Wijde Begijnestraat

Het Begijnhof is een verdwenen leefgemeenschap van begijnen in de Nederlandse stad Utrecht.

ACU is een politiek cultureel centrum in de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht. Tevens functioneert het als concertzaal voor voornamelijk alternatieve bands. Ook heeft het een veganistisch eetcafé, worden er informatie- en filmavonden gehouden en was het voorheen een vast onderdeel van het stadsfestival Le Guess Who?. Daarnaast zijn er dansavonden in uiteenlopende muziekstijlen. ACU ontvangt geen subsidies, draait volledig op de inzet van vrijwilligers en bezit het pand in eigen beheer. Het is daardoor geheel onafhankelijk en vaart zodoende een eigen koers op onder andere het gebied van (band)programmering.

De Begijnekerk was een kerkgebouw in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De kerk aan de Breedstraat 40 is ontstaan met de aankoop in 1849 van een bestaand herenhuis dat werd bestemd voor de Christelijke Afgescheiden Gemeente. De opening vond na verbouwing of herbouw plaats in 1854. Het kerkgebouw werd vernoemd naar het verdwenen Begijnhof dat hier in eerdere tijden had gelegen. In of kort na 1875 is de gevelpartij aan de Breedstraat gewijzigd. In 1892 fuseerde de Afgescheiden gemeente met de Dolerenden, waarna de kerk overging naar de Gereformeerde Kerk. In de 19e eeuw telde het kerkgebouw 550 zitplaatsen. Bij een bijzondere gebeurtenis kon de te verwachten toeloop een veelvoud zijn van het aantal zitplaatsen zoals in 1866 bij een gebedsbijeenkomst die tot doel had een lokale cholera-epidemie te bezweren. Begin 20e eeuw werd nog overwogen het kerkgebouw te verkopen. Na de keuze tot behoud is onder meer een aanbouw toegevoegd in 1908. Onderwijl steeg het inwoneraantal van Utrecht snel en verrezen nieuwe wijken buiten het centrum. Het centrum kreeg daarin te maken met een sterk teruglopend aantal inwoners. In de jaren 1930 viel het besluit de Begijnekerk af te stoten en opende de Gereformeerde Kerk ter vervanging de Tuindorpkerk in de nieuwe wijk Tuindorp. Hierin speelde mee dat de Westerkerk op enkele honderden meters afstand lag voor de kerkgangers van de Begijnekerk. In 1937 vond de laatste kerkdienst plaats in de Begijnekerk. Het gebouw werd rond die tijd verkocht aan een drukkerij in de Breedstraat waarna het (onder meer) fungeerde als papieropslag. In 1939 is de Begijnekerk gesloopt door uitbreiding van de drukkerij met nieuwbouw.

Begijnebolwerk was een aarden bolwerk dat diende in de verdediging van de Nederlandse stad Utrecht. Het was gelegen in het noordelijke deel van het oude stadscentrum aan de Stadsbuitengracht (Weerdsingel). Het bolwerk is omstreeks 1580 onder leiding van de vestingbouwkundige Adriaen Anthonisz tezamen met vier andere bolwerken (Lepelenburg, Lucasbolwerk, Mariabolwerk, en Wolvenburg) aangelegd om de stadsverdediging te moderniseren. Het Begijnebolwerk is aangelegd even ten noorden van het Begijnhof. Om ruimte te scheppen voor het bolwerk is de loop van de verdedigingsgracht om de stad op deze locatie verlegd. De bouw van deze serie van bolwerken was de laatste modernisering van de verdedigingswerken in de stad totdat in de 19e eeuw de Nieuwe Hollandse Waterlinie met een aantal forten bij Utrecht werd aangelegd. In 1830 werd gestart met de sloop van de oude stadsverdediging. Het gebied met het Begijnebolwerk werd als eerste gesloopt. Al spoedig verrees nieuwbouw in de vorm van gebouwen op de locatie van het Begijnebolwerk. De contouren van het bolwerk zijn vandaag de dag nog te zien.

