Sint-Servaasfontein

Het Maastrichts passieretabel (voorheen: Brussels passieretabel; Maastrichts: Mennekesaltaar) is een laatgotisch altaarretabel in de dagkapel van de Sint-Servaasbasiliek in de Nederlandse stad Maastricht. Het gebeeldhouwde retabel is waarschijnlijk omstreeks 1530 in het Luiks-Limburgse Maasland ontstaan en beeldt het passieverhaal uit.

De Sint-Servaaskapel, ook wel dagkapel van de Sint-Servaasbasiliek, is een kapel in gotische, deels neogotische stijl, die onderdeel is van het Sint-Servaascomplex in de Nederlandse stad Maastricht. De kapel is ondergebracht in de voormalige refter of kapittelzaal van het Sint-Servaaskapittel. De gewelfde ruimte deed van 1873 tot 1982 dienst als schatkamer van de Sint-Servaaskerk en is sinds 1984 in gebruik als dagkapel van de Sint-Servaasparochie. De kapel met aangrenzende sacristie ligt aan het Sint Servaasklooster, maar is uitsluitend toegankelijk vanaf het Keizer Karelplein, via de zogenaamde 'lange gang' van de kruisgang van de Sint-Servaasbasiliek.

Het Keizer Karelplein is een plein in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht, dat genoemd is naar Karel de Grote. Aan het plein liggen 9 rijksmonumenten, waarvan de Sint-Servaasbasiliek het belangrijkste is.

De kapittelschool van Sint-Servaas was de kapittel- of domschool van het kapittel van Sint-Servaas in Maastricht. De school, die vanaf de middeleeuwen tot aan de opheffing van het kapittel in 1798 bestond, was gevestigd aan de westelijke kruisgang van de Sint-Servaaskerk.

De kruisgang van de Sint-Servaasbasiliek is een gotische kruisgang of kloostergang in de Sint-Servaasbasiliek in de Nederlandse stad Maastricht. In feite bestaat de kruisgang uit een drietal gangen met bijgebouwen rondom een pandhof, die als tuin is ingericht.

De proosdij van Sint-Servaas was een instelling die vanaf de middeleeuwen tot aan het eind van het ancien régime het bestuur en de rechtspraak uitoefende over de bezittingen van het kapittel van Sint-Servaas te Maastricht. Vanaf de 13e eeuw functioneerde de proosdij min of meer als een zelfstandige instelling naast het kapittel, dat zich voornamelijk bezighield met de geestelijke zaken in de Sint-Servaaskerk. De Proosdij van Sint-Servaas is tevens de benaming van het gebouwencomplex, waar het bestuur en de rechtspraak van de proosdij zetelden, en waar zich de ambtswoning van de proost bevond. Dit complex is deels behouden en is een rijksmonument.

Het Huis Soiron is een voormalig kanunnikenhuis in het centrum van de Nederlandse stad Maastricht. Het ligt aan de Grote Gracht 82 in de centrumbuurt Statenkwartier en is vanaf 2004 eigendom van de Universiteit Maastricht, die ook enkele nabije panden in gebruik heeft, waaronder de Hof van Tilly en het voormalige Jeanne d'Arclyceum. Het gebouw uit de late 18e eeuw bezit een aantal zalen met uitbundig stucwerk in Lodewijk XVI-stijl en is sinds 1966 een rijksmonument.

De (Oude) Tweebergenpoort, ook wel Wymeringenpoort, Wijnbergenpoort of (Oude) Brusselsepoort genoemd, is een voormalige stadspoort in de Nederlandse stad Maastricht. De poort was onderdeel van de eerste stadsmuur van Maastricht en was gelegen aan het westeinde van het Keizer Karelplein/Oude Tweebergenpoort, waar deze overgaat in de Brusselsestraat. De poort vormde de toegang tot de stad vanuit het westen (Hasselt, Antwerpen, Brussel). De oorspronkelijke poort dateerde uit de 13e eeuw, maar werd in de loop der eeuwen diverse malen vernieuwd. Vanaf de 17e eeuw verloor de poort haar militaire functie. In 1734 werd de poort grotendeels afgebroken. Enkele resterende delen werden in 1926 en 1934 gesloopt.

De Groote Sociëteit, sinds 1985 officieel Groote Sociëteit en D'Eglantier, voorheen Groote Sociëteit en Æmulatie (Frans: La Grande Société de Maestricht), is een sociëteit die in 1760 werd opgericht in de Nederlandse stad Maastricht. Oorspronkelijk bedoeld als herensociëteit voor officieren van het garnizoen en leden van de gegoede burgerstand, is het karakter van de vereniging in de loop van de twintigste eeuw geleidelijk veranderd, hoewel een zekere exclusiviteit is blijven bestaan. Het gebouw aan het Vrijthof is sinds 1966 een rijksmonument.

Deze lijst van kapitelen in het westwerk van de Sint-Servaasbasiliek geeft een overzicht van alle 34 romaanse kapitelen in het interieur van het westwerk van de Sint-Servaasbasiliek in de Nederlandse stad Maastricht. De gebeeldhouwde figuratieve kapitelen met voorstellingen uit het dagelijks leven en soms moeilijk te interpreteren beelden uit de middeleeuwse denkwereld worden toegeschreven aan het zogenaamde Heimo-atelier, een Maaslands atelier van steenbeeldhouwers met Noord-Italiaanse wortels. Ze behoren tot de hoogtepunten van de Maaslandse beeldhouwkunst.

Het westwerkaltaar, ook westwerkretabel of dubbelreliëf, is een romaans altaar in het westwerk van de Sint-Servaasbasiliek in de Nederlandse stad Maastricht. Het altaar uit het midden van de twaalfde eeuw wordt toegeschreven aan het zogenaamde Heimo-atelier, een Maaslands atelier van steenbeeldhouwers met Noord-Italiaanse wortels. Het mergelstenen altaar bestaat uit een mensa (altaartafel) en een daarop geplaatst gebeeldhouwd retabel met twee reliëfvoorstellingen. Van dit dubbelreliëf is het onderste deel in de negentiende eeuw zwaar geschonden; het bovenste deel behoort tot de belangrijkste voorbeelden van Maaslandse beeldhouwkunst.

Het westwerk van de Sint-Servaasbasiliek is een romaans westwerk uit de elfde en twaalfde eeuw, dat onderdeel is van de Sint-Servaasbasiliek in de Nederlandse stad Maastricht. Het bouwwerk wordt gezien als een van de invloedrijkste westwerken uit de romaanse periode, met verschillende navolgingen. Opvallende elementen van het exterieur zijn de massieve onderbouw en de bogen over het Sint Servaasklooster. Van het interieur zijn de galerijen met de troonloge en de proostenkapel, en de onafgewerkte Keizerzaal van belang. De gebeeldhouwde westwerkkapitelen worden tot de hoogtepunten van de Maaslandse kunst gerekend.