Berlin-Wannsee

De Andreaskerk (Duits: Andreaskirche) is een protestants kerkgebouw in het Berlijnse stadsdeel Wannsee. Het gebouw werd door Otto Stahn in neogotische stijl ontworpen.

De Kerk aan de Stölpchensee (Duits: Kirche am Stölpchensee) is de dorpskerk van het voormalige dorp Stolpe, dat tegenwoordig deel uitmaakt van het Berlijnse stadsdeel Wannsee. De zaalkerk met vieringtoren werd in de jaren 1858-1859 gebouwd door Friedrich August Stüler naar een idee van koning Frederik Willem. De koning zelf ontwierp het roosvenster.

De Wannseeconferentie was een op 20 januari 1942 op uitnodiging van nazileider Reinhard Heydrich gehouden bijeenkomst van vijftien hoge naziambtenaren in de aan de Wannsee bij Berlijn gelegen Villa Marlier. Zij kwamen bijeen om te spreken over de uitvoering van een 'definitieve oplossing' voor het 'Jodenvraagstuk' (Endlösung der Judenfrage). De bijeenkomst begon om 12.00 uur en duurde minder dan twee uur. In een later document wordt de bijeenkomst omschreven als een 'overleg van staatssecretarissen'. Dit geeft weer dat op dit niveau over de uitvoering werd gesproken, wat reeds eerder op een hoger niveau als beleid was vastgesteld. In Villa Marlier is sinds 1992 een herinnerings- en studiecentrum gevestigd: het Haus der Wannsee-Konferenz. Het werd geopend op de vijftigste herdenkingsdag van de conferentie.

Het Pfaueninsel (Nederlands: Pauweneiland) is een 67 ha groot eiland en landschapspark in Wannsee, zo'n 20 km ten zuidwesten van het centrum van Berlijn, bij de stadsrand aangrenzend aan Potsdam in Brandenburg. In de 17e eeuw werd het eiland Kaninchenwerder (konijneneiland) genoemd naar de konijnenkwekerij die in opdracht van Frederik Willem I van Brandenburg op het eiland was opgericht. In 1685 kreeg Johannes Kunckel, een alchemist, de toelating op het eiland een glasblazerij te bouwen. Kunckel ontdekte o.m. hier een methode voor het vervaardigen van robijnrood glas. Na het overlijden van Frederik Willem in 1688 trok Kunckel naar Stockholm. Het eiland zou een eeuw zo goed als ongebruikt blijven. In 1793 kocht Frederik Willem II het eiland aan. Hij gaf de opdracht voor Schloss Pfaueninsel, een romantisch paleisje dat in 1794 werd gebouwd naar een ontwerp van Johann Gottlieb Brendel. Frederik Willem II liet het bouwen voor zijn maîtresse Wilhelmine Encke (later gravin van Lichtenau). Het paleis is van hout en de gevel werd gebouwd naar het voorbeeld van een middeleeuwse kasteelruïne. Het paleis bevindt zich op de westelijke eilandtip, en is zichtbaar vanuit het Marmerpaleis van de heerser. De gietijzeren brug tussen de torens dateert van later, van 1807. Tot heden is het paleis met het 18de- en 19de-eeuwse meubilair in de zomermaanden voor publiek geopend. Het natuurpark werd aangelegd in 1795 naar een ontwerp van Johaan August Eyserbeck. De zoon van Frederik Willem II, Frederik Willem III van Pruisen, liet op het eiland een modelboerderij aanleggen, en gaf in 1821 landschapsarchitect Peter Joseph Lenné opdracht het park her aan te leggen. Dit is nog de huidige parkaanleg van het eiland. Karl Friedrich Schinkel ontwierp bijkomende gebouwen voor dit doel, met onder meer een menagerie, gemodelleerd naar de Parijse Ménagerie du Jardin des Plantes. De pauwen die in de menagerie gekweekt en tentoongesteld werden, gaven de nieuwe naam aan het eiland. In het noordoosten van het eiland werd de Luisentempel gebouwd, met het uitzicht van een Griekse tempel. De zandstenen portico van dit bouwwerk werd in 1829 van het Schlosspark Charlottenburg naar het eiland verplaatst. Naast het Vogelhuis van de menagerie, waarin kleurrijke papegaaien en fazanten wonen, is er een grote fontein, die in 1824 werd ontworpen door Martin Friedrich Rabe. Het eiland, park en de monumenten worden beheerd door de Stiftung Preußische Schlösser und Gärten Berlin-Brandenburg (SPSG). In 1990 werd het Pfaueninsel door UNESCO als cultureel werelderfgoed erkend en opgenomen op de werelderfgoedlijst als onderdeel van de Paleizen en parken van Potsdam en Berlijn. Het gebied is onderdeel van een natuurgebied krachtens de Vogelrichtlijn en Habitatrichtlijn. Het eiland is sinds 1821 bereikbaar met een vaste veerbootverbinding over de Havel.

