Stadsherstel Amsterdam

De Haringpakkerstoren was een toren op de hoek van het Singel en de huidige Prins Hendrikkade in de Binnenstad van Amsterdam. Hij is in de 19e eeuw afgebroken. Plannen om de toren te herbouwen zijn tot nu toe niet verwezenlijkt.

De Haringpakkersbrug (brug 58) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is vernoemd naar de Haring Pakkerye die hier ooit gevestigd was. Dit was ook terug te vinden in de naam van de in 1829 gesloopte Haringpakkerstoren (stond ten noordwesten van de huidige plaats van de brug) en de Haringpakkerssteeg.

Brug 387 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug overspant het Open Havenfront aan de westzijde. Het stelt voetgangers en fietsers in de gelegenheid in één keer vanaf de westzijde van het Stationsplein en de oostelijke kade van de Westertoegang over te steken naar de Prins Hendrikkade. De brug waarvan de plannen teruggaan tot 1989/1990 werd aangelegd in één pakket met de bouw van het hoofdkantoor en hotel van Wagons-Lits. Er werden wel wat eisen gesteld. De fundamenten mochten niet in de weg komen te liggen van toekomstige ontwikkelingen in het Amsterdamse metrostelsel. Bovendien moest de overspanning aan de brede kant zijn, want rondvaartboten moesten de Westertoegang in kunnen draaien (dit werd bereikt door over de doorvaart van 15 meter een hoogte hebben van 2,18+ NAP). Het esthetisch ontwerp kwam van Benthem Crouwel Architekten (uiteraard ook van het kantoor en hotel), het technisch gedeelte van Ingenieurs Bureau Amsterdam (IBA). Benthem Crouwel kwam met een dubbele metalen boogconstructie, waarvan de pijlers flink uiteenstaan, bijna direct tegen de walkanten. Die pijlers dragen tevens de lantaarns die zowel brug als constructie als de omgeving verlichten. De pijlers en de lage constructies zijn tegen aanvaring beschermd door een soort dukdalven. De balustraden staan enigszins naar binnen. De brug staat bekend als kuitenbijter voor fietsers, omdat ze behoorlijke stijgingspercentages (over korte afstand) kent. De brug is door die hellingen nauwelijks geschikt voor minder validen. Aan de zuidkant landt ze op het voet- en fietspad van de Prins Hendrikkade. De voetgangers en fietsers kunnen hier kiezen tussen de verkeersstroom noord-zuid, die onder de Haringpakkersbrug door gaat. Verkeer naar oost gaat eveneens via die onderdoorgang. Verkeer naar west moet hier linksaf en dan via een scherpe bocht alsnog de Haringpakkersbrug beklimmen. De scheiding tussen voet- en fietspad op de brug is alleen door een verflint aangegeven. De brug werd eind 1992 geopend en verkreeg in 1994 de Staalprijs. Voorts zette de brug een trant van bruggenbouw in gang, die de stad kon toepassen in de nieuwe wijken die gebouwd werden zoals De Aker en IJburg. Het ontwerp van hotel wees juist de andere richting op, men vond het niet passen in deze omgeving, maar de weerstand verdween in de loop der jaren ook. Het gebouw staat bekend als Zilveren Toren. Direct ten oosten van de brug ligt de fietsflat die eind 2023 zal worden verwijderd. Het constructieve/technische ontwerp van deze brug is gemaakt door ing. P.B. Kraan van het IBA.

