Daalsedijk

De 1e Daalsebuurt is een buurt in Pijlsweerd in de stad Utrecht, in de Nederlandse provincie Utrecht. Deze buurt is gelegen aan de Amsterdamsestraatweg.

De Utrechtse stadsvrijheid was in het verleden eeuwenlang een bepaald grondgebied om de stad Utrecht. Dit buitengebied was verder opgedeeld in ongeveer 15 buitengerechten. De stadsvrijheid was een bijzondere rechts- en bestuursvorm, inclusief belastingheffing, en was onderhorig aan de stad.

Het Klooster Bethlehem of het Klooster Maria te Bethlehem is een inmiddels verdwenen klooster dat stond in de huidige Utrechtse buurt Pijlsweerd. Het werd gebouwd in 1423 als buitenplaats van het Ceciliaklooster aan de Neude. In 1425 werd de buitenhof een zelfstandig klooster. Het werd afgebroken in 1607. De straatnamen Bethlehemweg, Tiendstraat, Kerkweg en Kruisweg herinneren nog aan het klooster.

Het Schoolgebouw Amsterdamsestraatweg was een complex van gebouwen aan de Amsterdamsestraatweg in de Nederlandse stad Utrecht. Het schoolgebouw en de bijbehorende woning voor het hoofd der school werden in 1900 gebouwd door de gemeente Utrecht, net voor de invoering van de Leerplichtwet. Het schoolgebouw, dat evenals de woning in neorenaissance-stijl was uitgevoerd, werd in de loop der jaren gebruikt voor openbaar, bijzonder en speciaal onderwijs. De architect was F. J. Nieuwenhuis, destijds directeur van de gemeentewerken Utrecht. Het schoolgebouw is in 1988 gesloopt. De schoolhoofdwoning is bewaard gebleven.

Verdomhoekje is een buurt in Utrecht. Het wordt begrensd door de Daalsetunnel, Vleutenseweg, (Petrus Augustus) P.A. de Genestetstraat en de Spoorlijn Utrecht - Rotterdam. Het is een deel van de buurt Nieuw Engeland, wijk West. Het Verdomhoekje staat bekend als een probleembuurt.De film De Pretenders van Jos Stelling werd opgenomen in deze Utrechtse volksbuurt, voordat er afbraak en renovatie plaatsvond.

De Kat is een verdwenen molen in de Nederlandse stad Utrecht.

Amsterdamsche Straatweg is een voormalige stopplaats aan de Centraalspoorweg tussen Utrecht en Zwolle. De stopplaats was geopend van 1 mei 1895 tot 1 april 1923 en lag tussen de huidige stations Utrecht Centraal en Utrecht Overvecht, bij de overweg in de Amsterdamsestraatweg.

De Eendracht van het Land is de titel van een tweetal artistieke kunstwerken van beeldhouwer en latere verzetsman Gerrit van der Veen. Het zou zijn laatste beeldhouwwerk zijn.

De Leidseveertunnel is een tunnel in Utrecht, net ten noorden van het Centraal Station. Deze tunnel verbindt het Smakkelaarsveld en het stadsbusstation van Utrecht Centraal met het Westplein. De tunnel wordt gebruikt door bussen, fietsers en voetgangers, en tot april 2013 ook door de sneltrams op de tramlijn Utrecht – Nieuwegein/IJsselstein. Omstreeks 2022 opent een nieuwe connectie tussen de oude tramlijn en de nieuw te bouwen Uithoflijn door de tunnel. Boven de Leidseveertunnel liggen de sporen tussen Utrecht en Leiden/Rotterdam/Den Haag, Schiphol/Amsterdam en Hilversum/Baarn/Amersfoort. Overigens de naam Leidseveertunnel is pas op 28 november 1953 aangebracht.

Het Buurtstation in Utrecht werd geopend op 1 mei 1904 door de Nederlandsche Centraal-Spoorweg-Maatschappij vanwege ruimtegebrek op het bestaande NRS-station (het latere Centraal Station). Het station dankte zijn naam aan het feit dat het het beginpunt was van de buurtspoorwegen die bij Bilthoven en Den Dolder van de Centraalspoorweg aftakten naar respectievelijk Zeist en Baarn. Het was een kopstation dat van het NRS-station werd gescheiden door de Leidse Rijn, en was vanaf het stationsplein bereikbaar over een loopbrug. Na de verbouwing van het NRS-station in 1936 had dat meer capaciteit, hiermee werd het Buurtstation overbodig, en het werd in 1937 gesloten. Met de bouw van de Leidseveertunnel, die werd voltooid in 1940, konden de buurtsporen worden doorgetrokken naar het Centraal Station en werden daar vier kopsporen aangelegd direct naast het stationsgebouw. Deze sporen staan nog steeds bekend als "de buurtsporen".

