Stadhouderskade 7

Stadhouderskade 5 en 6 is een pand aan de Stadhouderskade in Amsterdam, en wordt ook wel 'Atlanta' genoemd. Het gebouw in steenrode baksteen telt zeven verdiepingen en een toren in de vorm van een speer.

Het Persilhuis, Persilschool of Persilgebouw was een pand dat stond aan de Stadhouderskade in Amsterdam-West. De basis van het gebouw kwam tot stand in 1884, toen hier een blok winkel/woningen vlak naast de Koepelkerk verrees. Er werden een winkelverdieping, drie woonlagen en een zolder gebouwd. In 1911 werd het complex grondig verbouwd onder leiding van architect Alphonsus Maria Leonardus Aloysius Jacot (Hirschgebouw). De gehele voorgevel werd vernieuwd en er kwam ook een extra verdieping op. Duwaer & Naessens, een handelaar in phonola's en piano's, nam toen zijn intrek in het gebouw en liet een concertzaal voor 200 personen inrichten (Salle Duwaer & Naessens). Zij waren degenen die in 1916 glas-in-loodramen lieten plaatsen in de figuren van muziekinstrumenten naar een ontwerp van Guillaume Frédéric la Croix. In mei 1937 nam de Nederlandse Persil Maatschappij N.V. haar intrek in Stadhouderskade 19-20. Zij kwam vanaf het Kleine-Gartmanplantsoen (ongeveer waar het City staat). Samen met Chemphar, eveneens eigendom van E. Ostermann (& Co Handelmaatschappij) zouden zij het pand tot aan de sloop in gebruik houden. Persil was een merknaam van Henkel KGaA, dat het in 1932 ook in Nederland liet produceren. In het gebouw aan de Stadhouderskade konden huisvrouwen kennismaken met “het nieuwe wassen” (zelfwerkend wasmiddel in plaats van schrobben, wrijven, slingeren en boenen). In 1951 vond een grootscheepse verbouwing plaats, de glas-in-loodramen sneuvelden daarbij. In januari 1972 verhuisde Persil naar Amstelveen en in de daaropvolgende zomer werd het gebouw met de naastgelegen Koepelkerk gesloopt om plaats te maken voor het latere Amsterdam Marriott Hotel. Rotterdam kent ook een Persilhuis, het is een (niet meer gangbare) bijnaam van het Witte Huis.

Het Amsterdam Marriott Hotel aan de Stadhouderskade in Amsterdam-West was een van de eerste hotels op het Europese continent van de Amerikaanse hotelketen Marriott International. Het gebouw ligt ingeklemd tussen de Stadhouderskade (hoofdingang), Vondelstraat en Tesselschadestraat. Het gebouw kwam er niet zonder slag of stoot. Op de plaats waar het hotel in de beginjaren zeventig van de 20e eeuw verrees, waren een aantal jaren eerder de Koepelkerk (Stadhouderskade 21) en het Persilhuis (Stadhouderskade 19-20) gesloopt. Met name de sloop van de Koepelkerk stuitte op weerstand. De mening was dat zo’n mooi gebouw moest plaatsmaken voor het “zoveelste” hotel. Die protesten namen snel af, toen het hotel in een ontwerp van architect Gerard de Klerk zijn gestalte kreeg. Hij was gespecialiseerd in het ontwerpen van hotels. Alhoewel destijds relatief groot van omvang (elf etages) voor Amsterdam bleek het goed te passen in de gevelwand van de lage huisnummers van de Stadhouderskade. Hillen & Roosen bouwde het hotelgebouw, dat plaats moest bieden aan 400 bedden. Het terrein én het gebouw kostte 50 miljoen gulden. Het hotel werd na de opening regelmatig verbouwd. In 1975 werd de Plaquette H.F. Westerveld bij de ingang van het hotel onthuld.

Horizontale compositie is een kunstwerk in Amsterdam-West. De gemeente Amsterdam verzocht kunstenaar Henk Zweerus om een beeld dat horizontaal georiënteerd was voor plaatsing in het Leidsebosje. Zweerus maakte al in 1954 een ontwerptekening; de aankondiging met foto in De Telegraaf leverde onvriendelijke commentaren op. De een noemde het een apenrots, de andere zag er twee in elkaar gedraaide Swastika’s in, weer een ander vond het een misgeboorte. Die voorstudie werd in 1955 getoond in Park Sonsbeek en liet geabstraheerde mensfiguren zien, die volgens de kunstenaar een "plaatsbepaling gaven van volumes, profielen en doorzichten". Het puur abstracte beeld werd pas in 1958 geplaatst; het was een van de eerste abstracte beelden in de openbare ruimte in Amsterdam. Het heeft de vorm van gestapelde vormen, die volgens kenners toch een eenheid zijn. Het object staat op een zandbed, waarin een Stelconplaat ligt. Daarboven is een blok stampbeton geplaatst waarop het beeld rust. In 2012 was het toe aan restauratie en een nieuwe fundering. Het is Zweerus' tegenhanger van zijn Verticale compositie in het plantsoen van het Valeriusplein.

