Poortgebouw (Utrecht)

De Fruithal en Korenbeurs zijn twee voormalige gebouwen aan het Vredenburg in Utrecht. Tot diep in de 19de eeuw vond de handel van groente, fruit en graan in Utrecht hoofdzakelijk plaats in de buitenlucht. De overlast die dit veroorzaakte noopte de gemeente en het bedrijfsleven uit te zien naar grote overdekte gebouwen. Toen rond 1890 de laatste resten van het kasteel Vredenburg werden gesloopt ontstond er op het Vredenburg aan de kant van de Rijnkade ruimte. Op 3 juni 1894 werden de Korenbeurs en de Fruithal, naar ontwerp van F.J. Nieuwenhuis, officieel geopend. In 1917 bood de Fruithal onderdak aan de eerste Jaarbeurs van Utrecht. De beurs was een groot succes en in 1919 werd de hal gesloopt om plaats te maken voor een nieuw Jaarbeursgebouw. In 1926 volgde de sloop van de Korenbeurs om plaats te maken voor het tweede Jaarbeursgebouw.

Het Muziekcentrum Vredenburg was van 1979 tot 2007 een muziektheater in de binnenstad van Utrecht. Het is in 2014 opgegaan in TivoliVredenburg in het kader van een fusie met Tivoli Oudegracht, waarbij een nieuw muziekcentrum is gebouwd met behoud van de grote zaal. Het muziekcentrum werd vernoemd naar de 16e-eeuwse dwangburcht Vredenburg die hier stond. Het complex, een spraakmakend ontwerp van Herman Hertzberger, werd geopend op 26 januari 1979. Het is niet het eerste gebouw waar muziek klonk op het Vredenburg plein. Tussen 1796 en 1941 stonden hier al schouwburgen. Het complex had oorspronkelijk twee zalen, de karakteristieke achthoekige Grote Zaal met 1700 zitplaatsen en de Kleine Zaal met 300 zitplaatsen.

De Catharijnebaan was van 1973 tot 2010 een korte verdiepte stadsautoweg in de Binnenstad van Utrecht, langs Hoog Catharijne. In maart 2010 werd de Catharijnebaan afgesloten voor verkeer in het kader van Aanpak Stationsgebied en in 2020 stroomde er weer water op de plaats van de Catharijnebaan. Voor de aanleg van de verdiepte baan in de jaren 70 werd het noordelijk deel van de Catharijnesingel, onderdeel van de Stadsbuitengracht, gedempt. Hierbij kreeg dit deel van de Catharijnesingel de naam Catharijnebaan. Het lag in de bedoeling om die weg te verlengen tot een ringweg om heel de binnenstad van Utrecht, waaraan de nog aanwezige singels goeddeels opgeofferd zouden worden. Dit is uiteindelijk niet doorgegaan waardoor de Catharijnebaan verkeerstechnisch gezien nauwelijks een functie had. Over de Catharijnebaan lagen vier viaducten, het Willemsviaduct en Moreelseviaduct tussen het Moreelsepark en de Mariaplaats, en het Vredenburgviaduct en Catharijneviaduct tussen Vredenburg, Leidseveer en Smakkelaarsveld. Twee van deze viaducten waren vernoemd naar de Willemsbrug en Catharijnebrug die voorheen over de singel lagen. Bij de viaducten lag de baan in een open tunnelbak, hier tussenin lag de weg wat hoger en waren er op- en afritten. Daarnaast liepen er twee traverses, onderdeel van Hoog Catharijne, over de Catharijnebaan: de in 2017 afgebroken Radboudtraverse, en de in 2009 afgebroken Gildetraverse ter hoogte van Muziekcentrum Vredenburg. In het noorden sloot de Catharijnebaan bij het Paardenveld aan op de Daalsetunnel, Amsterdamsestraatweg en Weerdsingel. In het zuiden liep de baan over in de veel smallere Catharijnesingel. Thans heet de Catharijnebaan weer Catharijnesingel en heeft deze zijn naam terug.

