Gravenmolen

De Korsjespoort was een van de vijf oorspronkelijke stadspoorten van Amsterdam. De niet meer bestaande poort stond aan het Singel aan de noordwestkant van de middeleeuwse stad, bij de Korsjespoortbrug, de huidige Blauwburgwal. De Korsjespoort was een kleine poort in de stadsmuren die eind 15e eeuw aangelegd werden. De poort heette oorspronkelijk Heijmanstoren maar werd vernoemd naar een houtzager, Cors (Corsgen) Tijmensz, die van 1481 tot 1528 in de toren woonde en waarschijnlijk als poortwachter diende. Het Rijksmuseum heeft een prent van de poort in bezit, gemaakt door Jan Goeree in 1723. De afbeelding is getiteld "De oude Korsjes Poort. 1544". De poort is verdwenen na de stadsuitbreidingen in de 17e eeuw, toen de oorspronkelijke stadsmuren werden afgebroken en het Singel haar verdedigingsfunctie verloor. De huidige Corsgenbrug (Korsjesbrug) over het Singel is niet vernoemd naar de Korsjespoort maar naar een houtkoper genaamd Corsgen Jacobsz die in de 15e eeuw een boomgaard had aan het Singel. De Korsjespoortsteeg (geboorteplaats van Multatuli) en Korte Korsjespoortsteeg liggen aan beide kanten van de brug en zijn naar de brug vernoemd.

De Lijnbaansbrug (brug 10) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug verbindt de Lijnbaanssteeg met de zuidelijke kade van de Blauwburgwal en overspant daarbij de Singel. Hier ligt al eeuwen een brug. De brug is ingetekend op de kaart van Pieter Bast daterend van 1599. Daar ligt de brug in de Lijnbaan Steech naar de Blaeuwe Burchwal. Ook Balthasar Florisz. van Berckenrode met zijn kaart van een kwart eeuw later heeft de brug ingetekend. Reinier Vinkeles heeft de brug in 1785 in een tekening vastgelegd. De moderne geschiedenis van de brug begint in 1883, wanneer een vaste brug alleen op paalfundering is neergezet ter vervanging van een ophaalbrug. Deze brug begon in 1962 tekenen van achteruitgang te vertonen, waarbij in de landhoofden scheuren ontstonden. De brugpijlers stonden ook niet meer recht vanwege de vele aanvaringen waaronder ze te lijden hadden en het wegdek voldeed niet meer aan de eisen. De gemeente maakte een budget vrij van 398.000 gulden om de brug tevens de verbreden van 5,40 naar 9 meter. De werkzaamheden duurden tot minstens 1964, getuige een foto in het Algemeen Handelsblad, die toonde dat een dragline inclusief de platte schuit waarop zij stond in de Singel was gezonken. Amsterdam liet destijds zijn bruggen nog ontwerpen door de Dienst der Publieke Werken waar Dick Slebos en Dirk Sterenberg de meeste bruggen ontwierpen. Deze brug is echter ontworpen door Cornelis Johannes Henke (paraaf CJH). De brug ligt enigszins scheef over het water. De brug wordt aan vier zijden omringd door allerlei gemeentelijke of rijksmonument. Zelf is ze daarvoor dus te jong. De brug is net als de Lijnbaanssteeg vernoemd naar de lijnbanen van de touwslagerijen, die hier lagen toen de omgeving buiten de Singel (toen stadsgrens) nog een soort industrieterrein was. De brug ligt niet in de buurt van de Lijnbaansgracht, vernoemd naar dezelfde industrie, maar eeuwen later en op een geheel andere plaats.

Nieuwezijds Voorburgwal 104-108 is een gebouw aan de Nieuwezijds Voorburgwal in Amsterdam-Centrum. Het heeft een achtergevel aan de Spuistraat daar waar de huisnummers 65 tot en met 69 gepositioneerd zouden zijn.

Candida is een kantoorgebouw gelegen in Amsterdam tussen de Nieuwezijds Voorburgwal en Spuistraat. Het 10 lagen tellende gebouw werd in 1931–32 gerealiseerd naar een ontwerp in kubistisch-expressionistische trant van F.A. Warners in opdracht van de N.V. Amsterdamsche Maatschappij tot Exploitatie van Etagewoningen. Totale grondoppervlakte waarop het gebouw is gebouwd bedraagt 396 m². De bakstenen gevels hangen in een skelet van gewapend beton. Aan de zijde van de Nieuwezijds Voorburgwal loopt de band boven de begane grond over in een luifel. Deze accentueert de hoofdingang en dient als zwevende drager voor de glazen zuil die door de doorlopende erkers gevormd wordt. De personeelsingang is gelegen aan de achterzijde, aan de Spuistraat, alwaar acht verdiepingen te tellen zijn en twee teruggetrokken verdiepingen. Het gebouw heeft aan deze zijde een erker over twee etages, die ondersteuning biedt aan een open uitkragend "nood/brandtrappenhuis" per etage toegang bieden aan een betonnen balkon met metalen leuningen. Het gebouw verrees destijds naast gebouw Neptunus. Het gebouw werd in december 2001 ingeschreven in het monumentenregister.