De Plaquette H.F. Westerveld is een plaquette ter nagedachtenis van verzetswerk door Heijmen Friedrich Westerveld (Amsterdam, 20 augustus 1896 – Soest, 23 juni 1980). De gedenkplaat werd op 7 mei 1947 onthuld door Prins Bernhard in aanwezigheid van minister L. Neher en generaal jhr. W. Roëll aan de Koepelkerk aan de Stadhouderskade in Amsterdam. De plaquette draagt de tekst: "De koster H.F. Westerveld huisvestte hier met voortdurend levensgevaar voor zich en zijn gezin van 25 maart 1943 tot 5 mei 1945 het algemene hoofdkwartier van de O.D". O.D. staat voor de Ordedienst, die O.D. had regelmatig contact met Prins Bernard. Pieter Jacob Six, leider van de O.D. hield een toespraak. De kerk werd in 1972 gesloopt en op de plaats van de kerk werd het Amsterdam Marriott Hotel gebouwd. In april 1975 toen het hotel afgebouwd was onthulde Pieter Jacob Six de plaquette opnieuw, maar dan in de voorgevel van het hotel. Westerveld combineerde het kosterschap met een baan als aannemer/timmerman. Hij woonde met zijn gezin aan de Tesselschadestraat, vlak bij de kerk. Westerveld werd voor zijn verzetsactiviteiten geëerd met het Kruis van Verdienste en de King's Medal for Courage in the Cause of Freedom. Postuum werden hem nog het Verzetsherdenkingskruis en de Amerikaanse Legion of Honor Award toegekend. Een dochter en een zoon verrichtten ook verzetswerk.

De Koepelkerk was een kerk voor de Nederlandse Hervormde Kerk in Amsterdam. Ze was gesitueerd aan de Stadhouderskade. De naam werd na uitgebreid debatteren gekozen uit een rijtje o.a. Geuzenkerk, Oranjekerk, Willemskerk. De architect van A.J. Van Beek (geboren 1848) kwam uit Maarssen.

De Buste van Herman Heijermans is een kunstwerk in Amsterdam-West.

Stadhouderskade 2-3 en Overtoom 1 is een pand aan de Stadhouderskade, hoek Overtoom in Amsterdam. Het staat bekend als het "Auroragebouw", genoemd naar Levensverzekeringsmaatschappij Aurora die hier was gevestigd (toen nog huisnummer 1A). Geldverzekeraar B. Franco Mendes is hier ook enige tijd in het oude gebouw gevestigd. Het moderne kantoorgebouw is neergezet op de plaats waar begin 20e eeuw het hoofdkantoor van de Gemeentetram Amsterdam was gevestigd (adres: Stadhouderskade 2). Na de bouw van het nieuwe hoofdkantoor in 1923 verhuisde de GTA naar de overzijde (Stadhouderskade 1). Daarna kwam de gemeentelijke woningdienst op dit adres. Ook deze dienst verdween hier en het gehele terrein werd inclusief Overtoom nr. 3 (waar een stoomdiamantfabriek stond) verkocht aan de Aurora Exploitatiemaatschappij. Piet Zanstra ontwierp een gebouw, dat beïnvloed werd door de architectuur van Le Corbusier met een betonnen skelet, en relatief veel glas. De dragende constructie van betonpalen vormt deels op de begane grond een galerij. Het heeft zeven verdiepingen, de zevende verdieping is een terug liggende bovenste bouwlaag onder een plat dak. Het gebouw heeft stijlverwantschap met de Autopon aan het andere einde van de Overtoom uit dezelfde bouwperiode. Het gebouw is opvallend vanwege de gebogen voorgevel die min-of-meer evenwijdig loopt aan de tramrails van lijn 1. Opvallend daarbij was dat de "bocht" reeds stond terwijl er nog gesloopt moest worden aan kant van de Stadhouderskade. De eerste fase werd gebouwd in 1959-1961, de tweede fase in 1966. Anno 2024 is het een bedrijfsverzamelgebouw met winkels, een fitnessruimte en veel kantoorunits. Lange tijd was hier gevestigd de verzekeringsmakelaar Bekouw Mendes (tegenwoordig onderdeel van Aon Nederland en stond los van B. Franco Mendes) en vrijwel de enige gebruiker. In de loop der jaren verschenen er ook andere bedrijven zoals luchtvaartmaatschappijen en verkeersbureaus. In 1985 vestigde Bekouw Mendes zich in een nieuw pand aan de Mr. Treublaan en is in 2023 gevestigd aan de Condensatorweg 54. In 2022 werd het gebouw aangewezen als gemeentelijk monument. Er waren verschillende aanleidingen het gebouw op de monumentenlijst te zetten. Het is een opvallend gebouw voor wat betreft vorm (de ronde gevel). Ook telde mee dat in de voorafgaande jaren gebouwen uit dezelfde stijlperiode door sloop of verbouwingen waarbij de gevel onherkenbaar werden gewijzigd of uit het stadsbeeld zijn verdwenen, zie bijvoorbeeld het Maupoleum van dezelfde architect. Bij gebouw Aurora dreigde een grootscheepse verbouwing, die teveel wijzigingen in de gevel met zich mee zou brengen.

