Ambachtsschool (Leiden)

Theater Ins Blau is een Nederlands vlakkevloertheater aan de Haagweg in Leiden. De huidige locatie opende in september 2012. Tot die tijd was Theater ins Blau gevestigd aan de Leidse Rijnsburgerweg in een voormalig asielzoekerscentrum (oorspronkelijk de zusterflat 'Nieuweroord'). Vanwege de komende sloop van dat gebouw, in combinatie met de sluiting van het LAKtheater, bleek de gemeente Leiden bereid de nieuwe ruimte als casco beschikbaar te stellen, waarna de 'Stichting Ins Blau' zorgde voor de verdere invulling als theater. De stoelen zijn door Herman Hertzberger ontworpen voor theater Markant in Uden, waar ze na een verbouwing beschikbaar kwamen voor Ins Blau. Naast de theaterzaal is er een drietal repetitiestudio's. Het theater biedt ruimte aan 200 toeschouwers.

De Haagbrug verbindt het Noordeindeplein met de Haagweg over de Trekvliet in de Nederlandse stad Leiden.

Het Gebouw Leidsch Dagblad is een kantoorgebouw aan de Witte Singel 1 in Leiden. Het is in 1916-1917 ontworpen door architect Willem Marinus Dudok voor het Leidsch Dagblad in opdracht van George Henri Sijthoff. De dagelijkse leiding over de bouw was in handen van architect J.J.P. Oud, op dat moment lid van kunstenaarsgroep De Stijl en bekend van Café de Unie in Rotterdam. Het gebouw bood plaats aan de redactie. Erachter lag de hal voor de drukkerij.

De Staatsspoorbrug is een hefbrug over de Spoorweghaven bij Haagweg 11 in de Nederlandse stad Leiden, provincie Zuid-Holland. De eerste brug op deze locatie werd in 1878 gebouwd als onderdeel van het goederenstation van de Nederlandsche Rhijnspoorweg-Maatschappij (NRS). Nadat de NRS in 1890 opging in de Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen kreeg de brug zijn huidige naam. In 1916 werd dit geformaliseerd. In 1941 werd de huidige brug gebouwd en die heeft nu de status van gemeentelijk monument.

De Wittepoortsbrug verbindt het Noordeinde met het Noordeindeplein over de Witte Singel in de Nederlandse stad Leiden.

De Rijnzichtbrug is een verkeersbrug in de Nederlandse stad Leiden. Het is een brug over het Galgewater tussen de Morsweg en de Haagweg, vlak naast een spoorbrug gelegen. De brug, het brugwachtershuisje en het transformatorhuisje vormen samen een rijksmonument.. Een deel van het transformatorhuisje was voorheen ingericht als openbaar urinoir; opgeheven en afgesloten omstreeks 1980. In juli 2017 was de Rijnzichtbrug enige tijd afgesloten voor groot onderhoud en asfalteringswerkzaamheden aan de toeleidende wegen.

Stopplaats Leiden Witte Poort (telegrafische code: ldw), tot 1 mei 1908 Stopplaats Leiden SS, is een voormalige stopplaats aan de Nederlandse spoorlijn Woerden - Leiden, destijds aangelegd door de Spoorweg-Maatschappij Leiden-Woerden en geëxploiteerd door de Nederlandsche Rhijnspoorweg-Maatschappij (NRS). De stopplaats lag ten westen van Leiden nabij de draaibrug over het Galgewater. Aan de spoorlijn werd de stopplaats voorafgegaan door stopplaats Zoeterwoude en gevolgd door station Leiden. Stopplaats Leiden Witte Poort werd geopend op 1 mei 1903 onder de naam Leiden SS, hernoemd naar Leiden Witte Poort op 1 mei 1908 en gesloten op 1 november 1919. Bij de stopplaats was een abri en wc-gebouw aanwezig. Daarnaast was naast het station een spoorweghaven, die aangesloten was aan het Galgewater.

