengracht en de Keizersgracht werd een doorbraak gemaakt, die omdat de aansluitende straten niet in elkaars verlengde lagen in een S-bocht kwam te liggen. Bij de doorbraak werden toen enkele monumentale grachtenpanden gesloopt om plaats te maken voor de latere ook monumentale Winkelgalerij (Van Gendt; 1899). De galerij is niet ontworpen door de architect zelf, maar door zijn zoons. De doorbraak is gefotografeerd, getekend en geschilderd door George Hendrik Breitner. Op de 17e-eeuwse Westermarkt werd de Waag gesloopt en de in het verlengde liggende Rozengracht werd gedempt. Zo ontstond een brede uitvalsweg van de Dam naar de nieuwe wijken ten westen van de Singelgracht. In het verlengde van de Rozengracht werd, ook in 1895, de De Clercqstraat aangelegd. Ten zuiden van de Raadhuisstraat liggen tussen de grachten de Negen Straatjes.