Doorlaatbrug Eldensedijk

Het Ir. M.A. Brinkman Vissergemaal is een gemaal in de wijk Malburgen-West in de Nederlandse stad Arnhem. Het gemaal aan de Gelderse Rooslaan werd gebouwd in 1934 om de net ingedijkte Malburgsche Polder en de daarop geplande woonwijk Malburgen droog te houden. Tot de jaren '90 van de 20ste eeuw was het gemaal in gebruik waarna een lange periode van leegstand volgde. In 2017 is het gebouw in gebruik genomen als woning.

De Praets is een buurtschap in de Nederlandse gemeente Arnhem, gelegen in de provincie Gelderland. Het ligt op de zuidelijke Rijnoever in het uiterwaardengebied Stadsblokken-Meinerswijk, dicht bij de Nelson Mandelabrug.

Malburgen-West is een wijk in Arnhem-Zuid die deel uitmaakt van de wijk Malburgen. De wijk bestaat uit 2 buurten, de woonwijk Malburgen-West en het uiterwaardengebied Meinerswijk en De Praets.

De schipbrug Arnhem was een pontonbrug in Arnhem over de Nederrijn. De schipbrug lag ten westen van de stad op de plek waar tegenwoordig de Nelson Mandelabrug ligt. Het zorgde voor de belangrijkste verbinding over de Rijn tot de bouw van Rijnbrug in 1935. In 1603 werd een eerste schipbrug aangelegd. Dit maakte de stad beter bereikbaar voor de boeren uit de Betuwe en voor de kooplieden uit Nijmegen die voorheen met een veer de oversteek maakten. De schipbrug bestond uit een aantal kleine schepen met daarop een brugdek, waarover men van de ene naar de andere oever kon lopen of rijden. Als een schip op de rivier wilde passeren, werd er een deel van de brug tussenuit gevaren. Wie naar de overkant wilde, moest dan wachten; dit kon nog weleens lang duren. Als er veel ijs op de rivier dreef, werd de hele brug weggehaald en in de haven gelegd.

De Nelson Mandelabrug in Arnhem is een brug over de rivier de Nederrijn die de Arnhemse binnenstad en Arnhem-Noord via de Eldenseweg (voorheen onderdeel van de N225) verbindt met Arnhem-Zuid. De brug ligt aan de westkant van het centrum en wordt door veel Arnhemmers nog altijd de Nieuwe Brug genoemd, in tegenstelling tot de Oude Brug (de John Frostbrug) die oostelijk van het centrum is gelegen. Tot 1987 heette de brug Roermondspleinbrug. Door de groei van Arnhem op de zuidelijke oever van de Rijn kon de Oude Rijnbrug het toenemende verkeer tussen Arnhem-Noord en Arnhem-Zuid niet meer aan. Daarom werd in 1965 besloten tot de bouw van een tweede brug over de Rijn. Er werd gekozen voor de plek waar van 1603 tot 1936 de schipbrug Arnhem lag en na de oorlog een pontje voer, tussen het Roermondsplein en De Praets. In 1968 verscheen het definitieve bouwrapport maar het duurde tot 1974 voordat de bouwopdracht was afgegeven. Op 18 december 1977 werd de Roermondspleinbrug in gebruik genomen. Door de aanleg van de brug waren aanpassingen nodig aan het Roermondsplein, Nieuwe Plein en Willemsplein. In 1987 werd de brug hernoemd naar Nelson Mandela. De Arnhemse beslissing om het gezicht van de anti-apartheidsbeweging in Zuid-Afrika te eren was in de jaren tachtig omstreden. Tijdens het evenement Sonsbeek '93 werd de brug een kunstobject. Rémy Zaugg plaatste op de zijkant van de brug in neonverlichting (in 2021 vervangen door ledverlichting) in wit acrylglas de woorden HUIZEN - WIND - DE STROOM - DE VERTE - DE UTOPIE - INDONESIE - DE BOTEN - DE ZEE - BLAUWE LUCHT Het kunstwerk zou voltooid worden op de John Frostbrug, maar dat riep zoveel emoties op dat het stadsbestuur daarvan afzag. In de nacht van 1 juli 2013 heeft een onbekende kunstenaar een portret van Nelson Mandela geschilderd op een van de brugpijlers op de zuidelijke rivieroever. Vanwege veel positieve berichten van burgers over dit kunstwerk, heeft de gemeente besloten om het portret niet te verwijderen. In 2016 begon de Giro d'Italia in Gelderland. In de 2e en 3e etappe van de Giro kwam het peloton over de Nelson Mandelabrug.

