Stadhouderskade 47-49

Het complex Stadhouderskade 52-53 is bestaat uit een tweetal herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. De qua voorgevel twee symmetrisch identieke huizen werden waarschijnlijk gebouwd in een ontwerp van Nicolaas van der Linden. Hij kocht in 1877 het terrein van de gemeente Amsterdam, hij moest daarbij wel beloven dat de gebouwen gereed zouden zijn voor het toen nieuwe rioleringssysteem van de stad, het Liernurstelsel. Destijds was het gebruik als je ook maar iets deed in de bouw, je ook de panden zelf ontwierp. De bouwtekeningen uit 1879 dragen zijn signatuur. Van der Linden zou een jaar later ook nog een deel van de Stadhouderskade kopen nabij de Frans Halsstraat. Van der Linden liet de gebouwen optrekken in de eclectische bouwstijl, waarin bijna alle gebouwen aan de Stadhouderskade gebouwd zijn. In de loop der jaren is de symmetrie enigszins verloren gegaan. Zo zijn de voordeuren in 2015 niet meer identiek en heeft nr. 53 nog de originele raamconstructie en nr. 52 kunststof kozijnen. Nicolaas van der Linden werd omstreeks 1837 geboren in Loosdrecht en stierf op 28 januari 1924. Hij was in 1868 getrouwd met de weduwe Amalia Louisa Poppelbaüm, geboren omstreeks 1833 en overleden 3 januari 1902. Het gezin nam de opvoeding op zich van Joanna Francine Franken uit het eerdere huwelijk van Poppelbaüm. Joanna Francine Franken stierf zelf in 1884 in het kraambed. Nicolaas van der Linden stierf waarschijnlijk in zijn woning Stadhouderskade 54.

Het complex Ruysdaelkade 2-4, ook Rioolgemaal F genoemd, bestaat uit gebouwen aan de Ruysdaelkade in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van de vier gemeentemonumenten aan de kade, het Moppesgebouw niet meegerekend. Het complex is kadastraal ook bekend als Stadhouderskade 46. Eerder stond op deze locatie het Polderhuis. Het is gebouwd naar een ontwerp van Publieke Werken in Amsterdam. Architect was Allard Remco Hulshoff. Dit zijn de enige gebouwen met een even nummer aan de Ruysdaelkade, die hier nog geen kade is, maar een straat naar de Boerenwetering. Op het complex was van 1925 tot 1987 een rioolgemaal gevestigd. Het riool was toen verouderd en werd buiten werking gesteld. De gebouwen werden verhuurd aan een kunstinstelling. De gebouwen, met hun kenmerken van de strakke Amsterdamse School, vallen op in de straat, die aan de overzijde een eclectische bouwstijl heeft meegekregen. Tussen de bouwjaren zit dan ook een verschil van bijna vijftig jaar. Het gebouwtje aan de Stadhouderskade draagt het jaartal 1925. Kunstenaar Street Art Frankey vulde op de grens 2019/2020 de opening tussen "19" en "25" met de ontbrekende getallen op met cijfer in de typografie van de Amsterdamse School. Aan de achterzijde van het complex ligt het kleine Carel Willinkplantsoen.

Het gebouw Stadhouderskade 54 is een herenhuis aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. De woonhuis van vier etages met zolder is waarschijnlijk gebouwd in een ontwerp van Nicolaas van der Linden. Hij kocht in 1877 het terrein van de gemeente Amsterdam, hij moest daarbij wel beloven dat de gebouwen gereed zouden zijn voor het toen nieuwe rioleringssysteem van de stad, het Liernurstelsel. Destijds was het gebruik als je ook maar iets deed in de bouw, je ook de panden zelf ontwierp. De bouwtekeningen uit 1879 dragen zijn signatuur. Van der Linden zou een jaar later ook nog een deel van de Stadhouderskade kopen nabij de Frans Halsstraat. Van der Linden liet de gebouwen optrekken in de eclectische bouwstijl, waarin bijna alle gebouwen aan de Stadhouderskade gebouwd zijn. Van der Linden zou hier zelf gewoond hebben, waardoor er sprake is van een luxere afwerking van het pand. Zo zijn er pilasters toegepast, heeft het balkonnetjes op één en twee hoog en zijn ook de middelste ramen voorzien van pleisterwerk. Stadhouderskade 54 was tijdens de oplevering het laatste woonhuis in dit blok. Ten oosten van dit gebouw was er eerst de toegang tot het Gezellenhuis van de Sint Jozef Gezellenvereniging. Later werd daar het Van Nispenhuis neergezet, dat in 1977 afbrandde, gevolgd door nieuwbouw. Nicolaas van der Linden werd omstreeks 1837 geboren in Loosdrecht en stierf op 28 januari 1924. Hij was in 1868 getrouwd met de weduwe Amalia Louisa Poppelbaüm, geboren omstreeks 1833 en overleden 3 januari 1902. Het gezin nam de opvoeding op zich Joanna Francine Franken uit de eerdere relatie van Poppelbaüm. Joanna Francine Franken stierf zelf in 1884 in het kraambed. Nicolaas van der Linden stierf waarschijnlijk in deze woning..

