Station Alkmaar

Bergerhof of Bergerhof en Blaeustraatkwartier is een buurt in Alkmaar, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Bergerhof is precies gelegen tussen Bergermeer en het treinstation van Alkmaar. De buurt ontstond tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1941/42 aan wat toen de rand van de stad was. De buurt, die van oorsprong 254 woningen groot was, werd gebouwd om vluchtelingen uit Den Helder te huisvesten. Bergerhof wordt ook wel als buurtschap geduid omdat het destijds los van de stad lag als een eigen buurtje. Nu nog is dat zichtbaar. Maar ook dat het gebouwd is op het grondgebied van een voormalige buurtschap, de Wognumse Buurt speelt een rol in deze duiding.

De Eendracht is een in 1771 gebouwde poldermolen in de Noord-Hollandse stad Alkmaar. Het is een ronde stenen molen van het type grondzeiler met een Oudhollands wiekenkruis. De Eendracht is de laatst overgebleven stenen poldermolen in Noord-Holland. Hij bemaalde tot 1931 de polder; daarna werd deze taak overgenomen door het elektrisch gemaal naast de molen. De Eendrachtsmolen is nooit bewoond geweest. De molenaarswoning, die kort na de buitengebruiksstelling van de molen afbrandde, bevond zich naast de molen. In de loop der jaren is de polder grotendeels bebouwd, en de molen bevindt zich nu aan de rand van de woonwijk Bergerhof. Na jarenlange stilstand is de Eendrachtsmolen in de jaren zeventig van de 20e eeuw draaivaardig gemaakt. In 2000 is hij maalvaardig gerestaureerd. Daartoe zijn de waterlopen weer hersteld en is een houten scheprad in de molen geplaatst. De molen is te bezoeken wanneer hij draait.

Het Murmellius Gymnasium is een Nederlands categoriaal gymnasium te Alkmaar.

Het kantongerecht Alkmaar was van 1838 tot 2002 een van de kantongerechten in Nederland. Alkmaar was bij de oprichting het eerste kanton van het gelijknamige arrondissement Alkmaar. Het gerecht was lang gevestigd in het stadhuis. Pas in 1893 kreeg het een eigen gebouw samen met de rechtbank. Sinds 1993 zit het gerecht, nu als sector kanton, in het huidige gebouw.

De watertoren in Alkmaar is ontworpen door de architecten J.C. Franken en A. Holmberg-de Beckfelt en werd gebouwd in 1900. De toren is een gemeentelijk monument. De watertoren heeft een hoogte van 31,40 meter en had een waterreservoir van 800 m³. Het water werd omhoog gepompt vanuit de duinen bij Bergen. Deze watervoorraad zorgde voor een constante druk op het waterleidingnet en was een buffervoorraad bij calamiteiten. Oorspronkelijk had de watertoren kantelen; daardoor deed het gebouw sterk denken aan de burcht in het stadswapen. Deze kantelen zijn echter in 1955 bij een restauratie van de bovenbouw weggehaald. De Alkmaarse watertoren is niet meer operationeel, maar is in 2002 de huisvesting geworden van een architectenbureau. In 2014 is het aangekocht door Ingenieursbureau CLAFIS Ingenieus dat er zelf kantoor houdt. Naast hen houden Sprekersbureau deSpreker.nl en Empower Loopbaanontwikkeling er kantoor.

Het bij de Bergerbrug gelegen provenhuis van Paling en Van Foreest is het oudste hofje van Alkmaar dat nog steeds als zodanig functioneert. Al honderden jaren wordt het hofje bestuurd door een regentencollege waarin leden van de familie Van Foreest zitting hebben. Het provenhuis moet zijn ontstaan in of kort na 1522. De stichters waren het echtpaar Pieter Claesz. Paling en Josina van Foreest. In de Grote of Sint-Laurenskerk in Alkmaar is hun koperen grafplaat nog aanwezig. Paling, lange jaren burgemeester en rentmeester van de abdij Egmond, was in zijn tijd de rijkste Alkmaarder. Het provenhuis bestond al tijdens hun leven en bevond zich naast hun woning buiten de Geestpoort. Na hun dood werd ook hun ‘groote huys’ onderdeel van het hofje. Het provenhuis kreeg later nog belangrijke legaten uit de erfenis van de enige dochter van het echtpaar, Wilhelmina, en haar man Andries Willemsz. van Sonnevelt. Na de aanleg van de nieuwe vestingwerken rond 1573 kwam het hofje binnen de stadswallen te liggen, naast de nieuwe Geester- of Bergerpoort. Rond 1600 bestond het complex uit het al eerder genoemde ‘groote huys’, twee aangrenzende woningen aan de Geest en een vijftal huisjes om de hoek, aan de Kanisstraat, waaronder ook het pand op nummer 1. Alle woningen hadden hun voordeur aan de straat. Het provenhuis werd vanouds bewoond door oude vrouwen. Het oudst overgeleverde reglement van het hofje stamt uit de late 16de eeuw. De bewoonsters dienden te leven in ‘die heilige vreese Gods’, en in ‘goede vreede, liefde ende eendrachticheit’. Op zondag moesten ze in hun huisjes bidden en het evangelie lezen. Ze mochten geen honden hebben en hun goederen niet naar de lommerd brengen. Al sinds de jaren tachtig van de 16de eeuw woonden er zowel katholieke en gereformeerde (hervormde) vrouwen. Het hofje van Paling en Van Foreest is daarmee het oudste voorbeeld in Alkmaar van een hofje met een religieus gemengde bevolking, een voorbeeld dat door andere provenhuizen zou worden gevolgd. Het verschil in religie veroorzaakte wel problemen. In 1634 werd daarom in de tuin een schutting neergezet om het bleekveld van de gereformeerde vrouwen te scheiden van dat van de katholieke. Pas in 1715 verdween de schutting weer. De bewoonsters van het hofje woonden gratis en kregen bovendien eens per kwartaal, later eens per week, een geldbedrag. Daar kwamen nog allerlei extra uitkeringen bij, deels in natura. Het bestuur van het hofje bestond uit een college van regenten, bestaande uit familieleden van de stichters. Vanaf het midden van de 18de eeuw hadden bijna alleen vertegenwoordigers van de familie Van Foreest zitting in het college.