Boothstraat 10 is een monumentaal pand gelegen aan de Boothstraat te Utrecht. Dit pand heeft sinds 1967 de status van rijksmonument met nummer 36026. Het staat in het monumentenregister beschreven als 'Pand met gevel met rechte kroonlijst met blokken en getande randen met 19e-eeuwse deurpartij in het midden'.

Deze circa 150 meter lange straat vormt een verbinding tussen het Janskerkhof en de Voorstraat in Utrecht. De Boothstraat is in 1659 aangelegd. Voorheen lag in dit gebied de immuniteit van de nabijgelegen Janskerk. Op Boothstraat 6 na, zijn alle bestaande huizen in de Boothstraat gebouwd na de aanleg van de straat. Boothstraat 6 is van oorsprong een claustraal huis, voor het eerst vermeld in 1424. In 1658 kocht de Utrechtse oud-burgemeester Cornelis Booth huis en grond. Vervolgens liet hij het huis verbouwen en werd de straat aangelegd. Van 1854 tot 1903 woonde de predikant en dichter Nicolaas Beets in het huis. In de 20e eeuw werd er het Willem Pompe Instituut gevestigd, het gebouw van de afdeling strafrecht van de Universiteit Utrecht. De Sociëteit van Navigators studentenvereniging Utrecht is gevestigd in de Boothstraat op nummer 10. Vandaag de dag bevinden zich in de Boothstraat diverse monumentale bouwwerken waaronder een aantal rijksmonumenten.

De Plompetorengracht is een korte gracht en straat in de binnenstad van Utrecht.

Kinepolis Utrecht City, voorheen Wolff City, is een bioscoop in Utrecht. Het gebouw, op de hoek van de Drift en Voorstraat, werd na een grootschalige verbouwing ter huisvesting van deze bioscoop geopend op 18 januari 1936. De architecten N. Andriessen en J. van der Weele verzorgden het ontwerp in de stijl van de nieuwe zakelijkheid/het nieuwe bouwen. Kenmerkend waren de golvende geometrische belijning en het gebruik van gestucte buitenwanden in een zachte pasteltint of gebroken wit. In deze jaren wilde een exploitant dat zijn bioscoop allure en luxe uitstraalde. De hoofdfilm tijdens de opening was de operettefilm van Ralph Benatzky, "Im weißen Rößl" van Karel Lamač met als sterren Christl Mardayn, Hermann Thimig en Theo Lingen. Het gebouw was oorspronkelijk het voormalige feestgebouw De Plompetoren waarin in 1925 via een ingrijpende verbouwing van buiten en restyling van binnen een vertoningszaal met meer dan 700 zitplaatsen in oorspronkelijk negen rangen gerealiseerd werd. De oorspronkelijke prijzen liepen op van dertig cent tot één gulden. Vooraan in de zaal was het het goedkoopst en naar achteren werd het wat duurder, oplopend van parterre naar parket, stalles, fauteuil en zaalloge. Als bioscoop werden er lang de grote films en ook een aantal premières vertoond. In 1978 werd de bioscoop wederom van binnen gerenoveerd. Er werden drie zalen gecreëerd. De oude benedenzaal bleef onder de naam City bekend en het voormalige balkon werd opgedeeld in twee kleinere zalen waarin onder de naam Movies kleinere kwaliteitsprodukties bekeken konden worden. In 2001 werd de bioscoop aangewezen als rijksmonument. Tot 2014 was de exploitant van de bioscoop de Wolff Cinema Groep. In juni 2014 nam Kinepolis de Wolff Groep over.

De Voorstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Deze straat loopt enigszins gebogen en is ongeveer 300 meter lang. De Voorstraat bestond reeds omstreeks 1300. Vandaag de dag is het een eenrichtingsstraat. De straat ligt in het verlengde van de Wittevrouwenstraat (die weer in het verlengde ligt van de Biltstraat) en gaat over in de Potterstraat. Al het verkeer vanaf de Biltstraat en de Wittevrouwensingel kan alleen door deze eenrichtingsstraat verder richting centrum rijden of moet anders behoorlijk omrijden. Er bevinden zich in deze straat diverse monumentale panden, zoals onder andere het pand Centraal Apotheek De Liefde. In deze panden zitten ook diverse gevelstenen.Op de Voorstraat bevinden zich op cultureel gebied een van de bekendste Utrechtse bioscopen (City Movies) en politiek cultureel centrum ACU.