Het Carel Willinkplantsoen is een relatief klein park in Amsterdam.

Het Willemshuis is een kantoorcomplex aan de Stadhouderskade 55 in Amsterdam-Zuid, De Pijp.

Het Van Nispenhuis was een theater aan de Stadhouderskade 55 in Amsterdam-Zuid, De Pijp.

Het complex Ruysdaelkade 11-25 bestaat uit gebouwen aan de Ruysdaelkade in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van de vier gemeentemonumenten aan de kade, het Moppesgebouw niet meegerekend. Het complex staat op een hoek, waarbij de Ruysdaelkade, die begint als gewone straat aansluiting vindt bij de Boerenwetering om daar als kade verder te gaan. De huizen zijn gebouwd volgens een ontwerp van architect J.F. Schutte, wiens voornaamste broodwinning kwam uit de makelaardij. Het vermoeden bestaat dat hij dit blok had gekocht om het zelf te exploiteren. In de bestemming van de gebouwen is sinds de bouw niets veranderd. De gebouwen dienen tot woonhuizen. Schutte ontwierp de gebouwen in een niet te benoemen stijl. Hij gebruikte allerlei stijlelementen, hetgeen in de architectuur (net als in andere kunststromingen) aangeduid wordt met eclecticisme. Zo zijn aan de gebouwen lisenen en hoofdgestellen te zien, net als balkons. Dat laatste is opmerkelijk voor woningen in de Oude Pijp, waar de straten meestal te smal waren voor toepassing van balkons. Het blok kent drie bijzonderheden: woningen aan de Ruysdaelkade hebben een luxer uiterlijk meegekregen dan andere gebouwen in de Oude Pijp; Koning Willem III der Nederlanden was aanwezig bij de leg van de eerste steen, net als mevrouw H.M. Schutte-Wenz, waarschijnlijk de vrouw van makelaar/architect; kunstenaar Carel Willink woonde en werkte in het hoekpand op nr. 15; dat nu uitkijkt op het kleine Carel Willinkplantsoen.

De Kapel van Sint Josephs Gezellen-Vereeniging binnen het Kolpingnetwerk was een kerk met een ingang aan de Stadhouderskade 55 te Amsterdam-Zuid, De Pijp. De Sint Jozef Gezellenvereniging is sinds 1868 een vereniging van geloofsgenoten, die streden voor een beter lot van arbeiders in navolging van de priester Adolph Kolping uit Keulen. Voor de tak in Amsterdam was Hubertus Cornelis Joseph Maria van Nispen tot Sevenaer de vertegenwoordiger. Voor de vereniging verrezen eerst allerlei verenigingsgebouwen, aan de Stadhouderskade waren dat tekenlokalen etc. Men kwam eerst bijeen in bijvoorbeeld de woning van Johannes Doodeheefver van behangfirma Rath & Doodeheefver. De ruimten werden te klein en waren ook (zelf) te slecht. De vereniging kocht onder leiding van Van Nispen voor 30.000 gulden een terrein van 40.000 m² aan die Stadhouderskade. De basis voor de kapel vormt een ontwerp van Van Nispen zelf met bijdragen van architect Johan Heinrich Schmitz. Schmitz rekende niets, want was met Jan van den Biesen een van de oprichters van de vereniging. In 1875 werd de eerste steen gelegd en 25 juni 1876 vond de inwijding plaats. Het gebouw zou in de loop der jaren aan talloze renovaties en uitbreidingen bloot komen te staan. In 1955 vond de laatste grote verbouwing plaats en werd het complex omgedoopt in Van Nispenhuis. In 1977 werd het gebouw grotendeels verwoest na een grote brand en later vervangen door het huidige Willemshuis.

