Gansstraat

De Gans is een verdwenen molen in de Nederlandse stad Utrecht.

De Utrechtsche Asphaltfabriek v/h Stein en Takken was een bedrijf dat asfalt uit steenkoolteer produceerde. Het bedrijf had een fabriek aan de Gansstraat te Utrecht, nabij de Kromme Rijn. Het bedrijf heeft bestaan vanaf 1880. Het bedrijf startte in 1880 onder de naam Stein en Takken. Men won asfalt uit steenkoolteer, dat per schip onder meer vanuit de Gemeentelijke Gasfabriek werd aangevoerd. Bijproducten waren naftaline, paraffine en creoline. Het asfalt werd toegepast in asfaltpapier als dakbedekking. Er waren opslagtanks, distilleerketels, een zeer hoge schoorsteen en een metalen toren met waterreservoir. Ook kende het bedrijf een installatie om asfaltpapier te vervaardigen. In 1918 woedde er een grote brand die een deel van het bedrijf verwoestte. In 1933 draaide de Utrechtsche Asphaltfabriek NV tonnen verlies en werd gereorganiseerd. Een jaar later was de fabriek aan de Utrechtse Gansstraat gesloten, werd de inboedel geveild en kwamen de gebouwen voor de sloop. Aan de Gansstraat 132 is een uit omstreeks 1906 daterend depotgebouw van de fabriek overgebleven waarin asfaltpreparaten werden opgeslagen. Het bedrijf met zijn ongelukken veroorzaakte aan de Gansstraat een sterk vervuilde bodem. De vervuiling ging tot 13 meter diep en het grondwater was tot 50 meter diep vervuild. De vervuiling werd einde 20e eeuw aangepakt en lang heeft er aan het Tolsteegplantsoen een zuiveringsinstallatie gestaan. De Utrechtsche Asphaltfabriek bleef bestaan als naamloze vennootschap. In 1952 behoorde de N.V. Teer Unie uit Uithoorn ertoe. In 1955 fuseerde de Utrechtsche Asphaltfabriek NV met de Nederlandsche Teer- en Asphaltindustrie en ontstond de Chemische Industrie Uithoorn N.V (Cindu). 50% van de aandelen kwamen in bezit van de Utrechtsche Asphaltfabriek NV. In 1967 bestaat de Utrechtsche Asphaltfabriek NV nog. Gebruik van het zogeheten teer-asfalt is einde 20e eeuw verboden voor zowel dakbedekking als wegverharding. Het tegenwoordig gebruikte asfalt bevat bitumen, een aardolieproduct.

Begraafplaats Soestbergen is een algemene begraafplaats in de Nederlandse stad Utrecht die is gelegen aan de Gansstraat 167.

De Sterrenwijk is een buurt in de wijk Oost in Utrecht, de hoofdstad van de Nederlandse provincie Utrecht. Veel straten in deze buurt dragen de naam van een planeet.

De Watervogelbuurt is een buurt in de wijk Oost in Utrecht, de hoofdstad van de Nederlandse provincie Utrecht. De buurt ligt ten zuidoosten van de Tolsteegsingel en wordt verder begrensd door de Kromme Rijn, de Vaartsche Rijn en de spoorlijn Utrecht-Arnhem. De buurt wordt doorsneden door de Gansstraat (oost-west) en de Albatrosstraat (noord-zuid). In het westen van het gebied ligt het Ledig Erf. Vanaf daar loopt de Gansstraat in oostelijke richting, een historische uitvalsweg. In het gebied was in eerste instantie alleen uit lintbebouwing. Langs de Gansstraat zijn enkele grote functies gesitueerd, zoals de begraafplaatsen en de vrouwengevangenis, nu het Pieter Baan Centrum. In de loop van de negentiende eeuw is het gebied rond de Oosterkade langs de Vaartsche Rijn verder verstedelijkt met als gevolg een hoge bebouwingsdichtheid en vele stegen binnen een gesloten stedelijk bouwblok. In de jaren twintig is ten oosten van de Albatrosstraat de Watervogelbuurt gebouwd. De woningbouwstijl doet denken aan de Amsterdamse School en de buurt kent een regelmatig stratenpatroon, met verbijzonderingen op de hoeken. Hier direct op aansluitend zijn de eerder genoemde begraafplaatsen en het Pieter Baan Centrum gelegen.

Het Martinushofje is een hofje in de Nederlandse stad Utrecht. Het hofje aan de Gansstraat is in 1884 in opdracht van het Rooms-katholieke Armbestuur gebouwd. A.G. Tollenaar verzorgde het ontwerp in een stijl die wordt gekarakteriseerd als overgangsarchitectuur met toepassing van een beperkt aantal neogotische elementen. De in totaal 24 woningen zijn verdeeld in twee tegenover elkaar gelegen bouwblokken die gescheiden worden door een doodlopend straatje. De woningen bevatten twee bouwlagen met daarboven nog een zolder. Ze zijn merendeels voorzien van onder andere gedeelde dakkapellen in een zadeldak. De twee woningen in het midden van ieder bouwblok vormen daarop een uitzondering vanwege de hogere doorzetting van de voorgevel in de vorm van een tuitgevel.

