Wachterliedplantsoen

De Augustanakerk of Augustanahof (als gevolg van nieuwe functies waaraan het gebouw tegenwoordig ook onderdak biedt) is een Luthers kerkgebouw in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer. Het gebouw uit 1956 is ontworpen door de architect Ferdinand B. Jantzen (die in deze wijk woonde) en ligt bij het Wachterliedplantsoen aan de Erasmusgracht, tegenover het Erasmuspark. De kerk is genoemd naar de Augsburgse geloofsbelijdenis (Confessio Augustana) van 1530. De inwijding vond plaats in februari 1957. De kerk was een van de "brandpunten" van de Evangelisch-Lutherse Gemeente Amsterdam. Naast de geloofsruimten was er plaats ingeruimd voor een ontmoetingshal, een kantine, een liturgisch centrum, enkele zalen voor kerkelijke arbeid, een pastorie en kosterswoning. Voor de eredienst was er naar toenmalig inzicht een knielbank geplaatst, die boogvormig rond de altaartafel was geconstrueerd. Het geheel bood plaats aan 264 zitplaatsen in de zaal, met nog een aanvulling van 80 op de gaanderij. De benodigde bouwkosten, exclusief orgel en klokken) van ongeveer 600.000 gulden waren deels afkomstig van de Lutherse gemeente in de Verenigde Staten. Sinds de sluiting van de Pniëlkerk in 2000 kwamen ook de gereformeerden (GKN) en hervormden uit de buurt hier samen. Sinds 2004 maken deze groepen (lutheranen, hervormden en gereformeerden) allen deel uit van de Protestantse Kerk in Nederland. Tussen de kerk en de gracht bevindt zich sinds 2011 een "stiltetuin". Sinds 2013 is ook een kunstgalerie in het gebouw gevestigd. De kerk werd in januari 2015 gesloten. Op 4 januari 2015 werd de laatste gewone zondagse dienst gehouden. De overige activiteiten in het gebouw en de stiltetuin gingen na januari nog door. In 2017 werd het grootste deel van het complex omgebouwd tot woningen, daarbij bleef de Lutherse gemeente eigenaar van het gebouw.

De Erasmusparkbuurt is een buurt in Amsterdam-West die is vernoemd naar het Erasmuspark, dat een groot gedeelte van de wijk beslaat. De Erasmusparkbuurt ligt tussen de Admiraal de Ruijterweg, Jan van Galenstraat, Mercatorstraat, Hoofdweg en Bos en Lommerweg en wordt doorsneden door de Erasmusgracht. Tussen 1990 en 2010 maakte de wijk deel uit van stadsdeel Bos en Lommer. Sindsdien is de buurt onderdeel van stadsdeel Amsterdam-West. Met de aanleg van het Erasmuspark werd begonnen vanaf eind jaren twintig - de buurt eromheen dateert voornamelijk uit 1939 en 1940, waarna de Tweede Wereldoorlog de uitvoering van het Algemeen Uitbreidingsplan (AUP) vertraagde. De straten in de Erasmusparkbuurt zijn veelal vernoemd naar historische boeken, toneelstukken en karakters, zoals de Reinaert de Vosstraat en de Merlijnstraat. Het Erasmuspark is vernoemd naar humanist, theoloog en filosoof Desiderius Erasmus.

Reinaert de Vosstraat 27 is een gebouw aan de Reinaert de Vosstraat in Amsterdam Oud-West.

De Wil de Graaffbrug (brug 393) is een voetgangersbrug in Amsterdam-West. De brug ligt in het noordoosten van het Erasmuspark en overspant de Erasmusgracht, die net buiten in het park ligt. De brug ligt in het verlengde van de Lof der zotheidbrug (brug 394). De brug dateert uit 1970, toen het park voor toen veel geld geheel opnieuw was ingericht. Het park ligt er al sinds 1927, maar alle bomen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog opgestookt en onderhoud werd er jaren niet gepleegd. In 1961 werd de grote renovatie afgerond. In 1970 volgde de brug. De brug was toen een betonnen recht-toe-recht-aan-brug met twee pijlers. De brug is rond 2000 vernieuwd, kreeg een vrije overspanning hangende aan een boogconstructie. De brug is in 2002 vernoemd naar politicus Wil de Graaff (17 juli 1928-2 juni 2001). Hij was van huis uit schilder. Als lid van de Communistische Partij Nederland (CPN) en VCN, Partij van Communisten in Nederland. Hij was actief binnen de vakbeweging, vanaf ongeveer 1969 lid van de huurderscomité in Amsterdam-West en lid van Bewonersbelangen Bos en Lommer. Behalve deze vernoeming eerde Amsterdam hem eerder met de gouden speld van verdienste. Opvallend is dat alle andere bruggen rondom het park namen kregen die verwijzen naar Desiderius Erasmus, behalve deze.

