Catharijnebrug (Utrecht)

De Catharijnepoort was vanaf de middeleeuwen een van de vier hoofdtoegangen over land tot de stad Utrecht. De stadspoort stond aan de westzijde van de huidige binnenstad, waar heden de Catharijnebaan en Vredenburg samenkomen. De Catharijnepoort werd destijds van buiten de stad bereikt via een ophaalbare brug (Catharijnebrug) over de verdedigingsgracht. De bemanning van de stadspoort geschiedde door gildeleden. Het gebouw van de Catharijnepoort kende meerdere ruimtes die werden gebruikt als kruitopslag en voor de bewaring van het stadsarchief. Daarnaast fungeerde de Catharijnepoort samen met de zuidelijke stadspoorten (de Tolsteegpoorten) als stadsgevangenis. Tussen 1621 en 1625 werd de Catharijnepoort naar ontwerp van Paulus Moreelse vernieuwd. Rond 1845 is de Catharijnepoort gesloopt. De brugverbinding is gebleven tot circa 1970.

De Smakkelaarsbrug was een brug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.

TivoliVredenburg is een muziekgebouw en poppodium aan de Vredenburgkade in Utrecht, ontstaan uit een fusie van Muziekcentrum Vredenburg en Tivoli Oudegracht. Het werd geopend in 2014 en omvat vijf concertzalen met een totale zaalcapaciteit van 5500 personen, een café en een restaurant. Het is gebouwd op de plek van het voormalige Muziekcentrum Vredenburg, dat op de Symfoniezaal na gesloopt is.

De Westerkerk in Utrecht is gelegen aan de Catharijnekade. Deze kerk werd in 1891 gebouwd onder toezicht van A.W. van Beeck Calkoen, maar was waarschijnlijk een ontwerp van meester-timmerman H. van Dijk. Het werd in eerste instantie gebruikt door de Doleantiegemeente (vanaf 1892: Gereformeerde Kerk). Sinds 1966 was de kerk in het bezit van de Gereformeerde Gemeente. De kerk had 1028 zitplaatsen. De kerk is in eclectische stijl opgetrokken met neoclassicistische elementen. De Westerkerk is de enige overgebleven protestantse zaalkerk in Utrecht sinds de sloop van de Oosterkerk aan de Maliebaan. De kerkzaal heeft een houten tongewelf. In 1913 werd de voorgevel versoberd door architect P. Houtzagers. In 1955 is de kerk gerestaureerd. Bij deze restauratie werd de voorgevel aan de bovenkant uitgebreid met een trapgevel en een klok. De restauratie werd uitgevoerd door architect P.G. van Nieuwkerk. De ingang van het wijkgebouw bevond zich aan de Bergstraat. Het orgel is gebouwd door Georg Heinrich Quellhorst in 1813 voor de Sint-Plechelmusbasiliek in Oldenzaal. In 1893 werd het verkocht aan de Westerkerk. Het orgel heeft de status van rijksmonument.Omstreeks 2016 is het kerkgebouw verkocht door de Gereformeerde Gemeente aan een projectontwikkelaar. Op 6 januari 2018 is de kerk onttrokken aan de eredienst.. Na verbouwing werd de kerk op 20 juni 2019 heropend als hotel-restaurant Bunk.

De Catharijnekade is een straat in de historische binnenstad in de buurt Wijk C in Nederlandse stad Utrecht, die loopt vanaf de Nieuwekade en de Daalsetunnel tot de Rijnkade waarin hij overgaat. Parallel aan de Catharijnekade loopt de Daalsesingel (voor 1977 de Catharijnesingel geheten). Zijstraten van de Catharijnekade zijn de Bergstraat en de Lange Koestraat. De Catharijnekade is vernoemd naar het Sint-Catharijneklooster wat stond op het Catharijneveld het huidige Vredenburg. De Catharijnekade is ongeveer 400 meter lang.