De Haarlemmersluis is een 17e-eeuwse sluis in het centrum van Amsterdam. De sluis ligt bij het oostelijk uiteinde van de Brouwersgracht, op de plek waar het Singel uitmondt in het IJ. De vaste brug (brugnummer 14) bij de sluis verbindt de Nieuwendijk en Haarlemmerstraat. De sluis is een populaire toeristische plek. Er komen grote hoeveelheden rondvaartboten doorheen. Tijdens het verversen van het grachtenwater 's nachts wordt de Haarlemmersluis of de Eenhoornsluis gesloten; ze zijn echter nooit gelijktijdig dicht, zodat nachtelijk waterverkeer tussen het IJ en de grachtengordel mogelijk blijft. De Haarlemmersluis wordt ook wel de Nieuwe Haarlemmersluis genoemd, ter onderscheid met de inmiddels verdwenen Oude Haarlemmersluis, die in de Martelaarsgracht lag voordat deze in 1882 gedempt werd. De Nieuwe Haarlemmersluis is afgebeeld door onder meer Meindert Hobbema en Jacobus Storck, de Oude Haarlemmersluis door onder meer Jacob Isaacksz. van Ruisdael en Jan van der Heyden.

Het Gebouw Mercurius (ook Mercurius Gebouw genoemd) is een monumentaal 19e-eeuws gebouw aan de Prins Hendrikkade nr. 20-21 in Amsterdam. Het pand is een rijksmonument (nr. 518505), en heeft zowel een ingang aan de Prins Hendrikkade, als aan de Nieuwendijk.

Westertoegang is een kort kanaal (gracht) in Amsterdam, tussen het IJ en het Singel. De Westertoegang verbindt, sinds de aanleg van het Stationseiland tussen 1870 en 1880, het IJ met Singel en met het Open Havenfront, het (van het IJ overgebleven) water tussen het Stationsplein en de Prins Hendrikkade. Evenzo is er aan de andere kant van het Stationseiland de Oostertoegang. Tussen de Westertoegang, het IJ, de Oostertoegang en het Open Havenfront ligt het Stationseiland met het Amsterdamse Centraal Station. De straat aan de westkant langs de Westertoegang, een deel van de Droogbak, vormt een verbinding tussen de Prins Hendrikkade en de De Ruijterkade. Om een goede bereikbaarheid van het stratenstelsel aldaar te waarborgen mogen de Droogbak aan de westkant van de Westertoegang en het Stationsplein aan de oostkant van de Oostertoegang nooit tegelijkertijd afgesloten zijn voor verkeer. Van 7 mei 1904 tot 4 augustus 1921 reed (onder andere) tramlijn 4 aan de oostkant van de Westertoegang. Vanaf die datum tot 9 oktober 1944 reed tramlijn 22 als Kringlijn op het Stationseiland een rondje om het Centraal Station. De rails zijn nog decennia lang blijven liggen. De Westertoegang heeft geen postcode omdat het niet een straat is. In het verleden (jaren 70 en 80 van de 20e eeuw) maakte het onderdeel uit van het prostitutiegebied rondom het Centraal Station. Westertoegang is ook de naam van de brug, genummerd 147, in de De Ruijterkade over het kanaal. Om verwarring te voorkomen wordt de brug ook wel Westertoegangsbrug genoemd. (Er bestaat echter in de omgeving ook een Westelijke Toegangsbrug (brug 13).)

De remise Droogbak is een voormalige tramremise van de Amsterdamsche Omnibus Maatschappij aan de Droogbak in Amsterdam-Centrum. De remise werd gebouwd rond 1879 ter hoogte van het tijdelijke station Westerdok. In 1894 werd de remise opgeheven en afgebroken. Het bouwwerk stond voor het in 1884 gebouwde hoofdkantoor van de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij, Gebouw Droogbak.

Haarlemmerstraat 2 te Amsterdam is een gebouw aan de Haarlemerstraat in Amsterdam-Centrum, Nederland.

Droogbak 1CD te Amsterdam is een gebouw aan de straat Droogbak te Amsterdam-Centrum.

Het Altra College is een school voor speciaal voortgezet onderwijs met vestigingen verspreid over Amsterdam, Hoofddorp, Purmerend en Krommenie. Altra College is een school voor leerlingen die problemen hebben in de omgang met medeleerlingen, leraren en/of hun ouders, of kampen met psychiatrische problemen. Sommige leerlingen van het Altra College worden direct vanaf het (speciale) basisonderwijs aangemeld. Andere leerlingen hebben eerder op het regulier voortgezet onderwijs gezeten.