De Zuiderkerk was een kerkgebouw in de Nederlandse stad Utrecht. Het bouwwerk aan de Krommerijn 1 werd in 1925 geopend voor de Gereformeerde Kerk. De architect Albert Kool zorgde voor het ontwerp in de bouwstijl van de Amsterdamse School. Het kerkgebouw vormde het sluitstuk voor de windrichtingen na de eerdere opening van de Oosterkerk (1887), de Westerkerk (ca. 1891) en de Noorderkerk (1923). In 1986 vond de laatste kerkdienst plaats in de Zuiderkerk. Het kerkgebouw is het jaar erop in het kader van de ontkerkelijking en kostenbesparing gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw. De kerkelijke gemeente nam daarop zijn intrek in de Utrechtse Nicolaïkerk. Tevens werd in het ter plaatse gebouwde flatgebouw een kerkzaal opgenomen, die de naam Zuidererf kreeg. Naast de bij vele Gereformeerde kerken gebruikelijke diensten in de ochtend en de middag werd in deze kerk nog een avonddienst gehouden om 19:00 uur, om onder meer de verpleegsters van de in de nabijheid gelegen Academisch Ziekenhuis Utrecht en Diakonessenhuis (Utrecht) gelegenheid te bieden elke zondag een dienst te kunnen bijwonen.

De Krommerijnbrug is een vaste brug in de Nederlandse stad Utrecht. Ze overspant de Kromme Rijn die eronder uitmondt in de Stadsbuitengracht. Het Ledig Erf gaat op de brug over in de Tolsteegsingel en de Abstederdijk. De brug heeft twee overspanningen en is vormgegeven in steen met balustrades uitgevoerd in ijzer. In haar huidige vorm is ze in 1905 aangelegd op of bij de locatie van een houten voorganger. In die periode zijn meerdere bruggen in de omgeving gebouwd/vernieuwd zoals de Herenbrug. Gaandeweg is de Krommerijnbrug aanzienlijk verbouwd; zo verdwenen omstreeks 1999 de smeedijzeren balustrades. Tramlijn 1 liep in de jaren 1930 over de brug. De Krommerijnbrug wordt vandaag de dag fors gebruikt over land door verschillende verkeersdeelnemers in beide richtingen. Over water vindt er nauwelijks scheepvaartverkeer plaats.

Het IBB is een studentencomplex aan de Ina Boudier-Bakkerlaan in de wijk 'Oost' in Utrecht, de hoofdstad van de Nederlandse provincie Utrecht. Er zijn zo'n 1300 kamers in huizen van acht tot vijftien bewoners, waar huiskamer, keuken en badkamer gedeeld worden. Daarnaast zijn er enkele zelfstandige woningen. Het IBB is eind jaren 60 gebouwd en is daarmee het oudste studentencomplex van de stad. Het complex bestaat uit een hoogbouwflat van 288 eenheden en 15 laagbouwflats van in totaal ca. 1000 eenheden. Eigenaar en verhuurder is de SSH Utrecht. Tussen 1995 en 2003 was ook het ROC Utrecht Unit Welzijn gevestigd aan de IBB laan nummer 2 met ongeveer 500 studenten een belangrijk onderdeel van de wijk. In 2003 is deze school verhuisd naar de Vondellaan en opgegaan in het ROC Midden Nederland. Het IBB ligt in Utrecht-Oost, met de Ina Boudier-Bakkerlaan in het oosten en de Oosterspoorweg in het westen. Achter de Oosterspoorweg ligt de volksbuurt Sterrenwijk. Hoewel de meeste kamers maar zo'n 12 m² groot zijn en het complex inmiddels op leeftijd is, is het nog steeds populair bij studenten. Als mogelijke reden hiervoor kan de ligging halverwege de binnenstad en universiteitscentrum De Uithof, of de lage huurprijs gezien worden. Het complex had een eigen buurtsupermarkt en van 1968 tot 2008 een eigen kroeg. De supermarkt is overbodig geworden na de opening van een reguliere supermarkt in de straat, nu is er een sportschool in gevestigd. Bekende (oud-)bewoners van het IBB: Vincent Bijlo (nummer 63 en 189) Denise Jannah (nummer 21-3) Elias Khodabaks (hoogbouw 16e verdieping) Quinsy Gario (hoogbouw 11e verdieping)

De Tolsteegsingel en omgeving is een buurt in de wijk Oost in Utrecht, de hoofdstad van de Nederlandse provincie Utrecht.

Manenborgh, ook wel Manenburg genoemd, was een bolwerk in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.

De Wulpstraat (tot 1938 Keisteeg) is een straat in de Nederlandse stad Utrecht, die loopt vanaf de Oosterkade tot aan de Albatrosstraat in de Watervogelbuurt. De enige zijstraten die de Wulpstraat kent zijn de Alkhof en Zeekoethof. In 1938 werden in deze straat door de Fundatie van Maria van Pallaes 22 hofjeswoningen gebouwd in de stijl van de Delftse School die tegen een lage prijs werden verhuurd. De woningen aan de Wulpstraat 2-10 en 5-37 zijn een gemeentelijk monument en worden thans beheerd door het Utrechts Monumentenfonds (UMF). In de straat bevindt zich ook de zijgevel van een aan de Oosterkade gebouwde 18e-eeuwse boerderij die op de lijst van rijksmonumenten staat.