Amsterdam Marriott Hotel

Het Persilhuis, Persilschool of Persilgebouw was een pand dat stond aan de Stadhouderskade in Amsterdam-West. De basis van het gebouw kwam tot stand in 1884, toen hier een blok winkel/woningen vlak naast de Koepelkerk verrees. Er werden een winkelverdieping, drie woonlagen en een zolder gebouwd. In 1911 werd het complex grondig verbouwd onder leiding van architect Alphonsus Maria Leonardus Aloysius Jacot (Hirschgebouw). De gehele voorgevel werd vernieuwd en er kwam ook een extra verdieping op. Duwaer & Naessens, een handelaar in phonola's en piano's, nam toen zijn intrek in het gebouw en liet een concertzaal voor 200 personen inrichten (Salle Duwaer & Naessens). Zij waren degenen die in 1916 glas-in-loodramen lieten plaatsen in de figuren van muziekinstrumenten naar een ontwerp van Guillaume Frédéric la Croix. In mei 1937 nam de Nederlandse Persil Maatschappij N.V. haar intrek in Stadhouderskade 19-20. Zij kwam vanaf het Kleine-Gartmanplantsoen (ongeveer waar het City staat). Samen met Chemphar, eveneens eigendom van E. Ostermann (& Co Handelmaatschappij) zouden zij het pand tot aan de sloop in gebruik houden. Persil was een merknaam van Henkel KGaA, dat het in 1932 ook in Nederland liet produceren. In het gebouw aan de Stadhouderskade konden huisvrouwen kennismaken met “het nieuwe wassen” (zelfwerkend wasmiddel in plaats van schrobben, wrijven, slingeren en boenen). In 1951 vond een grootscheepse verbouwing plaats, de glas-in-loodramen sneuvelden daarbij. In januari 1972 verhuisde Persil naar Amstelveen en in de daaropvolgende zomer werd het gebouw met de naastgelegen Koepelkerk gesloopt om plaats te maken voor het latere Amsterdam Marriott Hotel. Rotterdam kent ook een Persilhuis, het is een (niet meer gangbare) bijnaam van het Witte Huis.

De Plaquette H.F. Westerveld is een plaquette ter nagedachtenis van verzetswerk door Heijmen Friedrich Westerveld (Amsterdam, 20 augustus 1896 – Soest, 23 juni 1980). De gedenkplaat werd op 7 mei 1947 onthuld door Prins Bernhard in aanwezigheid van minister L. Neher en generaal jhr. W. Roëll aan de Koepelkerk aan de Stadhouderskade in Amsterdam. De plaquette draagt de tekst: "De koster H.F. Westerveld huisvestte hier met voortdurend levensgevaar voor zich en zijn gezin van 25 maart 1943 tot 5 mei 1945 het algemene hoofdkwartier van de O.D". O.D. staat voor de Ordedienst, die O.D. had regelmatig contact met Prins Bernard. Pieter Jacob Six, leider van de O.D. hield een toespraak. De kerk werd in 1972 gesloopt en op de plaats van de kerk werd het Amsterdam Marriott Hotel gebouwd. In april 1975 toen het hotel afgebouwd was onthulde Pieter Jacob Six de plaquette opnieuw, maar dan in de voorgevel van het hotel. Westerveld combineerde het kosterschap met een baan als aannemer/timmerman. Hij woonde met zijn gezin aan de Tesselschadestraat, vlak bij de kerk. Westerveld werd voor zijn verzetsactiviteiten geëerd met het Kruis van Verdienste en de King's Medal for Courage in the Cause of Freedom. Postuum werden hem nog het Verzetsherdenkingskruis en de Amerikaanse Legion of Honor Award toegekend. Een dochter en een zoon verrichtten ook verzetswerk.

De Koepelkerk was een kerk voor de Nederlandse Hervormde Kerk in Amsterdam. Ze was gesitueerd aan de Stadhouderskade. De naam werd na uitgebreid debatteren gekozen uit een rijtje o.a. Geuzenkerk, Oranjekerk, Willemskerk. De architect van A.J. Van Beek (geboren 1848) kwam uit Maarssen.