De Blauwe Golven is een kunstwerk van Peter Struycken, uitgewerkt als inrichting van de openbare ruimte van het Roermondsplein in de Nederlandse plaats Arnhem. Gelijk aan de naam bestaat de inrichting van de ruimte tussen de doorgaande wegen voornamelijk uit een blauw-wit, golvend patroon, met als in het westelijk deel een grote fontein. Het geheel is in 1977 gelijktijdig met de Nelson Mandelabrug en Roermondsplein aangelegd. De blauwe golven refereren naar het gegeven dat in vroeger tijden zich op deze plek de Oude Haven bevond, die de stad met de Rijn verbond. Het kunstwerk is min of meer driehoekig van vorm en ongeveer 150 × 300 × 500 meter groot. Het plein was in zijn oorspronkelijk ontwerp al bedoeld als parkeerterrein. In 1978 werd het plein hiervoor echter om veiligheidsreden al gelijk weer afgesloten. In 2010 werd het parkeren, door het steeds groter wordende parkeerprobleem, op een gedeelte van de Blauwe Golven weer mogelijk gemaakt. Daartoe werden met oranje verf parkeervakken op de inmiddels sterk vervuilde klinkers aangebracht. Het kunstwerk maakte al met al sinds 2010 een verrommelde indruk. Naast de oranje strepen, stond de fontein droog en was ook de oostelijke kadewand sterk vervuild.

Het Roermondsplein is een verkeersplein ten westen van het stadscentrum van de Nederlandse stad Arnhem. Bij het plein landt de Nelson Mandelabrug, op de noordelijke Rijnoever. Aan de noordzijde grenst het plein aan het Nieuwe Plein, waar de Willemstunnel weer boven het maaiveld uit komt. Midden op het verkeersplein is een kunstwerk aangelegd door Peter Struycken onder de naam Blauwe Golven. Dit kunstwerk bestaat uit een golvend oppervlak van blauw-witte stenen met centraal een fontein. Het kunstwerk is ontworpen voor gebruik als parkeerplaats.

MASV (Midden Arnhemse Sportvereniging) is een Nederlandse amateurvoetbalvereniging uit de stad Arnhem, in de provincie Gelderland.

De Goudvishal was een poppodium in Arnhem. Zelf duidde de organisatie zich aan als subcultureel poppodium. Het was was de opvolger van de Stokvishal die in 1984 werd gesloten. Het muziekcentrum was gevestigd aan de Vijfzinnenstraat te Arnhem.

De Arnhemse Terra-Cotta-Fabriek werd opgericht in 1853 en ze heeft bestaan tot ca. 1895. Eigenaar was J.C. Stoeller. Kantoor en magazijn waren gevestigd aan het Roermondsplein nr. 1 en 2. De werkplaatsen bevonden zich aan de Rijnkade nr 20. De fabriek produceerde naast eenvoudige bouwonderdelen als buizen en tegels, bloempotten en vazen. Wat later specialiseerde het bedrijf zich in bouwornamenten zoals te vinden in het Arnhemse postkantoor (1888-1889). De fabriek bezat daarnaast een agentuur voor de verkoop van "Engelse, Franse en Belgische hardegebakken, verglaasde en Portland cement tegels voor de bekleding van vloeren en wanden". Verder hield men zich in de fabriek bezig met het beschilderen en inbranden van porselein-decoraties. In de korte tijd van haar bestaan werd de fabriek, op tentoonstellingen, meerdere malen onderscheiden voor haar producten met bronzen en zilveren medailles.

De Utrechtsestraat in Arnhem is een straat van circa 500 meter lang die overgaat in de Utrechtseweg. Het is een toegangsweg tot de stad. Het behoort tot het Arnhemse stadsdeel centrum. Op de vroegste plattegronden van Arnhem is de Utrechtsestraat al te herkennen. De weg was onderdeel van een doorgaande verbinding met de stad Utrecht over de stuwwallen van de Veluwe en de Utrechtse Heuvelrug langs de noordoever van de Rijn. Na de sloop van de vestingmuren in Arnhem werd de straat geleidelijk aan bebouwd. Deze 19de-eeuwse bebouwing is voor een deel verwoest tijdens de Tweede Wereldoorlog en vervangen door wederopbouwarchitectuur. De straat kenmerkt zich door het oplopende hoogteniveau omdat zij op een stuwwal is aangelegd. Het hoogteverschil tussen de stuwwal en de naastgelegen Rijn is op het hoogste punt, bij het Museum Arnhem, circa 30 meter. De Utrechtsestraat werd daarom vroeger 'Bovenover' genoemd en de straat langs de Rijn 'Onderlangs'. De zuidelijke gevelrij vanaf Utrechtsestraat nr. 59 kenmerkt zich door smalle, lange overwoekerde tuinen die steil langs de stuwwal naar beneden lopen. De 19de-eeuwse huizen aan de Utrechtsestraat hebben bijna allemaal de status van gemeentelijk monument. Zij vormen een goed beeld van hoe de ontwikkeling van de stad zich eind 19de eeuw na de aanleg van de spoorlijn manifesteerde in nieuwe buurten waar rijken hun huizen lieten bouwen. Niet alleen stedenbouwkundig is de straat van belang maar ook stilistisch omdat de huizen een goede afspiegeling vormen van het toen heersende neoclassicisme.

De Rijnpoort was een stadspoort van de Nederlandse stad Arnhem. De poort was de toegang van de stad vanaf de zuidwestelijke zijde en gaf toegang tot de ravelijn die deel uitmaakte van de verdedigingswerken van de stad. Via de ravelijn was de voormalige haven en de Arnhemse schipbrug over de Rijn bereikbaar. De poort stond ongeveer aan het uiteinde van de Rijnstraat en de Oeverstraat. Tijdens de napoleontische oorlogen is in 1813 rondom de poort hard gestreden. In 1827 werd de poort afgebroken.