Stadhouderskade 3

Stadhouderskade 5 en 6 is een pand aan de Stadhouderskade in Amsterdam, en wordt ook wel 'Atlanta' genoemd. Het gebouw in steenrode baksteen telt zeven verdiepingen en een toren in de vorm van een speer.

Het gebouw Stadhouderskade 1 is een symmetrisch ontworpen kantoorgebouw dat staat tussen de Stadhouderskade en de Singelgracht te Amsterdam-West. Het pand werd in de jaren 1922/1923 in opdracht van de Dienst der Publieke Werken (PW) gebouwd als hoofdkantoor van de Gemeentetram. Architect Pieter Lucas Marnette, werkzaam bij PW, ontwierp het in de Amsterdamse Schoolstijl, die in directe omgeving vaker is toegepast. Beeldhouwer Hildo Krop ontwierp voor het gebouw een aantal kunstwerken. In de beginjaren was er aan de westkant een speciaal opstelspoor voor de geldtram die de opbrengsten van de kaartverkoop van de conducteurs aan het hoofdkantoor op een veilige manier kon afleveren. De Gemeentetram, na 1943 het Gemeentevervoerbedrijf Amsterdam (GVB), verliet in 1983 het gebouw wegens ruimtegebrek en verhuisde naar het Scheepvaarthuis. Vervolgens trok de Stadsreiniging erin. Dit gemeentelijk bedrijf bleef er tot de opsplitsing in 1990. Daarna werd het een particulier kantoorgebouw. Tegenwoordig is softwarebedrijf Miro de huurder, eerder was Tommy Hilfiger er gevestigd. Het pand is van de bebouwing aan de Stadhouderskade het enige dat direct aan het water ligt, met de ingang op het zuidwesten. Alle andere gebouwen staan aan de andere kant van de straat met de ingang richting binnenstad. Ten zuidoosten van het gebouw ligt een deel van het Leidsebosje. Stadhouderskade 1 belemmert het zicht vanaf de Overtoom op de Singelgracht. Een vergelijking met het Station Amsterdam Centraal en het (geblokkeerde) uitzicht op Het IJ dringt zich op.

Overtoom 13-17 te Amsterdam is een gebouw aan de Overtoom in Amsterdam-West. Toen het gebouw in 1890/1891 werd neergezet was er nog volop bedrijvigheid langs de Overtoomse Vaart (Overtoomsche Vaart) met haar Vondelkade. Op nummer 13-17 was sinds midden jaren zeventig (19e eeuw) gevestigd houthandel Firma A. van de Vijsel NV, die hier een bedrijfspand neerzette waarin hij een kantoor, een paardenstal en opslag vestigde. Arie van der Vijsel was naast houthandelaar ook makelaar. Het ontwerp kwam van architect/bouwkundige J.W.F. Hartkamp, die wel vaker bedrijfspanden ontwierp zoals voor Drukkerij Senefelder Admiraal de Ruijterweg 56. Hij ontwierp voor de plek aan de Overtoom een stenen bedrijfsgebouw met daarachter houten bijgebouwen. Een van de nakomelingen Arie van de Vijsel kon lang van zijn gebouw genieten; geboren in 1878 overleed hij in 1981 op 103-jarige leeftijd. Ook na zijn dood zat er een handel in bouwmaterialen in het gebouw. Het gebouw werd op 15 november 2005 aangewezen als gemeentelijk monument, ook toen zat er de houthandel in het gebouw. Vlak daarna kwam het leeg te staan. Een verbouwing tot hotel liet lang op zich wachten door protesten van omwonenden (geluidsoverlast) en liefhebbers van cultureel industrieel erfgoed (gebouw). Tot aan de Raad van State werd geprocedeerd; er volgde in 2012 de goedkeuring, mits een aantal monumentale delen van het gebouw bewaard bleven. In 2017 onderging het gebouw een gedaanteverwisseling; het werd omgebouwd tot Hotel Van de Vijsel.

