Westertoegangsspoorbrug

Droogbak is een straat en plein in Amsterdam-Centrum. Het is een eeuwenoude benaming voor een straat of beter gezegd voormalige kade alhier. Op de kaart van Gerrit de Broen uit 1729 wordt de naam Droogbag. vermeld naast Hout Tuynen. Het is dan de kade van een door een palenwering afgesneden deel van IJ met daarin onder andere de Nieuwe en Oude Stadsherberg. In de krant van 15 mei 1742 wordt een gebouw aan Droogbag en Korte Houtstraat te huur aangeboden. De verklaring van de naam is niet geheel duidelijk, er zijn vier mogelijkheden: het drogen van haringen (een van de zijstraten heet de Buiten Vissersstraat) verven van laken een scheepshelling voor onderhoud van schepen een verzamelplaats van Noordse scheepsbemanningen, gelieerd aan de Noorse plaats Drøbak destijds ook wel aangeduid als Droogbag. Er zou aan een van de etablissementen een uithangbord met een afbeelding van die stad hebben gehangen. Wanneer de officieuze benaming overging in een officiële is niet bekend. In de stadsatlas van 1850 ligt Droogbak in de Buurt TT en ligt het Westelijk Dok voor de deur. Dat Westelijk Dok werd deels gedempt voor het spoor richting naar en komende van Station Amsterdam Centraal. Op de kaart uit de stadsatlas van 1875 is gebouw Droogbak uit 1884 al ingetekend, al kan dat later handmatig ingevoerd zijn; die kaart werd tot 1906 gebruikt. In de moderne geschiedenis begint de straat Droogbak aan het Singel en gaat na de Buiten Wieringerstraat over in de Haarlemmer Houttuinen. Droogbak is ook de doorgang onder het spoor langs de Westertoegang. Vanwege de pontificale plaatsing midden in de openbare ruimte van het gebouw Droogbak wordt de ruimte voor dat gebouw doorsneden door de Nieuwe Westerdokstraat.

Westertoegang is een kort kanaal (gracht) in Amsterdam, tussen het IJ en het Singel. De Westertoegang verbindt, sinds de aanleg van het Stationseiland tussen 1870 en 1880, het IJ met Singel en met het Open Havenfront, het (van het IJ overgebleven) water tussen het Stationsplein en de Prins Hendrikkade. Evenzo is er aan de andere kant van het Stationseiland de Oostertoegang. Tussen de Westertoegang, het IJ, de Oostertoegang en het Open Havenfront ligt het Stationseiland met het Amsterdamse Centraal Station. De straat aan de westkant langs de Westertoegang, een deel van de Droogbak, vormt een verbinding tussen de Prins Hendrikkade en de De Ruijterkade. Om een goede bereikbaarheid van het stratenstelsel aldaar te waarborgen mogen de Droogbak aan de westkant van de Westertoegang en het Stationsplein aan de oostkant van de Oostertoegang nooit tegelijkertijd afgesloten zijn voor verkeer. Van 7 mei 1904 tot 4 augustus 1921 reed (onder andere) tramlijn 4 aan de oostkant van de Westertoegang. Vanaf die datum tot 9 oktober 1944 reed tramlijn 22 als Kringlijn op het Stationseiland een rondje om het Centraal Station. De rails zijn nog decennia lang blijven liggen. De Westertoegang heeft geen postcode omdat het niet een straat is. In het verleden (jaren 70 en 80 van de 20e eeuw) maakte het onderdeel uit van het prostitutiegebied rondom het Centraal Station. Westertoegang is ook de naam van de brug, genummerd 147, in de De Ruijterkade over het kanaal. Om verwarring te voorkomen wordt de brug ook wel Westertoegangsbrug genoemd. (Er bestaat echter in de omgeving ook een Westelijke Toegangsbrug (brug 13).)

