Petruskerk (Berlin-Mitte)

Spittelmarkt is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein en de Wallstraße in Berlin-Mitte, langs de oever van de Spree. Het metrostation opende op 1 oktober 1908, toen het stamtracé van de Berlijnse metro verlengd werd naar het stadscentrum. Tegenwoordig is het station onderdeel van lijn U2. Station Spittelmarkt beschikt over een eilandperron en ligt direct onder het straatniveau. Kenmerkend voor het station is de venstergalerij aan de rivierzijde, waardoor daglicht doordringt tot op het perron.

De Spittelmarkt is een historisch plein in het Berlijnse stadsdeel Mitte aan het oostelijke einde van de Leipziger Straße, op de westoever van het Spreekanaal. De volgende straten beginnen aan de Spittelmarkt: Gertraudenstraße (Gertraudenbrücke) Wallstraße Seydelstraße Beuthstraße Axel-Springer-Straße Leipziger Straße NiederwallstraßeDe metrolijn U2 stopt onder het plein in het metrostation Spittelmarkt. De vroegere marktplaats tussen het Fischerinsel en het oostelijke einde van de Leipziger Straße ontstond na het slopen van de vestingsmuren. Het aldus ontstane verkeersknooppunt van Alt-Berlin bleef als plein met zijn bebouwing bestaan tot de Tweede Wereldoorlog. Het klooster van Sint-Gertrudis bouwde rond 1400 op deze plaats een huis met kapel voor adellijke jonge dames, dat later dienstdeed als hospitaal. Het "Gertraudenhospital" werd later (in 1872) wegens plaatsgebrek verhuisd naar Kreuzberg. De naam Spittelmarkt en Spittelkirche zijn afgeleid van "Gertrauden-Hospital" (Hospital → Spital → Spittel). Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden het plein en de omliggende gebouwen zwaar beschadigd. Na de oorlog werden de omgeving van de Spittelmarkt zonder referenties naar de oude situatie herbouwd. Door deze stedenbouwkundige reconstructie is de levendigheid van de Spittelmarkt zo goed als verloren gegaan.

Het Staatsratsgebäude (Nederlands: Gebouw van de Staatsraad) is gebouwd tussen 1962 en 1964 ten behoeve van de Staatsraad van de DDR. Het Staatsratsgebäude staat aan de Schloßplatz 1 (tot 1994 Marx-Engels-Platz) in de Berlijnse wijk Mitte. Het gebouw werd onder meer gebruikt voor diplomatieke ontvangsten en voor het uitreiken van onderscheidingen. In 1999-2001 zetelde hier de Duitse bondskanselier.

De Rathausbrücke was een brug over de Spree in Berlijn en maakte deel uit van de Rathausstraße. Tussen 2009 en 2012 werd de brug afgebroken en opnieuw opgebouwd.

De European School of Management and Technology, ook ESMT Berlin is een private non-profit business school met hoofdcampus in het centrum van Berlijn. De onderwijsinstelling is een initiatief van de grootste conglomeraten in de Duitse industrie en werd in 2002 gesticht door Airbus Group, Allianz SE, Axel Springer SE, Bayer AG, Bayerische Hypo- und Vereinsbank AG, Bayerische Motoren Werke AG, Bundesverband der Deutschen Industrie e. V., Bundesvereinigung der Deutschen Arbeitgeberverbände e. V., Daimler AG, Deutsche Bank AG, Deutsche Lufthansa AG, Deutsche Post AG, Deutsche Telekom AG, Deutsche Industrie- und Handelskammer, E.ON AG, GAZPROM Germania GmbH, KPMG AG Wirtschaftsprüfungsgesellschaft, MAN SE, McKinsey & Company, Inc., Münchener Rückversicherungs-Gesellschaft AG, Robert Bosch GmbH, innogy SE, SAP SE, Siemens AG, The Boston Consulting Group en thyssenkrupp AG. De hogeschool is sinds begin 2006 gevestigd op de Schloßplatz op het Spreeinsel, in de Staatsratsgebäude, na een restauratie en aanpassing van dit vroegere overheidsgebouw die liep van 2003 tot 2005 met een budget van € 35 miljoen. Architect van de bouwkundige renovatie was Hans-Günter Merz van HG Merz. ESMT had eveneens een campus in Erftstadt bij Keulen, in Schloss Gracht, een historisch kasteel en terrein waar het geslacht Metternich eeuwenlang woonde. Vanaf 1968 was dat complex de thuisbasis van de Universitätsseminar der Wirtschaft (USW) die executive education cursussen aanbood. USW werd in 2004 geïntegreerd in ESMT Berlin en werd de site van ESMT's Duitstalige executive education cursussen. Na de succesvolle integratie van de cursussen in de hoofdcampus van ESMT in Berlijn, werd Schloss Gracht op 30 november 2018 verkocht. In 2017 opende de hogeschool een bijhuis in Shanghai. De hogeschool heeft Duitse Promotionsberechtigung en is dus geauthoriseerd PhD's uit te reiken. De business school heeft triple accredition, wat de erkenning inhoudt door AACSB (Association to Advance Collegiate Schools of Business), AMBA (Association of MBAs) en EQUIS (European Quality Improvement System), en is bijkomend ook door het Duits-Zwitsers-Oostenrijks FIBAA gecertificeerd.