De 'Utrecht' was het hoofdgebouw van de Levensverzekering-maatschappij Utrecht. Het jugendstil-gebouw stond aan de Leidseweg 2 (voorheen Leidschestraatweg 4-5) in Utrecht, nu het Smakkelaarsveld, ongeveer ter hoogte van het middelste segment van Gildeveste.

De Catharijnebaan was van 1973 tot 2010 een korte verdiepte stadsautoweg in de Binnenstad van Utrecht, langs Hoog Catharijne. In maart 2010 werd de Catharijnebaan afgesloten voor verkeer in het kader van Aanpak Stationsgebied en in 2020 stroomde er weer water op de plaats van de Catharijnebaan. Voor de aanleg van de verdiepte baan in de jaren 70 werd het noordelijk deel van de Catharijnesingel, onderdeel van de Stadsbuitengracht, gedempt. Hierbij kreeg dit deel van de Catharijnesingel de naam Catharijnebaan. Het lag in de bedoeling om die weg te verlengen tot een ringweg om heel de binnenstad van Utrecht, waaraan de nog aanwezige singels goeddeels opgeofferd zouden worden. Dit is uiteindelijk niet doorgegaan waardoor de Catharijnebaan verkeerstechnisch gezien nauwelijks een functie had. Over de Catharijnebaan lagen vier viaducten, het Willemsviaduct en Moreelseviaduct tussen het Moreelsepark en de Mariaplaats, en het Vredenburgviaduct en Catharijneviaduct tussen Vredenburg, Leidseveer en Smakkelaarsveld. Twee van deze viaducten waren vernoemd naar de Willemsbrug en Catharijnebrug die voorheen over de singel lagen. Bij de viaducten lag de baan in een open tunnelbak, hier tussenin lag de weg wat hoger en waren er op- en afritten. Daarnaast liepen er twee traverses, onderdeel van Hoog Catharijne, over de Catharijnebaan: de in 2017 afgebroken Radboudtraverse, en de in 2009 afgebroken Gildetraverse ter hoogte van Muziekcentrum Vredenburg. In het noorden sloot de Catharijnebaan bij het Paardenveld aan op de Daalsetunnel, Amsterdamsestraatweg en Weerdsingel. In het zuiden liep de baan over in de veel smallere Catharijnesingel. Thans heet de Catharijnebaan weer Catharijnesingel en heeft deze zijn naam terug.

De Palace was een bioscoop in de Nederlandse stad Utrecht. De bioscoop opende in 1913 onder de noemer New-York Bioscoop in een bestaand pand aan het Vredenburg 29. De oprichter Dussenbroek schakelde de architect M.E. Kuiler in en liet deze bioscoop voorzien van een wat wel later omschreven wordt als "zeer kermisachtige stijl" of "Hollywoodstijl". Onder meer werd de nieuwe voorgevel voorzien van een beluifelde entree en een verlicht model van het Vrijheidsbeeld in de top. Een bouwtekening van Kuiler toont in totaal ruwweg 350 zitplaatsen in een smalle, diepe zaal met zowel achterin als aan een zijde een balkon. Tien jaar na de opening volgde een verbouwing en de naamswijziging naar Palace Theater, later kortweg Palace. Ook de naam Filmac is in de geschiedenis van deze bioscoop gebruikt voor de vertoningen met filmjournaals die overdag doorlopend plaatsvonden. In de beginjaren waren er explicateurs aanwezig. Vanaf 1930 konden er geluidsfilms worden gedraaid. Gaandeweg is Barnstijn de directie gaan voeren; uiteindelijk zou dat vanaf 1939 Wolff worden. Naast filmjournaals stonden kinderfilms, tekenfilms en/of grote speelfilms op het programma. In de jaren 1960 startte er de vertoning van pornofilms in de avonduren en na de aanpassing in 1977 van de verplichte filmkeuring zou alleen dat genre er nog worden gedraaid tot 1987. De bedrijfsleider Willem van Batenburg, een pseudoniem overigens, bracht onder meer de Nederlandse seksfilm Pruimenbloesem (1982) uit. De vertoning van die film in Palace leverde vanuit feministische zijde protesten op zoals een bekogeling van de bioscoop met bakstenen. De filmorganisator Huub Bals woonde rond deze tijd boven de bioscoop. Vanaf 1987 werden voortaan films vertoond die niet meer rendabel gedraaid konden worden in de andere Wolff-bioscopen. Wegens teruglopende bezoekersaantallen sloot de 373 zitplaatsen tellende Palace in 1991.