Het pand aan de Kanisstraat 1 is een 16e-eeuws pand in de Nederlandse stad Alkmaar. Het pand is tegelijkertijd gebouwd met het huis Geest 10-12 en was vroeger ook een geheel. Dat pand behoorde toen nog tot het hofje Paling en Van Foreest. Het huidige pand Kanisstraat 1 deed toen dienst als winkel, het huidige pand Geest 10-12 deed functie als de achterliggende woning. Het pand is in de huidige vorm op 10 december 1969 in het rijksmonumentenregister ingeschreven.

Het Canadaplein is een plein in het centrum van de stad Alkmaar in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Straten die uitkomen op het Canadaplein zijn de Paternosterstraat, Kerkplein, Gashuisstraat en de Bagijnenstraat. Zelf komt het plein uit op de Molenbuurt met daarachter de Geestersingel, daar aan het plein nog een stuk straat vastzit wat dezelfde naam draagt.

Theater de Vest, ook wel TAQA Theater De Vest of kortweg De Vest genaamd, is een theater in het centrum van de plaats Alkmaar, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Het theater ligt vlakbij de Grote Kerk aan het Canadaplein op nummer 2 en kent een brede programmering van verschillende evenementen uit binnen- en buitenland, zoals cabaret, musical, toneel, opera, jeugd, dans, klassieke muziek en theaterconcerten. Het is een stadsschouwburg met twee theaterzalen: De 'Grote Zaal' heeft 700 zitplaatsen en is uitgerust met een balkon, een orkestbak en een lijsttoneel. De 'Kleine Zaal' heeft 280 zitplaatsen en een vlakke vloer. Verder kan er een lunch, diner of een borrel in het theatercafé, Grand Café Klunder, gebruikt worden. Naast De Vest aan het Canadaplein, in de volksmond ook wel het cultuurplein genoemd, zijn er nog 4 culturele partners gevestigd; het Stedelijk Museum Alkmaar, Artiance Centrum voor de Kunsten, de Grote Kerk en de Bibliotheek Kennemerwaard. Het theater werd gebouwd in 1977/1978 naar ontwerp van architect J.W. van der Scheer. De opening vindt plaats op 29 september 1978 met een vijftien dagen durend festival. In 2000 werd de foyer verbouwd en kreeg de Grote Zaal 850 zitplaatsen.

De Spoorbrug over het Noordhollandsch Kanaal in Alkmaar, overspant het Noordhollandsch Kanaal en maakt deel uit van de Spoorlijn Den Helder - Amsterdam en de Spoorlijn Alkmaar - Hoorn. Naast het beweegbare deel is er ook een vaste overspanning met een doorvaartbreedte van 7,75 meter en een doorvaarthoogte van 3,18 meter. Aan beide zijden van de spoorbrug zijn voetpaden.

De Grote Sint-Laurenskerk, voorheen Grote of Sint-Laurenskerk, is een kerkgebouw aan de Koorstraat 2 in Alkmaar. Het is een met natuursteen beklede bakstenen kruisbasiliek met zevenzijdige koorsluiting. De bouw vond plaats van 1470 tot 1518. De kerk heeft vier traptorens en bevat het oudste nog te bespelen kerkorgel van Nederland. De van oorsprong katholieke kerk werd in 1573 protestant en heeft sinds 1996 geen religieuze functie meer. Er is een museum in gevestigd over de historie van het gebouw.

De Sint-Josephkerk is een voormalige rooms-katholieke kerk aan de Nassaulaan 4 in Alkmaar. In 1908 werd besloten tot de bouw van een bijkerk voor de Sint-Dominicuskerk. De architect was Albert Margry, die werd bijgestaan door zijn compagnon Jos Snickers. Margry ontwierp ook de naasgelegen pastorie. In januari 1909 werd gestart met de voorbereidende werkzaamheden, waarna op 26 maart van dat jaar de eerste steen werd gelegd. Op 31 december 1909 kon de kerk al worden ingewijd. Op 25 april 1910 werd de kerk officieel geconsacreerd. Op 15 november 1922 werd de nieuwe parochie Sint-Joseph opgericht en ging de kerk zelfstandig verder. Het is een driebeukige kruiskerk in neogotische stijl. Aan beide zijden van de voorgevel staat een kleine traptoren. Voor de kerk staat een beeld van Christus Koning. Na de liturgische wijzigingen van het Tweede Vaticaans Concilie in de jaren 1960 werd het interieur gewijzigd. De vloer van het priesterkoor werd verhoogd en altaren, de preekstoel en communiebanken werden verwijderd. Tussen 2006 en 2007 werd de kerk nogmaals heringericht, waarbij ontmoetingsruimten en kantoren zijn ingebouwd. De kerk werd tot 2019 gebruikt door de "Parochie van de HH Matthias Laurentius te Alkmaar". Op 1 juli van dat jaar werd de kerk gesloten en ging de parochie verder in de Pius X-kerk en de Sint-Laurentiuskerk. Het kerkgebouw is als Rijksmonument beschermd en kan niet worden gesloopt. De kerk wordt verbouwd tot appartementencomplex en er komt een kleine openbare kapel. Het Christusbeeld voor de kerk blijft staan.