Hoog Catharijne is een grotendeels overdekt winkel-, kantoor- en woningcomplex, deels vallend in de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht. Het loopt vanaf het Stationsplein, naar het Vredenburg en biedt onderdak aan honderden winkels, zalen, kantoren en woningen. Het is in handen van het Franse bedrijf Klépierre, een vastgoedconglomeraat dat internationaal actief is als eigenaar/verhuurder van grote winkelcentra.

De Vredenburg (ook Vredeborch genoemd) was een 16e-eeuws kasteel in de stad Utrecht. Restanten van het kasteel waren nog zichtbaar op de plaats waar het Muziekcentrum Vredenburg stond. Er bevinden zich, sinds het gereedkomen van het Nieuwe Hoog Catharijne, resten van het kasteel Vredenburg op de volgende plekken: in de parkeergarage P5 onder het Entreegebouw, in de Catharijnesingel onder de Stadskamer van Hoog Catharijne en bij de ingang van de fietsenstalling onder het gebouw de Vredenburg. Het huidige plein Vredenburg ontleent zijn naam aan de voormalige burcht.

TivoliVredenburg is een muziekgebouw en poppodium aan de Vredenburgkade in Utrecht, ontstaan uit een fusie van Muziekcentrum Vredenburg en Tivoli Oudegracht. Het werd geopend in 2014 en omvat vijf concertzalen met een totale zaalcapaciteit van 5500 personen, een café en een restaurant. Het is gebouwd op de plek van het voormalige Muziekcentrum Vredenburg, dat op de Symfoniezaal na gesloopt is.

Het Vredenburg, ook bekend als Vreeburg is een druk plein in de Nederlandse stad Utrecht. Het is tevens de naam van de aangrenzende straat, die het Centraal Station verbindt met de oude binnenstad. Het plein maakt deel uit van het winkelgebied in het centrum van Utrecht en grenst aan het winkelcentrum Hoog Catharijne. Op drie vaste dagen (woensdag, vrijdag en zaterdag) wordt er markt gehouden. Het Vredenburg is gelegen aan een belangrijke busroute, de Binnenstadsas, een HOV-route richting de universiteit in Science Park.

De Palace was een bioscoop in de Nederlandse stad Utrecht. De bioscoop opende in 1913 onder de noemer New-York Bioscoop in een bestaand pand aan het Vredenburg 29. De oprichter Dussenbroek schakelde de architect M.E. Kuiler in en liet deze bioscoop voorzien van een wat wel later omschreven wordt als "zeer kermisachtige stijl" of "Hollywoodstijl". Onder meer werd de nieuwe voorgevel voorzien van een beluifelde entree en een verlicht model van het Vrijheidsbeeld in de top. Een bouwtekening van Kuiler toont in totaal ruwweg 350 zitplaatsen in een smalle, diepe zaal met zowel achterin als aan een zijde een balkon. Tien jaar na de opening volgde een verbouwing en de naamswijziging naar Palace Theater, later kortweg Palace. Ook de naam Filmac is in de geschiedenis van deze bioscoop gebruikt voor de vertoningen met filmjournaals die overdag doorlopend plaatsvonden. In de beginjaren waren er explicateurs aanwezig. Vanaf 1930 konden er geluidsfilms worden gedraaid. Gaandeweg is Barnstijn de directie gaan voeren; uiteindelijk zou dat vanaf 1939 Wolff worden. Naast filmjournaals stonden kinderfilms, tekenfilms en/of grote speelfilms op het programma. In de jaren 1960 startte er de vertoning van pornofilms in de avonduren en na de aanpassing in 1977 van de verplichte filmkeuring zou alleen dat genre er nog worden gedraaid tot 1987. De bedrijfsleider Willem van Batenburg, een pseudoniem overigens, bracht onder meer de Nederlandse seksfilm Pruimenbloesem (1982) uit. De vertoning van die film in Palace leverde vanuit feministische zijde protesten op zoals een bekogeling van de bioscoop met bakstenen. De filmorganisator Huub Bals woonde rond deze tijd boven de bioscoop. Vanaf 1987 werden voortaan films vertoond die niet meer rendabel gedraaid konden worden in de andere Wolff-bioscopen. Wegens teruglopende bezoekersaantallen sloot de 373 zitplaatsen tellende Palace in 1991.

