Bokstraat (Utrecht)

De Bokkenbuurt is een buurt in Utrecht-Zuid in de Nederlandse provincie Utrecht. De buurt vormt samen met Nieuw Hoograven de subwijk Hoograven, die weer deel uitmaakt van de wijk Zuid. De Bokkenbuurt grenst alleen direct aan de subwijk Tolsteeg en aan de Begraafplaats Tolsteeg; van de wijk Lunetten wordt de Bokkenbuurt gescheiden door de Waterlinieweg, en aan de overkant van de Spoorlijn Amsterdam - Elten (ri. Arnhem) en de Spoorlijn Utrecht - Boxtel (ri. Den Bosch) liggen de Watervogelbuurt en de begraafplaatsen Kovelswade (aan de Koningsweg 47) en begraafplaats Soestbergen (aan de Gansstraat 167). Er was tot september 1974 een spoorwegovergang naar de Bokkenbuurt in het Houtensepad vanuit de Watervogelbuurt. Deze spoorwegovergang was voor alle verkeer. Tegenwoordig is er alleen een fietstunnel onder het spoor, ca 300 meter noordelijker. Vanaf eind jaren '70 werd de historische bebouwing van de Bokkenbuurt bijna helemaal vervangen door nieuwbouw in het kader van de stadsvernieuwing. Alleen de Impalastraat werd later nieuw toegevoegd aan de buurt, inclusief een rij huizen die deels in de geluidswal langs de spoorlijn zijn ingebouwd.

Begraafplaats Tolsteeg is een begraafplaats in Utrecht, gelegen aan de Maansteenweg 1. Ze is ontworpen door Krijn Perk Vlaanderen, tuinarchitect en plantsoenmeester van de gemeente Utrecht. Omdat de 1e Algemene Begraafplaats Soestbergen rond het jaar 1900 vol begon te raken, besloot men in 1903 Kovelswade aan te leggen ook wel 2e Algemene begraafplaats geheten. Ook deze raakte vol en daarom werd in 1931 de 3e Algemene Begraafplaats aangelegd die de naam Begraafplaats Tolsteeg meekreeg. Ze heeft haar naam te danken aan de subwijk Tolsteeg van Hoograven waarin ze is gelegen. Begraafplaats Tolsteeg is de grootste begraafplaats van Utrecht waarvan de vroegere ingang zich eerst aan het Houtensepad bevond; de tegenwoordige ingang bevindt zich aan de Opaalweg. In de aula van Begraafplaats Tolsteeg die is ontworpen door architect Gosse van der Gaast, bevindt zich een originele muurschildering van M.C. Escher. De aula trekt hierdoor internationale belangstelling. Er is ook een kunstzinnige urnentuin in 2009 onder landschapsarchitectuur van Ada Wille aangelegd In het kader van de Tweede Wereldoorlog bevinden zich op de begraafplaats het Monument voor de Binnenlandse Strijdkrachten en een monument voor de Utrechtse verzetsgroep Oranje Vrijbuiters. Daarnaast is er een speciaal graf voor de diaconessen van het oudste Diakonessenhuis van Nederland aan de Bosboomstraat 1 (tot ca. 1930 aan de Oudegracht zuidzijde, tussen de Bijlhouwerstraat en de huidige Diaconessenstraat) te Utrecht, waar verschillende diaconessen zijn begraven.

Het Monument voor de Binnenlandse Strijdkrachten in Utrecht is een monument ter nagedachtenis aan slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.

Het Houtensepad is een straat in de Nederlandse stad Utrecht in de Bokkenbuurt. De circa 320 meter lange straat loopt vanaf de Laan van Kovelswade tot de Schaapstraat, Lamstraat en het spoor. Vroeger liep de straat over het spoor vanaf de Gansstraat in de Watervogelbuurt. Dit gedeelte heet nu het Oude Houtensepad waar het voormalige dierenasiel zat. Nadat de treinbeveiliging in Utrecht werd geautomatiseerd in de jaren 70 heeft men de spoorovergang uit veiligheidsoverwegingen gesloten. Voetgangers, brommers en fietsers kunnen gebruikmaken van een tunneltje dat ca. 300 meter verderop ligt. In vroegere tijden was hier volop weiland en bevonden zich hier ook diverse boerderijen. Voor het gebruik van het Houtensepad was indertijd tol verschuldigd, waaraan het nog bestaande (tol)huisje herinnert.