Brug 11 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de westelijke kade van de Singel en overspant daarbij de Blauwburgwal. De welfbrug staat via de walkant in direct contact met brug 10, de Lijnbaansbrug, over diezelfde Singel. Zowel brug 10 als 11 liggen er al eeuwen. Pieter Bast heeft ze allebei ingetekend in zijn plattegrond van de stad uit 1599. Brug 10 over de "Cingel" is als een ophaalbrug getekend, brug 11 over de "Blaeuwe Burchwal" als vaste brug. Ook Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende beide bruggen in zijn kaart van 1625. Daarbij is brug 10 vele malen groter dan brug 11. De moderne geschiedenis van deze brug begint in 1894. In 1893 was er namelijk een vernieuwing van deze brug aangevraagd in verband met de slechte staat. De gemeenteraad ging daar niet mee akkoord. Er vond toen een hernieuwd onderzoek plaats vanwege de instorting van een brug elders, waarvoor gelijktijdig vernieuwing was aangevraagd, en die ook was afgewezen. De brug 11 werd wel vernieuwd in 1915, toen een aannemer kans zag voor 21.000 gulden een nieuwe brug aan te leggen en dat in een periode van acht maanden. De brug, in de vorm van de oude, werd ontworpen door Wichert Arend de Graaf, ingenieur bij de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp al een brug met een overspanning van gewapend beton dat aan het zicht is onttrokken door een combinatie van graniet en baksteen. De brug zelf is met vleugels 54 meter lang, terwijl de zichtbare brug (doorvaart) op de waterlijn maar zes meter breed is, daarboven natuurlijk minder vanwege de boog. De brug is enigszins ingesnoerd ten opzichte van de kade. Sindsdien ligt de brug er ongewijzigd bij al zijn er reparaties van der kademuren zichtbaar. Aan het noordelijk talud van de brug staat het rijksmonument Singel 108.

De Corsgenbrug (brug 12) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Neptunus is een kantoorgebouw gelegen in Amsterdam-Centrum tussen de Nieuwezijds Voorburgwal en Spuistraat. Het gebouw werd neergezet in de jaren 1914-1915 als kantoor voor "De Vereeniging van Nederlandsche gezagvoerders en stuurlieden ter koopvaardij"; Neptunus is god van de zee (of golven etc.). Dit gebouw vloeide voort uit de oprichting in 1912 van een "NV van Nederlandsche gezagvoerders en stuurlieden ter koopvaardij", waarvan De Vereeniging enig aandeelhouder was. Zij werden op 1 januari 1914 eigenaar van een complex aan de Nieuwezijds Voorburgwal 128-130 en Spuistraat 83. De bebouwing werd gesloopt en vanaf april 1914 werd er gebouwd aan een winkel/kantoorpand naar ontwerp van architect Piet Hein van Niftrik. In juli 1914 volgde een "eerstesteenlegging". Het jaartal van opening wordt middels gevelstenen vermeld (Anno 1915). Het gebouw zou opgeleverd moeten worden op 1 januari 1915, het werd geopend op 30 of 31 maart 1915. De directeur van de NV overhandigde het gebouw direct aan De Vereeniging. Die vereniging nam vervolgens de tweede etage in gebruik met een luxe inrichting, zoals betimmeringen van eikenhout, een kaartentafel, ramen van gefigureerd glas met afbeeldingen van havensteden in Nederland. In de schouw werd het tegeltableau Het kanonschot geplaatst naar een schilderij van Willem van de Velde de Jonge. De gevel is opgetrokken uit baksteen en zandsteen en er zijn ornamenten in verwerkt die verwijzen naar de scheepvaart. Zo zijn naast de entree trossen te zien. Het heeft de stijl van traditioneel bouwen vermengd met invloeden van de art-nouveau en de stijl van Berlage. Opvallend zijn de ronde erkers en beide gevels. De gevel aan de Spuistraat is soberder uitgevoerd. Hoog in de gevel is slechts één gevelsteen te zien in de vorm van een vat/ton omwikkeld met touw. De steen komt uit de tweede helft van de 17e eeuw, maar lijkt los te staan van de steen waar ze op gemetseld is en het gebouw zelf. Op 16 maart 2004 werd het gebouwencomplex tot gemeentelijk monument verklaard. In 2021 zijn er winkels en kantoren gevestigd. In 1932 kreeg het gebouw een veel hogere buurman van tien verdiepingen: Candida, dat in 2001 al tot rijksmonument werd verklaard.

't Kasteel van Aemstel is een bouwwerk aan de Nieuwezijds Voorburgwal 67 in Amsterdam-Centrum. Die Nieuwezijds Voorburgwal was eeuwenlang een gracht, eerst aan de rand van de stad, maar steeds meer ingebouwd. De oorspronkelijk 14e-eeuwse bebouwing is allang gesloopt, maar er staat nog een veelvoud van gebouwen die het uiterlijk hebben van een grachtenpand. De gracht werd rond 1884 gedempt. Uit de tijd daarna stamt ’t Kasteel van Aemstel.

't Makelaers Comptoir oftewel "Makelaarskantoor" is een 17e-eeuws gildehuis aan Nieuwezijds Voorburgwal 75 in Amsterdam, op de hoek met de steeg Nieuwe Nieuwstraat. Het is een van de weinige nog bestaande gildehuizen van de stad. Het gebouw is sinds 1970 aangewezen als rijksmonument. Het wordt verhuurd voor kleine besloten bijeenkomsten zoals vergaderingen, lunches en diners. Het gebouw werd opengesteld tijdens de Open Monumentendag in 2009.

Nieuwezijds Voorburgwal 67 is een gebouw in Amsterdam-Centrum. Het gebouw staande op dit adres bestaat uit twee totaal verschillende eenheden aan de Nieuwezijds Voorburgwal, die allebei rijksmonument zijn.

Langestraat 61 is een gebouw aan de Langestraat hoek Blauwburgwal in Amsterdam-Centrum.

De Korsjespoortsteeg is een straat in Amsterdam-Centrum.