De Lof der zotheidbrug (brug 394) is een voetgangersbrug in Amsterdam-West. De brug ligt in het noordoosten van het Erasmuspark en overspant de ringvaart die in het park ligt. De brug dateert uit 1970, toen het park voor toen veel geld geheel opnieuw was ingericht. Het park ligt er al sinds 1927, maar alle bomen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog opgestookt en onderhoud werd er jaren niet gepleegd. In 1961 werd de grote renovatie afgerond en werd het park opnieuw geopend, de burg kwam pas in 1970, net als de Wil de Graaffbrug en Geert Geertsenbrug. De brug werd in 2006 vernoemd naar het belangrijkste werk van Desiderius Erasmus, Lof der zotheid. Andere bruggen naar het park zijn Desideriusbrug (al uit het begin) en Geert Geertsenbrug.

De Bos en Lommerweg is een straat in Amsterdam-West. De Bos en Lommerweg loopt van de Haarlemmerweg tot de dijk van de Ringspoorbaan. De straat wordt gekruist door de Willem de Zwijgerlaan, Admiraal de Ruijterweg en Hoofdweg. In het verlengde van de straat ligt de Burgemeester De Vlugtlaan voorbij de dijk van de Ringspoorbaan. Hier lag van 1986-2000 aan de zuidzijde Station Amsterdam De Vlugtlaan en ligt aan de noordzijde sinds 1997 het metrostation De Vlugtlaan. De straat werd in 1934 vernoemd naar de in 1940 gesloopte boerenhofstede met die naam langs de Sloterdijkermeerweg die Sloterdijk met de Sloterdijkermeerpolder (thans Sloterplas) verbond. Op deze plaats bevindt zich nu het Bos en Lommerplein. In de omgeving van de Bos en Lommerweg zijn de meeste straten vernoemd naar verwanten van Willem de Zwijger, veldslagen, historische boeken en toneelstukken. De opvallendste gebouwen langs de Bos en Lommerweg zijn de Pniëlkerk van B.T. Boeyinga, beter bekend als het 'Theelichtje' (sinds 2005 'Podium Mozaïek') en de Opstandingskerk van M.F. Duintjer, beter bekend als de Kolenkit. Omstreeks 2000 startten grote verbouwingsplannen voor het Bos en Lommerplein en omgeving. Over de Ringweg A10 werden twee poortgebouwen gerealiseerd langs de Bos en Lommerweg. Sinds 2010 is de Bos en Lommerweg ingedeeld bij het stadsdeel Amsterdam-West. Aan het eind van de weg staat sinds 2012 het appartementencomplex New Kit. Ter vervanging van de markt op het Gulden Winckelplantsoen / Bos en Lommerplein was er van 2021 tot 2023 op woensdag en zaterdag een markt op de ventweg aan de noordkant tussen het Bos en Lommerplein en de Egidiusstraat. Omdat de markt steeds slechter functioneerde besloot de gemeente de markt op te heffen per 1 november 2023.

Reinaert de vos is een muurschildering in Amsterdam-West. Bij de bouw van de portiekwoningen in de Bos en Lommerbuurt werd gekozen voor blinde muren als afsluiting van de woningblokken. Deze grijze blinde gevels werden met name in de eerste jaren van de 21e eeuw gezien als tekenen van somberheid en verval. Rond 2019 werd daarom besloten een aantal van die gevels op te vrolijken door muurschilderingen onder de gezamenlijke titel “De muren van West”. De gemeente Amsterdam en de Kallenbach Gallery ondersteunden het project De eerste muurschildering werd in 2019/2020 gezet door Stefan Glerum. Hij gaf een toekomstige versie van Reinaert de Vos weer op een flat aan de Egidiusstraat met een zijgevel aan de Bos en Lommerweg (huisnummer 211). Deze flat staat er sinds 1949 en is ontworpen door Louis Göbel en Gerardus den Hertog. De schildering verwijst niet alleen naar de literaire verhandeling, maar ook naar de Reinaert de Vosstraat die even ten zuiden van de Bos en Lommerweg loopt. De muurschildering geeft de indruk van een plaatje uit een stripboek.