Stopplaats Houtenschepad is een voormalige stopplaats op het traject tussen Utrecht en Arnhem van de Rhijnspoorweg. De stopplaats werd geopend in 1893 en gesloten op 15 mei 1926. Deze stopplaats lag ter hoogte van de Waterlinieweg te Utrecht.

Begraafplaats Soestbergen is een algemene begraafplaats in de Nederlandse stad Utrecht die is gelegen aan de Gansstraat 167.

De Utrechtsche Asphaltfabriek v/h Stein en Takken was een bedrijf dat asfalt uit steenkoolteer produceerde. Het bedrijf had een fabriek aan de Gansstraat te Utrecht, nabij de Kromme Rijn. Het bedrijf heeft bestaan vanaf 1880. Het bedrijf startte in 1880 onder de naam Stein en Takken. Men won asfalt uit steenkoolteer, dat per schip onder meer vanuit de Gemeentelijke Gasfabriek werd aangevoerd. Bijproducten waren naftaline, paraffine en creoline. Het asfalt werd toegepast in asfaltpapier als dakbedekking. Er waren opslagtanks, distilleerketels, een zeer hoge schoorsteen en een metalen toren met waterreservoir. Ook kende het bedrijf een installatie om asfaltpapier te vervaardigen. In 1918 woedde er een grote brand die een deel van het bedrijf verwoestte. In 1933 draaide de Utrechtsche Asphaltfabriek NV tonnen verlies en werd gereorganiseerd. Een jaar later was de fabriek aan de Utrechtse Gansstraat gesloten, werd de inboedel geveild en kwamen de gebouwen voor de sloop. Aan de Gansstraat 132 is een uit omstreeks 1906 daterend depotgebouw van de fabriek overgebleven waarin asfaltpreparaten werden opgeslagen. Het bedrijf met zijn ongelukken veroorzaakte aan de Gansstraat een sterk vervuilde bodem. De vervuiling ging tot 13 meter diep en het grondwater was tot 50 meter diep vervuild. De vervuiling werd einde 20e eeuw aangepakt en lang heeft er aan het Tolsteegplantsoen een zuiveringsinstallatie gestaan. De Utrechtsche Asphaltfabriek bleef bestaan als naamloze vennootschap. In 1952 behoorde de N.V. Teer Unie uit Uithoorn ertoe. In 1955 fuseerde de Utrechtsche Asphaltfabriek NV met de Nederlandsche Teer- en Asphaltindustrie en ontstond de Chemische Industrie Uithoorn N.V (Cindu). 50% van de aandelen kwamen in bezit van de Utrechtsche Asphaltfabriek NV. In 1967 bestaat de Utrechtsche Asphaltfabriek NV nog. Gebruik van het zogeheten teer-asfalt is einde 20e eeuw verboden voor zowel dakbedekking als wegverharding. Het tegenwoordig gebruikte asfalt bevat bitumen, een aardolieproduct.

De Gansstraat in de Nederlandse stad Utrecht is een lange straat die door de Watervogelbuurt loopt. Tevens is het de officieuze hoofdstraat. De straat heeft de afgelopen jaren vernieuwing en sloop ondergaan. De Gansstraat begint bij het Ledig Erf en gaat vandaar in oost-zuidoostelijke richting, op enige afstand van de Kromme Rijn. Na de voormalige spoorwegovergang met de Oosterspoorbaan gaat de straat over in de Koningsweg. De Gansstraat is een historische uitvalsweg vanuit de binnenstad. Net als het Absteder Zandpad (de huidige Abstederdijk) en de Biltstraat is zij ontstaan als een middeleeuwse weg van en naar de stad, vooral voor handelaren en hoveniers. Mogelijk is de straat in de 14e eeuw ontstaan. Aan de Gansstraat lag tot 2018 het Pieter Baan Centrum, een penitentiaire inrichting, dienend als een huis van bewaring en tbs-kliniek. Tegenover het voormalige Pieter Baan Centrum ligt de begraafplaats Soestbergen. Utrechters noemen dit deel van de Gansstraat wel gekscherend "Het luie end" met als toevoeging: "Aan de ene kant legge (liggen) ze, aan de andere kant zitten ze!" Tussen deze straat en de Kromme Rijn bevond zich de Utrechtsche Asphaltfabriek. Ook ligt het Martinushofje aan de Gansstraat, een rijksmonument dat bestaat uit 24 hofjeswoningen.