Stadhouderskade 7 (en soms meegenomen 9) is een pand aan de Stadhouderskade in Amsterdam. Het gebouw is neergezet in een ontwerp van de architect Foeke Kuipers, van Friese komaf. Hij ontwierp het gebouw voor Algemene Maatschappij voor Jongemannen en Hotel Centraal der AMVJ. Nadat de AMVJ vertrokken was kreeg het gehele gebouw een horecabestemming. Onder andere het Golden Tulip en het Mercure-hotel was hier gevestigd. In 2015 exploiteert NH Hotel Group (Amsterdam Centre) nummer 7. Het gebouw, waarvan de eerste heipaal in 1926 onder toeziend oog van de architect de grond in ging, kent een strakke architectuur met veel baksteen, zogenaamde Amsterdamse School. De eerste etage kent een gevelbrede balustrade. Over de volle breedte van de gevel net onder de balustrade vindt men beeldhouwwerken van Louis van der Noordaa.

Het Byzantium is een complex dat staat aan de Stadhouderskade in Amsterdam-West. Het gebouw staande in het Museumkwartier wordt ingesloten door het Vondelpark, de Stadhouderskade en de Tesselschadestraat. Het complex was tijdens de oplevering een van de grootste gebouwen in de stad, zeker in de buurt waar het werd gebouwd. Het was tevens de afsluiting van de vernieuwing van dit deel van de Stadhouderskade, er was na 1991 geen “oudbouw” meer in de lage huisnummers te vinden. Rem Koolhaas was de architect namens het Office for Metropolitan Architecture (OMA) die het ontwerp maakte en hij liet de verdere uitvoering aan collegae Kees Christiaanse en Ron Steiner. Zij wonnen daarmee een soort wedstrijd waarbij ook Cees Dam en Alexander Bodon aan meededen (1988). Het complex omvat woningen, kantoren, bedrijfsruimte en een ondergrondse parkeergarage. In de bouw werden allerlei uiterlijke kenmerken meegegeven. In het complex zit een blauwachtig hoog flatgebouw en kantoor, een goudkleurige schuin aflopende ingang van de parkeergarage en een winkelcentrum. Het gedeelte aan de Tesselschadestraat is laagbouw. Er zou nog een uitwendige lift geplaatst worden, deze kwam er uiteindelijk niet. Overblijfsel van dit onderdeel is het half zwevende ronde penthouse dat uitsteekt uit de gevel als een gezwel. Tegenstanders vonden het gebouw monstrueus, zeker gezien vanuit het Vondelpark. Een feestelijke opening werd achterwege gelaten, want er werd gevreesd voor krakersrellen. Bij de nieuwbouwplannen voor dit terrein was eerder gedacht aan sociale woningbouw. De flats met een koopprijs van 350.000 tot 1.200.000 gulden voldeden daaraan niet. Men zag het gebouw vooral als plaats voor de oude gegoede burger. De populariteit van de koopflats overtrof de stoutste verwachtingen. De prijzen waren na twee jaar verdubbeld. De makelaar Geytenbeek, toch al niet geliefd binnen de krakerswereld, vond de discussie niet erg. Hij vond het belangrijker dat erover gepraat werd, dan hoe er over gesproken werd. Zelfs een satirisch spotje van Keek op de Week op 17 maart 1991 kon hem niet deren.

Horizontale compositie is een kunstwerk in Amsterdam-West. De gemeente Amsterdam verzocht kunstenaar Henk Zweerus om een beeld dat horizontaal georiënteerd was voor plaatsing in het Leidsebosje. Zweerus maakte al in 1954 een ontwerptekening; de aankondiging met foto in De Telegraaf leverde onvriendelijke commentaren op. De een noemde het een apenrots, de andere zag er twee in elkaar gedraaide Swastika’s in, weer een ander vond het een misgeboorte. Die voorstudie werd in 1955 getoond in Park Sonsbeek en liet geabstraheerde mensfiguren zien, die volgens de kunstenaar een "plaatsbepaling gaven van volumes, profielen en doorzichten". Het puur abstracte beeld werd pas in 1958 geplaatst; het was een van de eerste abstracte beelden in de openbare ruimte in Amsterdam. Het heeft de vorm van gestapelde vormen, die volgens kenners toch een eenheid zijn. Het object staat op een zandbed, waarin een Stelconplaat ligt. Daarboven is een blok stampbeton geplaatst waarop het beeld rust. In 2012 was het toe aan restauratie en een nieuwe fundering. Het is Zweerus' tegenhanger van zijn Verticale compositie in het plantsoen van het Valeriusplein.