Cölln is een voormalige Duitse stad, sinds 1709 onderdeel van Berlijn. Het was oorspronkelijk de zusterstad van Berlijn, aan de andere kant van de rivier de Spree. De eerste vermelding van de stad dateert uit 1237. Het stadje op het Spree-eiland had stadsrechten, maar het is onbekend vanaf wanneer. De oudste vermelding als civitas (stad) dateert uit 1261. Cölln verloor in 1709 zijn zelfstandigheid, toen Frederik I van Pruisen de steden Berlijn, Cölln, Friedrichswerder, Dorotheenstadt en Friedrichstadt samenvoegde. Sinds 1920 is Cölln onderdeel van Berlin-Mitte.

De Schloßplatz is een plein gelegen op het Spreeinsel, het riviereiland gevormd door de twee rivierarmen van de Spree in het Berlijnse stadsdeel Mitte. Het plein meet ongeveer 225 m bij 175 m. Het was de locatie van en dankt zijn naam aan het Berliner Stadtschloss. Dit werd gebouwd in 1451 en deed dienst als residentie van de Brandenburgse keurvorsten. Halverwege de 16de eeuw kreeg het de functie van paleis, toen keurvorst Frederik III (de latere koning Frederik I) het bouwwerk in barokstijl liet herbouwen naar plannen van de barokarchitect Andreas Schlüter. Het complex werd bijna 500 jaar (tot het einde van de monarchie) bewoond door de Hohenzollern. In de Tweede Wereldoorlog brandde het paleis deels uit, maar werd provisorisch gerestaureerd en als museum ingericht. Het plein maakte van 1949 tot 1990 deel uit van Oost-Berlijn. Net als het voor het slot staande Kaiser-Wilhelm-Nationaldenkmal werd het al in WO II gehavende Berliner Stadtschloss tussen 7 september en 30 december 1950 op bevel van Walter Ulbricht, de partijvoorzitter in de DDR, opgeblazen. In 1951 werd het plein omgedoopt tot Marx-Engels-Platz naar Karl Marx en Friedrich Engels en er werden in de daarop volgende decennia nieuwe gebouwen opgetrokken, zoals het Palast der Republik, de zetel van de Volkskammer, gebouwd op de locatie van het Stadtschloss, de Staatsratsgebäude aan de zuidwestelijke zijde van het plein en de gebouwen van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Na de Duitse hereniging van 1990, werd de vroegere naam Schloßplatz in 1994 opnieuw ingevoerd, en werd besloten dit Palast der Republik, waar enorme hoeveelheden asbest in verwerkt waren, af te breken. De afbraak werd op 2 december 2008 afgerond. Het Duitse parlement besloot vervolgens om het Berliner Stadtschloss te herbouwen op de Schloßplatz als een combinatie van oud en nieuw. Het bouwwerk is een aan zijn nieuwe functies aangepaste nieuwbouw naar plannen van de Italiaanse architect Franco Stella, met een nieuwbouwgevel aan de oostzijde (langs de rivieroever) maar met drie zo exact mogelijke gereconstrueerde gevels, en boven de westelijke gevel ook de koepel van het oude Stadtschloss. De eerste delen van het Humboldt Forum werden in december 2020 geopend, het wordt ten volle in 2021 een internationaal en cultureel centrum, met museumruimte voor vier musea.