2e Algemene Begraafplaats Kovelswade is een begraafplaats in Utrecht, gelegen aan de Koningsweg. Omdat de Eerste Algemene Begraafplaats Soestbergen rond het jaar 1900 vol begon te raken, besloot men in 1901 Kovelswade aan te leggen. De naam Kovelswade is afkomstig van de naam die het gebied voordien had. Het ontwerp van de begraafplaats is afkomstig van gemeentearchitect F.J. Nieuwenhuis. Hij ontwierp onder meer het voorplein, het hekwerk, binnenplein en het lanenstelsel in de vorm van een kruis. Sinds 2001 is Kovelswade een rijksmonument.

De Gans is een verdwenen molen in de Nederlandse stad Utrecht.

Het IBB is een studentencomplex aan de Ina Boudier-Bakkerlaan in de wijk 'Oost' in Utrecht, de hoofdstad van de Nederlandse provincie Utrecht. Er zijn zo'n 1300 kamers in huizen van acht tot vijftien bewoners, waar huiskamer, keuken en badkamer gedeeld worden. Daarnaast zijn er enkele zelfstandige woningen. Het IBB is eind jaren 60 gebouwd en is daarmee het oudste studentencomplex van de stad. Het complex bestaat uit een hoogbouwflat van 288 eenheden en 15 laagbouwflats van in totaal ca. 1000 eenheden. Eigenaar en verhuurder is de SSH Utrecht. Tussen 1995 en 2003 was ook het ROC Utrecht Unit Welzijn gevestigd aan de IBB laan nummer 2 met ongeveer 500 studenten een belangrijk onderdeel van de wijk. In 2003 is deze school verhuisd naar de Vondellaan en opgegaan in het ROC Midden Nederland. Het IBB ligt in Utrecht-Oost, met de Ina Boudier-Bakkerlaan in het oosten en de Oosterspoorweg in het westen. Achter de Oosterspoorweg ligt de volksbuurt Sterrenwijk. Hoewel de meeste kamers maar zo'n 12 m² groot zijn en het complex inmiddels op leeftijd is, is het nog steeds populair bij studenten. Als mogelijke reden hiervoor kan de ligging halverwege de binnenstad en universiteitscentrum De Uithof, of de lage huurprijs gezien worden. Het complex had een eigen buurtsupermarkt en van 1968 tot 2008 een eigen kroeg. De supermarkt is overbodig geworden na de opening van een reguliere supermarkt in de straat, nu is er een sportschool in gevestigd. Bekende (oud-)bewoners van het IBB: Vincent Bijlo (nummer 63 en 189) Denise Jannah (nummer 21-3) Elias Khodabaks (hoogbouw 16e verdieping) Quinsy Gario (hoogbouw 11e verdieping)

Kranenburg was een achtkantige houtzaagmolen in Utrecht van het type stellingmolen. De locatie van de molen wordt aangegeven met stenen in het Lodewijk Napoleonplantsoen nabij de Kranenburgerweg. De molen werd in 1797 gebouwd door Barend Pleyster ter plekke van de toenmalige hofstede Kranenburg. Voor het vervoer van de boomstammen van de Kromme Rijn naar de molen werd een sloot met een brug aangelegd.In 1812 werd de molen bij executie verkocht door de rechtbank. De molen werd aan het begin van de twintigste eeuw stilgelegd en raakte vanaf 1925 in verval. De molen deed dan dienst als opslag voor motorjachten en kano's maar kon na houtroof tijdens de Tweede Wereldoorlog ook die functie niet meer vervullen. In 1943 kocht de gemeente Utrecht de molen en in 1944 werd een restauratieplan opgesteld, dat echter nooit werd uitgevoerd. In 1954 werd de ruïne van de molen gesloopt. Na de sloop was Rijn en Zon de enige windmolen in de stad Utrecht. Op 28 oktober 2008 werd aan de Koningsweg door wijkwethouder Robert Giesberts een muurschildering onthuld van de molen.