Stadhouderskade 7 (en soms meegenomen 9) is een pand aan de Stadhouderskade in Amsterdam. Het gebouw is neergezet in een ontwerp van de architect Foeke Kuipers, van Friese komaf. Hij ontwierp het gebouw voor Algemene Maatschappij voor Jongemannen en Hotel Centraal der AMVJ. Nadat de AMVJ vertrokken was kreeg het gehele gebouw een horecabestemming. Onder andere het Golden Tulip en het Mercure-hotel was hier gevestigd. In 2015 exploiteert NH Hotel Group (Amsterdam Centre) nummer 7. Het gebouw, waarvan de eerste heipaal in 1926 onder toeziend oog van de architect de grond in ging, kent een strakke architectuur met veel baksteen, zogenaamde Amsterdamse School. De eerste etage kent een gevelbrede balustrade. Over de volle breedte van de gevel net onder de balustrade vindt men beeldhouwwerken van Louis van der Noordaa.

Horizontale compositie is een kunstwerk in Amsterdam-West. De gemeente Amsterdam verzocht kunstenaar Henk Zweerus om een beeld dat horizontaal georiënteerd was voor plaatsing in het Leidsebosje. Zweerus maakte al in 1954 een ontwerptekening; de aankondiging met foto in De Telegraaf leverde onvriendelijke commentaren op. De een noemde het een apenrots, de andere zag er twee in elkaar gedraaide Swastika’s in, weer een ander vond het een misgeboorte. Die voorstudie werd in 1955 getoond in Park Sonsbeek en liet geabstraheerde mensfiguren zien, die volgens de kunstenaar een "plaatsbepaling gaven van volumes, profielen en doorzichten". Het puur abstracte beeld werd pas in 1958 geplaatst; het was een van de eerste abstracte beelden in de openbare ruimte in Amsterdam. Het heeft de vorm van gestapelde vormen, die volgens kenners toch een eenheid zijn. Het object staat op een zandbed, waarin een Stelconplaat ligt. Daarboven is een blok stampbeton geplaatst waarop het beeld rust. In 2012 was het toe aan restauratie en een nieuwe fundering. Het is Zweerus' tegenhanger van zijn Verticale compositie in het plantsoen van het Valeriusplein.

Standing stone is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het bestaat uit een kei op sokkel, liggend voor Overtoom 16. De kei maakte/maakt deel uit van performances die kunstenaar PINK de Thierry (Helena Scheerder) verzorgde onder de titel MWC (Man Woman Child of wel Scheerder, Donald Louw en dochter Sara of wel familie De Koning). Een van die performances getiteld Standing stone-Portret van Holland vond plaats in 1989 bevatte de kei. Deze zwerfkei, vermoedelijk uit de omgeving van Växjö (rode Växjö graniet) met een geschatte ouderdom van 2 miljard oud, werd door gletsjers gedurende de ijstijd naar Drente gesleurd. De steen was opgeslagen in Hilversum. Man en vrouw hadden de gemeente Amsterdam inmiddels om goedkeuring gevraagd tot plaatsing van de steen voor de deur van het atelier aan de Overtoom. (er waren twaalf goedkeuringen nodig). Zodra de steen was geplaatst vond een fotosessie plaats waarbij persfotografen de familie als een staatsieportret vastlegden, staande op de steen. Van daaruit ondernam de Familie de Koning een voetreis naar Zandvoort aan Zee (de kei ging per vrachtauto en op het zand per shovel) waarbij een overnachting/tussenstop werd gehouden in het Frans Halsmuseum te Haarlem. De directeur Derk Snoep wees de familie op de overeenkomst op Everard Meysters De Amersfoortse steentrekking uit 1661, waarbij ook personen op een kei staan. De kei werd in de Noordzee gelegd (de uiterste grens van de ijstijd uit Saalien), waarna opnieuw een fotosessie van de familie volgde, staande op de kei in de branding. Vervolgens ging het Standing Stone-project Europa door; de leegte aan de Overtoom werd opgevuld middels een overzichtskaart. Aan het eind van het project kwam de kei terug naar de Overtoom. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat zodra het project eindigde de steen verwijderd zou worden. In 1996 probeerde het Amsterdams Fonds voor de Kunst de steen vanwege het tijdelijk karakter te laten verwijderen, maar ze ligt er ook in 2022 nog voor de deur van het gebouw.