Het Leidsebosje is een plantsoen in Amsterdam-West.

Het gebouw Stadhouderskade 1 is een symmetrisch ontworpen kantoorgebouw dat staat tussen de Stadhouderskade en de Singelgracht te Amsterdam-West. Het pand werd in de jaren 1922/1923 in opdracht van de Dienst der Publieke Werken (PW) gebouwd als hoofdkantoor van de Gemeentetram. Architect Pieter Lucas Marnette, werkzaam bij PW, ontwierp het in de Amsterdamse Schoolstijl, die in directe omgeving vaker is toegepast. Beeldhouwer Hildo Krop ontwierp voor het gebouw een aantal kunstwerken. In de beginjaren was er aan de westkant een speciaal opstelspoor voor de geldtram die de opbrengsten van de kaartverkoop van de conducteurs aan het hoofdkantoor op een veilige manier kon afleveren. De Gemeentetram, na 1943 het Gemeentevervoerbedrijf Amsterdam (GVB), verliet in 1983 het gebouw wegens ruimtegebrek en verhuisde naar het Scheepvaarthuis. Vervolgens trok de Stadsreiniging erin. Dit gemeentelijk bedrijf bleef er tot de opsplitsing in 1990. Daarna werd het een particulier kantoorgebouw. Tegenwoordig is softwarebedrijf Miro de huurder, eerder was Tommy Hilfiger er gevestigd. Het pand is van de bebouwing aan de Stadhouderskade het enige dat direct aan het water ligt, met de ingang op het zuidwesten. Alle andere gebouwen staan aan de andere kant van de straat met de ingang richting binnenstad. Ten zuidoosten van het gebouw ligt een deel van het Leidsebosje. Stadhouderskade 1 belemmert het zicht vanaf de Overtoom op de Singelgracht. Een vergelijking met het Station Amsterdam Centraal en het (geblokkeerde) uitzicht op Het IJ dringt zich op.

De Leidsekade is een straat in Amsterdam-Centrum.

Het Boomzagertje, Houtzagertje of Het zagertje, is een klein onopvallend beeld in het Leidsebosje in Amsterdam. Het beeld bestaat uit een mannetje dat staat te zagen in een dikke overhangende tak; tot oktober 2019 deed hij dat in de zuidelijkste plataan. Hij doet dat voorover bukkend, tussen zijn benen. Het beeld van ijzer is in de nacht van 30 januari 1989 geplaatst, rond dezelfde tijd als onder andere de uit de grond oprijzende violist in de Stopera. De maker is voor de buitenwereld onbekend. Er zijn in Amsterdam meer van deze anonieme beelden, die aan dezelfde artiest, De Onbekende Beeldhouwer, worden toegeschreven. De beelden van De Onbekende Beeldhouwer zijn in eigendom aan de gemeente overgedragen onder de voorwaarde dat de identiteit van de maker niet bekend wordt gemaakt. De man kan de tak niet afzagen zonder daar zelf van af te vallen. Hij draagt een alpinopet die ook al een keer vermist werd. Ook is de zaag een keer afgebroken. Herstelwerkzaamheden werden ook door onbekenden gedaan. Op de oude tak leek de boom de zaag ingekapseld te hebben. In oktober 2019 werd de tak, die tussen stam en beeld geknakt was en na een tijd lang vastgebonden te zijn geweest aan een erbovenhangende tak, bij de stam afgezaagd. Het zagertje is daarbij voor herstel teruggekeerd naar zijn anonieme maker. In mei 2020 werd het beeldje teruggeplaatst, maar op een tak van een andere boom.