Het Palast der Republik was een gebouw in Berlijn, dat ten tijde van de DDR werd gebouwd om de Volkskammer en een cultuurcentrum te huisvesten. De sloop is op 2 december 2008 met het neerhalen van het laatste trappenhuis afgerond. Het Palast der Republik werd op 23 april 1976 geopend aan de Marx-Engels-Platz, de huidige Schloßplatz (nabij Unter den Linden) in het hart van Oost-Berlijn, na een bouwtijd van 32 maanden onder leiding van architect Heinz Graffunder. Het moest een toonbeeld zijn van de vooruitgang van de DDR. Opvallend was het gebouw zeker, met grote goudkleurige spiegelende platen aan de buitenkant. Binnen werd het gebouw met talrijke grote bolvormige lampen verlicht, waardoor het de spotnaam Erichs Lampenladen of Honnies Lampenladen (de lampenwinkel van Erich Honecker) kreeg. Voor DDR-begrippen was het gebouw zeer toegankelijk. Behalve de vergaderingen van het Oost-Duitse parlement, de Volkskammer, vonden er talrijke bijeenkomsten en concerten plaats. Ook kon men op sommige uren gebruikmaken van een publiek café-restaurant. Overigens waren de prijzen, die men daar voor verteringen moest betalen, aanzienlijk hoger dan in de 'normale' horecabedrijven. Veel DDR-burgers maakten ook van het gebouw gebruik, omdat er zich een groot aantal werkende telefooncellen in bevond, en veel mensen in de DDR geen eigen telefoon hadden.

Het Berliner Stadtschloss is de voormalige winterresidentie van de markgraaf en keurvorst van Brandenburg. Later was het de residentie van de koning van Pruisen en de Duitse keizer. Het Berliner Stadtschloss staat op het Spree-eiland in het centrum van Berlijn op de Schloßplatz.

Het Humboldt Forum is een museum in het centrum van Berlijn op de Schloßplatz op het Spreeinsel in de Berlijnse wijk Mitte.

Het Nikolaiviertel (Nikolaiwijk) is een wijk aan de oostelijke oever van de Spree in Berlijn. De wijk ligt in het gebied Berlin-Mitte, niet ver van de Alexanderplatz. Het is het oudste woongebied van Berlijn en was tot 1990 een deel van Oost-Berlijn. In het midden van de wijk staat de Nikolaikirche. De oorspronkelijke bebouwing van het gebied werd in de Tweede Wereldoorlog totaal verwoest. De restanten werden daarna opgeruimd en ruim 30 jaar bleef het gebied braak liggen. Slecht de ruïne van de Nikolaikerk herinnerde aan oude tijden. Ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan van de stad Berlijn, ontwikkelde het stadsbestuur van Oost-Berlijn een plan voor de wederopbouw. De wijk werd in oude stijl herbouwd, maar men voerde geen volledige reconstructie uit. Duidelijk te zien is dit aan de gevels, die grotendeels volgens de prefabmethode, de zogenaamde Plattenbau zijn gebouwd. Het gebied werd na de herbouw ook wel spottend 'socialistisch Disneyland' genoemd. Tegenwoordig is het gebied bekend door de vele traditioneel-Duitse restaurants en bars.

De Nikolaikirche is de oudste kerk van het historische Berlijn. Het oorspronkelijke gebouw op deze plaats is waarschijnlijk rond 1230 verrezen, toen de stad stadsrechten kreeg. Van dit stenen gebouw is het fundament van de door twee torens geflankeerde façade van de huidige kerk over, die dateert uit 1300. Het priesterverblijf is voltooid in 1402, maar aan de kerk zelf is tot halverwege de 15de eeuw gewerkt. Het resultaat was een gotische bakstenen hallenkerk, waarin een koor met een omgang en een reeks lage kapellen was gebouwd. In 1877 verwijderde Hermann Blankenstein, die de restauratie van de kerk leidde, de meeste barokke aanpassingen en reconstrueerde de torens. De Nikolaikirche werd in 1945 verwoest door bombardementen en pas in 1987 weer opgebouwd. Nu is er een expositie ingericht over de geschiedenis van Berlijn, met voorwerpen die de oorlog overleefden. In de westmuur van de zuidbeuk is het monument van Andreas Schlüter voor de goudsmid Daniel Mannlich en zijn vrouw te zien: een verguld reliëf van het paar boven een namaak-deur.