De Leidsekade is een straat in Amsterdam-Centrum.

Het Persilhuis, Persilschool of Persilgebouw was een pand dat stond aan de Stadhouderskade in Amsterdam-West. De basis van het gebouw kwam tot stand in 1884, toen hier een blok winkel/woningen vlak naast de Koepelkerk verrees. Er werden een winkelverdieping, drie woonlagen en een zolder gebouwd. In 1911 werd het complex grondig verbouwd onder leiding van architect Alphonsus Maria Leonardus Aloysius Jacot (Hirschgebouw). De gehele voorgevel werd vernieuwd en er kwam ook een extra verdieping op. Duwaer & Naessens, een handelaar in phonola's en piano's, nam toen zijn intrek in het gebouw en liet een concertzaal voor 200 personen inrichten (Salle Duwaer & Naessens). Zij waren degenen die in 1916 glas-in-loodramen lieten plaatsen in de figuren van muziekinstrumenten naar een ontwerp van Guillaume Frédéric la Croix. In mei 1937 nam de Nederlandse Persil Maatschappij N.V. haar intrek in Stadhouderskade 19-20. Zij kwam vanaf het Kleine-Gartmanplantsoen (ongeveer waar het City staat). Samen met Chemphar, eveneens eigendom van E. Ostermann (& Co Handelmaatschappij) zouden zij het pand tot aan de sloop in gebruik houden. Persil was een merknaam van Henkel KGaA, dat het in 1932 ook in Nederland liet produceren. In het gebouw aan de Stadhouderskade konden huisvrouwen kennismaken met “het nieuwe wassen” (zelfwerkend wasmiddel in plaats van schrobben, wrijven, slingeren en boenen). In 1951 vond een grootscheepse verbouwing plaats, de glas-in-loodramen sneuvelden daarbij. In januari 1972 verhuisde Persil naar Amstelveen en in de daaropvolgende zomer werd het gebouw met de naastgelegen Koepelkerk gesloopt om plaats te maken voor het latere Amsterdam Marriott Hotel. Rotterdam kent ook een Persilhuis, het is een (niet meer gangbare) bijnaam van het Witte Huis.

De Buste van Herman Heijermans is een kunstwerk in Amsterdam-West.

Het Amsterdam Marriott Hotel aan de Stadhouderskade in Amsterdam-West was een van de eerste hotels op het Europese continent van de Amerikaanse hotelketen Marriott International. Het gebouw ligt ingeklemd tussen de Stadhouderskade (hoofdingang), Vondelstraat en Tesselschadestraat. Het gebouw kwam er niet zonder slag of stoot. Op de plaats waar het hotel in de beginjaren zeventig van de 20e eeuw verrees, waren een aantal jaren eerder de Koepelkerk (Stadhouderskade 21) en het Persilhuis (Stadhouderskade 19-20) gesloopt. Met name de sloop van de Koepelkerk stuitte op weerstand. De mening was dat zo’n mooi gebouw moest plaatsmaken voor het “zoveelste” hotel. Die protesten namen snel af, toen het hotel in een ontwerp van architect Gerard de Klerk zijn gestalte kreeg. Hij was gespecialiseerd in het ontwerpen van hotels. Alhoewel destijds relatief groot van omvang (elf etages) voor Amsterdam bleek het goed te passen in de gevelwand van de lage huisnummers van de Stadhouderskade. Hillen & Roosen bouwde het hotelgebouw, dat plaats moest bieden aan 400 bedden. Het terrein én het gebouw kostte 50 miljoen gulden. Het hotel werd na de opening regelmatig verbouwd. In 1975 werd de Plaquette H.F. Westerveld bij de ingang van het hotel onthuld.

Theater Bellevue is een theater met drie zalen aan de Leidsekade in Amsterdam

Overtoom 39-41, Amsterdam is een gebouwencomplex aan de Overtoom in Amsterdam-West.