De Binnendijkse Buitenvelderse polder is een polder ten zuiden van Amsterdam, later Amsterdam-Zuid, die vanaf het einde van de 19e eeuw werd bebouwd en sindsdien deel van de stad is, nu bekend als Oud-Zuid. Ook de latere uitbreidingen in de 20e eeuw, zoals Plan Zuid, Prinses Irenebuurt en de Tuinstad Buitenveldert liggen in deze polder. In deze wijk ligt het water ook nog op polderniveau (NAP -2.10 m). Tot eind 19e eeuw had de polder grotendeels een agrarisch karakter, met voornamelijk veeteelt en tuinbouw. Ook was er enige industriële bedrijvigheid (scheepswerven, katoenindustrie). In de tweede helft van de 20e eeuw was het nog overgebleven deel van de polder vrijwel geheel deel van het stedelijk gebied geworden. De naam Binnendijks verwijst er naar dat de polder binnen de dijken van de Amstel en Schinkel lag. Er was ook een Buitendijkse Buitenvelderse polder ten westen van de Amstelveenseweg. Opvallend is dat voor beide polders de schrijfwijze 'velders' wordt gebruikt in tegenstelling tot 'Buitenveldert' met een 't', de naam van een eeuwenoude buurtschap in Amstelland en een huidige stadswijk in Amsterdam.

Het Café-Biljart Polderhuis was onder meer een horeca-etablissement aan de Stadhouderskade hoek Ruysdaelkade te Amsterdam-Zuid, De Pijp. Het terrein eromheen heet sinds 1999 Carel Willinkplantsoen. Vergaderingen van het polderbestuur van de Binnendijkse Buitenvelderse polder vonden plaats in het Polderhuis dat gelegen was tussen de schutsluis en de overhaal voor groenteschuiten aan het eind van de Boerenwetering bij de Buitensingel. Het polderhuis werd door de poldermeesters verhuurd. De huurder had zijn inkomsten uit inning van schutgelden en de 'tapnering'. Het gebouw stond er waarschijnlijk al in de 17e eeuw. Het had toen vrij zicht op alles wat zich ten zuiden van de Buitensingel bevond. Eerst grote sta-in-de-weg wat dat uitzicht betreft was het Rijksmuseum Amsterdam dat hier na 1880 verrees. Het toenmalige adres werd Stadhouderskade 43 tot en met 46, een adres dat thans niet meer bestaat. De plaats werd aangeduid met termen als Wetering Barriere of Weteringpoort. Opvallend aan het Polderhuis was de theekoepel. Het bouwwerk werd vanaf 1870 echter steeds meer ingebouwd door de nieuwe bebouwing aan de Stadhouderskade en de achterliggende buurt De Pijp. In 1875 kwamen de eerste tekenen dat sloop onvermijdelijk was. Er vond veel onteigening plaats om de stadsuitbreiding mogelijk te maken. Het werd niet meer goed onderhouden en dat heeft geleid tot besluit tot sloop. Zelfs Jan ter Gouw kon dit niet tegenhouden. Het huis maakte op 1 mei 1924 plaats voor wat Rioolgemaal F zou worden. De plannen voor definitieve sloop dateerden al van vijf jaar daarvoor, toen men zich nog druk maakte om het verloren gaan van dit stukje Amsterdamse geschiedenis. In 1916 werd het opnieuw aangekaart, maar pas op 26 maart 1924 werd de voordracht van burgemeester en wethouders aangenomen. In april 1924 viel de beslissing dat op 1 mei 1924 alle resten van het huisje, de schutsluis en de overhaal weg moest zijn. Schutsluis en overhaal waren onnodig geworden doordat het peil in de Boerenwetering in 1923 was aangepast aan dat van Amsterdam. Ter hoogte van de huidige Diepenbrockstraat was een nieuwe overhaal gemaakt. Zoals gebruikelijk bij openbare werken in Amsterdam duurde het langer, pas in februari 1925 was alles afgebroken. Toen werd geconstateerd dat er alleen nog bouwpuin lag. Saillant detail bij de teloorgang was dat in het Polderhuis ook aanbestedingen hebben plaatsgevonden voor "vernieuwingen en reparatiën van polderwerken, volgens bestek" (1888 en 1889). Het gebouw en omgeving golden als feeëriek ten tijde dat er nog niet zo veel bebouwing was. Er zijn talloze tekeningen, schilderijen en foto's van. Een van degenen die het vastgelegd hebben is Martin Monnickendam van Stadhouderskade 92; hij had er meerdere voorstudies voor nodig. Andere kunstenaars zoals Hendrik Jan Wolter, Jan ten Compe, Sal Meijer en Frans Schikkinger legden het eveneens vast. Anderen zagen het liever afgebroken worden; de Boerenwetering had een tijd gediend als open riool en rook dus niet bepaald fris.