De Großer Wannsee, vaak kortweg Wannsee genoemd, is een meer in het zuidwesten van Berlijn. Het meer is een zijarm van de rivier de Havel. Ten zuiden van de Großer Wannsee ligt de Kleiner Wannsee, onderdeel van een keten van meren die bekendstaat als Griebnitzkanal. Beide meren zijn met elkaar verbonden door een smalle waterweg nabij de Wannseebrücke. Het stadsdeel Berlin-Wannsee dankt zijn naam aan de Großer Wannsee en ligt hoofdzakelijk ten westen van het meer. Langs de oostoever van de Großer Wannsee ligt het Strandbad Wannsee, een van de grootste waterrecreatielocaties van de Duitse hoofdstad. Achter het Strandbad Wannsee strekt zich het Grunewald uit en bij de monding van het meer in de Havel ligt het eiland Schwanenwerder. De Großer Wannsee is wereldwijd bekend geworden door de Wannseeconferentie die op 20 januari 1942 plaatsvond in de aan het meer gelegen Villa Marlier. Hier sprak een aantal nazikopstukken over de Endlösung der Judenfrage. Over het meer vaart ieder uur een veerpont, die het spoorweg- en S-Bahnstation Wannsee verbindt met het op de westoever van de Havel gelegen Kladow.

De Sint-Petrus-en-Pauluskerk van Nikolskoë (St. Peter und Paul auf Nikolskoe) is een kerkgebouw ten noorden van het Berlijnse park Klein-Glienicke aan de rand van de Stolper Berg. De geloofsgemeenschap van de kerk maakt deel uit van de Evangelische Kirche Berlin-Brandenburg-schlesische Oberlausitz.

Steinstücken is een woonbuurt van Berlijn, die behoort tot het stadsdeel Wannsee, maar aan alle zijden omringd wordt door de Brandenburgse stad Potsdam. Tijdens de deling van Berlijn was Steinstücken de enige permanent bewoonde West-Berlijnse exclave in de DDR, totdat het in 1972 door een corridor met de rest van Berlijn verbonden werd. Steinstücken is ongeveer driehonderd meter lang en een kilometer breed en telt slechts een paar honderd inwoners. De wijk wordt in tweeën gedeeld door een spoorlijn, de Wetzlarer Bahn.

Kladow is een stadsdeel van Berlijn en behoort tot het district Spandau.

De in 1911 opgerichte Filmstudio Babelsberg in Babelsberg (Potsdam), Duitsland is de oudste filmstudio ter wereld.

De Sacrower See is een meer in Brandenburg ten zuidwesten van Berlijn. Samen met de 0,7 km noordelijker gelegen Glienicker See en de 1,6 km zuidelijker gelegen Heiliger See in Potsdam vormt het een ketting van meren die in de ijstijd ontstaan zijn.

Toelichting bij de kaart in het kader: Babelsberg is rechtsonder (groen) op de kaart gesitueerd, wijken 51 t/m 53. Babelsberg is het grootste stadsdeel van de Duitse stad Potsdam, Brandenburg. Tot 1939 was Babelsberg een zelfstandige stad waarna het een deel van Potsdam werd. De plaats is bekend als mediaplaats. De oudste filmstudio ter wereld, het filmpark, de Hochschule für Film und Fernsehen Potsdam en het Babelsberger Filmgymnasium bevinden zich in de stad. Ook zendt de RBB onder andere vanuit Babelsberg uit. De voetbalclub SV Babelsberg 03 is de enige club uit Potsdam die op een nationaal niveau speelt.

De Glienicker See is een meer in Brandenburg ten zuidwesten van Berlijn. Samen met de 0,7 km zuidelijker gelegen Sacrower See en de Heiliger See in Potsdam vormt het een ketting van meren die in de ijstijd ontstaan zijn.