De Molenbrug was een brug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De brug lag ter hoogte van het Paardenveld en overspande de Stadsbuitengracht. Vanuit de middeleeuwen was deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad tot in de 19e eeuw zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. Vanaf 1830 werden de verdedigingswerken grotendeels afgebroken en onder andere ontstonden gaandeweg nieuwe verbindingen over de gracht naar de ontspruitende buitenwijken in de sterk uitdijende stad. Deze verbindingen werden in eerste instantie gevormd door overhaalschuitjes op diverse plaatsen in te zetten. De eerste nieuwe brug op een nieuwe locatie was de Willemsbrug. De opening daarvan vond plaats in 1859. Rond 1895 werd voor het eerst over plannen voor een nieuwe brug tussen het Paardenveld en de Catharijnesingel gesproken. In mei 1895 werd de beslissing tot de bouw genomen door de Utrechtse Gemeenteraad. De gemeentelijk architect F.J. Nieuwenhuis zorgde voor een ontwerp dat in licht gewijzigde vorm is uitgevoerd. Het was een smalle draaibrug die voorzien was van siersmeedwerk en alleen gebruikt werd door voetgangers. (fietsen moesten aan de hand meegevoerd worden) De bouw van de brug startte in oktober 1895 en de brug werd in gebruik genomen in april 1896. In die tijd stonden de molens Rijn en Son en De Meiboom nog aan het Paardenveld. In het derde kwart van de 20e eeuw ontstonden onder meer plannen voor de bouw van Hoog Catharijne en de demping van de Stadsbuitengracht. De demping is in gedeeltelijke vorm doorgegaan; in het noordwesten van het stadscentrum verdween meer dan een kilometer van de gracht. Ervoor in de plaats werd rond 1970 onder meer een verdiepte stadsautoweg aangelegd (de Catharijnebaan). De Molenbrug lag in het gedempte gedeelte en is in 1969 gesloopt. Begin 21e eeuw ging de uitvoering van een nieuw stedenbouwkundig plan van start. Onder andere de demping van de Stadsbuitengracht wordt in dat plan ongedaan gemaakt. Op de locatie van de voormalige Molenbrug is een nieuwe brugverbinding gebouwd onder de noemer Paardenveldbrug.

De keukentjes van Korvezee vormden in de 19e eeuw een berucht sloppenbuurtje in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze waren gelegen in Wijk C in een dichtgebouwd gebied tussen het Paardenveld en een (inmiddels verdwenen) steeg genaamd de Achterstraat. De krotwoninkjes waren niet tot nauwelijks bewoonbaar, onbekend qua straatnaam en vernoemd naar een eigenaar. Ze waren rond 1820 gebouwd en bestonden uit de oude (bij)keukens die aan een rij eenkamerwoningen waren gebouwd. In de loop der jaren liet de eigenaar de doorgangen van de woningen naar de (bij)keukens dichttimmeren zodat de zo'n 16 afgescheiden keukenruimtes als woonruimtes verhuurd konden worden voor ongeveer 25 guldencent per week. In de afgesplitste keukens kon men niet tot nauwelijks staan en er was onder andere gebrek aan licht, lucht, brand- en toiletvoorzieningen. In 1832 was al opgevallen dat er op het huizenblok met 20 gevallen veel cholera heerste waarna de overheid diverse malen optrad. De bouw in 1840 van een bierbrouwerij vrijwel pal achter de keukens zorgde onderwijl voor een verdere verslechtering van het leefklimaat. In 1849 rapporteerde de Geneeskundige Commissie onder meer dat de keukentjes van Korvezee een allertreurigst schouwspel en een waare bron van morsigheid, vocht en verpestende stank vormden. In de jaren 1850 werden de keukentjes van Korvezee onbewoonbaar verklaard. In 1859 zouden ze om die reden door de eigenaar afgebroken worden en werden 37 bewoners geteld in de afgescheiden keukenruimtes. In de jaren 1860 werden de keukentjes van Korvezee met behulp van de politie ontruimd waarbij een bewoner die niet wilde vertrekken gevangenisstraf kreeg. Binnen enkele jaren waren de krotwoningen echter weer bewoond. Gaandeweg zijn de krotwoningen verdwenen. De eigenaar daarvan wordt wel getypeerd als een profiteur van de grote woningnood die in de stad Utrecht heerste. Goede en goedkope huizen waren medio 19e eeuw nauwelijks beschikbaar in Utrecht wiens bevolkingsaantal die eeuw verdrievoudigde naar 100.000 inwoners. De meeste arbeiderslonen lagen omstreeks 1850 rond de 5 à 6 gulden per week en een behoorlijke woning kostte minstens 1,20 gulden per week. De bevolking werd geacht toch ergens te kunnen wonen en een dak boven het hoofd werd meer bevonden als dakloos. De bewoners van dit soort krotten waren daarnaast lang niet altijd de meest armlastigen maar ook al dan niet geschoolde arbeiders met hun gezin. De leefomstandigheden zoals rond de keukentjes van Korvezee waren niet uniek in de stad Utrecht. In Wijk C bevonden zich tal van slechte woningen en elders in de stad waren soortgelijke omstandigheden zoals in het sloppenbuurtje rond de Reet in de Muur achter de Boterstraat. De grondige aanpak die uiteindelijk leidde naar verbeterde woonomstandigheden en hygiënemaatregelen zoals bruikbaar drinkwater kwam vanaf omstreeks 1850 langzaam maar gestaag op gang. De omgeving van de keukentjes van Korvezee is daarin vrijwel geheel op de schop gegaan en vandaag de dag bevindt zich er alleen nieuwbouw van vrij recente datum.