De Westertoegang of Westertoegangsbrug is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de De Ruijterkade en voert over de Westertoegang, haar naamgever. De geschiedenis van de brug loopt gelijk op met die van die van het Centraal Station Amsterdam. In de loop der jaren zijn er flink veel aanpassingen verricht als gevolg van wijzigingen van inzicht in de verkeersstromen. De belangrijkste wijziging vond plaats in 1962, toen hier net het Havengebouw was geopend (1960). Het verkeer nam almaar toe en er moest in plaats van een draaibrug met beperkte verkeerscapaciteit een veel bredere brug komen dan die er toen lag. De verantwoordelijke man voor de bruggen was destijds Dick Slebos van Publieke Werken. Hij ontwierp een zeer brede brug. De betonnen brug had gescheiden rijbanen met van noord aan zuid: voetpad richting west twee rijbanen richting west een brede “vluchtheuvel” met doorkijk naar het water van de Westertoegang drie rijbanen richting Centraal Station voetpad richting Centraal Station. Inrichting van het terrein zou rond de 1,9 miljoen gulden kosten. Werkzaamheden werden keer op keer uitgesteld vanwege een bestedingsstop, die opgelegd werd door het Rijk. Pas eind 1966 werd besloten de zandvlakte verder te gaan gebruiken voor aanleg van brug en wegen. Echt vlotten wilde het niet, pas rond september 1969 kon deze nieuwe brug geopend worden. Een groot probleem bij de bouw van de brug was dat veel aandacht besteed moest worden aan het complex aan de andere kant van het Centraal Station. Aan de westzijde lag vervolgens een brede brug die als een soort trechter overging in De Ruyterkade achter het Centraal Station, een verbreding van die De Ruyterkade bleef ook weer lange tijd uit. Een aantal van de bruggen ontworpen door Slebos verdween weer in de loop van de jaren, ook al weer als gevolg van wijziging in het verkeersbeleid. Ook deze brug van Slebos verdween. In 2004 werd de brug met pijlers en al afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe brug. Ook deze brug moest breed worden want er kwam een verkeersafslag op de brug. Van noord naar zuid lag er vervolgens: een breed voetpad twee rijbanen richting west een brede vluchtheuvel, verhoogd verdrijfvlak dan wel wegscheiding een rijbaan richting Centraal Station een afslag naar zuid voetpad Voor doorgaand voetgangers- en fietsverkeer kreeg de brug assistentie van twee nieuwe bruggen. Ook na oplevering van die brug bleef de gemeente Amsterdam sleutelen aan de verkeersstromen alhier; de weg naar de Westerdoksdijk en Van Diemenstraat werd opnieuw ingericht, waarbij de brug 147 vermoedelijk ook weer aangepast moet worden.

Brug 387 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug overspant het Open Havenfront aan de westzijde. Het stelt voetgangers en fietsers in de gelegenheid in één keer vanaf de westzijde van het Stationsplein en de oostelijke kade van de Westertoegang over te steken naar de Prins Hendrikkade. De brug waarvan de plannen teruggaan tot 1989/1990 werd aangelegd in één pakket met de bouw van het hoofdkantoor en hotel van Wagons-Lits. Er werden wel wat eisen gesteld. De fundamenten mochten niet in de weg komen te liggen van toekomstige ontwikkelingen in het Amsterdamse metrostelsel. Bovendien moest de overspanning aan de brede kant zijn, want rondvaartboten moesten de Westertoegang in kunnen draaien (dit werd bereikt door over de doorvaart van 15 meter een hoogte hebben van 2,18+ NAP). Het esthetisch ontwerp kwam van Benthem Crouwel Architekten (uiteraard ook van het kantoor en hotel), het technisch gedeelte van Ingenieurs Bureau Amsterdam (IBA). Benthem Crouwel kwam met een dubbele metalen boogconstructie, waarvan de pijlers flink uiteenstaan, bijna direct tegen de walkanten. Die pijlers dragen tevens de lantaarns die zowel brug als constructie als de omgeving verlichten. De pijlers en de lage constructies zijn tegen aanvaring beschermd door een soort dukdalven. De balustraden staan enigszins naar binnen. De brug staat bekend als kuitenbijter voor fietsers, omdat ze behoorlijke stijgingspercentages (over korte afstand) kent. De brug is door die hellingen nauwelijks geschikt voor minder validen. Aan de zuidkant landt ze op het voet- en fietspad van de Prins Hendrikkade. De voetgangers en fietsers kunnen hier kiezen tussen de verkeersstroom noord-zuid, die onder de Haringpakkersbrug door gaat. Verkeer naar oost gaat eveneens via die onderdoorgang. Verkeer naar west moet hier linksaf en dan via een scherpe bocht alsnog de Haringpakkersbrug beklimmen. De scheiding tussen voet- en fietspad op de brug is alleen door een verflint aangegeven. De brug werd eind 1992 geopend en verkreeg in 1994 de Staalprijs. Voorts zette de brug een trant van bruggenbouw in gang, die de stad kon toepassen in de nieuwe wijken die gebouwd werden zoals De Aker en IJburg. Het ontwerp van hotel wees juist de andere richting op, men vond het niet passen in deze omgeving, maar de weerstand verdween in de loop der jaren ook. Het gebouw staat bekend als Zilveren Toren. Direct ten oosten van de brug ligt de fietsflat die eind 2023 zal worden verwijderd. Het constructieve/technische ontwerp van deze brug is gemaakt door ing. P.B. Kraan van het IBA.