Het Smakkelaarsveld is een gebied in Utrecht, ten noordwesten van TivoliVredenburg. Het Smakkelaarsveld wordt binnen het stedenbouwkundig project CU2030 herontwikkeld tot het Smakkelaarspark. Het gebied is van oudsher de toegang tot de historische Binnenstad en een van de drukste fietsroutes van Nederland. Het terrein ligt ingeklemd tussen Hoog Catharijne, het Leidseveer, het spoor en de Catharijnesingel. Op de plek van het Smakkelaarsveld lag tot circa 1970 de Smakkelaarsbrug.

Het Poortgebouw is een multifunctionele toren in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De bouw liep van 2014 tot 2017 en maakte deel uit van de vernieuwing van winkelcentrum Hoog Catharijne in het kader van CU2030. Het gebouw sluit aan op de Stadskamer en de traverse Catharijneknoop en ligt boven de Catharijnesingel. De noordelijke boeg van het gebouw is schuin ontworpen.Het Poortgebouw is ontworpen door Stir Architecture. De aannemer was BAM Utiliteitsbouw. Op de begane grond bevindt zich voornamelijk horeca. Op de eerste etage bevinden zich voornamelijk winkels die op de tweede etage een extra etage in gebruik hebben als winkelruimte, opslagruimte of personeelsverblijf. Op een hogere verdieping kwam in 2019 een hotel van de keten Hampton by Hilton in gebruik en een Crowne Plaza-hotel werd in de zomer van 2020 geopend.

Het Muziekcentrum Vredenburg was van 1979 tot 2007 een muziektheater in de binnenstad van Utrecht. Het is in 2014 opgegaan in TivoliVredenburg in het kader van een fusie met Tivoli Oudegracht, waarbij een nieuw muziekcentrum is gebouwd met behoud van de grote zaal. Het muziekcentrum werd vernoemd naar de 16e-eeuwse dwangburcht Vredenburg die hier stond. Het complex, een spraakmakend ontwerp van Herman Hertzberger, werd geopend op 26 januari 1979. Het is niet het eerste gebouw waar muziek klonk op het Vredenburg plein. Tussen 1796 en 1941 stonden hier al schouwburgen. Het complex had oorspronkelijk twee zalen, de karakteristieke achthoekige Grote Zaal met 1700 zitplaatsen en de Kleine Zaal met 300 zitplaatsen.

De Fruithal en Korenbeurs zijn twee voormalige gebouwen aan het Vredenburg in Utrecht. Tot diep in de 19de eeuw vond de handel van groente, fruit en graan in Utrecht hoofdzakelijk plaats in de buitenlucht. De overlast die dit veroorzaakte noopte de gemeente en het bedrijfsleven uit te zien naar grote overdekte gebouwen. Toen rond 1890 de laatste resten van het kasteel Vredenburg werden gesloopt ontstond er op het Vredenburg aan de kant van de Rijnkade ruimte. Op 3 juni 1894 werden de Korenbeurs en de Fruithal, naar ontwerp van F.J. Nieuwenhuis, officieel geopend. In 1917 bood de Fruithal onderdak aan de eerste Jaarbeurs van Utrecht. De beurs was een groot succes en in 1919 werd de hal gesloopt om plaats te maken voor een nieuw Jaarbeursgebouw. In 1926 volgde de sloop van de Korenbeurs om plaats te maken voor het tweede Jaarbeursgebouw.