De Witte Poort of ook wel Haagpoort is een voormalige stadspoort in de Nederlandse stad Leiden, aan het westelijk einde van het Noordeinde en de Witte Singel. Er is sprake van een oude poort stammend uit de middeleeuwen en een vernieuwd, 17e-eeuws poortbolwerk. De (oude) Witte Poort stamt uit ca. 1419; deze is bekend van een stadskaart uit circa 1550 van Pieter Sluyter. Buiten de Witte Poort begon de Voorschoterweg (gemeente Zoeterwoude), die tegenwoordig Haagweg heet. Na de stadsuitbreiding van 1659 kreeg Willem van der Helm, stadsbouwmeester van 1662-1675, opdracht van het stadsbestuur om de poorten te vervangen. Hij bouwde er vijf: de Marepoort (1664), de Zijlpoort (1667), de Hogewoerdsbinnenpoort (1669), de Morspoort (1669) en de Koepoort (1671). De middeleeuwse binnenpoort van de Witte Poort was reeds in 1650 vervangen door een gebouw van Arent van 's-Gravesande. In 1862 is de buitenpoort gesloopt en in 1865 de binnenpoort. De binnenpoort werd in de 16e eeuw geflankeerd door twee forse ronde torengebouwen, waarvan naar 19e-eeuwse tekeningen te oordelen na sloop nog een enkele toren over was, alvorens het gehele poortcomplex werd gesloopt. De buitenpoort bestond uit een eenvoudige poort, waarvoor een eerst houten, later stenen brug over de singel lag. Deze brug kon in de 19e eeuw op twee plaatsen worden opgehaald. Ten noorden naast de Witte Poort stond (tot in de 19e eeuw) een kazernegebouw, met daarachter de Kweekschool voor Zeevaart, waarvan het gebouw einde 20e en begin 21e eeuw in gebruik is als praktijk. Ten zuiden van de Witte Poort stond achter de wallen de voormalige korenmolen De Lelie. Tot 1730 stond op deze zelfde plek de molen De Rijn, de molen van de vader van Rembrandt. Begin 20e eeuw resteert er op deze locatie de Wittepoortsbrug over de Singel.

De Leonarduskerk is een voormalige rooms-katholieke kerk aan de Haagweg 13A, in de Nederlandse stad Leiden. De kerk is ontworpen door de architecten Leo en Jan van der Laan. Sinds 2009 is het gebouw in gebruik als kantoor.

Haagweg-Noord is een wijk in de Nederlandse stad Leiden. De buurt heet in de volksmond ook wel Haagwegkwartier (Noord) of Schrijversbuurt. Het grootste deel is woonwijk, met een kleinschalig bedrijfsterrein. De buurt maakt deel uit van het Bos- en Gasthuisdistrict en de wijk Leiden Zuid-West. Haagweg-Noord grenst aan de buurten Boshuizen, Haagweg-Zuid en Vreewijk.

De Kweekschool voor Zeevaart in de Nederlandse stad Leiden was tussen 1855 en 1914 een opleidingsinstituut voor de laagste rangen bij de Koninklijke Marine en tevens de naam van de gebouwen waarin deze opleiding was gehuisvest. Tegenwoordig wordt vooral het in 1879 opgeleverde hoofdgebouw - met de naam "Kweekschool voor Zeevaart" prominent op de voorgevel - als zodanig aangeduid. Dit pand is gelegen op de hoek tussen het Noordeinde, de Witte Singel en het Galgewater en is een rijksmonument dat in 2003 ten behoeve van een moderne herbestemming grondig werd gerenoveerd.

De Universiteitsbibliotheek Leiden (Latijnse naam: Bibliotheca Academiae Lugduno-Batavae; Engelse naam: Leiden University Library) is de bibliotheek van de Nederlandse Universiteit Leiden. Zij is opgericht in 1575 en maakt deel uit van het geringe aantal cultuurcentra die in de Nieuwe Tijd richting gaven aan de ontwikkeling en verspreiding van kennis. De bibliotheek bevat unieke bronnen van hoge kwaliteit en zij omvat ongeveer 5.200.000 banden, 1.000.000 e-boeken, 70.000 e-tijdschriften, 2.000 lopende papieren tijdschriften, 60.000 oosterse en westerse manuscripten, 500.000 brieven, 100.000 kaarten, 100.000 prenten, 12.000 tekeningen, 300.000 foto's en 3.000 spijkerschrifttabletten. De bibliotheek beheert de grootste collecties wereldwijd op het gebied van Indonesië en van de Caraïben. Daarnaast is de UB Leiden de enige erfgoedorganisatie in Nederland met vijf registraties van documenten in UNESCO’s internationale Werelderfgoedlijst / Memory of the World.