Het Altra College is een school voor speciaal voortgezet onderwijs met vestigingen verspreid over Amsterdam, Hoofddorp, Purmerend en Krommenie. Altra College is een school voor leerlingen die problemen hebben in de omgang met medeleerlingen, leraren en/of hun ouders, of kampen met psychiatrische problemen. Sommige leerlingen van het Altra College worden direct vanaf het (speciale) basisonderwijs aangemeld. Andere leerlingen hebben eerder op het regulier voortgezet onderwijs gezeten.

Brug 2275 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Deze gecombineerde brug voor voetgangers en fietsers ligt in het verlengde van de IJ-Boulevard, De Ruijterkade en overspant de Westertoegang. De brug is bestemd voor dat verkeer dat geen gebruik meer mag maken van de iets zuidelijker gelegen Westertoegangsbrug. De verkeersstromen zijn hier afgelopen eeuw steeds aan veranderingen onderhevig geweest. In de 21e eeuw was een van de veroorzakers daarvan het Busstation IJsei aan de IJ-zijde van het Centraal Station Amsterdam. Door al die veranderingen kwamen oude bruggen steeds “verkeerd uit” en moesten vervangen worden. Brug 2275 werd in 2004/2005 gebouwd en is eigenlijk geheel van staal. Ze zorgt daarbij voor gescheiden verkeersstromen tussen langzaam verkeer (voetgangers en fietsers) en snel verkeer (gemotoriseerd). Hans van Heeswijk Architecten kwam met een brug met een boogconstructie om het uiterlijk van de brug de benadrukken. Bovendien voelen de gebruikers van de brug het klimmen en dalen. Het is daarbij een kleine tuibrug met voetpad aan de noordzijde en fietspad aan de zuidkant, verbonden door de tuien en een balk aan de uiteinden. Onder de tuiconstructie (de boog met kabels) is een doorkijk naar het water van de Westertoegang. De overspanning is ongeveer 30 meter lang. De overspanningen werden door middel van een drijvende bok tussen de betonnen nokken van de landhoofden gehangen. De brug werd gebouwd in opdracht van de Dienst Infrastuctuur en Verkeer van de gemeente Amsterdam. De brug heeft een zusje in de gedaante van brug 2274 over de Oostertoegang.

Droogbak 1CD te Amsterdam is een gebouw aan de straat Droogbak te Amsterdam-Centrum.

De fietsflat is een drie verdiepingen hoge gratis openbare fietsenstalling voor 2500 fietsen aan de westzijde van Station Amsterdam Centraal.

De Haringpakkersbrug (brug 58) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is vernoemd naar de Haring Pakkerye die hier ooit gevestigd was. Dit was ook terug te vinden in de naam van de in 1829 gesloopte Haringpakkerstoren (stond ten noordwesten van de huidige plaats van de brug) en de Haringpakkerssteeg.

Stadsherstel Amsterdam N.V. is een instelling die tot doel heeft bedreigde panden die karakteristiek zijn voor Amsterdam en omstreken aan te kopen en te restaureren. Vervolgens wordt er een goede bestemming voor gezocht. Stadsherstel verzorgt ook het onderhoud aan deze panden, zodat ze in goede staat blijven. De organisatie levert zo ook een bijdrage aan het behoud van het restauratieambacht.

De Haringpakkerstoren was een toren op de hoek van het Singel en de huidige Prins Hendrikkade in de Binnenstad van Amsterdam. Hij is in de 19e eeuw afgebroken. Plannen om de toren te herbouwen zijn tot nu toe niet verwezenlijkt.

De remise Droogbak is een voormalige tramremise van de Amsterdamsche Omnibus Maatschappij aan de Droogbak in Amsterdam-Centrum. De remise werd gebouwd rond 1879 ter hoogte van het tijdelijke station Westerdok. In 1894 werd de remise opgeheven en afgebroken. Het bouwwerk stond voor het in 1884 gebouwde hoofdkantoor van de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij, Gebouw Droogbak.