Het Monument 1940-1945 is een oorlogsmonument in de wijk Bos en Lommer in Amsterdam-West. Hier staat een standbeeld, gemaakt door beeldhouwster Gerarda Rueter (1904-1993). Het beeld/monument staat bekend onder vele benamingen, zoalsː Zittende vrouw, Zittende figuur, Monument 1940-1945, Monument aan de Bos en Lommerweg en Herdenkingsmonument zittende vrouw. Het beeld Zittende vrouw was overigens al eerder door Rueter tentoongesteld; de zittende vrouw was te zien tijdens de beeldententoonstelling in Sonsbeek van 1949.

Pluk de dag is een relatief onopvallend en onbekend artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het is een beeld of beeldengroep dat zit in een open ruimte aan het noordelijk eind van de Vier Heemskinderenstraat en Twee Koningskinderenstraat nabij de Bos en Lommerweg. Daar tussen beide straten ligt een speelplaats annex ontmoetingsruimte met betonnen zitbankjes. Buurtbewoonster Judith Kox ontwierp voor die plek een beeldje geïnspireerd op de aloude uitspraak Carpe diem, dat ze hier vertaalde in drie vrouwfiguren, die zich ontwikkelen van diep ineen gezeten tot zich uitrekkend. De middelste figuur geeft bovendien aan wat volgens Kox de bron is van die opgewektheid; de natuur. Volgens de infotegel uit 2017, woonde Kox hier voorheen dertig jaar dicht in de buurt. Volgens haar LinkedInpagina was Judith Kox ten tijde van de plaatsing van het beeldje werkzaam in de journalistiek.

De Pniëlkerk, bijgenaamd het Theelichtje, in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer is oorspronkelijk een gereformeerde kerk. Het witte kerkgebouw is ontworpen door de architect Berend Tobia Boeyinga. Het gebouw dient nu als theater Podium Mozaïek. De Pniëlkerkgemeente kwam van 2002 tot 2017 samen in de nabijgelegen Augustanakerk. In 2002 is het gebouw verkocht aan de Woningcorporatie Het Oosten, sinds 2008 Stadgenoot. Sinds najaar 2005 zijn het theater Podium Mozaïek en een huisartsenpraktijk in het gebouw gevestigd. Hieraan voorafgaand is het van binnen drastisch verbouwd, door architect Jan Frederik Groos. De buitenkant is hierbij intact gelaten en waar nodig hersteld. In 2009 is het pand door het Stadsdeel Bos en Lommer op de gemeentelijke monumentenlijst gezet.

Podium Mozaïek is een theater in Amsterdam-West in de voormalige Pniëlkerk. Het podium biedt onder andere theater, muziek, storytelling en comedy. Theater RAST, De Gasten, Het Nederlands Blazers Ensemble, Orkaan en reART zijn de vaste gezelschappen van het podium.

Leda en de zwaan is een artistiek kunstwerk in het Erasmuspark in Amsterdam-West Beeldhouwer Han Rädecker maakte op verzoek van de gemeente Amsterdam zijn versie van het mythologische verhaal over Leda. Hij beeldde zowel Leda als de tot zwaan veranderde Zeus af. Het beeld van muschelkalksteen staat op een betonplaat en zandstenen sokkel in de noordoosthoek van het park. Het beeld, uit een liggende vrouw met zwaan balancerend op een zandstenen sokkel, is vermoedelijk geplaatst ter gelegenheid van de heropening van het park in november 1970 (het kreeg toen drie nieuwe toegangen). Amsterdam heeft nog een beeld onder de titel Leda en de zwaan; het staat op het Emmaplein en is van Ben Guntenaar.