Het gebouw Stadhouderskade 55-57 bestaat uit twee herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen bestaande uit vier etages en zolder zijn waarschijnlijk gebouwd aan de hand van één ontwerp van Nicolaas van der Linden. Hij kocht in 1877 het terrein van de gemeente Amsterdam, hij moest daarbij wel beloven dat de gebouwen gereed zouden zijn voor het toen nieuwe rioleringssysteem van de stad, het Liernurstelsel. Destijds was het gebruik als je ook maar iets deed in de bouw, je ook de panden zelf ontwierp. De bouwtekeningen uit 1878 dragen zijn signatuur. Van der Linden zou een jaar later ook nog een deel van de Stadhouderskade kopen nabij de Frans Halsstraat. Van der Linden liet de gebouwen optrekken in de eclectische bouwstijl, waarin bijna alle gebouwen aan de Stadhouderskade gebouwd zijn. De gebouwen lijken uiterlijk sterk op elkaar, het verschil in de details, zoals de begane grond. Voorts is gebouw nr. 57 net iets kleiner dan nr. 56. Het belendende gebouw Stadhouderskade 58-59 is ook van Van der Linden. Ten westen van nummer 56 was er tijdens de oplevering een opening in de gevelwand voor de Kapel van Sint Josephs Gezellen-Vereeniging. Later werd die gedicht voor het Van Nispenhuis. In de jaren negentig verrees daar het Willemshuis. In de gebouwen waren veelal artsenpraktijken gevestigd, in nummer 57 was een tijdlang het Portugees Verkeersbureau gevestigd. Kunstverzamelaar Andries Bonger heeft enige tijd gewoond op nummer 56. Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog had hier verzetsgroep Groep 2000 onderdak. Eerder waren een paar Joodse families weggevoerd. Nicolaas van der Linden werd omstreeks 1837 geboren in Loosdrecht en stierf op 28 januari 1924. Hij was in 1868 getrouwd met de weduwe Amalia Louisa Poppelbaüm, geboren omstreeks 1833 en overleden 3 januari 1902. Het gezin nam de opvoeding op zich Joanna Francine Franken uit de eerdere relatie van Poppelbaüm. Joanna Francine Franken stierf zelf in 1884 in het kraambed.

Het gebouw Stadhouderskade 58-59 bestaat uit twee herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. Nicolaas van der Linden had een aantal percelen gekocht aan die Stadhouderskade, waarschijnlijk als makelaar. Hij mocht er naar eigen ontwerp een aantal gebouwen neerzetten, mits ze konden worden aangesloten op het toen gangbare Liernurstelsel (riolering). De huizen op de nummers 58 en 59 zijn een spiegelbeeld van elkaar en zijn luxer afgewerkt dan zijn andere panden, zoals bijvoorbeeld Stadhouderskade 56-57. Met name de versieringen bij de middelste ramen (een witte strook binnen pilasters) is opvallend ten opzichte van de buurpanden. De nummers 58 en 59 vallen hier ook op omdat ze als een van de weinige balkonnetjes hebben. De gebouwen zijn gesplitst in Vereniging van Eigenaren, waarbij de een het gebouw beter onderhoudt dan de ander. In 2015 heeft nummer 59 groene raamsponningen, terwijl het gespiegelde buurpand nog geheel witte raamsponningen heeft. Gebouw 58 draagt de naam "Weltevreden", gebouw 59 het jaartal. Gebouw Stadhouderskade 60-60a is van een andere orde, maar daarvoor was meer dan voldoende geld. Het was van het Kolpingnetwerk dat op Stadhouderskade 55 haar Kapel van Sint Josephs Gezellen-Vereeniging had. In de jaren vijftig van de 20e eeuw was hier gevestigd het kantoor van het “Domein der vrouw’’, de latere Huishoudbeurs. Daarvoor was (net als in andere gebouwen aan de Stadhouderskade) hier een arts gevestigd. Nicolaas van der Linden werd omstreeks 1837 geboren in Loosdrecht en stierf op 28 januari 1924. Hij was in 1868 getrouwd met de weduwe Amalia Louisa Poppelbaüm, geboren omstreeks 1833 en overleden 3 januari 1902. Het gezin nam de opvoeding op zich Joanna Francine Franken uit de eerdere relatie van Poppelbaüm. Joanna Francine Franken stierf zelf in 1884 in het kraambed.