Haarlemmerstraat 4 te Amsterdam is een gebouw aan de Haarlemmerstraat, Amsterdam-Centrum. De Haarlemmerstraat is een eeuwenoude straat net ten noorden van de Amsterdamse grachtengordel. De oorspronkelijke bebouwing is veelal al vervangen door nieuwbouw en daaropvolgende nieuwbouw. Op huisnummer 4, vlak bij de Singel, staat Haarlemmerstraat 4. Hier werd rond 1896 een woon-winkelpand gebouwd voor de bakkerij van J. Lucassen. Het ontwerp kwam van de architect Johannes Hendricus Lesmeister (1868-1941), die vooral bekend is vanwege werk in Amsterdam Oud-West en Amsterdam Oud-Zuid. Voor het Monumenten Inventarisatie Project vond men dertien door Lesmeister ontworpen gebouwen die in aanmerkingen konden komen voor de status van gemeentelijk monument (niet alle verzoeken werden ingewilligd). In 1903/1904 vond er nog een interne verbouwing plaats onder leiding van architecten Herman Hendrik Baanders en Herman Ambrosius Jan Baanders. Het gebouw bestaat uit een winkelverdieping met een centraal gelegen entree. Aan de linkerkant daarvan is een aparte opgang voor de drie woonetages daarboven. Het geheel wordt afgesloten door een zolderetage met halsgevel met klauwhamers. De daklijst kent enkele versieringen in de vorm van bollen op consoles. De gevel wordt afgesloten met een torentje. De gevel en ontlastingebogen bestaan veelal uit baksteen hier en daar onderbroken door natuurstenen sluitstenen en banden. Het gebouw is sinds november 2004 een gemeentelijk monument. De familie Lucassen heeft hier generaties lang het vak van bakker uitgeoefend; in 1991 was hier de vijfde generatie aan het werk. Ook in de 21e eeuw (2022) is hier een bakkerij gevestigd (Stadsbakkerij Jongejans). In 1991 maakt de laatste Lucassen nog melding van een aanwezig tegeltableau vervaardigd door Plateelfabriek De Distel. Er hangt een sierlijke en artistieke gaper aan de voorgevel (bakker bakt brood). Het aanpalend gebouw Haarlemmerstraat 2 is hier de blikvanger; ze draagt sinds 1920 een reclame voor Noord-Braband Verzekeringen, die hier tussen 1920 en circa 1937 gevestigd was. Haarlemmerstraat 6 is sinds 1970 een rijksmonument.

Fontein Droogbak is een fontein in Amsterdam-Centrum. Deze kleine fontein werd in 2000 geplaatst ter afronding van de restauratie (en verbouwing) van Droogbak aan de gelijknamige straat in Amsterdam. Ontwerper van de fontein is architect Simon Sprietsma, werkend voor de Dienst Ruimtelijke Ordening (Dienst Binnenstad). Hij ontwierp een fontein in de vorm van een zeester, vijfhoekig. Ze ligt op een bassin van waaruit water omhoog wordt gepompt; het water vloeit terug via roosters op het eind van de vleugels. De basis wordt gevormd door Indiaas graniet, dat werd bewerkt, geleverd en geplaatst door een steenhouwerij in het Friese Buitenpost. De omlijsting is diepzwart, de bodem van de fontein is van blauw-groen glasmozaïek. Er zijn zes spuiters; een hoge in het midden en vijf lage in de uitlopers. ’s Avonds wordt de fontein verlicht. In de winter wordt de fontein afgedekt met roestvast stalen platen, de nachtelijke verlichting straalt dan door openingen in de afdekking heen. Op de randen van de fontrein staat door middel van pictogrammen aangegeven dat het hier niet om drinkwater gaat. Het fontein stond vanaf plaatsing op een kale stenen vlakte, die in 2018 naar een ontwerp van landschapsarchitect Sanne Horn voorzien werd van bomen om het een vriendelijker uitstraling te geven.