Het Leidsebosje is een plantsoen in Amsterdam-West.

De Buste van Herman Heijermans is een kunstwerk in Amsterdam-West.

Het Boomzagertje, Houtzagertje of Het zagertje, is een klein onopvallend beeld in het Leidsebosje in Amsterdam. Het beeld bestaat uit een mannetje dat staat te zagen in een dikke overhangende tak; tot oktober 2019 deed hij dat in de zuidelijkste plataan. Hij doet dat voorover bukkend, tussen zijn benen. Het beeld van ijzer is in de nacht van 30 januari 1989 geplaatst, rond dezelfde tijd als onder andere de uit de grond oprijzende violist in de Stopera. De maker is voor de buitenwereld onbekend. Er zijn in Amsterdam meer van deze anonieme beelden, die aan dezelfde artiest, De Onbekende Beeldhouwer, worden toegeschreven. De beelden van De Onbekende Beeldhouwer zijn in eigendom aan de gemeente overgedragen onder de voorwaarde dat de identiteit van de maker niet bekend wordt gemaakt. De man kan de tak niet afzagen zonder daar zelf van af te vallen. Hij draagt een alpinopet die ook al een keer vermist werd. Ook is de zaag een keer afgebroken. Herstelwerkzaamheden werden ook door onbekenden gedaan. Op de oude tak leek de boom de zaag ingekapseld te hebben. In oktober 2019 werd de tak, die tussen stam en beeld geknakt was en na een tijd lang vastgebonden te zijn geweest aan een erbovenhangende tak, bij de stam afgezaagd. Het zagertje is daarbij voor herstel teruggekeerd naar zijn anonieme maker. In mei 2020 werd het beeldje teruggeplaatst, maar op een tak van een andere boom.

Stadhouderskade 5 en 6 is een pand aan de Stadhouderskade in Amsterdam, en wordt ook wel 'Atlanta' genoemd. Het gebouw in steenrode baksteen telt zeven verdiepingen en een toren in de vorm van een speer.

Arthur van Schendel is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. Op 5 maart 1952 werd de portretbuste van Arthur van Schendel onthuld dat gemaakt is door Jobs Wertheim. De onthulling vond plaats in het zuidelijke deel van het Leidsebosje. De weduwe, een zoon en een kleindochter van Van Schendel alsmede een wethouder waren daarbij aanwezig. Die plaats werd verkozen omdat Van Schendel hier regelmatig passeerde in de korte tijd dat hij aan de Leidsekade 89 woonde en naar het Park Hotel Amsterdam wandelde om aldaar de krant te lezen. In 1981 verdween het beeld, het was al een keer van de sokkel getrokken en verdween toen definitief. In 1982 werd het teruggevonden bij een schroothandelaar en in 1983 werd het teruggezet. De eerste jaren stond het in de open ruimte, doch begin 21e eeuw werd dit deel van het parkje bebouwd. Amsterdam kent ook een Arthur van Schendelstraat, deze ligt in de wijk Geuzenveld-Slotermeer.

De Leidsebrug of Leidsepleinbrug, brug nr. 174, is een vaste plaatbrug in Amsterdam-Centrum en voert over de Singelgracht. De brug verbindt het Leidseplein en de Marnixstraat met het Leidsebosje en de Stadhouderkade. De brug is vernoemd naar de vroegere Leidsepoort. De landhoofden en pijlers werden gemaakt van natuursteen. De brug werd verfraaid met een aantal beeldhouwwerken van Johan Polet op de hoeken van de landhoofden en stelde twee nijlpaarden en twee leeuwenkoppen voor. Daarnaast gaat nog wat kleiner beeldhouwwerk over in de borstweringen langs de walkant. In het ontwerp werd voor het eerst een aantal houten zitelementen opgenomen in de borstweringen. Aan de noordwestzijde van de brug staat Hotel Americain met daarvoor de Hans Snoekfontein en daar tegenover staat het Hirschgebouw. Naast de brug bevindt zich, van de brug af gezien, aan de rechterkant van het Leidsebosje een steiger voor de Canal Bus. Tramlijn 1, 2, 5 en 12 rijden over de brug en hebben er staduitwaarts een halte.