De Noorderbrug is een brug in de Nederlandse stad Utrecht. De brug is gelegen aan de noordzijde van het stadscentrum en overspant ter hoogte van het voormalige Begijnebolwerk de Stadsbuitengracht. Tot in de 19e eeuw was deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. In de 19e eeuw werden de verdedigingswerken grotendeels afgebroken. Er ontstonden gaandeweg nieuwe verbindingen over de gracht naar de ontspruitende buitenwijken in de sterk uitdijende stad. De Noorderbrug is gebouwd omstreeks 1873 in die ontwikkeling als een van de eerste nieuwe bruggen.Rond 1935 is ze vernieuwd in de vorm van een rolbasculebrug door onder meer de Utrechtse firma N.V. Machinefabriek Hoogelanden v.h. Pannevis met de heropening in 1936. De Dienst Gemeentewerken Utrecht, in het bijzonder de gemeentelijk architect Gosse van der Gaast, zorgde voor het ontwerp van de vernieuwde brug. De Noorderbrug wordt over land vandaag de dag vrij intensief gebruikt door allerhande verkeersdeelnemers.

De Driftbrug is een vaste brug in de Nederlandse stad Utrecht. Ze is gelegen in het noordoosten van het stadscentrum. De brug overspant de Drift die op dit punt overgaat in de Plompetorengracht. Over land verbindt de Driftbrug de Voorstraat met de Wittevrouwenstraat. Tot 1912 heette de Driftbrug de (Eerste) Wittevrouwenbrug; de naam Wittevrouwenbrug geldt sindsdien voor de brug aan het andere einde van de Wittevrouwenstraat. De huidige Driftbrug dateert uit 1907 maar reeds ver voor die tijd lag hier al een brugverbinding. In ieder geval bestonden de Voorstraat en de Wittevrouwenstraat reeds rond 1300. De grachten zijn hier aan het eind van de 14e eeuw aangelegd en op 16e-eeuwse stadsplattegronden staat een brugverbinding. Bij de vernieuwing van de Driftbrug in 1907 is de bakstenen boogbrug vervangen door een plaatbrug. Voor de overspanning is gebruikgemaakt van gewapend beton en de brug is een van de eerste die daarmee is gebouwd. Verder is (onder meer) baksteen toegepast en op de brug bevinden zich ijzeren balustrades. Op drie van de vier hoeken van de brug staan ijzeren lantaarns waaronder rond 1970 consoles met beeldhouwwerken zijn aangebracht. Onder de brug bevinden zich een of meer brugkelders en aan de brug grenzen werfkelders waarbij een werf ontbreekt. Bij het westelijke landhoofd van de brug bevindt zich vanaf straatniveau een trap die leidde naar een ondergrondse fietsenstalling van de naastgelegen bioscoop. Onder de trap zit nog een beeldhouwwerk met daarop de Plompetoren, die overigens bij de Plompetorenbrug stond. Het hoekpand en omgeving aan de zuidoostzijde van de Driftbrug is het voormalig paleis van koning Lodewijk Napoleon. De Driftbrug is een vrij smalle brug die over land intensief wordt gebruikt door allerhande verkeersdeelnemers. Alleen langzaam verkeer als voetgangers en fietsers kunnen haar in beide richtingen passeren. Voor verkeersdeelsnemers als auto's is er een rijbaan beschikbaar die uitsluitend dieper het centrum invoert. Tot uiterlijk halverwege de 20e eeuw reden er ook trams over de Driftbrug. In tegenstelling tot vrijwel alle andere bruggen in het oude stadscentrum geldt er geen aslastbeperking op de brug. Over het water wordt de brug nog nauwelijks gebruikt.

De Van Asch van Wijckskade is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De circa 500 meter lange straat ligt in het uiterste noorden van het centrum en loopt, met uitzondering van het deel over het voormalige Begijnebolwerk, evenwijdig aan de Stadsbuitengracht (Weerdsingel). Tot de zijstraten behoren de Hopakker, Begijnekade, Wijde Begijnestraat, 1e Achterstraat, 2e Achterstraat en de Noorderstraat.