Wolff Catharijne was een bioscoop in het Radboudkwartier van Hoog Catharijne in Utrecht van de Wolff Cinema Groep. De bioscoop is in 1973 gelijk met het winkelcentrum zelf geopend. Het filmtheater is ontworpen door Buro voor Architectuur en Stedenbouw Gerbenzon en de Vos uit Leeuwarden. De bioscoop werd gevestigd in het Radboudkwartier en werd op 27 september 1973 voor het publiek opengesteld. Om aan te geven dat men met een bijzondere bioscoop te maken zou hebben, verstuurde Bioscooponderneming Wolff Cinema Groep uitnodigingen met daarop een stukje 70 millimeter TODD AO film. Met dit filmsysteem werden grote spektakelfilms als “Ben Hur”, “West Side Story”, “The Great Race”, “The Sound of Music”, etc. op een extra groot scherm met 6 kanalen stereofonisch geluid vertoond. Drie jaar na de opening van het theater werd Catharijne 2 geopend (met Kerst 1976) en weer een jaar later werden de zalen Catharijne 3 en 4 aan het complex toegevoegd. In de vier zalen bevonden zich anno 2017 in totaal 776 zitplaatsen. Op 16 januari 2017 heeft de bioscoop de deuren gesloten.

De Catharijnepoort was vanaf de middeleeuwen een van de vier hoofdtoegangen over land tot de stad Utrecht. De stadspoort stond aan de westzijde van de huidige binnenstad, waar heden de Catharijnebaan en Vredenburg samenkomen. De Catharijnepoort werd destijds van buiten de stad bereikt via een ophaalbare brug (Catharijnebrug) over de verdedigingsgracht. De bemanning van de stadspoort geschiedde door gildeleden. Het gebouw van de Catharijnepoort kende meerdere ruimtes die werden gebruikt als kruitopslag en voor de bewaring van het stadsarchief. Daarnaast fungeerde de Catharijnepoort samen met de zuidelijke stadspoorten (de Tolsteegpoorten) als stadsgevangenis. Tussen 1621 en 1625 werd de Catharijnepoort naar ontwerp van Paulus Moreelse vernieuwd. Rond 1845 is de Catharijnepoort gesloopt. De brugverbinding is gebleven tot circa 1970.

De Catharijnebrug was een brug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze lag in het westelijke deel van het centrum ter hoogte van het Vredenburg. De waterweg die ze overspande was de Stadsbuitengracht. Deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad was vanuit de middeleeuwen tot in de 19e eeuw zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. Op deze locatie was dat de Catharijnepoort. De Catharijnebrug maakte deel uit van het poortcomplex. Gaandeweg de geschiedenis is de brug diverse malen vernieuwd. De stadspoort is rond 1845 gesloopt maar de brugverbinding bleef. Mede vanwege het nabijgelegen stationsgebied en vanaf 1917 de Jaarbeurs Utrecht, werd het verkeer over de brug steeds drukker. Een verbreding van de brug voor de paardentram vond in 1881 plaats. Omstreeks 1908 is de Catharijnebrug vernieuwd naar een nog bredere basculebrug ten behoeve van de elektrische tram. Rond 1927 is er een tweede Catharijnebrug in de vorm van een basculebrug direct naast gebouwd naar ontwerp van de architect G. van der Gaast. In het derde kwart van de 20e eeuw ontstonden onder meer plannen voor de bouw van het winkelcomplex Hoog Catharijne en de demping van de Stadsbuitengracht. De demping is in gedeeltelijke vorm doorgegaan; in het (noord)westen van het stadscentrum verdween meer dan een kilometer van de gracht. Ervoor in de plaats werd rond 1970 grotendeels een verdiepte stadsautoweg aangelegd (de Catharijnebaan). De dubbele Catharijnebrug lag daarbij in de weg en is in die tijd gesloopt om plaats te maken voor het Vredenburgviaduct. Begin 21e eeuw ging de uitvoering van een nieuw stedenbouwkundig plan van start. Onder andere de demping van de Stadsbuitengracht wordt in dat plan ongedaan gemaakt en het viaduct gesloopt. Over de teruggebrachte gracht komen nieuwe bruggen. Op de locatie van de voormalige Catharijnebrug is dat de Vredenburgknoop.

De Smakkelaarsbrug was een brug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.